Πρώτη –και μάλλον τελευταία;- επίσκεψη των Νορβηγών Borknagar στη χώρα μας, με το σκηνικό να θυμίζει παθογένειες άλλων ετών και το «μάθημα» των 2 ετών καραντίνας και μη συναυλιών να μη γίνεται τελικά βιωματικό για μεγάλη μερίδα των οπαδών. Δεν γίνεται μια από τις καλύτερες μπάντες της γενιάς της να αντιμετωπίζεται με τέτοιο σνομπισμό από το Ελληνικό κοινό και έτσι στις δυο εμφανίσεις τους σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα να έχουν σύνολο περίπου 300 άτομα. Ειλικρινά απορώ με το κουράγιο των παιδιών από την Krisis Productions που προσπαθούν συνεχώς για το διαφορετικό και τελικά το «ευχαριστώ» που εισπράττουν είναι επιδεικτική άγνοια σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, όπου τα πράγματα αναλογικά ήταν χειρότερα κι απ’ότι στους Enslaved προ ετών. Τώρα αν βγω και πω ξανά ότι σας αξίζει νέα καραντίνα και απουσία συναυλιών στο σύνολο της ή ότι είστε μόνο για Maiden, Priest και τα συναφή θα γίνω κακός, οπότε επειδή δεν έχει και πολύ νόημα να το συζητάμε, επισήμως πλέον ξεβρακώνονται όλοι οι καναπεδάκηδες που πρώτοι γκρίνιαζαν σε όλο αυτό το διάστημα αδράνειας θεαμάτων και αποδεικνύουν ότι ο Έλληνας είναι κατά βάθος Ελληνάρας και έτσι θα μείνει σε όλη του τη ζωή. Άσε που σε μερικά χρόνια θα λέτε ότι ήρθατε ψευδώς.
Τη συναυλία ανοίγουν οι κορυφαίοι Κοζανίτες Infernal Storm. Κορυφαίοι όχι διότι ανοίγουν τη βραδιά επιεικώς ιδανικά, αλλά γιατί στα ελάχιστα 25’ που έχουν στη διάθεση τους, κάνουν άπαντες να πουν «ας παίζανε ακόμα λίγο, κρίμα που κατέβηκαν». Με εκπληκτικό ήχο, φουλ προετοιμασμένοι για τις δυο προαναφερθείσες συναυλίες, άπειρο καλώς εννοούμενο θράσος και δολοφονική παικτική ακρίβεια, τα παιδιά μας προσφέρουν μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις Ελληνικού support σχήματος όλων των εποχών. Το γεγονός και μόνο ότι θα κάνω παραλληρισμό με το παίξιμο των Dawn σημαίνει πάρα πολλά, έχουν δαιδαλώδεις φρενήρεις συνθέσεις, φουλ συναίσθημα από πλευράς τραγουδιστή, ριφφάρες που ακούγονται πεντακάθαρες και ρυθμική βάση που κάνει τη διαφορά, με μπασίστα που έχει τέρμα αλήτικο στήσιμο και ντράμερ που κατεδαφίζει τα πάντα στο διάβα του. Το συγκρότημα είναι έτοιμο και το δείχνει να κάνει τη διαφορά με πιθανό παρθενικό δίσκο σύντομα και είναι ένα όνομα που από τώρα πρέπει να κρατήσετε σημειωμένο ώστε να μην πιαστείτε εξ’απίνης όταν με το καλό δημιουργηθεί έξτρα σούσουρο γύρω από το όνομα τους. Ήταν σίγουρα η ατραξιόν της βραδιάς και ο βασικός λόγος όπως αποδείχθηκε τελικά που ο κόσμος έπρεπε να βρεθεί στο Κύτταρο καθώς με συνοπτικές διαδικασίες και πίκρα στην παραδοχή, διέλυσαν τους Borknagar αφάνταστα πολύ.
Για να μη φανώ υπερβολικός, θα πω ότι περίμενα όσο ελάχιστες φορές εμφάνιση μπάντας για πρώτη φορά στη χώρα μας, η τελική γεύση όμως που αποκόμισα ήταν σαφώς υπερκάτω των προσδοκιών μου και είμαι βέβαιος ότι δεν ήμουν ο μόνος που ένιωσα έτσι. Οι Borknagar ξεκινούν σχεδόν ιδανικά με κομμάτι από το τελευταίο κορυφαίο τους άλμπουμ “True North” και συγκεκριμένα το έπος “The Fire That Burns”. Κανονικά πρέπει να γίνει χαμός μέσα έστω κι από τα λιγότερα των 200 άτομα που κατά προσέγγιση υπολογίζω. Το κοινό αντίθετα παραμένει κρύο και στατικό, δείγμα ότι το ξεκίνημα των Νορβηγών δεν το έχει πιάσει από το λαιμό όπως θα όφειλε. Ο ήχος κατ’εμέ στερεί πολλά από τη μαγεία του. Οι κιθάρες καθαρές κι όσο μπροστά πρέπει. Τύμπανα μια χαρά, ο Vortex όμως έχει θεματάκια, η φωνή του αρκετά πίσω, το μπάσο ακούγεται οριακά και όταν παίζει και τραγουδάει μαζί ο μέγας Lazare δίπλα του, η διαφορά είναι πολύ εμφανής. Tα νεότερα μέλη Bjorn Ronnow στα τύμπανα και Jostein Thomassen στις κιθάρες και τα έξτρα κάφρικα φωνητικά τα δίνουν όλα συνεπώς δε μπορούμε να τους προσάψουμε κάτι, ο αρχηγός Øystein Garnes Brun στιβαρός, άρα το πρόβλημα είναι γενικά με τον Vortex o οποίος «μπάζει».
