Ανταπόκριση: CULT OF FIRE, Akrotheism @Temple, Αθήνα (6/10/2018)

Μία από τις πλέον ξεχωριστές περιπτώσεις συγκροτημάτων τα τελευταία χρόνια φρόντισε να επισκεφτεί τη χώρα μας για πρώτη φορά. Οι Τσέχοι Cult Of Fire οι οποίοι βρίσκονται σε συνεχή ανοδική πορεία και αν και το όνομα τους θα έπρεπε να είχε ακουστεί περισσότερο, εντούτοις κάνουν αργά και σταθερά βήματα αναγνώρισης, ήρθαν στην Αθήνα έχοντας κάνει συνολικά 37 καταγεγραμμένες εμφανίσεις σε 8 χρόνια πορείας, δηλαδή μέσο όρο ούτε 5 το χρόνο, φέτος όμως είχαν ήδη κάνει 8 και αυτή της Αθήνας θα ήταν η 9η. Αυτό δείχνει ότι πρόκειται για συγκρότημα με ιδιαίτερη φύση που προτιμά να εστιάζει στις κυκλοφορίες παρά στις ζωντανές εμφανίσεις (ο καθένας με τον τρόπο του εξ'άλλου) και γι'αυτό έχουν προλάβει να κυκλοφορήσουν μέχρι σήμερα δύο άλμπουμ και τέσσερα ΕΡ. Ο κόσμος -που δυστυχώς θα μπορούσε να είναι περισσότερος- είχε ήδη πάρει θέση στο The Temple στο Γκάζι, το οποίο έχει αποδειχτεί αρκετά βολικός προορισμός και ευνοεί συναθροίσεις κατά τις οποίες είμαστε συνήθως λίγοι και καλοί, αλλά τουλάχιστον ποτέ δε μοιάζει ο χώρος μέσα σαν να παίζεις μπάλα από την άπλα, κάτι είναι κι αυτό, θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Μ'αυτά κι εκείνα, η συναυλία πήγε λιγάκι πίσω αλλά όταν ήρθε η ώρα να μπούμε στο χώρο, επικρατούσε ήδη μία μυστικιστική ατμόσφαιρα, την οποία και ήρθε να ενισχύσει εξ'αρχής η απόδοση του support συγκροτήματος από την πατρίδα μας.

 

 

Οι Akrotheism ήταν μία μπάντα που ήθελα πολύ να δω, καθ'ότι είχα παρακολουθήσει την πορεία αρκετών μελών της από την προηγούμενη τους προσπάθεια με τους Astral Aeon. Ξεκαθαρίστηκε εξ'αρχής ότι οι Akrotheism δεν ήταν συνέχεια των Astral Aeon και για πρώτη φορά τα παιδιά θα παίζανε κομμάτια από το επερχόμενο τους άλμπουμ ''The Law Of 7 Deaths''. To black metal τους έχει κάτι το occult και τελετουργικό, παρ'ότι είναι πιο ριφφάτοι από πολλές μπάντες του είδους. Σκατόψυχα φωνητικά, σφυριχτές κιθάρες, ενώ σίγουρα τα μάτια πέφτουν εξ'αρχής στην μορφάρα που έχουν να αναπαράγει τους άρρωστους ήχους και samples από το theremin του. Παιχταράς ο τύπος και βγάζοντας συχνά-πυκνά μέσα στα κομμάτια διάφορα κρουστά από το οπλοστάσιο του (λες και είχε το μαγικό τσαντάκι του Sport Billy), ήταν η ατραξιόν όσο οι άλλοι αναπαρήγαγαν ανίερους ήχους προς πάσα κατεύθυνση. Μεστή εμφάνιση η οποία αν και δεν είχε τον καλύτερο δυνατό ήχο (ειδικά τα τύμπανα στα σκασίματα ακουγόντουσαν λίγο ''St. Anger'' στην αρχή), θα προσμετρηθεί με θετικό πρόσημο στο βιογραφικό τους και μπορούν να εκμεταλλευτούν τις όποιες ατέλειες για να δουλέψουν πάνω σ'αυτές για την επόμενη φορά, φαντάζομαι σε κάποια πιο ολοκληρωμένη παρουσίαση του 2ου άλμπουμ τους. Πέρασαν 4 χρόνια από το ''Behold The Sun Of Plagues'' και πιστεύω ότι είναι στο κατάλληλο momentum να διατηρήσουν το όνομα τους στο προσκήνιο.

