Το Download Festival δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.
Στον Ιστορικό χώρο του Donington Park (βλ. Monsters of Rock) και 30 χρόνια γίνεται ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ του πλανήτη. Φέτος ήταν το πρώτο μετά την επετειακή του παρουσία και το πρώτο μου ΜΕΓΑΛΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ…
Όταν λέμε ΜΕΓΑΛΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ εννοούμε ΜΕΓΑΛΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ. Ακούγεται κλισέ, αλλα, ουδεμία σχέση με αυτά που γίνονται στην Ελλάδα. Ο Χώρος, η οργάνωση, ο ήχος, οι παροχές κ.λ.π κ.λ.π δεν συγκρίνονται με κανένα από τα ήδη υπάρχοντα ελληνικά.
Το φετινό line-up?
Def Leppard, System Of A Down, Linkin Park, Avenged Sevnfold, Bullet For My Valentine, Black Stone Cherry, Darkness, Disturbed κ.λ.π κ.λ.π.
Όντας προνομιούχος, καθώς ένας φίλος μου σπουδάζει Ολλανδία και με τη σκέψη ότι θα αλλάξω 6 (!) αεροπλάνα σε διάστημα 10 ημερών, αποφασίσαμε να κάνουμε το ταξίδι…
Τετάρτη 8 Ιουνίου.
(3 μέρες πριν τους Avenged Sevenfold)
Φτάνουμε στο χώρο του φεστιβάλ την πρώτη μέρα του κάμπινγκ, 2 μέρες πριν ξεκινήσουν οι συναυλίες.
Εμείς και άλλοι 5000 σίγουρα… καροτσάκια με σκηνές πηγαινοέρχονται, μπύρες, αδιάβροχα και γαλότσες, μπύρες, ποζεράδες, μεταλλάδες, μπύρες, χαρντκορ-άδες, emo, μπύρες, κλασσικο ροκάδες, μπύρες και κάθε «είδους» ροκάδες κρατάνε τα εισιτήριά τους για να μπουν στο χώρο. Το σκηνικό των επόμενων ημερών είναι κάπως έτσι: πώς είναι 20 Άγγλοι σε ελληνικό νησί το καλοκαίρι με 600 Έλληνες που τους ταλαιπωρούν καθημερινά? Φανταστείτε τώρα 60.000 (το λιγότερο) Άγγλους και 2 Έλληνες!!
Πέμπτη 9 Ιουνίου.
(2 μέρες πριν τους Avenged Sevenfold)
Ξυπνάμε κατά τις 8 η ώρα το πρωί από φωνές.
Οι Άγγλοι έχουν ήδη αρχίσει να καταναλώνουν τις μπύρες που κουβαλούσαν την προηγούμενη μέρα (αν σταμάτησαν να καταναλώνουν από την προηγούμενη νύχτα, βέβαια). Η βόλτα στους χώρους του φεστ ξεκίνησε και δεν θα μπορούσαμε να δούμε τίποτα λιγότερο από υποδομές που χρειάζονται μερικές χιλιάδες, διψασμένοι για μουσική, downloaders. Καντίνες, είδη camping, super-markets, κινηματογράφος, μέχρι και ολόκληρο λούνα-πάρκ στημένο στο χώρο του φεστιβάλ. Μουσική να παίζει από παντού, από σκηνή σε σκηνή και από τραπέζι σε τραπέζι. Η ατμόσφαιρα ήταν ήδη πολύ θερμή σε μια κρύα αγγλική εξοχή…
Παρασκευή 10 Ιουνίου.
(1 μέρα πριν τους Avenged Sevenfold)
Ξυπνάμε κατά τις 8 η ώρα το πρωί από φωνές.
Οι Άγγλοι έχουν ήδη αρχίσει να καταναλώνουν τις μπύρες που κουβαλούσαν την προηγούμενη μέρα (αν σταμάτησαν να καταναλώνουν από την προηγούμενη νύχτα, βέβαια) (σ.σ. δεν έκανα εγώ copy-paste, το σκηνικό ολόκληρο ήταν από μόνο του copy-paste).
Η πρώτη μέρα των συναυλιών ξεκινά με πλήθος κόσμου να κατευθύνεται στα 5 stages του Download.
