Άλλος ένας Σεπτέμβρης έφτασε και ήρθε η ώρα η Θεσσαλονίκη να υποδεχτεί για ακόμα μία φορά το Street Mode Festival. Μόνο που αυτή την φορά το φεστιβάλ άλλαξε τοποθεσία και διοργανώθηκε στο λιμάνι της πόλης. Έτσι, λοιπόν, η άτυπη “πρώτη” μέρα του Festival ή αλλιώς Day 0 φιλοξένησε τρεις Ελληνικές δυναμικές μπάντες.
Το πρόγραμμα ανέλαβαν να ανοίξουν οι Halocraft, μία πολλά υποσχόμενη μπάντα από τα Γιαννιτσά με cinematic/post rock ήχο. Αν και με μικρό αλλά θερμό κοινό, βγήκαν στην σκήνη την προκαθορισμένη ώρα, και παίζοντας κομμάτια από τον πρώτο τους δίσκο “Chains for the Sea”, αλλά και με την ιδιαίτερη σκηνική τους παρουσία προετοίμασαν κατάλληλα το έδαφος για αυτό που θα ακολουθούσε στην “μέρα μηδέν” του Festival.
Τη σκυτάλη πήραν οι Tuber που ανέβηκαν στην σκηνή λίγο πριν τις 9. Μία intrumental post rock μπάντα με heavy/indie στοιχεία και επιρροές από τις Σέρρες που μετράει σχεδόν δέκα χρόνια στην ελληνική, και όχι μόνο, rock σκηνή με συμμετοχές σε 3 από τα μεγαλύτερα rock festivals (Freak Valley, Wrong Fest, Lake on Fire). Η δυναμική παρουσία τους, με εμφανώς μεγαλύτερο κοινό, έπαιξε και “ζέστανε” τον κόσμο για πεντήντα περίπου λεπτά.
Όσο η ώρα περνούσε και πλησίαζε η στιγμή οι VIC να ανέβουν στο red stage ο χώρος και τα bars του φεστιβάλ σταδιακά γέμιζαν μέχρι που δεν έπεφτε καρφίτσα. Η αναμονή τελείωσε περίπου έικοσι λεπτά μετά τις 10, όποτε και οι VIC βγήκαν επιτέλους στην σκηνή. Το κοινό ενθουσιασμένο περίμενε την παρουσίαση της καινούριας δισκογραφικής δουλειάς του συγκροτήματος, "The Age Of Aquarius". Όπως αναφέρεται και στον τίτλο του νέου δίσκου “Η Εποχή του Υδροχόου”, είναι ξεκάθαρο πως οι VIC έφτασαν στην νέα εποχή του ήχου τους. Τον ωρίμασαν, βάζοντας πολλά περισσότερα στοιχεία ψυχεδέλειας, έγινε πιο βαρύς και σε γενικές γραμμές πιο μελωδικός, κρατώντας παράλληλα τα παραδοσιακά στοιχεία σε αρκετά από τα κομμάτια του δίσκου. Μετά από την κυκλοφορία του δίσκου Riza οι VIC φαίνεται να ανταμείβουν άριστα το κοινό τους για την υπομονή του προσφέροντας του κάτι φρέσκο, με μικρότερη την εμφάνιση των παραδοσιακών οργάνων στην οποία μας έχουν συνηθίσει, αλλά χωρίς να χάνεται η ταυτότητα και η μοναδικότητα τους. Ακούστηκαν κομμάτια, κατά βάση, από τον καινούριο δίσκο αλλά δεν έλειψαν και παλαιότερα, "κλασσικά" κομμάτια όπως τα “Ζβάρα” και “Τι Κακό”.
Την Παρασκευή, 27 Σεπτεμβρίου, η πρώτη μέρα του festival είναι γεγονός. Το πρόγραμμα ξεκίνησε από νωρίς με διάφορα acts και διαγωνισμούς.
Συγκεκριμένα, γύρω στις 14:00, οι πρώτες μπάντες έκαναν ήδη την εμφάνιση τους στο CU stage, και δεν ήταν άλλες από τους “Citrus Blossom”, “The Drum Kicks” και “The Coconaut Rockers”, τρία από τα σχήματα που κατάφεραν να κερδίσουν τη θέση τους στο line-up του φετινού street mode, μέσω ψηφοφορίας του κοινού. Και οι τρείς μπάντες έκαναν αξιόλογες εμφανίσεις, μας ξεσήκωσαν και σίγουρα αποτέλεσαν μια ιδανική αρχή για την «επίσημη» έναρξη του φεστιβάλ.
Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήραν οι “Dirty Fuse” και οι “Chasing Attractors”, ενώ αίσθηση προκάλεσαν οι νεαροί Embargo, που με το instrumental heave rock τους κατάφεραν να ανεβάσουν τα decibel και να μας ταρακουνήσουν για τα καλά.
