Μετά απο την ακύρωση της προπέρσινης εμφάνισης των Agnostic Front επι ελληνικού εδάφους, λόγω capital controls, ήρθε η ώρα να αναλάβει ξανά κάποιος να τους φέρει στα μέρη μας. Γύρω στις 8 και κατι, ελάχιστα μετά την ώρα που ανακοινώθηκε οτι ανοιγουν οι πόρτες, κατέφθασα έξω απο το Principal, παρατηρώντας μια αρκετά χαμήλη προσέλευση. "Νωρίς είναι ακόμα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην γεμίσει αργότερα", λέω. Καθόμαστε οπότε απ' έξω για να πιούμε τις μπύρες μας και περιμενουμε μέχρι να ξεκινήσει το νταβαντούρι.
Πρώτοι στην σκηνή ανεβαίνουν οι Λαρισαίοι hardcore-άδες Streetwise, οι οποίοι μέχρι εκείνη τη στιγμή μου ήταν γνωστοί μόνο σαν όνομα. Δεν τους λες και καινούρια μπάντα, καθώς δισκογραφούν ήδη σχεδόν μια δεκαετία και φαίνεται οτι κουβαλάνε μια εμπειρία και στις συνθέσεις τους, αλλά και στην σκηνική παρουσία τους. Μου φάνηκαν αρκετά συμπαθείς, με επιθετική riff-ολογία, νευρο, ξεσηκωτικά breakdown σημεία και (κυρίως) φωνητικά που μου έφεραν στο μυαλό τους λατρεμένους μου Sworn Enemy. Δυστυχώς, λίγο η ζέστη του καλοκαιριού γενικά, λίγο η ανυπόφορη ζέστη μέσα στο venue (αυτό θα αναφερθεί ξανά αργότερα, καθώς ήταν μελανό σημείο), λίγο τα τέσσερα συνολικά συγκροτήματα (σε αρκετούς φαίνονται πολλά για τέτοιες συνθήκες), είχαν σαν αποτέλεσμα ο κόσμος είτε να μην έχει καταφθάσει καν στον χώρο, είτε να προτιμά να μην μπει ακόμα μέσα και η μπάντα να παίξει μπροστά σε πάρα πολύ μικρή μερίδα του κοινού. Κρίμα, γιατί οι Streetwise είχαν αρκετά να πουνε.
Συνέχεια με τους Βούλγαρους Last Hope, μια μπάντα με αρκετά μεγάλη ιστορία, καθώς μετρούν ήδη 22 χρόνια πορείας στην σκηνή. Ειχα την τύχη να τους ξαναδώ στο παρελθόν και επιβεβαίωσαν ξανά τις πρώτες μου εντυπώσεις απο τότε, οτι δηλαδή είναι μια μπάντα που ξέρει ακριβώς πώς να στηθεί στο σανίδι και να ξεσηκώσει τον κόσμο (ο οποίος εξακολουθεί να είναι λιγοστός...), ακόμα και αν αυτό που παίζουν δεν παρουσιάζει κάτι το πρωτοποριακό ή διαφορετικό, αλλά πρόκειται απλά για in-your-face hardcore. Ξεχωριστή αναφορά θεωρώ πως πρέπει να γίνει στον Alexander, ο οποίος είναι εκπληκτικός frontman, αλλά και στον drummer, Kosio, του οποίου το πάθος στο παίξιμο είναι αξιοσημείωτο.
Οι συμπολίτες μας Bad Movies ετοιμάζονται να ακολουθήσουν και ο κόσμος αρχίζει να αυξάνεται σημαντικά και εντός και εκτός χώρου. Είναι γνωστή, άλλωστε, η αγάπη που δέχονται στην χώρα, και δη απο τους Θεσσαλονικείς, εχοντας σχηματίσει πλέον έναν μεγάλο πυρήνα πιστών οπαδών. Εξάλλου, το ανεβαστικό punk rock είναι κάτι που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας και η χρήση ελληνικών στίχων σίγουρα βοηθάνε στο να ταυτίστει ο έλληνας οπαδός περισσότερο με ένα συγκρότημα. Απ' όσο μπορούσα να διακρίνω, το κοινό ήταν ιδιαίτερα κινητικό, ειδικά σε τραγούδια που έχουν γίνει "hits", όπως "Το Γράμμα" και το "Δωσ' μου αλητεία ή Θάνατο" (το οποίο σημανε και το τέλος την εμφάνισής τους).