Το πρόγραμμα ξεκινάει από τη 1 (ακριβώς- είπαμε, το φεστιβάλ ήταν στην Αγγλία) το μεσημέρι με τους CKY να ανεβαίνουν στο main stage και να μας ζεσταίνουν αρκετά, με τον παλιομοδίτικο metal ήχο τους. Ο ήχος στο φεστιβάλ δεν ήταν και πολύ καλός, γεγονός που με παραξένεψε και να πω την αλήθεια με άγχωσε λίγο. Μισή ώρα αργότερα, ανεβαίνουν στη σκηνή οι Puddle Of Mudd. Με τον ήχο να βελτιώνεται αισθητά, απέδωσαν πολλά δικά τους κομμάτια και κάποιες διασκευές σε AC/DC, με αποκορύφωμα το “She Hates Me”, στο οποίο έγινε πανικός. Τελειώνουν το set τους και σιγά σιγά ξεπροβάλλει ένα πανό, πάνω στο οποίο αναγράφεται το όνομα Loaded. Είχε έρθει η ώρα του πολυαγαπημένου πρώην μπασσίστα των πολυαγαπημένων Guns n Roses, Duff McKagan να ανέβει στη σκηνή με το συγκρότημά του. Αμερικάνικο, μοντέρνο Rock n Roll ξεσπά σα διάολος στα ηχεία και ο Duff ανεβαίνει στη σκηνή με την κιθάρα του. “Sleaze Factory”, “We Win”, “Sick” είναι μερικά από τα κομμάτια που παρουσίασαν. Κάποια στιγμή ο Duff αφήνει την κιθάρα και πιάνει το μπάσσο του. Όλοι ξέρουμε τι πρόκειται να ακολουθήσει και για τα επόμενα 10 λεπτά ακούγαμε το “Attitude” και τελευταίο το “It’s So Easy”!
Με το πρόγραμμα να τηρείται αυστηρά, ακολουθούν οι Black Stone Cherry. Αμερικάνικο Βλαχ-ο-ρόκ, όπως πρέπει να παίζεται ΣΗΜΕΡΑ… για την επόμενη ώρα, ακονίζαμε σπιρούνια, καθαρίζαμε μπότες και φτύναμε καπνό από το στόμα. Βαριές κιθάρες, μελωδικά φωνητικά από όλη τη μπάντα, τον κιθαρίστα να γράφει χιλιόμετρα στη σκηνή και τη φωνή του τραγουδιστή τους καρφωμένη, χωρίς να χάνει νότα μας πήγαν μια βόλτα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού.Φοβεροί. Αξίζει να τους ρίξετε μια ματιά. Η ώρα είχε φτάσει ήδη 5 παρά, οπότε προτιμήσαμε να μη δούμε τους Thin Lizzy στο main stage, καθώς ήταν και η ώρα του μεσημεριανού και κατευθυνθήκαμε στην 3η σκηνή του φεστιβάλ που είχε στήσει η pepsi για να δούμε τους Asking Alexandria. Τα παιδιά παίζουν post metalcore με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία. Πολύ δεμένη μπάντα και πολύ καλές συνθέσεις. Σίγουρα δεν πρόκειται για μια post metalcore μπάντα «της σειράς», αλλά αυτό θα δείξει. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο τραγουδιστής τους στις εναλλαγές μεταξύ brutal (σε όλο το pitch) και καθαρών φωνητικών ήταν πολύ καλός και έκανε μι άρτια εμφάνιση.
Με το τέλος των Asking Alexandria ξαναπηγαίνουμε στο main stage για να δούμε μια μπάντα για τον τραγουδιστή της οποίας γίνεται πολύ μεγάλη κουβέντα.
