Ανταπόκριση: ARCTURUS, Diablery, Borderline Syndrome @Temple, Αθήνα (12/1/2018)

Και τι δε θα έδινα για να μπορέσω να περιγράψω με απλά λόγια το τι είδαμε και πάλι από τους Νορβηγούς Arcturus, οι οποίοι επισκέφθηκαν τη χώρα μας για 4η φορά και πρώτη μετά από 6 σχεδόν χρόνια. Ποτέ δεν ήταν το συγκρότημα που μπορούσε να αφήσει κάποιον παγερά αδιάφορο, έτσι τους βίωσα στα νιάτα μου κι έτσι συνεχίζω να βλέπω να συμβαίνει με την περίπτωση τους μέχρι σήμερα, περίπου 24 χρόνια μετά την πρώτη μου ακουστική εμπειρία μαζί τους. Αυτή τη φορά είδα πάρα πολύ κόσμο -ακόμα κι από νεότερα άτομα που δεν πρόλαβαν χρονικά την παράνοια που δημιουργούσαν στη δεκαετία '95 - '05- να σπεύδουν με μέγιστο ενδιαφέρον να αγοράσουν τα εισιτήρια τους, με αποτέλεσμα η συναυλία να γίνει sold out και να υπάρχουν πάρα πολλοί που ακόμα και την τελευταία στιγμή έψαχναν εναγωνίως τρόπο να δώσουν το παρών. Στο σημείο αυτό να δηλώσω την συμπόνοια μου σε όσους δεν κατάφεραν να τους δουν τελικά, όπως και γενικά σε άτομα που την έχουν πάθει έτσι σε παλιότερες συναυλίες, είναι πολύ άσχημο να σου συμβαίνει, μία φορά πήγα να χάσω συναυλία που ήθελα λόγω sold out (Κyuss Lives!) και χωρίς ντροπή δωροδόκησα άτομο για να με βάλει μέσα, το δηλώνω απροκάλυπτα, χωρίς να άλλον να το κάνει. Πρώτη μου φορά και το The Temple για να δω συναυλία, τα καλά του οποίου θα αναφέρω στο τέλος.

 

 

Τη βραδιά ανοίξανε οι χαρισματικότατοι και ημίτρελλοι Borderline Syndrome. Σίγουρα απόλυτα ταιριαστό σε φιλοσοφία συγκρότημα για να ανοίξει τη συναυλία αυτή, κι ας είναι ηχητικά μίλια μακριά από τους Arcturus. Είναι άδικο να κατατάξω κάπου τον ήχο τους, σίγουρα οι jazz επιρροές και πολλά στοιχεία mathcore/djent από μπάντες τύπου The Dillinger Escape Plan/Meshuggah να είναι στα ακούσματα τους μιά και μου τους θύμισαν σε σημεία, αλλά είναι τόσο πολυδιάστατοι που είναι καθαρά το προσωπικό άγγιγμα που μου άφησαν που με κάνει να αναφερθώ σε συγκεκριμένα γκρουπ. Καταπληκτικός ήχος, παίζουν σαν τα κομμάτια τους να μην είναι ήδη έτοιμα αλλά σαν να τζαμάρουν και να αυτοσχεδιάζουν εκείνη τη στιγμή, ντράμερ-μετρονόμος που παίζει σε άκυρους χρόνους, μπασίστας-ψυχιατρείο που τη βρίσκει τόσο που χοροπηδάει, κοπανιέται στον τοίχο, γυρνάει πλάτη και σχεδόν είναι έτοιμος να πηδήξει τα ηχεία, πληκτράς/κιθαρίστας που αλλάζει όργανα με ευκολία (και απόδοση) που θα έκαναν πολλούς να ντρέπονται, ενώ ο κύριος κιθαρίστας και κατά κάποιο τρόπο ''εκπρόσωπος'' του συγκροτήματος μια και ήταν αυτός που ευχαρίστησε το κοινό, ήταν ο θεωρητικά πιο ήσυχος, αλλά με φοβερή προσήλωση στο όργανο του και με όμορφο στυλ παιξίματος. Τους έπιασα επί προσωπικού και τους είπα ότι είναι θεόμουρλοι γι'αυτό τους πάω με χίλια, μου είπαν ότι 16 ή 26 Φλεβάρη θα παίξουν στο Six Dogs, πάτε να τους δείτε και θα με θυμηθείτε. Άψογοι!