Στο διά ταύτα, δεν καταφέρνει και ανάμεσα στα κομμάτια να «μπιζάρει» λίγο τον κόσμο και παρουσιάζεται λίγο φλου. Πέτα ένα «πρώτη μας φορά στην Ελλάδα» ρε ψηλέ να πάρεις το χειροκρότημα, να ζεστάνεις λίγο την ατμόσφαιρα, να τραβήξεις λίγο την προσοχή. Φεύ! Το γεγονός ότι ακούμε τραγουδάρες της καριέρας τους σαν τα “Frostrite”, “The Rhymes Of The Mountain”, “Universal”, “Ad Noctum” και “Embers” και η κατάσταση δεν πολυαλλάζει, συνιστούν ένα αρχικό μισάωρο αρκετά «κρύο» και διεκπεραιωτικό που προσωπικά μου κάνει την καρδιά κομμάτια. Άλλα περίμενα, άλλα βλέπω και όχι τίποτα άλλο, η μπάντα τρομερά φιλότιμη αλλά σαν να μην έχει κάνει την προετοιμασία που πρέπει. Ο ήχος ευτυχώς φτιάχνει σημαντικά πάνω στο καλύτερο, καθώς ακούμε τα δυο καλύτερα κομμάτια του τελευταίου τους δίσκου, με το “Up North” να ανεβάζει σημαντικότατα το κέφι –επιτέλους- και το συγκλονιστικό “Voices” να αποτελεί την κορυφαία στιγμή της βραδιάς με όλο τον κόσμο να συμμετέχει και να δείχνει πραγματικά ζωντανός. Τουλάχιστον ευτυχώς δεν πέσανε στο κενό αυτές οι δυο τραγουδάρες και σώθηκε κάπως η κατάσταση. Η υπόλοιπη συναυλία κυλάει σε πιο όμορφες συνθήκες με τη μπάντα να παίζει φοβερό σετ με τα “Colossus”, “Ruins Of The Future”, “Oceans Rise” και “The Dawn Of The End”.
Το τέλος έρχεται νομοτελειακά και αρκετά πρόωρα με το ομότιτλο κομμάτι του προηγούμενου δίσκου τους “Winter Thrice”. Μια εμφάνιση που θα διαρκέσει μόλις 70’ και που σίγουρα σε προσωπικό επίπεδο δε θα με γεμίσει όσο ήθελα και περίμενα. Ειδικά αν κάνω και τη σύγκριση με τα αντίπαλα δέη και αδερφές μπάντες τους Arcturus και Enslaved, η διαφορα είναι χαώδης δυστυχώς. Το κοινό φεύγει με ανάμεικτα συναισθήματα, κυρίως με το γεγονός ότι έσβησε ένα απωθημένο από το τεφτέρι του, αλλά και με την πεποίθηση ότι χάθηκε μια ευκαιρία για μια εμφάνιση που θα την θυμόμασταν για πάντα. Δε θα σας πω ψέματα ότι ήταν κάτι τέτοιο, αλλά στο τέλος έφυγε το συναίσθημα της αρχικής απογοήτευσης, σε μια «ντεμί» κατάσταση. Με όσα έχουμε δει και φέτος και σε προηγούμενες συναυλίες χάνει στη σύγκριση αλλά αυτό που κρατάω κυρίως είναι η επιδεικτική απουσία του κοινού ενώ οι διοργανωτές –όχι μόνο η Krisis Productions αλλά γενικά- προσπαθούν φιλότιμα για το κάτι νέο και πρωτοποριακό. Ελπίζω τουλάχιστον σε προσεχείς συναυλίες να έχουμε καλύτερη κατάσταση και καλύτερες αποδόσεις, λυπάμαι αν η γνώμη μου ακούγεται παράταιρη αλλά μιλάω καθαρά προσωπικά και γνωρίζοντας την αξία μιας σημαντικής και πάντα διαφορετικής μπάντας. Τουλάχιστον ακόμα κι έτσι τους είδαμε τελικά…
Για το Rockoverdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
