Τρίτη συναυλία σε 4 μέρες για τον υποφαινόμενο με έναν Οκτώβρη που δε λυπάται ούτε την σχεδόν τρύπια τσέπη του κόσμου -και ειδικά εν καιρώ κρίσης- αλλά ούτε και τ'αυτιά μας και μας προσφέρει συγκινήσεις, είμαστε στο μέσο σχεδόν του μήνα και περιμένουμε ακόμα αρκετές συναυλίες για όλα τα γούστα, χώρια αυτές που έχει χάσει ο καθένας για διάφορους λόγους, είτε εργασιακούς, είτε οικονομικούς. Το υπερτίμιο εισιτήριο των 15 ευρώ και το γεγονός ότι δεν θα εμφανιζόταν προσεχώς παρόμοια μπάντα με τους Aμερικάνους μάστορες του λασπώδη θορύβου Acid King, ήταν θεωρητικά ενθαρρυντικό για την προσέλευση του κόσμου. Δυστυχώς ο κόσμος δεν τίμησε ιδιαίτερα το συμβάν, με αποτέλεσμα να είμαστε αρκετά λίγοι και σίγουρα πολύ λιγότεροι απ'όσους αξίζουν τέτοια συγκροτήματα και ειδικά με τέτοια πορεία στο πέρασμα των ετών. Έχοντας δημιουργηθεί πριν 25 χρόνια και ξεκινώντας να δισκογραφούν με το υπέρτατο δίδυμο του ομότιτλου ΕΡ και του παρθενικού δίσκου ''Ζoroaster'' (απ'όπου πήραν και το όνομα τους οι συγκεκριμένοι παιχταράδες από την Atlanta), σίγουρα θεωρούνται παλιές καραβάνες παρά το αραιό των κυκλοφοριών τους και με τελευταίο τους δείγμα το ''Middle Of Nowhere, Center of Everywhere'' πριν 3 χρόνια. Έτσι τελικά με τα πολλά λίγοι εκλεκτοί οπαδοί δώσανε το παρών στο θρυλικό An Club και ήταν έτοιμοι να παρακολουθήσουν κάτι το ιδιαίτερο, είτε τους βλέπανε 1η φορά είτε όχι.
Tη βραδιά άνοιξε το εκπληκτικό τρίο των Mock The Mankind, τα είχα δει τα παιδιά πριν κάνα 6μηνο περίπου, μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα να παίζουν στο Fuzz στο πλάι των Ιταλών Ufomammut, όπου είχαν πραγματοποιήσει συγκλονιστική εμφάνιση με έναν από τους καλύτερους ήχους που έχω ακούσει στη ζωή μου για Ελληνική μπάντα. Η εμφάνιση στο An Club δε διέφερε ποιοτικά ή ποσοτικά ιδιαίτερα από αυτή του Πάσχα, αλλά τότε ακουγόντουσαν καταστροφικοί ίσως και λόγω του ήχου. Φυσικά ήταν πάλι υπέροχοι και αυτή τη φορά τα τύμπανα ήταν πολύ δυνατότερα, στα σκασίματα του ταμπούρου ειδικά τα αυτιά μάτωναν. Για τους μη γνωρίζοντες, οι Mock The Mankind είναι ένα heavy instrumental τρίο που παίζει σε αργές ή το πολύ mid-tempo ταχύτητες, η μουσική τους βιώνεται παρά ακούγεται και σίγουρα αν ακούσετε το μοναδικό τους μέχρι στιγμής άλμπουμ ''Ruination'' θα διαπιστώσετε ότι θα σας κερδίζει περισσότερο με τις ακροάσεις. Η κιθαρίστρια Τένια έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο με τα ριφφ της να οδηγούν τα κομμάτια, ενώ ο σχεδόν δίμετρος ασκεπής μπασίστας και ο παντοδύναμος σε ένταση ντράμερ χτίζουν στρώσεις βαρύτητας που δεν πολυεπιδέχονται αμφισβήτησης ποιότητας και τιμιότητας. Ξέρω ότι είναι σε διαδικασία να κυκλοφορήσουν το νέο τους δίσκο, εύχομαι να κάνουν ακόμα πιο πολλές εμφανίσεις στα πλαίσια προώθησης του, όπου τους πετύχετε, να τους δείτε με κλειστά τα μάτια κι ανοιχτά τα αυτιά.
