Καφροβραδιά θεωρήθηκε από πολύ κόσμο η συναυλία που θα έκλεινε το Νοέμβριο και ήταν αναμενόμενη από μία μεγάλη μερίδα κόσμου. Θεωρητικά πάντα γιατί αν θεωρούμε μεγάλη μερίδα κόσμου τα 500 περίπου άτομα που δώσανε το παρών όχι για ένα αλλά για τρία συγκροτήματα, τότε κάτι κάνουμε λάθος και έχουμε υπερεκτιμήσει πρόσωπα και καταστάσεις. Κι αν θεωρήσουμε ότι οι Memoriam του Karl Willets έχουν λανθασμένα χαρακτηριστεί ως διάδοχοι των Bolt Thrower (ντροπή και μόνο να το σκεφτεί κανείς, πόσο μάλλον να το εκφράσει) και ότι οι Unleashed πάντα ήταν συγκρότημα που δεν είχε και τους αναρίθμητους οπαδούς στη χώρα –όλοι ξέρουμε ότι μόνοι τους θα είχαν 150 άτομα στο τσακίρ κέφι-, τότε η προσέλευση του κόσμου συνιστά καθολική αποδοχή της ήττας των At The Gates εν έτει 2018. Ναι είχαν έρθει ξανά πριν 3 χρόνια περίπου αλλά τι πάει να πει αυτό; Από πότε όταν αγαπάς ένα συγκρότημα δεν πας να το δεις κάθε φορά και ειδικά το συγκρότημα που κάποτε ‘’διάλεξε’’ την Αθήνα για τον πρώτο του καλλιτεχνικό ‘’θάνατο’’ το Σεπτέμβρη του 2008, σε μία από τις 10 καλύτερες συναυλίες που έχουν γίνει σ’αυτή τη χώρα; Είναι καθ΄όλα προφανές ότι πολύς κόσμος τους έχει γυρίσει την πλάτη και πως τελικά το τελευταίο άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε πρόσφατα, το ‘’To Drink From The Night Itself’’, δίχασε και εν μέρει απογοήτευσε αρκετό κόσμο (όπως και τον υποφαινόμενο).
Οι Memoriam είναι μία παράξενη περίπτωση που κάποιοι αποφάσισαν να τη φουσκώσουν και δε μπορεί ούτε η παρουσία του πάλαι ποτέ τιτάνα Karl Willets πίσω από το μικρόφωνο να σώσει το γεγονός ότι στα δύο άλμπουμ τους ακούγονται επιεικώς απαράδεκτοι. Τι κι αν έχει για συνοδοιπόρους τον Frank Healy των Benediction στο μπάσο και τον Scott Fairfax των Cerebral Fix στο μπάσο, η all-star ομάδα δε μπορεί να κάνει τη διαφορά και όταν ακούω (ή μάλλον όταν άκουσα) τα δύο άλμπουμ τους με έπιασε θλίψη και γέλιο ταυτόχρονα. Ε λοιπόν εξεπλάγην απίστευτα, καθώς αυτό το άψυχο μαλακισμένο πράγμα που παίζουν στα άλμπουμ τους ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε κάτι απόλυτα ογκώδες και με τσίπα, ενώ κι ο ίδιος ο Karl Willets έβγαλε τη φωνή που έβγαζε παλιά και ήταν ογκόλιθος πίσω από το μικρόφωνο. Δε μπορώ να ξέρω τι στο καλό έχουν κάνει τόσο λάθος και πως στους δίσκους ακούγονται ΤΟΣΟ χάλια, αλλά κέρδισαν τις εντυπώσεις και στο άκουσμα της λέξης Bolt Thrower ο κόσμος ζεστάθηκε, ο Willets τόνισε ότι δε σκόπευαν να παίξουν κάποιο κομμάτι από τα παλιά, αλλά βλέποντας το κοινό, τους χάρισε μία στιγμή μεγαλείου με την γνωστή τυμπανική ομοβροντία του ‘’Spearhead’’ να τραντάζει το Piraeus Academy και να αναρωτιέται κανείς τι θα γινόταν αν οι ΒΤ ήταν ακόμα ανάμεσα μας. Παίξανε μία ώρα κι άφησαν τη σκηνή κερδίζοντας πολλούς πόντους. Συνεχίζω να μη μπορώ ν’ακούσω τα άλμπουμ τους, αλλά η εμφάνιση τους θα είναι πάντα τρομερά ευχάριστη ανάμνηση.