Ένα τέλος λυτρωτικό, καθώς οπως προείπα οι συνθήκες στον χώρο ηταν σχεδόν απάνθρωπες και επιτέλους είχε έρθει η ώρα για τους Agnostic Front που όλοι περιμέναμε. Πάνω απο 30 χρόνια ο Roger Miret, ο Vinnie Stigma, και μέλη που ανα περιόδους πλαισιώνουν την μπάντα, μας προσφέρουν πρώτης τάξεως Νεουορκέζικο Hardcore, άλλωτε παραδοσιακό, άλλωτε πιο μεταλλικό, πάντα όμως σε υψηλά επίπεδα. Ίσως η διάρκεια της εμφάνισής τους να μπορούσε να είναι λίγο μεγαλύτερη (έπαιξαν ακριβώς 60 λεπτά), όμως ποιος χρειάζεται παραπάνω οταν η απόδοσή τους είναι σκέτος δυναμίτης αποδεικνύοντας γιατί εδώ και πάνω απο τρεις δεκαετίες χαίρουν απεριόριστου σεβασμού; Όσο αφορά το setlist τους, κινήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους, ικανοποιώντας έτσι τον καθένα (οκ, ίσως οι πιο παραδοσιακοί να θέλανε περισσότερα παλιά κομμάτια, και το αντίστροφο). Δυστυχώς, μου είναι αδύνατον να τα θυμηθω ένα προς ένα, όμως μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα "The Eliminator" (αψογο ξεκινημα), "Police Violence", "For My Family", "Crucified", "Never Walk Alone", ΦΥΣΙΚΑ το "Gotta Go" στο οποίο μάλιστα ανέβηκε για να τραγουδήσει μαζί και ο Alexander των Last Hope, "Α mi Manera" και για κλεισιμο η διασκευή-έκπληξη στο "Blitzkrieg Bop" (τι εννοεις ποιανών;;). Ο ήχος θα μπορούσε να είναι καλύτερος, το κοινό έκανε κακό χαμό αγνοώντας προσωρινά την απίστευτη ζέστη, και όλοι φάνηκαν να απολαμβάνουν πραγματικά την πρώτη εμφάνιση των AF στην πόλη μας. Πράγμα το οποίο διαπίστωσαν και τόνισαν και οι ίδιοι οι AF, κρατώντας διαρκώς επικοινωνία μαζί μας και ευχαριστώντας μας.
Συνολικα, τα συναισθήματα που μου έμειναν ήταν κάπως ανάμεικτα. Στα θετικά η πολύ καλή διοργάνωση (Straight From The Heart Records), με πρόγραμμα που τηρήθηκε, πολύ χαμηλό εισιτήριο για τέσσερα πολύ αξιόλογα σχήματα, πολύ καλή απόδοση απο όλα τα σχήματα (εκπληκτική απο τους Agnostic Front). Στα αρνητικά, ο κακός ήχος και οι πραγματικά άθλιες συνθήκες μέσα στον χώρο. Δεν ξέρω τι έφταιγε, αλλά Θεωρώ ανεπίτρεπο και απάνθρωπο να επικρατούν τόσο υψηλές θερμοκρασίες και τοσο αποπνικτική ατμόσφαιρα μέσα σε έναν κλειστό χώρο, με τον κίνδυνο ακόμα και της λιποθυμίας να είναι ορατός. Τουλάχιστον θα μπορούσε κάποιος υπέυθυνος να ανεβεί
στην σκηνή για μισό λεπτό και να εξηγήσει κάτι επ' αυτού. Ελπίζουμε όλοι πώς δεν θα επαναληφθεί ξανά κάτι τέτοιο.
Για το Rock Overdose,
Κείμενο: Κώστας Ιωαννίδης
Φωτογραφίες: Γιάννης Αντωνίου
Comments
