Βράδυ Παρασκευής και μία φτωχή πλην τιμιότατη μερίδα κόσμου είχε σημαδέψει τη μέρα λόγω της επικείμενης εμφάνισης των Νορβηγών Aura Noir στην Ελλάδα, μπάντα που από μόνη της ονομάζεται περήφανα ως ''η ασχημότερη μπάντα στον κόσμο'' και που μετά από 6 χρόνια σιωπής, κυκλοφόρησαν τον 6ο τους δίσκο, που έστω παραφρασμένο, φέρνει ως τίτλο το όνομα της μπάντας (''Aura Noire''). Η εικόνα πριν αρχίσει η συναυλία έξω από το Temple στο Γκάζι, απλά αποκαρδιωτική! 50-60 άτομα το πολύ κι ενώ η ώρα έχει ξεπεράσει τις 9μιση που ήταν να αρχίσει το όλο σκηνικό. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι τέτοιο τίμιο συγκρότημα δεν έχει έστω μία βάση οπαδών, είναι σχεδόν μία κατηγορία από μόνοι τους, είναι μία μικρή dream team μελών με πολύ αξιοσέβαστο παρελθόν ο καθένας τους, οι οποίοι όμως στους Aura Noir βγάζουν τον καλύτερο τους εαυτό και κυρίως, ότι κι αν έχουν κάνει μέχρι σήμερα ήταν ποιοτικό, με τελευταίο παράδειγμα τον πρόσφατο δίσκο τους, ο οποίος ήταν ολόφρεσκος και τελείως απέριττος, 32' μουσικής και πάρε νά'χεις, με φοβερό ήχο και με ανεμελιά από άλλες εποχές, τότε που οι μπάντες απλά μπαίνανε στο στούντιο χωρίς να υπολογίσουν πολλά πολλά και απλά να κάνουν το κομμάτι τους με αγάπη για τη μουσική, συνταγή δοκιμασμένη μέσα στις δεκαετίες και σε κάθε περίπτωση πετυχημένη!
Οι Abyssus βγαίνουν στις 10 και από όλες τις -αρκετές- εμφανίσεις τους που έχω παρακολουθήσει, αυτή ήταν σίγουρα η πιο ολντσκουλάδικη με διαφορά. Ο ήχος έκανε αυτό το έκο σε φάση ''Hell Awaits'', ειδικά στα φωνητικά του Κώστα Αναλυτή, αλλά το γενικό vibe ήταν χύμα στο κύμα και όποιον πάρει ο Χάρος. Εκπληκτικά δεμένοι και σε θηριώδη κατάσταση, όσο πιο συχνά τους βλέπει κανείς τόσο καλύτεροι είναι. Με νέα κομμάτια που πρώτη φορά άκουσα ζωντανά, όπως το Bolt Thrower worship ''Unleash The Storm'' ή το Σοδομιστικό ''Operation Ranch Hand'', το σετ τους αποκτάει ποικιλομορφία και έξτρα όπλα στο ήδη υπάρχον δολοφονικό υλικό. Μεγάλη στιγμή σίγουρα το νέο κομμάτι από το επερχόμενο άλμπουμ ''Death Revival'', ο λόγος για το ''Metal Of Death'' (δε σας κάνει πολύ Onslaught και τέτοια φάση ο τίτλος), όπου και συναντάμε τα βασικά στοιχεία τους αλλά στο αρκετά πιο γρήγορο, αν είναι όλος ο δίσκος έτσι, ετοιμαστείτε για δυναμίτη που θα έχει να εμφανιστεί χρόνια στην Ελληνική σκηνή. Υπέροχοι όλοι ως συνήθως, με τους κιθαρίστες να κεντάνε κλασσικά, ο Πάνος πιο προσεκτικός και εγκρατής, ενώ ο Χρήστος κλασσικά χαρούμενος και ψυχή του πάρτυ, ατομικές βόμβες να πέσουν και να αφανίσουν τα πάντα, αυτός θα χτυπιέται χαρούμενος στη γωνία του, ο Ian Hill της Ελληνικής σκηνής. Για το τέλος θα αφήσω το Γερμανικό πάντσερ πίσω από τα τύμπανα, ο οποίος πυροβολούσε ανελέητα και που έχει γεμίσει φοβερές ιδέες τα νέα κομμάτια. Du bist der Mann mein Freund, tolles unglaublich Gespiel!
