Πρέπει να σας πω, ότι δε ζηλεύω ιδιαίτερα εκείνους που ασχολούνται επαγγελματικά με το “άθλημα” της διοργάνωσης θεαμάτων. Αμέτρητο άγχος, άφθονα ρίσκα και αρκετές φορές πεταμένα λεφτά σε καλλιτέχνες, που τελικά δε γεμίζουν ούτε ταξί. Κι όλα αυτά για να ικανοποιήσεις τα γούστα ενός μονίμως γκρινιάρικου και ψηλομύτικου κοινού, όπως είναι το ελληνικό. Χθες όμως, ζήλεψα λίγο την αφεντικίνα της Smoke The Fuzz, η οποία έκανε στον εαυτό της το καλύτερο δώρο γενεθλίων που θα μπορούσε και εισέπραξε δικαιολογημένα το ειλικρινές χειροκρότημα του κόσμου, για όλες τις όμορφες στιγμές τις οποίες έχουμε ζήσει αυτό το σύντομο διάστημα δραστηριοποίησης της.
Οκ, δεν έπαιξαν και ακριβώς για πάρτη της. Πάνω από 1000 νοματαίους μάζεψε το live για να παρακολουθήσουν τους εκ Nashville, TN ορμώμενους All Them Witches, τους Σουηδούς Asteroid, όπως και τους δικούς μας πρωτευουσιάνους The Noise Figures.
 |
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτοί οι The Noise Figures μ'αρέσαν ήδη απ' την αρχή της πορείας τους. Στην παρούσα φάση, εκτιμώ εξαιρετικά το γεγονός ότι δεν επαναπαύθηκαν στον Black Angels meets Black Keys ήχο του επιτυχημένου πρώτου τους άλμπουμ και πήραν συνειδητά μια αρκετά πιο heavy στροφή στο διάδοχο του, “Aphelion”. Με μπόλικα χιλιόμετρα γραμμένα στο κοντέρ τους επί ευρωπαικού εδάφους, δεν υπήρχε περίπτωση να “μασήσουν” από τη μεγάλη σκηνή του Gagarin. Καταφέρνοντας να περνούν με χαρακτηριστική άνεση από hits τύπου “Black Caravan” και “Turn Off The Lights” σε πιο ζόρικες καταστάσεις, όπως το ομώνυμο της δεύτερης δουλειάς τους ή το “Blood”, το ντουέτο των Γιώργου Νίκα και Στάμου Μπάμπαρη, στάθηκε η ιδανική επιλογή για να μας μπάσει στο νόημα της βραδιάς.
 |
Αντίθετα, οι Asteroid που ακολούθησαν, αποδείχθηκαν εκ των πραγμάτων εκτός κλίματος. Η παλιομοδίτικη μπλουζοψυχεδέλεια τους, θα ταιριάζε γάντι για να συνοδεύσει σχήματα όπως οι Graveyard, στερείτο όμως της αμεσότητας την οποία απαιτούσαν οι δεδομένες περιστάσεις. Παρά το γεγονός λοιπόν, ότι οι χορδές στέναξαν, τα διπλά φωνητικά εντυπωσίασαν και πως σε σημεία “έπιασαν” όμορφες ατμόσφαιρες, δεν κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό, το οποίο στην πλειοψηφία του είχε έρθει να δει τους All Them Witches και δεν πολυέσκαγε να εξερευνήσει μια διαφορετική ανάγνωση των heavy blues. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος, ότι σε ένα δικό τους live στο Αν ή το six d.o.g.s. θα είχαν απείρως καλύτερη τύχη.
 |
Η εμφάνιση των All Them Witches από την άλλη, ήταν ακριβώς ότι περιμένατε να δείτε κι ακόμα παραπάνω. Όχι μόνο υπό την έννοια, ότι ακούστηκαν τα 3/4 του “Lightning At The Door”, μπόλικο από το πρόσφατο “Dying Surfer Meets His Maker”, αλλά και τα “Heavy Like A Witch” και “Elk Blood Heart” από το ντεμπούτο τους ή ακόμα και κομμάτια εκτός ρεπερτορίου, όπως το “Last Name Is The Blues” (παραλλαγή του “Middle Name Is The Blues” του θρυλικού bluesman Abner Jay). Αλλά και από την άποψη, ότι ξεδιπλώθηκαν εμπρός μας σε όλο τους το μεγαλείο, η φωνάρα μα κι ο βαθύς τόνος του μπάσου του Michael Parks Jr., η εξαίσια κιθαριστική δουλειά του Ben McLeod -η οποία εκτεινόταν από ξεσηκωτικές riff-άρες εώς τσαχπίνικα slides-, το groovy & προπάντων ουσιαστικό drumming του Robby Staebler, όπως κι ο πλούτος, που προσφέρουν στη μουσική τους τα πλήκτρα του Allan Van Cleave.
 |
Κι αν σε καθαρά καλλιτεχνικό επίπεδο η συναυλία εξελίχθηκε -όπως άλλωστε αναμενόταν- σε θρίαμβο, αντίστοιχο θρίαμβο γνώρισε και στο ταμείο, μιας και διεξήχθη σε ένα κατάμεστο Gagarin, γεγονός που δεν περίμενα σε καμία των περιπτώσεων. Δεν μένει κάτι άλλο, παρά να ευχηθώ “πάντα τέτοια” στην Ελίνα Κεμανίδη και “του χρόνου” με εφάμιλλες εορταστικές εκδηλώσεις.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Μερικές ακόμα φωτό:
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Comments