 

 

Για τη συνέχεια, στη σκηνή ανέβηκαν οι Diablery. Συγκρότημα που πέτυχα στα πρώτα τους βήματα με το ''The Catharsis'' ΕΡ κάπου το 2010 αν δεν απατώμαι, ενώ στο καπάκι την επόμενη χρονιά βγάλανε και το ''The Eye'' EP. Πάντα είχα την περιέργεια να τους δω αλλά για πολλούς λόγους, δεν κατάφερα να τους βρω στο δρόμο μου. Η πρώτη μου εμπειρία μαζί τους χαρακτηρίζεται υπέρ του δέοντος θετική. Κατ'αρχάς έχουν δύο τεράστια καλά σε σχέση με την πλειοψηφία των black metal συγκροτημάτων εκεί έξω. Πρώτον έχουν άριστη μουσικότητα και δεύτερον δεν είναι καραγκιόζηδες στη νοοτροπία, πράγματα πολύ βασικά που πρέπει να έχει συγκρότημα του είδους για να το εκτιμήσω. Τον Setesh τον ήξερα για τις άρτιες κιθαριστικές του πινελιές με τους Lloth, αλλά δεν ήξερα ότι έχει και από κοντά το ίδιο σωστό λαρύγγι όπως ακούω στις κυκλοφορίες του, ενώ έχει κι αυτός επί προσωπικού ένα καλό να προλογίζει τα κομμάτια ψυθιριστά και όχι κάφρικα όπως κάνουν οι ακραίες μπάντες (κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί συμβαίνει αυτό). Παίξανε 40' αρτιότατα, με τα πάντα να ακούγονται πεντακάθαρα εκεί που ήμουν εγώ τουλάχιστον, ενώ μπάσο, τύμπανα και πλήκτρα συνόδευαν σωστά και χωρίς βαβούρα τα στριφογυριστά ριφφ τους. Στο τέλος υποκλίθηκαν κανονικά επί σκηνής στους Arcturus, τους οποίους χαρακτήρισαν ως την καλύτερη black μπάντα που πέρασε ποτέ, ενώ οι ίδιοι οι Νορβηγοί λίγο πριν τελειώσει το τελευταίο κομμάτι παρακολουθούσαν δίπλα στη σκηνή, με τον Vortex να κουνάει κεφάλι σε ένδειξη ότι γούσταρε. Γούσταρε κι ο κόσμος και έδειξαν άρτια προετοιμασμένοι για τη συναυλία αυτή, τους αξίζουν μπράβο για την προσπάθεια, αναμένουμε εντονότερη κινητικότητα προσεχώς!

 

 