Ο λόγος, φυσικά, για τους Alterbridge και τον Myles Kennedy. Ξεκινά η εισαγωγή του “Slip To The Void”. ΠΑΝΙΚΟΣ!! Στη σκηνή εμφανίζεται ο Myles και κάπως έτσι για τη υπόλοιπη ώρα δε μπορώ να καταλάβω αυτό που συμβαίνει. Ο Myles φοβερός, παραδίδει σεμινάρια φωνητικής με τη χαρακτηριστική του άνεση ενώ παράλληλα ξεσηκώνει το κοινό όπως οφείλει να κάνει ένας γνήσιος frontman. Mark Trmonti και λοιποί Creed, φοβερά δεμένοι εκτελούν τα “Isolation”, “Metallingus” και άλλα κομμάτια από το 3ο άλμπουμ τους, με αποκορύφωμα το εκπληκτικό “Ghost Of Days Gone By” στο οποίο μόλις είχε βγει και ο ήλιος και καταλαβαίνετε ότι υπήρχε και η σχετική ατμόσφαιρα. Φοβερή μπάντα και σίγουρα φοβερό και το performance που μας χάρισαν (σ.σ είμαι ορκισμένος fan των CREED και δεν μπορούσα να τους ακούσω, αλλά μετά από αυτό το live τους, σίγουρα τους τοποθετώ στις κορυφαίες μπάντες του πλανήτη σήμερα). Η ώρα είναι 7 και 20. Ο ήλιος είναι ακόμη ψηλά και έχοντας μείνει μόνο δυο συγκροτήματα ακόμα απορώ, αν θα παίξουν μέρα.
Επόμενοι στη σειρά, οι Darkness, οι οποίοι επανασυνδέθηκαν πρόσφατα και ήμουν περίεργος για το πώς θα είναι onstage. Δυναμική μπάντα, ο τραγουδιστής τους μορφή και με απίστευτο κέφι να είναι από τους λίγους της ημέρας που έτρεχαν πέρα- δώθε κάνοντας τον κόσμο να χορεύει με κάθε τραγούδι. Όπως μπορείτε να φανταστείτε παρέλασαν στα αυτιά μας, όλα τα all time classics των Darkness. Όλα. Τελευταίοι της ημέρας ήταν οι πολυαγαπημένοι μου, προσωπικά, αλλά και της Αγγλίας, καθώς αποτελούν παιδιά της, Def Leppard.
Ό,τι και να γράψω είναι λίγο. Σκηνική παρουσία..10.. φωνή..10.. κιθάρες..10..ήχος..CD..ατμόσφαιρα..100%.. Μας μετέφεραν σε άλλη δεκαετία και η εμπειρία τους φάνηκε πάνω στη σκηνή, όντας παλιές καραβάνες, κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε αν όντως έπαιξαν και άλλοι εκείνη την ημέρα. Η βροχόπτωση δεν πτόησε κανέναν μας και μείναμε όλοι να κοιτάμε αποσβολωμένοι το performance των Def Leppard παίρνοντας μαθήματα για ένα τέλειο show. Απλά εξαιρετικοί.
Σάββατο 11 Ιουνίου.
(Avenged Sevenfold παρά 8 ώρες)
Πάλι τα ίδια, φωνές, μπύρες μπλα μπλα μπλα… Η μέρα που επιθυμούσα έφτασε. Σήμερα θα έβλεπα Avenged Sevenfold. Κατευθυνόμαστε για μια ακόμη φορά στην αρένα και το main stage. Από νωρίς το πρωί στις 11 ξεκινούσαν οι Devil Wears Prada. Αμερικάνικο metalcore. Δυσολίες, brutal φωνητικά, beatdowns, ατμοσφαιρικά πλήκτρα κ.λ.π κ.λ.π. όχι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά η ώρα πέρασε ευχάριστα. Ακολουθούν οι All That Remains. Μια από τα ίδια, σε πιο σκληρό ήχο, με σαφώς ανώτερη παρουσία από τις υπόλοιπες μπάντες του χώρου. Με έναν πολύ καλό τραγουδιστή και πολύ ωραίες συνθέσεις ανάγκασαν τον κόσμο που είχε μαζευτεί από νωρίς στη σκηνή σε moshpits και αρκετό ξύλο. Σίγουρα από τα συγκροτήματα που θα ακούσω ξανά. Η ώρα έχει πάει 1 (Avenged Sevenfold παρά 6 ώρες) και περιμένω μια πολύ αγαπημένη αμερικάνικη μπάντα να κάνει την εμφάνισή της.
