Για έκτη χρονιά διοργανώθηκε το Rock Music Festival στη Λάρισα. Ένα φεστιβάλ που χαρακτηρίζεται από την ποικιλομορφία της των μουσικών σχημάτων που το απαρτίζουν. Και φέτος, όπως και τα προηγούμενα χρόνια το φεστιβάλ κάλυπτε ένα ευρύ φάσμα στον ευρύτερο χώρο της ηλεκτρικής μουσικής, από post rock μέχρι και black metal.
Το απόγευμα της Κυριακής, λοιπόν, (καθώς το περιοδικό δεν μπορούσε δυστυχώς να παρευρεθεί και τις δύο μέρες) πήρα τον δρόμο για το Stage. ‘Oπως είχε ήδη ανακοινωθεί, το live ξεκίνησε με κάποια απόκλιση από τον αρχικό σχεδιασμό, λόγω καθυστέρησης στα soundcheck.
Έχοντας αρκετό καιρό να παρακολουθήσω κάποιο live στο Stage δεν άργησα να παρατηρήσω τις αλλαγές στον ηχητικό εξοπλισμό του χώρου, κάτι που δημιούργησε αυξημένη προσδοκία σε ότι αφορά στα νέα δεδομένα και στο ηχητικό αποτέλεσμα που θα έφτανε στα αυτιά μας. Και για να μην γράφω συνέχεια για τον ήχο, να αναφέρω ότι ήταν επιεικώς μέτριος.
Εν έτει 2017 δεν είναι δυνατόν να θεωρεί κάποιος ότι το ζητούμενο σε ένα rock/metal live είναι να τρυπήσουν τα τύμπανα των παρευρισκομένων. Εκτός αν θεωρεί ότι οι metal fans έχουν υπερφυσικές αντοχές στα ντεσιμπέλ. Πρώτη φορά βλέπω τόσο κόσμο να χρησιμοποιεί ωτοασπίδες σε live. Στους δε Tardive Dyskinesia έβλεπες όλο το μαγαζί κατά διαστήματα να βουλώνει τα αυτιά του! Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο τα τελευταία χρόνια! Και νομίζω ότι είναι σκόπιμο να αναφέρω ότι έχω παρακολουθήσει αρκετές από τις μπάντες πρόσφατα (πλην Herald και Abyssus όλες τις υπόλοιπες).
Δε θα γκρινιάξω άλλο στη συνέχεια, οπότε ας περάσουμε στο μουσικό μέρος της βραδιάς.
Πρώτοι στη σκηνή οι Southern heavy rockers Dendrites. Ομολογώ ότι στην πρώτη επαφή μαζί τους πριν περίπου ένα μήνα, έμεινα με ανάμικτα συναισθήματα. Όχι ότι η μπάντα υστερεί συνθετικά και εκτελεστικά, απλά το hype που κουβαλά το συγκεκριμένο ιδίωμα και οι εμφανείς επιρροές από μεγάλες μπάντες του χώρου, με προκατέβαλαν κάπως αρνητικά.
Προσπαθώντας να τους ακούσω παραμερίζοντας αυτές τις προκαταλήψεις την Κυριακή, διαπίστωσα ότι οι Dendrites είναι διασκεδαστικότατοι και οι συνθέσεις τους, όση πρωτοτυπία κι αν τους λείπει, έχουν το χάρισμα να είναι πολύ «πιασάρικες» και «ανεβαστικές». Επίσης η μπάντα διαθέτει πολύ ενεργητική παρουσία στη σκηνή και έναν χαρισματικό frontman με πολύ καλή φωνή. Επιπλέον, φαίνονται και δουλευταράδες, όποτε ανέβηκαν πολύ στην εκτίμησή μου!
Setlist: Whiskey Preachin’ Motherfucker, Peace of Mind, Hold On, Tenterhook Blues, Breathe, The Wheel, Devilshead, How Many Times.