Συνέχεια με τους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ στις καρδιές λίγων κι εκλεκτών ανθρώπων Unleashed. Στη θέα του Johnny Hedlund και της παρέας τους, βλέπω χαρούμενα πρόσωπα και πριν ο καθένας καταλάβει τι πάει να δεί, οι τέσσερις Σουηδοί πολέμαρχοι χτυπάνε στο ψαχνό με το ‘’Blood Of Lies’’, σε μία από τις πλέον κολασμένες και πειθήνιες αρχές που έχει κάνει ποτέ συγκρότημα. Μιλάμε για οδοστρωτήρες που για τα επόμενα 70’ πνίξανε τα πάντα σαν παλίρροια, η οποία περιείχε στιγμές που συγκεντρώθηκαν στο πρόσφατο 13ο άλμπουμ τους ‘’The Hunt For The White Christ’’, αλλά είχε και 4 κομμάτια από το πρώτο και για πολλούς απόλυτο άλμπουμ τους ‘’Where No Life Dwells’’, όπως τα ‘’Dead Forever’’, ‘’The Dark One’’, ‘’Into Glory Ride’’ και το κομμάτι που έκλεισε τη συναυλία, το ‘’Before The Creation Of Time’’. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους, κέρδισαν το κοινό με την αβίαστη εμφάνιση τους, ο Johnny στο μικρόφωνο και το μπάσο πληθωρικός, γέμιζε τη σκηνή και δίνει μαθήματα του πως είναι ο κάφρος frontman που δεν είναι καραγκιόζης και μπορεί να πάρει τον κόσμο με το μέρος του, οι ιαχές ‘’Unleashed, Unleashed’’ από τον κόσμο ήρθαν για να επιβραβεύσουν τη μπάντα σε πολλά σημεία της εμφάνισης της, με τον Johnny να δείχνει την καρδιά του και ιδιαίτερα χαρούμενος να δηλώνει στο τέλος του σετ ‘’Unleashed will be back’’. Από το στόμα του και στου Θεού τ’αυτιά.
Η υπόλοιπη μπάντα πραγματικά on fire, παρότι από τον παγωμένο μακρινό Βορρά, με τον Tomas δεξιά στη ρυθμική και τον Fredrik αριστερά στα leads να μην σηκώνουν κεφάλι από το μανιακό κοπάνημα, ο Tomas όταν κατεβάζει γρήγορα riff παίρνει μία στραβή στάση που το κάνει ακόμα πιο ψυχωμένο το όλο θέμα, ενώ ο Fredrik επιδόθηκε σε ελικοπτεράκια κι ανεμόμυλους με το κεφάλι του, δίνοντας το καλό παράδειγμα στον κόσμο να κάνει το ίδιο. Ο Anders στα τύμπανα απέδειξε γιατί ήταν και παραμένει ένας από τους πιο γρήγορους καφροντράμερ εκεί έξω και ακόμα και σε πιο γκρουβάτες στιγμές όπως τα ‘’The Longships Are Coming’’, ‘’I Have Sworn Allegiance’’, ‘’Don’t Want To Be Born’’ κατάφεραν να ζεστάνουν τον κόσμο με το παραπάνω, ένα κόσμο που διέλυσε το χώρο σε ύμνους όπως το ‘’Execute Them All’’ (για το οποίο μάθαμε ότι γράφτηκε σε ξενοδοχείο στο Μεξικό παρακαλώ), ή του ομότιτλου ‘’Hammer Batallion’’, αλλά εκεί που πραγματικά έπαθα πλάκα και το έχω δει σε ελάχιστες συναυλίες ήταν στην εκτέλεση του ‘’Death Metal Victory’’, τα πήγαν όλα τα κομμάτια 2 και 3 φορές πάνω σε τέμπο, αυτό το πήγαν 10. Τέτοια ταχύτητα και τέτοιο ΠΟΥΤΑΝΑΡΙΟ πιστέψτε με, δεν το έχετε δει. Μία μεγαλειώδης εμφάνιση από τους Unleashed με 16 κομμάτια, μοναδικό μείον η απουσία κομματιών από τα ‘’Shadows In The Deep’’ και ‘’Victory’’, αλλά και πάλι με τέτοια κατάθεση ψυχής δεν άνοιξε μύτη, ήρθαν, τα γάμησαν όλα και έφυγαν θριαμβευτές.
