Πάνε κάμποσα χρόνια από την τελευταία φορά που μας επισκέφθηκε κάποια από τις αναρίθμητες ενσαρκώσεις των Acid Mothers Temple. Εύλογο ήταν λοιπόν η συγκεκριμένη συναυλία να συσπειρώσει τον σκληρό πυρήνα των παροικούντων εν Αθήναις ψυχεδελάδων, όπως κι έγινε.
Οι Chickn -εδώ που τα λέμε- πιθανότατα συγκαταλέγονται στην παραπάνω κατηγορία, οπότε η όλη φάση θα τους έκατσε κουτί. Παρά το γεγονός ότι γύρω στις 9:30 που βγήκαν η σάλα του Fuzz ήταν σχεδόν άδεια, εκείνοι δεν κότεψαν (see what I did there?), αλλά απέδωσαν εντελώς ακομπλεξάριστα το υλικό τους, σχεδόν με την άνεση που θα το έκαναν σε μια πρόβα τους. Η εμπειρία από ανάλογου βεληνεκούς προηγούμενες διοργανώσεις (βλέπε Budos Band, Moon Duo, Underground Youth κλπ) σίγουρα βοηθάει επίσης. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι αν και οι τύποι λατρεύουν φόλα τα μπλιμπλίκια τους, αυτό που τελικά παρουσίασαν κατέληξε να είναι αρκούντως ενεργητικό και πολύ πιο ξεκάθαρα rock από ότι κανείς περίμενε, πράγμα που μέτρησε κατάφορα υπέρ τους στις δεδομένες συνθήκες.
Η ώρα των Acid Mothers πλησίαζε και εμείς με τις αισθήσεις μας οξυμένες, τα μπαφακλίκια μας παρά πόδας και τις καρτέλες μας stand by, αδημονούσαμε για εκείνη την πρώτη νότα, που θα εκκινούσε το πολυπόθητο κοσμικό ταξίδι. Οι εναρκτήριοι απόκοσμοι ήχοι δεν άργησαν να δονήσουν το χώρο και εντός ολίγων δευτερολέπτων παρακολουθούσαμε τους πολύφερνους Acid Mothers Temple & The Melting Paraiso UFO εν πλήρη δόξη.
Αυτό που γρήγορα γίνεται αντιληπτό παρακολουθώντας την ιαπωνική πεντάδα είναι το εκπληκτικό rhythm section που διαθέτουν. Μουσικότητα σαν του Satoshima Nani σπάνια συναντάς σε ντράμερ, ενώ οι ευρηματικές μπασογραμμές του Wolf, πρόσφεραν στις συνθέσεις πολλά περισσότερα από ένα απλό ρυθμικό παίξιμο.
Σε αντίθεση με την εξωφρενική σκηνική του παρουσία -ποιος δε λάτρεψε τον αισθησιακό χορό του πριν το “The Wizard” των Black Sabbath”;- ο Tabata Mitsuru στάθηκε ο πιο συγκρατημένος στο παίξιμο του κι αποτέλεσε το σταθερό απάγκιο, εν μέσω του χάους που εξαπέλυαν τα κοσμικά synths του Higashi Hiroshi και οι κιθαριστικές ανορθογραφίες του ηγέτη Kawabata Makoto.
Άλλοτε ρυθμικοί -βλέπε τη σχεδόν disco εκδοχή του “Pink Lady Lemonade”-, πότε πότε γκαζωμένοι, καμιά φορά μελωδικοί -γιατί “La Novia” ντε!, για πλάκα χαοτικοί και στο τσακίρ drone κι υπέρβαροι, τόσο όσο να θυμίζουν μια πιο χασιματική εκδοχή των Boris, αλλά πάντα με τη δική τους ιδιαίτερη σφραγίδα, οι Acid Mothers Temple παρέδωσαν μια εμφάνιση, που μπορεί να μην ήταν από την αρχή ως το τέλος κορυφαία, αλλά εκπλήρωσε και με το παραπάνω την υπόσχεσή της ψυχεδελικής εμπειρίας, που μας έταξαν σχήμα και διοργάνωση.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
