Η ζωντανή σύζευξη Akercocke και Mgla ήταν δεδομένο ότι θα αφορούσε μεγάλο μέρος του εγχώριου metal κόσμου, ήδη από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης του Death's Black Descent. Διάολε, το καθένα από αυτά τα σχήματα θα μάζευε εύκολα μπόλικο λαό σε κατά-δική του συναυλία, οπότε το sold out που μας γνωστοποιήθηκε λίγο μετά τις 8 το βράδυ της 13ης Ιανουαρίου, δεν άφησε κανέναν να απορεί γιατί.
Αντίθετα, ο The Dead Creed που άνοιξε το live, ήταν εκείνος που άφησε αρκετό κόσμο να ξύνει το κεφάλι του, αφενός για το ακριβές της προέλευσης των ψαλμωδιών, που έφταναν στα αυτιά μας από το υπερπέραν, αφετέρου για το πως “κολλάει” ένας μαυροφορεμένος τύπος με ακουστική κιθάρα σε μια blackmetal συναυλία. Οπωσδήποτε, η τελετουργική υφή της βοηθήθηκε από τον πιο “ζεστό” χώρο του Κυττάρου, σε σχέση τουλάχιστον με την πρόσφατη παρουσία του στο Gagarin, αλλά και πάλι το γεγονός παρέμενε: Απευθυνόταν σε ένα κοινό, το οποίο δεν είχε ιδιαίτερη διάθεση να μπει στο πνεύμα της μουσικής του. Θεωρώ ότι η τοποθέτηση του σε ένα event με πιο πειραματικό προσανατολισμό θα του απέφερε σημαντικότερη ανταπόκριση.
Οι κύπριοι Temple Of Evil, που ακολούθησαν, έμοιαζαν ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς να μοιάζει μια blackmetal μπάντα από την Κύπρο: άτσαλο corpsepaint, τα απαραίτητα καρφιά επί χείρας, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ κουκούλες γιατί πρέπει να δείχνουμε evil, ενώ τα κόκκινα κεριά που έστεκαν μπροστά τους, εκτιμώ ότι ήταν βαμμένα με αίμα. Στο καθαρά μουσικό, στάθηκαν αξιοπρεπέστατοι, κινούμενοι κυρίως σε χαμηλές ταχύτητες και προσπαθώντας να χτίσουν επιβλητικές ατμόσφαιρες, χτυπώντας πάντως μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Σε κάθε περίπτωση, οι '90s hellenic black metal αναφορές εκτιμήθηκαν δεόντως.
Η ώρα των Mgla έχει φτάσει και η πλειοψηφία των παρευρισκομένων έχει αρχίσει να ασφυκτιά, όχι εξαιτίας κάποιας υπέρμετρης αδημονίας, αλλά κυριολεκτικά, μιας και δεν πρέπει να είχε μείνει ούτε σπιθαμή του Κύτταρου ακάλυπτη από άνθρωπο. Οι τέσσερις Πολωνοί, δεν αργούν να κάνουν την εμφάνιση τους. Κι αυτοί με κουκούλες, όχι όμως προσποιούμενοι κάποιους ντεμέκ τελετάρχες, αλλά αποπνέοντας αγνή μισανθρωπική αλητεία.
Καμία κίνηση, κανένα νεύμα προς το κοινό - εντελώς αποκομμένοι- απλά ανέβηκαν κι έπαιξαν κομάντο μία ώρα σαρωτικού blackmetal, εκτελεσμένο στην πένα, με τον ιδανικότερο των ήχων. Οι βασανιστικές μελωδίες τους τρυπούσαν αυτιά και ψυχές και τα συστημένα κατευθείαν από την κόλαση leads έφθειραν κάθε φορά και περισσότερο την ψυχολογία μας.
Κάλυψαν υπολογίσιμο μέρος της δισκογραφίας τους με επιλογές όχι μόνο από τα τρία full length, αλλά και ανασύροντας ακόμα περισσότερο δηλητήριο, μέσα από τις περιορισμένης διάρκειας κυκλοφορίες τους. Το μεγαλειώδες κλείσιμο με “Exercises In Futility VI”, επιβεβαίωσε και με τη βούλα πλέον ότι παρακολουθούμε ίσως το κορυφαίο black metal συγκρότημα της εποχής μας κι εξύψωσε ακόμα περισσότερο στις συνειδήσεις όλων την εμφάνιση τους. Encore φυσικά και δε νοείτο να υπάρξει.
