Οι αγαπημένοι Σουηδοί μας επισκέφτηκαν ξανά για δύο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η άνοιξη και τα '70s πάνε πακέτο (παρ’ όλη τη σημερινή νεροποντή), για αυτό και όλοι χαιρετήσαμε την επιστροφή στη χώρα μας του φαινομένου Blues Pills, της ταχύτερα ανερχόμενης vintage/blues rock μπάντας των καιρών μας, δύο χρόνια (και κάτι) μετά την αξέχαστη θριαμβευτική εμφάνισή τους στην Αθήνα..!
Η επιστροφή τους μόνο αυτονόητη μπορεί να θεωρηθεί, μετά το πρώτο τους θριαμβευτικό sold out show, όπου ένα ολόκληρο venue ενώθηκε σαν μία παρέα κάτω από την blues μαγεία της πολυεθνικής μπαντάρας από το Örebro. Η υπέροχη πενταετής πορεία τους είναι γνωστή, επειδή ασφαλώς μιλάμε για μία από τις ελάχιστες rock μπάντες που στην σύγχρονη εποχή του κορεσμού και της υπερπληροφόρησης, κατάφερε επιδεικτικά να ξεχωρίσει και να τραβήξει διεθνώς πολυάριθμα βλέμματα.
Στο σήμερα όμως, οι Blues Pills, μας ήρθαν με το νέο full length - διαμάντι τους, που ακούει στο όνομα “Lady In Gold”, ανανεωμένοι και έτοιμοι να γράψουν μια νέα χρυσή σελίδα στη συναυλιακή μας πραγματικότητα. Μαζί τους ήταν οι Riverbed, ένα επίσης ανερχόμενο σχήμα από την Αθήνα που παίζει rock επηρεασμένο από Rival Sons, Led Zeppelin, Richie Kotzen, Winery Dogs, Uriah Heep, Deep Purple, Whitesnake και Graveyard και στους οποίους δινόταν η ευκαιρία να παρουσιάσουν τον μοναδικό τους δίσκο, ονόματι “Face of Reality”, του 2014.
Λόγω καθυστέρησης, έφτασα στο χώρο όταν οι Riverbed είχαν ξεκινήσει και το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ο λιγοστός κόσμος. Οι Αθηναίοι είχαν άχαρο ρόλο αλλά απέσπασαν το χειροκρότημα του κοινού. Eίναι συγκρότημα με κάποια εμπειρία στο σανίδι, αφού υπάρχουν από το 2012 αλλά πρώτη φορά ερχόμουν σε επαφή με το υλικό τους. Δεμένοι στη σκηνή, παρουσίασαν τα τραγούδια τους σε 40 λεπτά και στις 9 άφησαν τη σκηνή. Δυστυχώς δε ξέρω κάποιο τίτλο να αναφέρω, αλλά μου έκανε εντύπωση το τελευταίο τραγούδι τους για τη μελωδία του. Μη τους χάσετε αν σας δοθεί η ευκαιρία.
Τα σκηνικά, λιτά και ο κόσμος όχι πάρα πολύς (παράδοξο για τους Blues Pills), τα φώτα σβήνουν, η Elin μας καλησπερίζει και παρουσιάζεται πρώτο και καλύτερο το “Lady in Gold”. Aπό τη μέση της αρένας ο ήχος είναι εκπληκτικός, τα όργανα σε απόλυτη ισορροπία και οι Σουηδοί στατικοί μεν, αλλά εκτελεστικά αψεγάδιαστοι. Η Larsson τραβάει τα βλέμματα όχι μόνο για την ομορφιά της, μα κυρίως για τη φωνή της. Μια αναβίωση των τιμημένων '70s ζωντάνεψε μπροστά μας. Σειρά παίρνει το “Little Boy Preacher” και ακολουθεί καταιγισμός από κλασσικά -παλιά και νέα- τραγούδια. Αυτό μαρτυρά η εισαγωγή του “Black Smoke” που πάει αγκαζέ με το αδελφάκι του, “Bliss”.
Μέσα σε μιάμιση ώρα οι Blues Pills μας παρουσίασαν 16 κομμάτια από το σύνολο των κυκλοφοριών τους μέσα σε ψυχεδελική ατμόσφαιρα, ποτισμένη και με ηλεκτρισμένα blues παλαιάς κοπής. To “Elements and Things” (διασκευή σε Tony Joe White) ξεχωρίζει σαν προσωπικό αγαπημένο, το κοινό όμως ξεσηκώνεται με το “High Class Woman” από το ντεμπούτο τους και μαγεύεται από το “I Felt A Change”, με την Elin Larsson να γοητεύει τραγουδώντας και παίζοντας πιάνο την ώρα που τα υπόλοιπα μέλη αποσύρονταν για διάλειμμα.
Όταν επέστρεψαν έπαιξαν το “Gone So Long” για να κλείσει η βραδιά με μια άψογη εκτέλεση στο “Somebody to Love” των ΘΕΩΝ Jefferson Airplane και στο “Devil Man”, αφήνοντας πάντως την εντύπωση ότι μπορούσαν να παίξουν τα “Jupiter”, “River” και το “No Hope Left For Me”. Στιλιστικά θύμισαν κάτι από Janis Joplin και Hendrix, ενώ μας ταξίδεψαν με τη μουσική τους. Ο Dorian Sorriaux είναι εξαίρετος κιθαρίστας και έχει χτυπήσει φλέβα χρυσού με την ξανθομαλλούσα στο μικρόφωνο που έχει και το ρόλο της frontwoman και ανταποκρίνεται με επιτυχία. Περιμένουμε την επόμενη φορά, τους χειροκροτήσαμε και φύγαμε αγκαλιά με το μπλε φουτεράκι που τόσο λιμπιζόμασταν στο merch.
Για το Rock Overdose ,
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