Oι Aura Noir σκάνε μύτη 38' μετά τις 10 και κάνουν φανερό από τα πρώτα δευτερόλεπτα το γεγονός ότι βγήκαν με απόλυτο σκοπό να τα γαμήσουν όλα μα όλα. Μπάσιμο με ''Sons Of Hades'' και για την επόμενη μία ώρα (ούτε ρολόι να είχαν, τέλειωσαν 38' μετά τις 11!) θα επιβεβαιώσουν την πεποίθηση μου εδώ και χρόνια ότι από όλες τις μπάντες εκεί έξω, είναι αυτή που ανεβαίνει στη σκηνή και έχει τον αέρα του προβάδικου! Αυτή τη φορά σαν τρίο και με το δίσκο που βγάλανε να έχει την απόλυτη αίσθηση ότι παίζουν ζωντανά στο ηχείο σου, ήταν πιο λυσσαλέοι από ποτέ. Μπορεί ο δίσκος να είναι μικρός αλλά κυλάει σαν νερό, ενώ η μεγάλη εσωτερική ''μεταγραφή'' είναι ο Apollyon στα τύμπανα. Ο τύπος ήταν χάρμα οφθαλμών από άποψη κατάθεσης ψυχής, έβαζε το κεφάλι κάτω και βαρούσε δίχως έλεος, δεν είναι τεχνικός, δεν είναι καν συμβατικός στο στήσιμο του, αλλά παίζει με ψυχή και αυτό που τον νοιάζει είναι να χτυπήσει ΔΥΝΑΤΑ και όχι τεχνικά. Ανέλαβε και τα φωνητικά σε κάποια σημεία και γενικώς ήταν περισσότερο frontman από τους άλλους δύο ανίερους συνοδοιπόρους του, τον Blasphemer ο οποίος πετούσε ριφφάρες με ευκολία που άλλοι θα ζήλευαν και τον Aggressor ο οποίος αυτή τη φορά ήταν με μία μόλις πατερίτσα και σε εμφανώς καλύτερη κατάσταση από την τελευταία φορά που ήταν εμφανώς σακατεμένος και σχεδόν έσερνε το κουφάρι του.
Η επιλογή κομματιών εστίασε αρκετά στο ''Aura Noire'', όπου και δε νομίζω να υπήρξε παράπονο επ'αυτού, η Motorhead-ίλα του ''Demoniac Flow'' ας πούμε ήταν πολύ ευπρόσδεκτη, ενώ είχαμε και αβίαστους δυναμίτες τύπου "The Stalker'' ή ''Deep Tracts Of Hell'' (Άγιο βρωμόξυλο) όπου και με χαρά είδα το κοινό να ξεφεύγει σε αντιδράσεις. Εδώ να τονίσω ότι είχαμε αρκετή νεολαία που αρκετοί κοιτούσαν με μισό μάτι, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι η πιτσιρικαρία έδωσε το παρών τουλάχιστον, οι τεμέκ έμπειροι πού στον πούτσο βρισκόντουσαν και κάθε φορά χαιρετάμε ο ένας τον άλλο λες και πήγαμε για 5Χ5; To ''Black Thrash Attack'' έκλεισε το κύριο μέρος του σετ, και με έκπληξη βλέπω ότι πέρασαν μόλις 50', αλλά ξαναβγήκαν και παίξανε το ''Black Metal Jaw'' και τη διασκευάρα στο ''Heaven's On Fire'' των Venom για να κλείσει το μαγαζί μετά από 60' ποιοτικού και πειθήνιου θρασ-ύτατου μετάλλου, γενικώς τους έχει βγει 100% η θρασίλα προς τα έξω και αυτό φυσικά μόνο ευχάριστο γεγονός μπορεί να αποτελέσει. Μεγάλη στιγμή που στο encore ο Aggressor στάθηκε όρθιος χωρίς την πατερίτσα και προσέφερε εικόνα που έκανε τον κόσμο να χαρεί πολύ, τι γαμημένο όνειρο είδε τότε και έφυγε από 5 ορόφους και κατέστρεψε την καριέρα του σαν (εκπληκτικός) ντράμερ που ήταν, δε θα καταλάβω ποτέ. Ήταν όμως πολύ χαρούμενος έστω και πάνω στην συρόμενη καρέκλα του και η φωνή του παραμένει βιτριολική και αρκούντως κακιασμένη για να κάνει καφέ αρκετά πούστικα κωλαράκια. Μεγάλη φρενήρης εμφάνιση, έστω και σε οικονομική συσκευασία 60' λεπτών, μπορώ να τους βλέπω κάθε μέρα. Ας ελπίσουμε να μη βγάλουν δίσκο μετά από 6 χρόνια και όταν ξανάρθουν να μην είμαστε πάλι 150-200 ήρωες (και αν) που θα ξέρουμε ο καθένας τον άλλο με το μικρό του.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέκος
Comments