Το black metal εκπροσωπήθηκε στο διήμερο από τους Herald, μία νέα μπάντα που ετοιμάζει το πρώτο της E.P. Ωμός ήχος και συνθέσεις γεμάτες βλασφημία και μίσος. Με επιρροές από Νορβηγική σκηνή και αρκετά punk στοιχεία, όπως αυτά υπήρχαν και στις πρώιμες μπάντες του είδους.
Η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας μπορεί να είναι κάτι που προσπερνιέται αλλά, δυστυχώς, συνοδευόταν και από εκτελεστικές αδυναμίες. Φυσικά, αυτό δεν πτόησε όσους είχαν έρθει για να διασκεδάσουν να χτυπηθούν με τη μουσική των Herald.
Ο ενθουσιασμός ξεχείλιζε, αλλά για μένα προσωπικά δεν αρκεί αυτό για να αποφασίσει μία μπάντα να κάνει διαθέσιμο τον εαυτό της στο κοινό. Με πολλή δουλειά και υπομονή ίσως δούμε κάτι πιο πειστικό από τους Herald στο μέλλον.
Setlist: Ordainment in Profanity, Sacrament of Expiation, The Hindmost Indiction, In Ophidian Lawlessness.
H extreme σκηνή θα συνέχιζε να εκπροσωπείται, από την death metal έκφανσή της αυτή τη φορά με τους Αθηναίους Abyssus. Με το “Into the Abyss” του 2015 είχαν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις, οπότε είναι από τις μπάντες που βρισκόταν στη λίστα εκείνων που θεωρούσα απαραίτητο να δω με την πρώτη ευκαιρία.
Τα απλά και άμεσα, old school κομμάτια τους που αποθεώνουν τόσο την Αμερικάνικη όσο και τη Σκανδιναβική σκηνή, έδιναν την πρώτη ύλη για μία πολύ δυναμική και ισοπεδωτική εμφάνιση. Και οι Abyssus όντως παρέδωσαν μία ισοπεδωτική εμφάνιση. Πολύ δεμένη μπάντα, με τεράστιο όγκο στον ήχο τους και μάλλον οι μόνοι στους οποίους κάπως ταίριαζε η υπερβολική ένταση.
Φυσικά, έπεσε αρκετό 'ξύλο' από κάτω και ο ενθουσιασμός του κοινού ήταν το κερασάκι στην τούρτα μίας άκρως ικανοποιητικής εμφάνισης. Αξίζει να αναφερθεί πως τα φωνητικά του Κώστα Αναλυτή ακούστηκαν κάπως αλλαγμένα, και δεν θυμίζουν πλέον σε τόσο μεγάλο βαθμό αυτά του Tardy!
Setlist: Across the Fields, Revenge, Enthrone the Insane, Summon the Dead, Sacrifice, Echoes of Desolation, Intent to Kill, R.I.P., Visions of Eternal Pain, Into the Abyss, Those of the Unholy.
Σε τελείως διαφορετικά μονοπάτια βάδισε η επόμενη μπάντα. Μιλάμε για την gothic rock/metal μπάντα Daffodil από τα Τρίκαλα. Έχοντας δει την μπάντα πολλές φορές μπορώ να πω ότι αυτή ήταν η χειρότερη εμφάνισή τους. Δεν ξέρω, πιθανολογώ ότι τα παιδιά δεν άκουγαν ο ένας τον άλλο, πάντως είχαν αρκετά θέματα με το συγχρονισμό τους. Και η θέση τους στο φεστιβάλ δεν τους βοήθησε ιδιαίτερα καθώς βρέθηκαν να παίζουν ανάμεσα σε σαφώς πιο extreme μπάντες και κατά συνέπεια σε κοινό διαφορετικών ακουσμάτων.
Ξεχώρισε η απόδοση της Έλενας στις κιθάρες και ειδικά στις lead, όπου έδωσε ρέστα. Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν το γεγονός ότι πρόκειται για μία πολύ δραστήρια και ανερχόμενη μπάντα και το μέλλον στη σκηνή τους ανήκει.