Η μεγάλη στιγμή έχει έρθει και οι 5 Νορβηγοί κάνουν σιγά σιγά την εμφάνιση τους στη σκηνή. Παίρνουν τις θέσεις τους και με το που πατάει ο Vortex το πόδι του, αρχίζει και τραγουδάει το ''Evacuation Code Deciphered''. Aναμενόμενη αρχή, με τον ήχο να είναι σούπερ και με τα πλήκτρα του Sverd να κλέβουν την παράσταση από το ξεκίνημα. Ο Vortex σε εκπληκτική φόρμα, φωνή-καμπάνα και παιδί-κούκου ρούκου ως συνήθως, οι γκριμάτσες του σπάνε γρήγορα τον πάγο και το κοινό ήδη έχει ζεσταθεί, το ''Nightmare Heaven'' όμως εκτοξεύει τη διάθεση, μοναδικός δυστυχώς ύμνος από το κορυφαίο κατά τη γνώμη μου δίσκο τους ''Τhe Sham Mirrors'' που παίχτηκε, αλλά αρκούσε για να κάνει τους πάντες να το χαρούν με την ψυχή τους, ένα από τα δύο κορυφαία κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις και χαρά είχαμε στη συνέχεια με το ''Painting My Horror'', από το αιώνια αγαπημένο του κοινού ''La Masquerade Infernale'' και με τον ήχο να αρχίζει να ακούγεται ακόμα πιο δυνατά. Ο Hellhammer γενικότερα έκανε αισθητή την παρουσία του, αλλά κάπου τα κομμάτια σαν να παιζόταν σε ταχύτητα σχεδόν διπλάσια, λες και ήταν thrash οι εκτελέσεις. Παιχταράς βέβαια όπως και νά'χει, πάντα έλεγα και θα λέω ότι έπαιξε με τους Arcturus (και τους Winds) τα κορυφαία τύμπανα της ζωής τους. Το κακό είναι ότι παραμένει μαλακάκος και φασίστας αλλά ας το αφήσω εκτός.

 

 

Ώρα για ένα κομμάτι που δεν είχε ακουστεί ποτέ στην Ελλάδα, με το ''Crashland'' από το τελευταίο προ 3ετίας άλμπουμ ''Arcturian'' να αποδεικνύεται καταπληκτικότερο ζωντανά, και με τον Vortex να συνεχίζει να κεντάει πίσω από το μικρόφωνο στο ρελαντί. Κι αυτό το αποδεικνύει περίτρανα με το εμβληματικό ''The Chaos Path'' στο οποίο κάνει τη φωνή του ΟΤΙ θέλει, ενώ και οι υπόλοιποι δεν πάνε πίσω. Στιβαρότατοι στη μπροστά σειρά και δίπλα του ο κιθαρίστας Knut Magne Valle (με μία από τις ωραιότερες κιθάρες που έχω δει στη ζωή μου, σαν πλεγμένη από κλαδιά δέντρου) και ο μπασίστας Skoll φανερά χαμογελαστοί από την ατμόσφαιρα που επικρατεί. Το κοινό ξεφεύγει, κοπανιέται (όσο γίνεται πάνω στους δαιδαλώδεις ρυθμούς τους) και το ''Shipwrecked Frontier Pioneer'' ενισχύει τις δόσεις αδρεναλίνης ανάμεσα στα πόδια των παρευρισκόμενων, με αρκετά ανεβασμένη τη λίμπιντο εκτός από τη διάθεση. Οι ριφφάρες του ''The Arcturian Sign'' δείχνουν πόσο όμορφα κολλάνε τα πρόσφατα κομμάτια τους πλάι στα παλιότερα, ενώ ο προκάτοχος του ''Sideshow Symphonies'' έχει την τιμητική του στο σετ, καθώς και το ''Νocturnal Vision Revisited'' αλλά και το ''Hibernation Sickness Complete'' αποδίδονται άψογα, ενώ κακά τα ψέμματα, στα κομμάτια που εξ'αρχής είχε τραγουδήσει ο Vortex ακούγεται πιο σίγουρος.

 

 

