Συναυλία που είχε ιδιαίτερη υφή είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε με το που συμπληρώθηκε το μισό του Σεπτέμβρη. Θα πεί τώρα κάποιος εύστοχα ''κάθε συναυλία έχει κάτι το ιδιαίτερο, τι παραπάνω είχε αυτή;'' και θα έχει δίκιο, ωστόσο μέσα στα χρόνια σπάνια συνάντησα περιπτώσεις όπως αυτή των Πολωνών Batushka (δεν πιστεύω να έχετε την απαίτηση να σας το γράψω στα Ρώσικα ή τι στο Διάολο είναι, copy paste δεν κάνω για κανένα πούστη λόγο οπότε βολευτείτε με την Αγγλική προσέγγιση). Πιστεύω πλέον ακράδαντα ότι αν ένα συγκρότημα φοράει μάσκες ή κουκούλες ή γενικά με κάποιο τρόπο κρύβουν τα πρόσωπα τους, ιντριγκάρει το κοινό με ανεξήγητη επιρροή και ο κόσμος τους τιμάει με το παραπάνω. Για να είμαι ακόμα ακριβέστερος στα επιχειρήματα μου, παρότι πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα σχεδόν 3 χρόνια πριν με το παρθενικό τους άλμπουμ ''Litourgiya'', οι Μπατγιούσκα (όπως προφέρετε σωστά σύμφωνα με φίλους γλωσσομαθείς που μου τόνισαν ''ΜΗΝ το γράψεις Μπατούσκα'') βρήκαν ανταπόκριση (και) στο Ελληνικό κοινό όπως και γενικά στον κόσμο εκεί έξω ίσως πολύ πιό γρήγορα και μαζικά απ'όσο θα περίμεναν. Επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο θα συνέβαινε αυτό αν δεν υπήρχε αυτό το κρυφτούλι πίσω από τις φορεσιές τους, άσχετα αν όντως σαν μπάντα έχουν τελικά αιτία ύπαρξης και δίκαια λαμβάνουν ένα μέρος της πίτας που τους αναλογεί στο μεταλλικό ήχο.
Τη συναυλία άνοιξαν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Karma Violens, οι οποίοι όπως πάνε θα σπάσουν στο καλεντάρι μου κάθε ρεκόρ περισσότερων παρακολουθήσεων συγκροτήματος. Έχω χάσει το μέτρημα προ πολλού, τους εμπιστεύονται και οι διοργανωτές (όλοι, όχι ένας συγκεκριμένος, κι αυτό πιστεύω λέει πολλά και δεν είναι θέμα κονέ) και με τη σειρά τους κάνουν κάθε φορά το κομμάτι τους επί σκηνής και ανταμείβουν το κοινό, άσχετα από τη φύση κάθε συναυλίας στην οποία λαμβάνουν μέρος. Το τρίτο πρόσφατο -και συντριπτικά καλύτερο άλμπουμ τους- ''Serpent God'' έχει ήδη βρει την ανταπόκριση που του αξίζει στο πολυπληθές κοινό που σε κάθε ευκαιρία τους παρακολουθεί άσχετα από τον αριθμό εμφανίσεων και αφού αυτή τη φορά τους παρακολούθησα όλους (διότι την τελευταία φορά έλειπε ο ένας κιθαρίστας τους λόγω ασθένειας). Επίσης ενισχύεται η άποψη μου ότι τους πάει αυτό το λίγο πιο ακραίο στυλάκι και ότι από τον 1ο δίσκο έπρεπε να παίζανε έτσι, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ που λένε. Νομίζω δεν έχουν πλέον να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν, ειδικά επί σκηνής. Δεν πιστεύω να υπάρχει άνθρωπος που τιμάει συγκεκριμένο αριθμό συναυλιών και να μην τους έχει δει έστω μία φορά, να παίξουν άσχημα δεν πρόκειται ούτε αν τους απειλήσεις τη ζωή, οπότε το μόνο που μένει είναι να βρουν την άκρη τους και να κάνουν μία περιοδεία στο εξωτερικό, που θα τους φέρει νέο κοινό και θα καταλάβουν και οπαδοί άλλων χωρών για τι περιπτωσάρα μιλάμε.
