Κυριακή βράδυ, τέλος της εβδομάδας όπου προσπαθείς να χαλαρώσεις από την πίεση των προηγούμενων ημερών και να αποσυμφορηθείς από ότι κι αν σε απασχολεί. Τι καλύτερο λοιπόν από το να παρακολουθήσεις μία συναυλία η οποία θα περιείχε πέντε δικά μας συγκροτήματα, το καθένα με την προσωπική του κλάση και με δείγματα που έχουν καταθέσει να μας κάνουν σίγουρους ότι θα παρακολουθήσουμε κάτι το πολύ ξεχωριστό. Δεν ξέρω κι εγώ από πότε έχω να πάω στο An Club για συναυλία, πέρασε καιρός και έχω ξεχάσει ποιά ήταν η τελευταία φορά. Μικρή σημασία είχε αυτό, καθώς είναι σχετικά κοντά στον τόπο διαμονής μου και ακόμα κι αν για κάποιο λόγο θα χρειαζόταν να τελειώσει πιο αργά η συναυλία, δεν είχα το άγχος μήπως προλάβω τα μέσα μεταφοράς. Πράγματι η συναυλία ξεκίνησε στις 7μιση, μισή ώρα αργότερα από το προγραμματισμένο, αλλά ευτυχώς όλα κίνησαν φυσιολογικά στη συνέχεια και δε χρειάστηκε να υπάρξει βιασύνη για το αν και πως θα φύγουμε.
Ξεκίνημα με τους κάφρους Foul Entity που ήταν και το μόνο από τα συγκροτήματα που δεν είχα ξαναδεί μέχρι στιγμής. Είχα ακούσει τα καλύτερα για την παρουσία τους και όσοι τους είχαν δει μου είχαν πει να δώσω βάση στην ιδιαίτερη φωνή του τραγουδιστή. Σκόπευα λοιπόν να εστιάσω γιατί οι αναφορές στον ραστάκια πληθωρικό τύπο πίσω από το μικρόφωνο, μέχρι που ανοίγει το λαρύγγι του και ακούω κάτι μεταξύ Chuck Schuldiner, John Tardy και Martin Van Drunen να βγαίνει από το στόμα του! Σοκ και δέος μάγκες, το παλικάρι έχει ένα τελείως τοξικό και τσιριχτό λαρύγγι που τραβάει τις καταλήξεις και είναι λες και γεννήθηκε για να τραγουδήσει το συγκεκριμένο είδος. Όχι ότι και οι υπόλοιποι πάνε πίσω, η μουσική των Foul Entity είναι σαν φόρος τιμής στους Death των τριών πρώτων δίσκων (με αράχνη στο λογότυπο), ένα κράμα mid tempo εφιαλτικών συνθέσεων με τα απαραίτητα ξεσπάσματα όπου υπάρχει λόγος. Φοβερή παρουσια, και αν και ο ήχος δεν ήταν ιδανικός, κέρδισαν τις εντυπώσεις με το παίξιμο τους, αξίζουν της προσοχής του κόσμου και μακάρι με το καλό να βγει σύντομα ο παρθενικός τους δίσκος ώστε να δείξουν την αξία τους. Έχω δει τον ντράμερ τους με άλλο συγκρότημα πέρυσι, το μόνο που έχω να του πω είναι ένα μπράβο, έτσι βαράνε αδερφέ, τα τύμπανα πρέπει να φοβούνται εσένα κι όχι το αντίστροφο, ξέρεις εσύ! Το καλύτερο ορεκτικό για τη συνέχεια που ακολούθησε!
