Ανταπόκριση: CANDLEMASS, The Slayerking @ Fuzz, Αθήνα (23/11/2019)

Είχα πολλά χρόνια να δω τους Σουηδούς πατέρες του doom ζωντανά (παππούδες ήταν και είναι οι Black Sabbath), οι δύο προηγούμενες δε, ήταν με τον Messiah Marcolin στα φωνητικά. Ό,τι μνήμες έχω λοιπόν, είναι με τον καλόγερο επί σκηνής, τον τραγουδιστή μερικών εκ των καλύτερων και ιστορικότερων δίσκων του συγκροτήματος κι αυτόν που συνέδεσε το όνομά του και την σκηνική του παρουσία με τους CANDLEMASS. Ο Marcolin ήταν σήμα κατατεθέν για το metal ολόκληρο (παρά το μάλλον αποτυχημένο reunion του 2002), αλλά και οι δίσκοι που κυκλοφόρησε ο Edling με τον Robert Lowe στο μικρόφωνο, δεν πέρασαν απαρατήρητοι.

Προσωπικά, μου άρεσε και το “Psalms For The Dead”, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, οι παρουσίες όμως του Rob στη σκηνή (ειδικά τα τελευταία του χρόνια στη μπάντα) ήταν αρκετά αμφιλεγόμενες. Με την επιστροφή του Johan Langqvist, της φωνής του “Epicus Doomicus Metallicus”, αλλά και της κυκλοφορίας του “The Door To Doom”, φάνηκε να στρώνει τελείως το θέμα και νέες σελίδες δόξας να γράφονται για τους Σουηδούς.

 

 

Περίμενα με θέρμη να ξαναδώ μετά από 14 χρόνια τους Candlemass, δεν ήξερα τι να περιμένω ακριβώς, αλλά έκανα υπομονή και παρακολούθησα την εμφάνιση των The Slayerking, που θα άνοιγαν τη βραδιά. Νέος δίσκος, δεύτερος παρακαλώ, που κυκλοφορεί από τις 8 Οκτωβρίου για τη μπάντα του Ευθύμη Καραδήμα των Nightfall, δεύτερη και η φορά που τους βλέπω μέσα σε ενάμιση (και βάλε) χρόνο, όμως αυτή τη φορά θα παρουσίαζαν το “Tetragrammaton”.

Με τον γνωστό σταυρό να δεσπόζει στη σκηνή, η μπάντα ξεκίνησε στις 8.45, και για τα επόμενα 45 λεπτά της ώρας, να παρουσιάζει το υλικό της. Doom metal κατά βάση, εμποτισμένο με διάφορα άλλα στοιχεία θα ακούσει κάποιος από τους Slayerking. Άλλοτε πιο heavy, όπως στο “Black Mother of the Lord of Light” και άλλοτε πιο gothic, όπως στο νέο δίσκο (“Umbra, Penumbra And Antumbra - Evil Eye” και “Queen Of Sheba Undresses Before Pulsating Chords”), η μπάντα χρησιμοποιεί death/ growling φωνητικά, τα οποία και συνδυάζει με διάσπαρτα progressive και dark rock στοιχεία. Σίγουρα επηρεασμένοι από Candlemass, αλλά σίγουρα και Cathedral, oι Slayerking δεν είναι ένα συγκρότημα εύκολο στο άκουσμα. Θεωρώ ότι το υλικό τους είναι περισσότερο για προσωπικές, ήσυχες ακροάσεις και μόνο έτσι θα τους εκτιμήσεις πραγματικά στη σκηνή ζωντανά. Έκλεισαν μετά από 8 κομμάτια, με το “Southern Gate of the Sun” και απ’ ότι έκρινα πάντως και από τις πωλήσεις του νέου τους βινυλίου, κέρδισαν νέους οπαδούς.