Για τη συνέχεια μία πολύ ξεχωριστή μπάντα που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια και αργά-αργά χτίζει μία πιστή βάση οπαδών που αδημονούν για νέο υλικό. Οι The Slayerking είναι ένα δυναμικό τρίο που με βάση το doom στοιχείο και δείχνοντας ότι βαθιά μέσα τους κυλάει η ουσία από το Sabbath-ικό σπέρμα που τους δημιούργησε, υπάρχουν εκεί έξω για να δείχνουν ότι μερικά πράγματα κυλούν αργά και βαρύτατα. Με πανεύστοχη συγκέντρωση στην απλότητα των κομματιών τα οποία σου μένουν από την πρώτη ακρόαση χωρίς να είναι εμπορικά, παίζουν κομμάτια από το παρθενικό τους άλμπουμ ''Sanatana Dharma'' όπως και από το ήδη ηχογραφημένο και άκρως ανώτερο ''Tetragramaton'', το οποίο μόλις κυκλοφορήσει με το καλό (άντε όμως γιατί γανιάσαμε) θα σπείρει όλεθρο και θα δώσει μαθήματα δημιουργίας ασάλιωτης δισκάρας. Ήχος που για τα δεδομένα του στυλ τους τόνισε την ατμόσφαιρα τους, επιστρατεύουν και χορεύτριες σε όμορφο (και όχι προκλητικό, να το τονίσουμε) χορευτικό, ενώ φαντάζομαι ότι αν κάποιοι δεν γνώριζαν τι παίζει, θα διαβάσουν ότι σε μπάσο και φωνή είναι ο Ευθύμης Καραδήμας των Nightfall και θα αναρωτιούνται πως δεν τους ήξεραν πιο πριν. Εύστοχα ο βετεράνος της σκηνής και οι σύντροφοί του επιλέγουν ότι μετράνε περισσότερο τα τραγούδια τους και όχι τα πρόσωπα, με το ιδιόμορφο καπέλο που κάλυπτε το πρόσωπο του σίγουρα δεν τον είδε άνθρωπος, ενώ και ο Κώστας στις κιθάρες κεντούσε ριφφάρες, με τον Γιώργο στα τύμπανα να βάζει τις τελικές πινελιές σε μία απέριττη εμφάνιση, παρά τα μόλις 45' που κράτησε. Όγκος, ατμόσφαιρα και ουσία. Τρίπτυχο που κάθε συγκρότημα θα ήταν ευλογημένο να διαθέτει. Βγάλτε το δίσκο να προσκυνήσουν άπαντες!