Στην ανάπαυλα, αρκετοί αποφάσισαν φρόνιμο να αποχωρήσουν, εξέλιξη ιδιαίτερα θετική για όσους παρέμειναν για το set των τυπικά headliners Akercocke, μιας και παρουσιάστηκε η χρυσή ευκαιρία να τους απολαύσουμε σχετικά ανθρώπινα. Οι Βρετανοί -ειδικά αν τους συγκρίνεις με τους προηγηθέντες Mgla- εμφανίστηκαν να αποπνέουν μια υπέρμετρα καγκούρικη αισθητική, σε σχέση με αυτό που είχα στο νου μου. Τα άλλοτε κοστούμια είχαν αντικατασταθεί από casual metal ντύσιμο στην καλύτερη -το ala 80s Venom look του Paul Scanlan έμελλε δυστυχώς να είναι η χειρότερη-, η σατανική ατμόσφαιρα από ποικίλες φιγούρες headbanging και crab walking, ενώ το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο θεούλης πληκτράς, του οποίου η σχεδόν αποκλειστική συνεισφορά συνίστατο στο να κάνει τον υποβολέα των στίχων προς το κοινό, ως μία άλλη metal εκδοχή του Τάκη Τσουκαλά.
Αν μιλήσουμε με καθαρά μουσικούς όρους όμως, που είναι κι αυτό που μετράει, κάτσε καλά! Οι τύποι μπήκαν φουριόζοι με το “Declaration/Hell” και για την επόμενη σίγουρα μιάμιση ώρα δεν κοίταξαν πίσω. Το ιδιαίτερα κράμα death/ black metal με ένα σωρό ετερόκλητες επιρροές που φτάνουν ως το dark electro, αλλά που κυρίως επενδύει σε μια prog τύπου δεξιοτεχνία, από τις αντιδράσεις του κοινού φάνηκε να έχει ορκισμένους οπαδούς, οι οποίοι δεν έχασαν την ευκαιρία να βγάλουν τα γούστα τους, αφού οι Akercocke το απέδιδαν άριστα και το σημαντικότερο ψυχωμένα. Οι τύποι γούσταραν που βρίσκονταν στην Αθήνα και μας το υπενθύμιζαν με την πρώτη ευκαιρία. Πραγματικοί παιχταράδες για τα δεδομένα του ήχου, οι Scanlan/Mendonca shred-αραν δίχως αύριο, ενώ το rhythm section των Underwood/Gray δεν παρουσίασε τον παραμικρό ενδοιασμό για να τους ακολουθήσει στα ανίερα και υπερτεχνικά μονοπάτια που τους οδηγούσαν.
Αν κάποιος θα μπορούσε να βρει κάποιο αρνητικό, αυτό θα ήταν η μεγάλη διάρκεια του set, ιδιαίτερα όσον αφορά τους μη μυημένους, πράγμα που οδήγησε υπολογίσιμο μέρος του κοινού να δει την έξοδο νωρίτερα, αφού η ώρα ήταν πλέον αρκετά περασμένη και ο κόσμος κουρασμένος. Ο σκληρός πυρήνας βέβαια, συνέχιζε να τα σπάει μέχρι τελικής πτώσης εκεί μπροστά, ζώντας κάθε δευτερόλεπτο μιας σπάνιας value for money εμπειρίας.
Αν μου βάζατε το μαχαίρι στο λαιμό, προφανώς και θα σας έλεγα ότι η εμφάνιση που σημάδεψε τη βραδιά ήταν ξεκάθαρα εκείνη των Mgla, όμως οι Akercocke την ίδρωσαν παραπάνω την φανέλα, είχαν κοινό ταλιμπάν και μια διόλου ευκαταφρόνητη πορεία πίσω τους. Δικαιωματικά λοιπόν, στάθηκαν headliners του Death's Black Descent, το οποίο άνοιξε εξαιρετικά επιτυχημένα τον χορό των ακραίων metal events για το 2017.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος
Γιάννης Πιτσάκης - (The Dead Creed)
Comments