Εκ Λαμίας ορμώμενοι, οι Malicious Silence είναι γνωστοί εδώ και χρόνια στην πιάτσα ως επιφανείς κάφροι, δεν ήταν όμως μέχρι το 2014 που κυκλοφόρησαν μετά από χρόνια προσπαθειών το αξιολογότατο ντεμπούτο τους ''Drowning In Incoherence'', το οποίο αν κάποιος δεν έχει ακούσει, καλό θα ήταν να διαθέσει χρόνο και δε θα χάσει. Σφιχτοί και δεμένοι όπως πρέπει, με τον Χρήστο μπροστάρη σε κιθάρα/φωνητικά να είναι ο ηγέτης και ένα από τα αγόρια-λάστιχα της Ελληνικής σκηνής, μεταξύ άλλων θα τον δείτε να κοπανιέται και να χαμογελάει ταυτόχρονα είτε στους Abyssus, είτε στους Released Anger, ενώ οι πιο προχώ τον έχετε τσεκάρει και με τους Convixion και με τους Hostage. Duracell σκέτη και με ανεξάντλητη πηγή ενέργειας, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να υπάρχει μπάντα την οποία έχει σχηματίσει για τις ώρες που κοιμάται και να μην το ξέρει ούτε ο ίδιος. Αν και ο ήχος στην αρχή είχε μία σπαστική ηχώ, στη συνέχεια έφτιαξε αρκετά και όσο περνούσε η ώρα, ακουγόντουσαν ακόμα πιο φρενήρεις και πορωτικοί. Στιβαρός ντράμερ με ωραίο στυλάκι και αφού ευχαρίστησαν τους πάντες που δώσανε το παρών, όπως και τις υπόλοιπες μπάντες, αποχώρησαν έχοντας δώσει το 100% των δυνατοτήτων τους και με κόσμο που δεν τους γνώριζε να σπεύδει να μάθει τι παίζει με την πάρτη τους.
Thrash όπως το θέλει κι ο Θεός ο ίδιος! Έτσι είχα χαρακτηρίσει τους Rapture την πρώτη φορά που πέσανε στην αντίληψη μου με το εκπληκτικό τους ντεμπούτο ''Crimes Against Humanity''. Πίστεψα και συνεχίζω να πιστεύω ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της χώρας τα τελευταία χρόνια κι ότι θα πάρουμε μεγάλες χαρές από αυτούς. Η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής ήρθε με το σχιζοφρενικά γρήγορο και υπέροχο δεύτερο άλμπουμ τους ''Paroxysm Of Hatred'', το οποίο στην πρώτη του ακρόαση με άφησε μαλάκα και με μεγάλη χαρά είδα -ή μάλλον άκουσα- ότι τα τραγούδια του ακούγονται ακόμα καλύτερα ζωντανά. Ο Τόλης σε κιθάρα/φωνητικά δίνει το σύνθημα της (αντ)επίθεσης και οι υπόλοιποι τον ακολουθούν σε ένα άτυπο παιχνίδι ταχύτητας και ποιός θα ξεσκίσει περισσότερο το όργανο του μέχρι τέλους. Άτυπος νικητής ο ντράμερ ο οποίος στο δεύτερο κιόλας κομμάτι έχει κάνει μικροζημιά στο σετ, μετατοπίζοντας το μέρος που κρατάει τη μπότα και καθυστερώντας λίγο να συνεχίσουν, αναγκάαστηκαν να κόψουν ένα κομμάτι από το σετ. Παίξανε σχεδόν όλο το νέο δεύτερο άλμπουμ τους και στην κατάσταση που βρίσκονται, το λιγότερο που πρέπει να γίνει είναι να βγούν σε περιοδεία στο εξωτερικό και να πάρουν κεφάλια. Μπορεί να ακουστώ υπερβολικός, αλλά με αυτούς γύρω μας, τουλάχιστον στην Ελλάδα, το thrash είναι σε καλά χέρια. Υποκλίνομαι!