Ενδιάμεσα από τα δύο προαναφερθέντα ακούσαμε το ''Game Over'' και μετά από μία ώρα συμπληρωμένη, το συγκρότημα αποχωρεί προς το παρών, επιστρέφοντας μετά από λίγο για τη συνέχεια. Μία συνέχεια που γίνονται οι βασιλιάδες ενός τρελού πάρτυ μασκέ και με τα ''Master Of Disguise'' και ''Αlone'' κολλητά το ένα μετά το άλλο, δημιουργούν τις πλέον πανέμορφες αναμνήσεις στο κοινό, πότε είχαμε '97 και είχαμε χαζέψει και πότε ήρθε το '18, κανείς δεν κατάλαβε, τα κομμάτια αυτά πάντως μείνανε αθάνατα στο χρόνο. Πέμπτο και τελευταίο κομμάτι από το ''Sideshow Symphonies'' που ακούμε το ύψιστο ''Deamonpainter'' και στη συνέχεια οι κραυγές των old school οπαδών επιβραβεύονται, καθώς το ''To Thou Who Dwellest In The Night'' από το "Asperia Hiems Symfonia'' δημιουργεί μερικά σπρωξιματάκια πώρωσης, άψογος Vortex σε ρόλο αντι-Garm (όσο αυτό γίνεται), ενώ η επιμονή ενός οπαδού κάνει τον ψηλό να λέει στο συγκρότημα να παίξουν άλλο ένα από τα παλιά, συγκεκριμένα το ''Rødt Οg Svart'' με τον Vortex να λέει ''δεν υπάρχει στο σετ, μπορείτε να ελέγξετε αν θέλετε'' κι ενώ ο συγκεκριμένος οπαδός ανεβαίνει επί σκηνής να πηδήξει στο κοινό (όπως και έκανε τελικά στη συνέχεια) ο Vortex τον πιάνει από το χέρι και αρχίζουν να χορεύουν κανονικότατα, σε μία εικόνα που προκάλεσε γέλιο και απορία πόσους τόνους τρέλας κουβαλάει αυτός ο παλίκαρος πάνω του, αξέχαστο σκηνικό που δε θα ξεχαστεί ποτέ, το μόνο βέβαιο.

 

 

Τελειωτικό χτύπημα με το ''Angst'' κι αφού πριν λέω στο Vortex να παίξουν το ''Radical Cut'' που πάντα παίζουν στην Ελλάδα και με γειώνει κανονικά λέγοντας μου ''δεν ξέρω τους στίχους φίλε''. Αποθεωτικό τέλος με το κοινό να φωνάζει το όνομα τους και να μένει πλήρως ευχαριστημένο μετά από 96' υπερθεάματος. Μάλιστα οι Θεσσαλονικείς παίζει να απολαύσουν ένα ή δύο παραπάνω κομμάτια επειδή θα βγουν νωρίτερα, θα ξέρουμε μάλλον αφού θα έχετε διαβάσει αυτό το κείμενο. Τι 2004, τι 2018, κάθε συναυλία Arcturus δεν επηρεάζεται από χρονολογίες και συγκεκριμένες περιοδείες δίσκων, η απόδοση τους και η κληρονομιά που έχουν αφήσει στη μουσική γενικότερα θα γίνει αντιληπτή ίσως αφού θα έχουμε αφήσει την τελευταία μας πνοή, το σίγουρο είναι ότι μία νέα γενιά οπαδών τους είδε 1η φορά και χάζεψε με την πάρτη τους όπως προβλεπόταν άλλωστε. Για το τέλος όπως προανέφερα, δύο λόγια για το The Temple σαν χώρο, δεν το είχα επισκεφτεί ποτέ ούτε σαν ΚοοΚοο και το πρώτο και βασικότερο που πρέπει να τονίσω: Εξαιρετικός εξαερισμός, επιτέλους ένας χώρος που μπορεί κάποιος να αναπνέει όμορφα και χωρίς να αγκομαχάει με την κάπνα από τα τσιγάρα ή το μπάφο του καθενός που δεν σέβεται τον διπλανό του. Επίσης είναι έτσι διαμορφωμένο που και το πάνω διάζωμα παίρνει αρκετό κόσμο, αλλά ορθώς δεν τιγκαρίστηκε με έξτρα εισιτήρια αλλιώς δε θα έβλεπε κανείς τίποτα. Φοβερή ακουστική, ζεστασιά χώρου, εγκρίνω και ελπίζω να δω εκατοντάδες θεάματα όπως αυτό προσεχώς. Και τώρα μάγκες, φέρτε In The Woods και Green Carnation!

 

 

 

 

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Αλόρας

Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέκος

 

Comments