Γύρω στις 7, πολύς κόσμος είχε μαζευτεί μπροστά στο red stage, καθώς το πρώτο rap σχήμα του φεστιβάλ ήταν να κάνει την εμφάνιση του. Φυσικά, μιλάμε για τους Above The Hood. Όντας μη ειδική επί του θέματος, οφείλω να ομολογήσω πως το δημοφιλές γκρουπ πραγματοποίησε μια εξαιρετική εμφάνιση. Πολλοί οπαδοί του είδους ήταν εκεί για να τους στηρίξουν και έμειναν απόλυτα ευχαριστημένοι. Ας λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, στο φετινό Street Mode, ένα τεράστιο μέρος του κοινού ήταν εκεί για τα hip hop/rap acts που φιλοξενούσε το φεστιβάλ, και αυτό φάνηκε.
Ωστόσο, το πρώτο από τα δικά μου αγαπημένα σχήματα τις βραδιάς, βγήκε στη σκηνή «Νύμφη» στις 19:25. Ο λόγος για της σουηδέζες Thundermother, που με το βρώμικο, γρήγορο και σκληρό rock n roll τους έβαλαν τα γυαλιά σε πολλούς και έδειξαν πως όταν πρόκειται για rock n roll, δεν έχει σημασία τίποτ’ άλλο, παρά μόνο να γουστάρεις. Τρελή ενέργεια, επίδειξη ταλέντου από την lead κιθαρίστρια που ήταν ένας θηλυκός Lemmy, και παρ’ όλη την ταλαιπωρία που όπως μας είπαν τράβηξαν για να βρεθούν στην Ελλάδα (η αεροπορική έχασε τα πράγματα τους!) τα τέσσερα τρελοκόριτσα δεν πτοήθηκαν και πραγματικά έδωσαν όλο τους τον εαυτό. Σίγουρα από τα highlights της πρώτης μέρας γενικότερα.
Λίγο μετά τις 8, οι Algiers βγήκαν στην σκηνή παίζοντας το “Cry of the Martyrs” του δίσκου “The Underside of Power”. Ο κόσμος γέμισε σχεδόν ασφυκτικά των χώρο για τους Αμερικανούς, οι οποίοι με τον εξαιρετικό experimental post punk ήχο έδιναν το ρυθμό και το κοινό χόρευε ασταμάτητα, μεταφέροντας την ένταση σχεδόν σε όλο το χώρο του festival. Σε αυτό συνέβαλαν και άτομα της μπάντας όπως ο μπασίστας Ryan Mahan που όργωσε την σκηνή με τις χορευτικές του κινήσεις εντυπωσιάζοντας κοινό ο τραγουδιστής Franklin James Fisher που μέσα στα κομμάτια άλλαζε παραπάνω από ένα μουσικά όργανα. Παίξανε και γουστάραμε μαζί τους για τουλάχιστον πενήντα λεπτά και κάποια από τα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν τα εξής: “Walk like a panther” “Cleveland” ,“Blood” και “The underside of Power”.
Την ίδια στιγμή, στο CU stage, κάτι συμπατριώτες των Thundermother έστηναν το δικό τους σατανικό πάρτυ. Οι σουηδοί punk rockers Satanic Surfers, έδωσαν το δικό τους στίγμα στο φετινό Street Mode δημιουργώντας το πρώτο circle pit του φεστιβάλ, με πολύ κόσμο να χτυπιέται και να χορεύει σε punk n roll ρυθμούς, δημιουργώντας μια απολαυστική πραγματικά ατμόσφαιρα. Χωρίς πολλά πολλά και κάνοντας αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα, οι Satanic Surfers αντάμειψαν με τον καλύτερο τρόπο όσους τους επέλεξαν αντί των Algiers, χαρίζοντας ένα show με τέρμα τα γκάζια, «παρεΐστικο» και ξεχωριστό. Με κομματάρες όπως “Sunshiny Day”, “Hero Of Our Time” και “Head under Water”, οι σουηδοί rockers ήρθαν να συναντήσουν τις συμπατριώτισσες τους, στο βάθρο με το προσωπικό μου top 3 της πρώτης ημέρας του φεστιβαλ. Grattis! Α, και πολλά ευχαριστώ στους Vodka Juniors, που τους παρότρυναν να παίξουν στο Street Mode.