Setlist (με επιφύλαξη):

  1. Bless Those Who Weep And Sell Their Tears To Unbelievers
  2. We Crucified The Pilgrims They Believed In You
  3. Story οf The Snake Who Grew Legs And Became A Lizard - The Slayerking
  4. Black Mother of the Lord of Light
  5. Umbra, Penumbra And Antumbra - Evil Eye
  6. Sargon of Akkad
  7. Queen Of Sheba Undresses Before Pulsating Chords
  8. Southern Gate of the Sun

 

 

Έχουμε φτάσει λίγο πριν τις 10.00 και η σταυρωμένη νεκροκεφαλή του “Epicus Doomicus Metallicus” υψώνεται επιβλητικά στο πίσω μέρος της σκηνής. Το soundcheck ολοκληρώνεται και τα φώτα σβήνουν για να πάρει τη θέση τους το απόλυτο μαύρο σκοτάδι που αν είχε ήχο, θα ήταν η εισαγωγή του “Marche Funebre”. Σκοτεινή, σαν το εναρκτήριο “The Well of Souls”, που ξεκίνησε να οδηγεί ένα setlist κλασσικών ύμνων, αλλά και τρανταχτών απουσιών. Οι Candlemass επέλεξαν να παρουσιάσουν τις μεγαλύτερες σε διάρκεια συνθέσεις τους, είτε μιλάμε για γρήγορα κομμάτια, όπως το doom/ heavy “Dark Reflections”, είτε για αργόσυρτα έπη σαν το “Astorolus - The Great Octopus”. Ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα τους Σουηδούς σε κλειστό club, όπως το Fuzz, και αυτό που ήθελα να νιώσω ήταν το μεγαλειώδες επικό συναίσθημα που ντύνει το doom metal τους και τους κάνει να ξεχωρίζουν.

 

 

Πράγματι, συνθέσεις όπως το “Bewitched” και το “Dark Are the Veils of Death” παρουσιάστηκαν άψογα, ο Johan Langqvist στάθηκε αξιοπρεπώς, χωρίς βέβαια να πιάνει τα εκπληκτικά φωνητικά του Messiah πίσω στο 1987, κάτι απολύτως λογικό ασφαλώς. Η φωνή του είναι πιο βαριά συγκριτικά με το παρελθόν, αλλά έχει ένταση κι επιβλητικότητα, κάτι που ταιριάζει στους Candlemass του σήμερα, αλλά ιδίως στο “The Door To Doom”. Mιλώντας για τον ήχο, εξαρχής τα πράγματα ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Όργανα σε ισορροπία, Leif Edling ανανεωμένος και σε καλή κατάσταση ξανά, Lars Johansson και Mats Björkman φάνηκαν δεμένοι σαν η κιθαριστική ομάδα του νέου με τον παλιό και ογκόλιθος ο Jan Lindh στα ντραμς. Το κλείσιμο του πρώτου μέρους ήρθε με το “A Sorcerer's Pledge”, για να υπάρξει και συνέχεια στο encore με συνθέσεις αποκλειστικά από το ντεμπούτο της μπάντας, με το υπέρτατο “Solitude” να δίνει τέλος μετά από 1 ώρα και 25 λεπτά.

 

 

Συμπερασματικά, ήταν αναμφίβολα ένα καλό live, που θα μπορούσε να είναι κι ακόμα καλύτερο αν οι Σουηδοί προσέθεταν μερικά ακόμα κλασσικά κομμάτια από τους 4 πρώτους δίσκους (ξέρουν οι γνώστες σε ποιά αναφέρομαι) ή από το καθόλα αξιόλογο τελευταίο τους άλμπουμ. Είχαμε την τύχη βέβαια να ακούσουμε τα 5/6 του “Epicus Doomicus Metallicus” ζωντανά, αλλά δεν είχαμε κάποια έκπληξη. Θεωρώ ότι με ορισμένες προσθήκες, οι Candlemass θα έφταναν τα 100 λεπτά μουσικής, αλλά όπως και να έχει εμείς τους ευχαριστούμε και τους περιμένουμε πάλι.

Setlist:

  1. The Well of Souls
  2. Dark Reflections
  3. Mirror Mirror
  4. Astorolus - The Great Octopus
  5. Bewitched
  6. Dark Are the Veils of Death
  7. Under the Oak
  8. A Sorcerer's Pledge

Encore:

  1. Demons Gate
  2. Crystal Ball
  3. Solitude

Για το Rock Overdose,

Μιχάλης Τσολάκος

Φωτογραφίες: Αλέκος Καταστρόφος

 

Comments