Setlist: End of Days, In Fear, Heart of the Deceiver, Say Just Words (Paradise Lost), At the Darkest Sides of Danube, Love Infernal (Poisonblack), Down the Corridor.
Για το τέλος του φεστιβάλ έμειναν δύο από τις καλύτερες ελληνικές groove/progressive μπάντες. Αρχή με τους Show Your Face από την Καρδίτσα. Μία μπάντα με πολύ δυναμισμό, η οποία πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε τον τρίτο της -και πολύ ποιοτικό δίσκο- με τη λιτή ονομασία “III”.
Έχοντας δει και αυτή την μπάντα πολλές φορές θεωρώ ότι η συγκεκριμένη ήταν από τις καλύτερές της εμφανίσεις, αν όχι η καλύτερη. Άψογοι εκτελεστικά και με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Σε αυτό βοήθησε ο αρκετά καλός τους ήχος (ίσως ο καλύτερος της βραδιάς) και η πολλή όρεξη που έδειξαν στη σκηνή. Γενικά, δείχνουν να βρίσκονται σε καλό φεγγάρι. Μακάρι ο δίσκος τους να τους δώσει την ώθηση για να κάνουν το βήμα παραπάνω. Νομίζω ότι το αξίζουν και έχουν δουλέψει πολύ για αυτό.
Setlist: Proud for Nothing, Madness, Allies In Mud, Fatality, Empty Thrones, Drift Away, Buying Time.
Τελευταία μπάντα οι Tardive Dyskinesia, τους οποίους είχα την ευκαιρία να τους απολαύσω πριν τέσσερις μήνες. Σε εκείνη την εμφάνισή τους έπαιξαν κομμάτια αποκλειστικά από το φανταστικό “Harmonic Confusion”, ενώ σήμερα το setlist επεκτεινόταν σε όλη τους τη δισκογραφία. Το δέσιμό τους είναι απλά καταπληκτικό, μία μπάντα 100% επαγγελματική με εξαίσια τεχνική κατάρτιση, κάτι το οποίο επιβεβαίωσαν και στο Stage, όντας άψογοι τεχνικά.
Το θέμα με τον ήχο επισκίασε αρκετά την εμφάνισή τους. Οι επαναλαμβανόμενοι μικροφωνισμοί και η απίστευτη ένταση του ήχου μετέτρεψαν κατά διαστήματα αυτό που θα έπρεπε να είναι απόλαυση σε βασανιστήριο. Και η προχωρημένη όμως, ώρα εμφάνισής τους δεν επέτρεψε σε πολύ κόσμο να τους παρακολουθήσει, καθώς το Stage είχε αραιώσει αισθητά. Κρίμα γιατί μιλάμε για την κορυφαία μπάντα στο είδος της στην Ελλάδα. Εγώ προσωπικά θα επιδιώξω να τους δω ξανά με την πρώτη ευκαιρία.
Setlist: Insertion, Prehistoric Man, The Electric Sun, Self Destructive Haze, We the Cancer, The Chase Home, Thread of Life, Triggering the Fear Reactor, Triangulation Through Impasse, Savior Complex, Chronicity, Soul Paramedics, No One Cares.
Επίλογος… Καταρχήν πρέπει να πω ένα μεγάλο μπράβο στο Θωμά Βαλάση για την υπομονή και την επιμονή του να διοργανώνει Live μέσα στην οικονομική κρίση, με τις δυσκολίες και εμπόδια που όλοι γνωρίζουμε πως υπάρχουν. Ένα μεγάλο μπράβο και στις μπάντες από όλη την Ελλάδα που συμμετείχαν σε αυτό το διήμερο φεστιβάλ. Παρά τα προβλήματα στον ήχο και τη μέτρια προσέλευση ήταν ένα χορταστικό live!
Για το Rock Overdose
Γιώργος Νημάς
https://youtu.be/8rwuQXdPyno
Comments