Τη σκυτάλη πήρε ο Παύλος Παυλίδης κρατώντας ζεστό το κοινό, για τα live των Pussy Riot και The Fuzztones, με αγαπημένα κομμάτια όπως “Ο Βασιλιάς της Σκόνης” και “Λιωμένο Παγωτό” . Νοσταλγήσαμε, περάσαμε όμορφα, και αυτό βγήκε προς τα έξω. Κάπου αργότερα ήρθαν οι Pussy Riot να τα χαλάσουν όλα, με την πιο WTF εμφάνιση που έχω δει στη ζωή μου. Οκ, κάποτε μπορεί να ήταν relevant για τον α ή β πολιτικό λόγο, ωστόσο είμαι σε ένα μουσικό φεστιβάλ και περιμένω να ακούσω μουσική, όχι ανάγνωση κειμένων σε μία γλώσσα μη οικεία με αδιάφορο ηχητικό background. Ναι, ωραία η παρουσίαση από πίσω και ωραίο το πολιτικό μήνυμα που προσπάθησαν να περάσουν, ωστόσο θεωρώ ότι είναι ένα σχήμα που καλό θα ήταν να παραμείνει εντός των συνόρων της Ρωσίας, μιας και μόνο για τα ρωσικά πολιτικά δρώμενα είχε να μιλήσει. Σα να μην έφτανε όλο αυτό, υπερέβησαν κατά πολύ το χρονικό όριο του προγράμματος, αναγκάζοντας τους The Fuzztones να περιμένουν έτοιμοι πάνω στην σκηνή για παραπάνω από δέκα λεπτά. Αλλά οι Νεοϋρκέζοι γερόλυκοι δεν δίστασαν να ξεκινήσουν να παίζουν με σβηστά φώτα, ενώ οι Pussy Riot δεν είχαν τελειώσει ακόμα στην απέναντι σκηνή, ξεσηκώνοντας το κοινό παραπάνω από το αναμενόμενο, και δικαίως! Δε ξέρω αν αυτό ήταν κάποιου είδους statement από την πλευρά των Ρωσίδων, ότι και να ήταν όμως ελπίζω να μην το ξαναζήσω ποτέ.
Οι Fuzztones από την άλλη, μας κράτησαν παρέα για περισσότερο από μία ώρα κάνοντας μας να καταναλώσουμε χιλιάδες θερμίδες από το χορό και το ποτό. Στην ξέφρενη εποχή των 80’s μας μετέφερε ένα ζευγάρι ποτίσμενο με cult-ίλα και ούζο (μεταξύ μας αυτά) που χωρίς αμφιβολία έδιναν την εντύπωση πως μια χρονομηχανή τους πέταξε μπροστά στην σκηνή. Η σκηνική τους παρουσία της μπάντας με τον garage ήχο ήταν έντονη και οι ιδιόρυθμες κινήσεις του τραγουδιστή Rudi Protrudi και του κιθαρίστα μετέδιδαν ακόμα περισσότερο το party vibe στην ατμόσφαιρα.
Και ήρθε η ώρα… Nightstalker, hell yeah! Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη απέπνεε ήδη έντονη ανυπομονησία για το live που από στιγμή σε στιγμή θα ξεκινούσε. Ο θείος Argy, ο Ανδρέας, ο Τόλης και ο Ντίνος ανέβηκαν στην σκηνή και ο κόσμος τους αποθέωσε όπως τους αξίζει. Άρχισαν με το “Trigger Happy“ και το πάρτυ ξεκίνησε. Το stage diving δεν έλειψε από τα πιο αγαπημένα κομμάτια του κοινού “Dead Rock Commandos” και“Children of the Sun” και η διάθεση του κοινού εκτοξευόταν στα ύψη όλο και περισσότερο με την performance της αγαπημένης μπάντας. Με το “Baby, God is Dead” έρχονται για να μας θυμίσουν πόσα κιλά γνήσιο και τίμιο rock and roll attitude έχουν σαν μπάντα και να μας προσφέρουν πληθώρα από αφορμές να ιδρώσουμε στο head banging. Δυστυχώς όλη αυτή η τρέλα δεν κράτησε πολύ εξαιτίας της μη τήρησης του προγράμματος από τους Pussy Riots. Η μισή ώρα ήχησε δεκάλεπτο στα εκστασιασμένα αυτιά μας αλλά δεν γίνεται να μην ανεφερθεί ο ενθουσιασμός όλων στο άκουσμα του τελευταίου κομματιού “Sweet Knife” από τον καινούριο δίσκο “Great Hallucinations”.
Αφού η ελπίδα του κόσμου για ένα ακόμα κομμάτι των Nightstalker έσβησε, το κοινό άρχισε να κατευθύνεται προς την σκηνή που από στιγμή σε στιγμή θα έκανε την εμφάνισή της μια μπάντα από την Μαδρίτη της Ισπανίας. Ανεβήκανε στην ώρα τους, τα σπάσανε όσο δεν πάει και το κοινό τρελάθηκε. Ο λόγος για τους Ska-P που με την τρέλα τους και τον ska reggae – alternative/punk rock ήχο τους κερδίζουν εύκολα τον τίτλο του πιο χορευτικού live της βραδιάς. Έχοντας περισσότερα από 25 χρόνια εμπειρίας και επιτυχιών ήρθαν για ακόμα μία μοναδική εμφάνιση στην Ελλάδα ενθουσιάζοντας τους πάντες. Αξιοσημείωτο είναι ότι στο κομμάτι “Abolición” ανέβηκε στην σκηνή ένας τύπος, ντυμένος ταυρομάχος, και μίλησε για τις θέσεις τις μπάντας όσον αφορά τις ταυρομαχίες που θεωρείται ένα βάναυσο έθιμο της Ισπανίας και θα έπρεπε να καταργηθεί.
Για το RockOverdose,
Κείμενο: Mary ThePen, Σοφία Ντούσκα
Φωτογραφίες: Mary ThePen, Vfor5
Comments