Το κυρίως μενού με τους headliners της βραδιάς (οι οποίοι απ'όσο έμαθα είτε από οπαδούς, είτε από τη διοργάνωση, είτε κι από μέλη των Ελληνικών συγκροτημάτων είναι φοβερά παιδιά κι αυτό είναι στα υπέρ τους) αρχίζει στις 23:30. Το σκηνικό ήδη έχει στηθεί με έναν τεράστιο σταυρό στο background να δεσπόζει, με εκκλησιαστικό γενικά συναίσθημα (κεριά, εικόνες, σταυροί παντού) και με τα φώτα να σβήνουν και το τελετουργικό να αρχίζει. Μία μυσταγωγική ατμόσφαιρα αρχίζει να διαπερνάει το κοινό και σιγά σιγά ένα-ένα τα μέλη τους αρχίζουν να εμφανίζονται στη σκηνή μέσα σε θερμά χειροκροτήματα του κοινού. Συνολικά οι Batushka αποτελούνται από 8 μέλη αν προσθέσουμε και τα τρία άτομα στα έξτρα χορωδιακά φωνητικά. Ο ντράμερ τους κάθεται πίσω από ένα παράξενο πλέξι-γκλας και με την εμφάνιση του επιβλητικού τραγουδιστή, αρχίζουν και οι πρώτες κραυγές χαράς. Αρχικά να τονίσω ότι μετά και την προπέρσινη εμφάνιση τους η οποία είχε πάει φοβερά (για sold out στο Κύτταρο είχα μάθει, αλλά όντας μη παρών, ας συγχωρεθώ στην περίπτωση λάθους), πίστευα ότι δε θα είχε πάλι τόσο πολύ κόσμο. Κι όμως το κοινό τους ξανατίμησε και σίγουρα πολλοί εξ'αυτών θα είχαν δει και την πρώτη συναυλία (για να επιβεβαιωθεί ότι μπάντα που αξίζει επί σκηνής την τιμάς πάντα όταν έρχεται και για να μην βγαίνουν μερικοί να λένε γιατί κάποιοι βλέπουν 2-3-8 φορές την κάθε μπάντα). Για την επόμενη ώρα, οι Batushka παρουσιάζουν όλο το ''Litourgiya'' και τα πράγματα είναι πολύ φανερότερα απ'όσα φανερώνονται.
Όσο κι αν θέλουν να κρυφτούν πίσω από τις κατάμαυρες φορεσιές τους, (για τις οποίες έλαβα πληροφόρηση ότι και να θες, δε μπορείς να δεις τίποτα) οι Πολωνοί δίνουν και στον πλέον ανίδεο ή κακεντρεχή να καταλάβει γιατί γίνεται τέτοιος ντόρος με την πάρτη τους. Άρτιο όλο το σκηνικό το οποίο έχουν χτίσει -και κακά τα ψέμματα επειδή ζούμε στην εποχή του marketing, τους έχει βγει λίρα εκατό-, αλλά φαίνεται και ότι έχουν δουλέψει πολύ για να το πετύχουν και αν και δεν τους είχα δώσει την δέουσα προσοχή, καταλαβαίνω πλέον γιατί αρέσουν τόσο πολύ στον κόσμο. Μιλάμε για μπάντα που παρά το (όχι φανατικά ακραίο) black metal υπόβαθρο της, παίζουν μουσική και όχι θόρυβο. Τσουλάνε το τόπι επί σκηνής χωρίς να είναι τετρακαναλικοί βλακμέταλ τσουρουκάδες και εν ολίγοις όποιος πάει να τους παρακολουθήσει ανταμείβεται πλήρως. Τα ξεσπάσματα τους μέσα στα κομμάτια εκεί που είσαι σε κλίμα κατάνυξης είναι όλα τα λεφτά, περισσότερο στέκεσαι στο οπτικό θέαμα (θέλοντας και μη με όσα έχουμε περιγράψει) και θεωρώ εκ των προτέρων βέβαιο ότι μόλις βγάλουν 2ο δίσκο και εδραιωθούν, θα γεμίζουν χώρους σαν το Gagarin άνετα. Έχουμε μπάντα που είναι σημείο των καιρών αλλά αξίζει πολύ περισσότερο την προβολή και αναγνωρισιμότητα του κοινού, ειδικά σε σχέση με άλλους μασκοφόρους και κουκουλοφόρους που βρίσκονται εκεί έξω. Οι τύποι πρέπει κάποια στιγμή να βγάλουν ένα dvd όπου θα παίζουν κάνα δίωρο για να χορτάσει ο κάθε οπαδός τους. Κάτι μεγάλο έχει γεννηθεί και μένει να δούμε αν και πότε θα δείξει πλήρως τα δόντια του, διότι για αρχή, έκανε αισθητή την παρουσία τους, νομίζω ότι ακόμα κρύβουν πολλά που θα φανερωθούν απότομα. Οι ήδη υποψιασμένοι, τρίβουν τα χέρια τους.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