Ο λόγος, για τους Escape The Fate οι οποίοι είναι μεν μια από τα ίδια σε ύφος, αλλά οι συνθέσεις τους είναι ένα επίπεδο πάνω. Παίξανε πολλά κομμάτια από τον 3ο δίσκο τους, με το εναρκτήριο “Massacre” να μας δείχνει το τι πρόκειται να ακολουθήσει. “Gorgeous nightmare”, “10 miles wide”, “Day of Reckoning” ήταν μερικά από τα οποία ακούστηκαν. Ο τραγουδιστής τους Craig Mabbitt ήταν συνεχώς εν κινήσει και παρακινούσε τον κόσμο να ανοίξει circle pits. Δεν χρειάστηκε και πολύ προσπάθεια, είναι η αλήθεια. Καθώς το ένα hit διαδέχονταν το άλλο, έφτασε η ώρα της τριλογίας the Guillotine… ποια από τα 3 θα έπαιζαν… Ξεκίνησαν με το “This War Is Ours (The Guillotine part 2)”, κομμάτι το οποίο αγκάλιασε το κοινό και άρεσε. Τελευταίο κομμάτι για τους Escape the Fate και ήλπιζα να είναι το “The aftermath” , το τρίτο μέρος της τριλογίας. Δεν με απογοήτευσαν. Το κομμάτι είναι ένα έπος, κυριολεκτικά και το απέδωσαν εξαιρετικά. Η ώρα πήγε 2 (Avenged Sevenfold παρά 5 ώρες) και κάναμε διάλειμμα για φαγητό. Πήγαμε στο second stage και πετύχαμε για λίγο τους Αμερικάνους BossHoss με το country τους απ’ ότι προλάβαμε να ακούσουμε. Άρα πιο rock καταστάσεις. Τη στιγμή που τρώγαμε, βγήκαν ση σκηνή οι Rock Sugar. Ούτε και εγώ ήξερα ποιοι είναι, μέχρι που άκουσα τα ενωμένα “Enter Sandman” από Metallica και “Don’t Stop Believin’ ” από Journey. Φοβεροί διασκεδαστές. Συνεχόμενα medleys από κομμάτια ήταν το καλύτερο συνοδευτικό για το μεσημεριανό μας φαγητό. Ο κόσμος φάνηκε να το διασκεδάζει. Αφού πέρασε η ώρα και κάναμε μια βόλτα στην arena, έφτασε η ώρα των Mr. Big στις 5 και μισή (Avenged Sevenfold παρά 2 ώρες).
Ο Eric Martin και η παρέα του ξεκινάνε με το “Daddy, Brother, Lover, Little boy” και είμαι σε αναμμένα κάρβουνα για το αν θα βγάλουν τα τρυπάνια στο solo. Η στιγμή ήρθε και ούτε αυτοί με απογοήτευσαν, τα τρυπάνια έσκασαν μύτη και για την υπόλοιπη 1 ώρα ούτε καταλάβαμε τι έγινε. Όλα τα γνωστά τους κομμάτια (“Green tinted sixties mind”, “Addicted to that rush”, “Colorado Bulldog”, “To Be With You”) και 2 (“Undertow” και “Round The World”) από το καινούριο τους άλμπουμ μας έκαναν παρέα ζεσταίνοντας μας για την υπόλοιπη βραδιά. Η ώρα είναι 6 (Avenged Sevenfold παρά 1 ώρα). Ξαναπηγαίνουμε προς το main stage και ακούμε ένα γνώριμο άκουσμα. Πρόκειται για το “weak” των Skunk Anansie. Παρακολουθήσαμε πάνω από το μισό τους set και μπορώ να πω ότι με κούρασαν αρκετά, ή έτσι το ένιωσα, καθώς περνούσαν πολύ αργά και δραματικά τα λεπτά. Η ώρα είναι 7… το σκηνικό στο main stage θυμίζει νεκροταφείο. 3 καγκελόπορτες είναι πάνω στη σκηνή με τα σύμβολα “A”, “7”, “X”…το πανό που σηκώνεται από πίσω είναι καθ’ όλα γνώριμο, καθώς πρόκειται για το εξώφυλλο του “Nightmare”. Η ώρα είναι 7 και τέταρτο και δεν ακούγεται τίποτα. Ανεβαίνει στη σκηνή ο πιτσιρίκος (23 χρονών) Arin Ilejay. Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι γίνεται, ώσπου ξεκινά η προ-ηχογραφημένη εισαγωγή του Nightmare και οι Avenged Sevenfold είναι πάνω στη σκηνή.