Μετά από τέτοια εμφάνιση πραγματικά όλοι ήμασταν σε φάση τι στον πούτσο έπρεπε να κάνουν οι At The Gates για να την ξεπεράσουν. Το ομότιτλο κομμάτι του ‘’To Drink From The Night Itself’’ δείχνει εξ’αρχής ότι έχουν ένα τρομερό ήχο και με φοβερό Adrian Erlandsson πίσω από τα τύμπανα να διαλύει τα πάντα, δε φοβόμουν για τη συνέχεια. Ένα GO του ‘’Slaughter Of The Soul’’ χρειάστηκε για να χωθώ ανάμεσα σε όλους και να μη σηκώσω κεφάλι για τα επόμενα 85’ και τα κομμάτια που ακούστηκαν από αυτό το Άγιο άλμπουμ (‘’Cold’’, ‘’Under A Serpent Sun’’, ‘’Suicide Nation’’ και φυσικά το κορυφαίο ‘’Blinded By Fear’’) φέρανε χαρά στον κόσμο, μία χαρά που εκφράστηκε με ουρλιαχτά και ξυλάκι και δείχνει τη σημασία που έχει ακόμα αυτό το άλμπουμ σήμερα. Υπήρξαν πολλές και κατακριτέες δηλώσεις κόσμου για το σετ που θα παίζανε οι At The Gates, είναι αρκετά έξυπνοι μερικοί για να κοιτάνε τι παίζει η μπάντα πριν τη δουν για συναυλία (μιλάμε για τρομερή μαγκιά) αλλά δε μπορούν να αντιληφθούν την ηλιθιότητα της σκέψης ότι η μπάντα σαν headliner θα έπαιζε ας πούμε 10-11 κομμάτια και θα έφευγε. Σοβαρά τώρα; Προσθέτοντας ως μεγάλες και αναπάντεχες στιγμές τα ‘’The Swarm’’ (πόνος), ‘’Raped By The Light Of Christ’’ (φόνος) και φυσικά το ‘’Kingdom Gone’’ (μακελειό), τα οποία εκπροσώπησαν το καθένα τα τρία πρώτα άλμπουμ της μπάντας, από τη μία δεν το λες και άσχημα.
Από την άλλη σε ένα σετ που προς τιμήν τους είχε 19 κομμάτια (τιμιότητα) και διάρκεια 85’, το να ακούς 11 κομμάτια από τα δύο τελευταία άλμπουμ, ε το λες και λίγο αυτοκτονία. Η λογική τους να εστιάσουν στις δύο τελευταίες κυκλοφορίες τους και να δείξουν ότι είναι μία μπάντα ενεργή δε με βρίσκει αντίθετο, αλλά το να φτύνεις έτσι το ένδοξο παρελθόν σου και να μην παίζεις έστω το ομότιτλο ‘’Terminal Spirit Disease’’ με κάνει και θεωρώ ότι δεν έχουν αίσθηση της συναυλιακής πραγματικότητας. Και οι Unleashed παίξανε 10 κομμάτια της μετά 2002 εποχής τους, αλλά έδειξαν σίγουρα πιο εντός κλίματος στη συναυλιακή λογική και πέταξαν 4 κομμάτια από το ντεμπούτο τους. Εκεί είναι που η τίμια κι αντρίκεια εμφάνιση των At The Gates ηττήθηκε κατά κράτος από την ορμή των Unleashed στο τέλος, στο αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το σετ τους σε κάποιες φάσεις έκανε καμπή η για πολλούς ‘’κοιλιά’’. Κι όσο κι αν ο Tomas Lindberg ήταν θεόθεος και πάλι με το Immolation μπλουζάκι του, όσο κι αν ο Jonas Stalhammar αποδεικνύεται άτομο που τους ταίριαξε στη μπάντα, η απουσία του Anders Bjorler και ειδικά του κιθαριστικού του ήχου είναι καταλυτική για το πώς βγαίνει το όλο αποτέλεσμα. Φοβερή εμφάνιση, όχι τεμπέλικη ή κακή σε καμία περίπτωση, αλλά πάντα έχω το 2008 στο μυαλό μου που ίσιωσαν τα βουνά και οι At The Gates του σήμερα, όσο κι αν αυτό με πληγώνει, είναι φάντασμα του παλιού καλού (και συναυλιακού τους) εαυτού εν έτει 2018. Ο κόσμος πέρασε υπέροχα, παρά την αργοπορία απολαύσαμε τρεις σπουδαίες εμφανίσεις, οι Memoriam εξιλεώθηκαν στις καρδιές του κόσμου και οι Unleashed κάνανε πολύ κόσμο όχι απλά να θέλει να ασχοληθεί περισσότερο, αλλά να τους ζητάει και πίσω σύντομα. Καλό Δεκέμβρη σε όλους και ας χαρούμε ότι έχει ακόμα να προσφέρει το ’18, διότι το ’19 ακολουθούν πράγματα που ούτε καν τα έχετε ονειρευτεί!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (https://www.facebook.com/JohnMetalmanPhotography/)
Comments