Oι Αcid King ανεβαίνουν στη σκηνή στις 22:14 και αρχίζουν από πολύ νωρίς να δείχνουν ότι άσχετα αν μία μπάντα θεωρείται μεγάλη ή όχι, υπάρχουν μπάντες που γεννήθηκαν για ένα συγκεκριμένο σκοπό στον οποίο χαράζουν την πορεία τους. Οι Acid King λοιπόν δημιουργήθηκαν για να προσθέσουν επιπλέον βάρος στ'αυτιά των οπαδών και το υπηρετούν με περίσσεια κλάση και μεταδοτικότητα. Ούτε τεχνικές, ούτε συγκεκριμένες φόρμες σύνθεσης, απλά αργά, βασανιστικά ριφφ από τη μαστόρισσα και δημιουργό του σχήματος Lori Steinberg, άκρατη μπασαδούρα από τον συμπαθέστατο και μόνιμα σε κοπάνημα μπασίστα -και μέλος των υπέρτατων Black Cobra ως ντράμερ (!)- Rafael Martinez και δυνατά τύμπανα από τον νεόφερτο (από πέρυσι) ντράμερ Bill Bowman. Ο ήχος ήταν αρκετά δυνατός, τόσο όσο έπρεπε για να μην κάνει αυτό το εκνευριστικό έκο το οποίο σπάει τύμπανο σε πολλές περιπτώσεις και τόσο καθαρός όσο έπρεπε για να μην χάνεται η μασχαλίλα που αποπνέει η μουσική τους. Τα φωνητικά της Lori πεντακάθαρα σε άρθρωση και με αυτή την μαστούρικη χροιά που έχει η φωνή της, η επιρροή της πιστεύω είναι ξεκάθαρη σε τραγουδίστριες όπως η Laura Pleasants των Kylesa, η οποία σίγουρα πρέπει να την έχει μελετήσει διεξοδικά και να έχει πάρει πολλά από αυτήν. Έχει αυτό το ταξιδιάρικο στη φωνή της η Lori που κάνει αυτή την σούπερ αντίθεση με τη βαρύτατη μουσική των Acid King.
Γενικώς κι εκεί που ήταν έτοιμοι ακριβώς στις 23:14 να αφήσουν τη σκηνή (ούτε χρονόμετρο να είχαν, ακριβώς μία ώρα με το ρολόι), η ανταπόκριση των λιγοστών αλλά θερμών οπαδών τους έκανε τη Lori (που στις συναντήσεις της πριν και μετά με τους οπαδούς ήταν ιδιαίτερα ντροπαλή, μετρημένη και λιγομίλητη) να πει ''Φυσικά και θα σας δώσουμε άλλο ένα κομμάτι, ήρθατε εδώ Τριτιάτικα βράδυ, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για εσάς, σας ευχαριστούμε πολύ που κάνατε το ταξίδι μας στην Ελλάδα να αξίζει τον κόπο''. Κέρδισε πολλούς πόντους με την στάση της και μετά από ένα κομμάτι ακόμα, η εμφάνιση τους ολοκληρώθηκε συνολικά με 70' διάρκεια. Ναι φαίνεται λίγο αλλά πιστεύω όλοι μέσα στο χώρο ήταν υπερπλήρεις με αυτό που είδαν. Η θέα του Martinez να μαλώνει σχεδόν με το μπάσο του κοπανώντας τις χορδές του και φτιάχνοντας συνέχεια τη ζώνη που κρατάει το τετράχορδο όπως και του Bowman που προς τη μέση του σετ από τη δύναμη με την οποία έπαιζε έσπασε μία μπαγκέτα (το είδαν όλοι ότι το σπασμένο μέρος πετάχτηκε ψηλά στον αέρα) έκανε τον κόσμο να καραγουστάρει ακόμα περισσότερο και σίγουρα με τέτοια τίμια απόδοση και ήχο συνολικά, κανείς δεν πρέπει να έφυγε δυσαρεστημένος. Επίδειξη δύναμης, βαρύτητας και αβίαστου παιξίματος από το συγκρότημα, το οποίο δε μάσησε από την χαμηλή προσέλευση και έδωσε το 100% του ιδρώτα του για τον κόσμο που τους τίμησε με την παρουσία του. Πάντα τέτοια με ανάλογες μπαντάρες και πολύ περισσότερο κόσμο φυσικά!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