Το σκηνικό που επικρατεί για τα επόμενα λεπτά, δεν περιγράφεται με λέξεις. Η ατμόσφαιρα είναι αυτή που πρέπει να είναι και ενώ προχωράει το κομμάτι βγαίνει στη σκηνή ο M. Shadows. Όλα τα υπόλοιπα είναι παρελθόν… Ο απόλυτος frontman παγκοσμίως αυτή τη στιγμή. Η επιβλητική του παρουσία δε σου επιτρέπει να βλέπεις τίποτα παραπάνω πάνω στη σκηνή. Η χαρακτηριστική του φωνή είναι φτιαγμένη για αυτά τα κομμάτια και η απόλυτη metal μπάντα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, δίνει τον καλύτερό της εαυτό. “Nightmare”, “Critical Acclaim”. “Afterlife”, “Welcome to The Family”, “God Hates Us” κ.λ.π κ.λ.π. Κορυφαία στιγμή το 10λεπτο “Save Me”… Χόρτασα τους Α7Χ ακόμη και αν δεν παίξανε το αγαπημένο μου “Beast & The Harlot”. Τελευταία μπάντα για την ημέρα οι πολύ γνωστοί και αγαπημένοι σε όλους System Of A Down. Παρόλο το Σοκ από την εμφάνιση των Avenged Sevenfold, με κράτησαν. Μια είναι η λέξη για εκείνες τις ώρες. Π-Α-Ν-Ι-Κ-Ο-Σ… για την υπόλοιπη μια ώρα και μισή περίπου το ξύλο ήταν ασταμάτητο. Το σύννεφο σκόνης που σηκώθηκε από τις πρώτες σειρές, σκέπασε τα πάντα.
Ωραία παρουσία, ωραίες φωνές, άρτια δεμένο σύνολο, αλλά πείτε με καχύποπτο και ό,τι άλλο θέλετε, αλλά εμένα μου φάνηκε ότι αυτές οι επανασυνδέσεις είναι λίγο περίεργες. Anyway οι SOAD έπαιξαν τέλεια και μακάρι να έρθουν και καμιά βόλτα και από τη χώρα μας.
Κυριακή 12 Ιουνίου.
Live report δεν υπάρχει, καθώς έβρεχε ασταμάτητα για 10 ώρες. Το νερό και ο αέρας μας κατέστρεψε τη σκηνή και βρήκαμε κατάλυμα στο αεροδρόμιο.
Εν κατακλείδι θέλω να πω τα εξής. Είναι κρίμα μπάντες όπως οι Avenged Sevenfold, Bullet For My Valentine, Buckcherry, Alterbridge και Black Stone Cherry, όπως και άλλες αντίστοιχου βεληνεκούς να βρίσκονται στο peak της καριέρας τους και να μην έρχονται στη χώρα μας τώρα, γιατί εδώ ασχολούμαστε και ανακυκλώνουμε συνέχεια τους ίδιους και τους ίδιους. Δε λέω, ιστορικές μπάντες, πρωτοπόροι για την εποχή τους κ.λ.π. αλλά είναι ΚΡΙΜΑ να πρέπει να ακούμε συνέχεια τα ίδια.
Η μουσική εξελίσσεται, όπως και οι εποχές. Επίσης είναι κρίμα να πρέπει αυτές οι μπάντες να διαλυθούν και να πρέπει να κάνουν επανασύνδεση μετά από χρόνια που, ίσως, τους ανακαλύψουμε για να τους δούμε στην Ελλάδα.
Τέλος, πρέπει να πω ότι αφού πέρασαν από πάνω μας 4 εποχές σε 5 μέρες, αφού διαλύθηκε η σκηνή μας, αφού η βρωμιά που κάνουν οι Άγγλοι είναι απίστευτη και το αλκοόλ που πίνουν, γουστάραμε πολύ που ήμασταν μέρος ενός ΦΕΣΤΙΒΑΛ χωρίς διαχωρισμούς, φραγμούς και μουσικά όρια, γιατί ούτως ή άλλως για μουσική πρόκειται.
Περισσότερες πληροφορίες:
www.downloadfestival.co.uk/
Για το Rockoverdose.gr,
Elias Elias
(Lucky Thir13n)
Comments