Είχα να δω τους Necrorgasm γύρω στα 4-5 χρόνια. Αγαπημένη κάφρικη μπαντάρα από το παρελθόν που ευτυχώς είδα πολλές φορές στη Θεσσαλονίκη, κατά το διάστημα που ήταν πολύ ενεργητικοί συναυλιακά. Από την εποχή με τον παλιό τραγουδιστή, στην αλλαγή με το πρώην μπασίστα και νυν καφροδόχο Μάριο στη φωνή, οι Necrorgasm ήξερε ο καθένας ότι μπορούν να του προσφέρουν συναυλιακή ποιότητα σε κάθε δοθείσα ευκαιρία. Με τον καλύτερο/καθαρότερο ήχο της βραδιάς και με μεγάλα κέφια, απέδωσαν υπέροχα το υλικό τους και φυσικά δεν παρέλειψαν για άλλη μία φορά να προσφέρουν μεγάλη στιγμή με διασκευή από άλλη υπεραγαπημένη μπαντάρα της κάφρικης ζωής των περισσότερων από μας. Επιστρατεύουν τον Κώστα Αναλυτή των Abyssus για βοήθεια στα φωνητικά και το αιώνιο απέριττο riff του ''By The Light'' των ρεμαλιών της Florida που ακούνε στο ιερό όνομα Obituary γεμίζει το κλαμπ με χαρά και κεφάλια να κουνιούνται τεμπέλικα και ρυθμικά πάνω-κάτω. Μετά από 10 συνολικά κομμάτια αν μέτρησα καλά, αποχώρησαν κι αυτοί με τη σειρά τους και τολμώ να πώ ότι αν όχι η καλύτερη, ήταν μέσα στις δύο καλύτερες εμφανίσεις τους που έχω δεί. Και τους έχω δεί 10-15 φορές, έχω χάσει το μέτρημα. Κρίμα μόνο που αρκετοί προτίμησαν να δούν γιατί έγινε μανούρα στο ΠΑΟΚ-ΑΕΚ την ώρα που βγήκαν και τους χάσανε στην αρχή!
Τέλος, τη σκυτάλη πήραν οι Abnormal Inhumane, τους οποίους επίσης έχω θαυμάσει στο παρελθόν δις, αλλά δυστυχώς η μνήμη μου με προδίδει αυτή τη στιγμή και δε μπορώ με τίποτα να θυμηθώ πού και πότε. Φοβερός ο ήχος τους, φοβερό το παίξιμο τους σ'αυτό το υπερτεχνικό και πρωτοκλασσάτο brutal death που παίζουν, τριπλές στις κιθάρες με απόλυτη τεχνική κατάρτιση και καφρίλα σε σωστές δόσεις και με σωστή απόδοση (και όχι καφρίλα απλά για να αποκαλείται καφρίλα). Τους έχω σε μεγάλη εκτίμηση ούτως ή άλλως αλλά φροντίζουν κάθε φορά να μου αποδεικνύουν το γιατί. Παρ'ότι τους χτύπησε μεγάλη ατυχία προ 5ετίας με το θάνατο του παλιού τους τραγουδιστή Τάσου (στον οποίο δικαίως αφιέρωσαν και κομμάτι σε ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή), δείχνουν να επανακάμπτουν και να τιμούν τη μνήμη του παλικαριού, ενώ κι ο Μήτσος στα φωνητικά είναι φοβερός και έχει βαθιά και εκφραστική φωνή. Το ''Consuming The Infinity'' ειδικά που κυκλοφόρησε πρόπερσι είναι φοβερό άλμπουμ, από τα καλύτερα σ'αυτό το στυλ για όλη τη σκηνή, μακάρι να βρούν την ίδια έμπνευση και μελλοντικά, αν και δεν τους φοβάμαι. Το τέλειο κλείσιμο μίας όμορφης βραδιάς που χωρίς να φανεί ότι γκρινιάζω, θα έπρεπε να τιμηθεί από περισσότερο κόσμο. Επίσης όσο άσχετο κι αν φανεί, είναι κρίμα που κάποια παλικάρια μένουν επαρχία και δε μπορούν να έρχονται συχνά, είμαι βέβαιος ότι θα τους έβλεπα κάθε Σαββατοκύριακο να στηρίζουν οποιοδήποτε σκηνικό και ειδικά όσον αφορά δικά μας συγκροτήματα, αντίθετα πολλοί που είναι δίπλα σε τέτοια γεγονότα, επιδεικτικά δηλώνουν απόντες. Συγχαρητήρια σε όλες τις μπάντες και για τον επαγγελματισμό τους και για την απόδοση τους και μακάρι άπαντες να δουν τα όνειρα τους να πραγματοποιούνται όσο το δυνατόν συντομότερα!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