 

 

Cult Of Fire έχουν ήδη στήσει το σκηνικό τους και μέχρι να βγούμε να πάρουμε λίγο αέρα και να ξαναμπούμε μέσα, τα αναμμένα κεριά έχουν ήδη λάβει τη θέση τους στη σκηνή. Τα φώτα κλείνουν 3' πριν τις 11 και ακούγεται ένα Ινδουιστικό τελετουργικό κομμάτι το οποίο και φτιάχνει την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να ανέβουν οι Τσέχοι (συν ένας Σλοβάκος) στη σκηνή και να επιδοθούν σε ρεσιτάλ άψογης απόδοσης για την επόμενη ώρα. Αρχικά να τονίσω ότι ενώ όλοι ξέρετε πως ότι είδους μπάντα και να παίζει η μία ώρα μου φαίνεται εξαιρετικά λίγο χρονικό διάστημα (ακόμα και για support με μεγάλη δισκογραφία κάποιες φορές), είναι από τις ελάχιστες φορές που το καταευχαριστήθηκα και είχα την αίσθηση ότι με λίγο παραπάνω χρόνο μπορεί και να έφθινε λίγο αυτή η απόδοση. Βγαίνουν στην κυριολεξία φρενήρεις με έναν Α-Ψ-Ο-Γ-Ο ήχο (και ειδικά για black metal μπάντα) και αφήνουν τους παρευρισκόμενους μέσα επιεικώς μαλάκες. Με το έμπα του ''When Death Is All'' λοιπόν, οι Cult Of Fire δε θα σταματήσουν ούτε λεπτό μέχρι το τέλος, χωρίς το παραμικρό κενό ανάμεσα στα κομμάτια τους (σπάνια έχει υπολογιστεί τόσο σωστά μία εμφάνιση) και με γνώμονα την φοβερή παρουσία του Devilish στα φωνητικά (ο οποίος έχει ένα σούπερ λαρύγγι ακόμα και στις ψαλμωδίες που χρησιμοποιεί), οι υπόλοιποι ακολουθούν κατά πόδας και τον υποστηρίζουν καθ'όλη τη διάρκεια της συναυλίας.

 

 

Με ένα έξτρα μέλος για τις στο πλάι τους για να βγει καλύτερα ο ήχος, οι συνοδοιπόροι του Devilish από τη δημιουργία του συγκροτήματος Infernal Vlad και ο φοβερός και τρομερός Tom Coroner στα τύμπανα, καταθέτουν ψυχή και ζωγραφίζουν στην κυριολεξία πάνω στις τζαζεμένες δομές των κομματιών τους. Ειδικά και λόγω του χαμηλού φωτισμού (που αν δεν υπήρχαν τα κεριά θα ήταν ακόμα χαμηλότερος), το μόνο που έβλεπε κανείς στο background πίσω από τον Devilish ήταν η μπαγκέτα του Tom Coroner (ορατή μόνο διότι ήταν λευκή) να κινείται πάνω στα τύμπανα σε υπερηχητικούς κατά διαστήματα ρυθμούς κι αυτό το πάνε-έλα της πάνω σε δέρματα και πιατίνια ήταν εικόνα φοβερής αντίθεσης σε σχέση με την υπόλοιπη παρουσία τους. Πιστεύω ακράδαντα ότι αν κάποιος το σκέφτηκε τελευταία στιγμή και ήρθε, είδε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όσον αφορά συναυλία στην Ελλάδα, όχι γιατί δεν περίμενε κανείς να παίξουν καλά αλλά σίγουρα όχι ΤΟΣΟ καλά. Τους βγάζω το καπέλο διότι ενώ θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο προβεβλημένοι (άξια κιόλας) και ειδικά σε σχέση με άλλες μπάντες του είδους γεμάτες κουκουλοφόρους -γειτονικές τους και μη, ονόματα να μη λέμε, το νοών νοείτω- επιλέγουν να τραβήξουν μοναχικό δρόμο που τους βρίσκει κάθε φορά ενδιαφέροντες και τολμηρούς και με κάθε κυκλοφορία να διαφέρει αισθητά από την προηγούμενη. Μιά και κυκλοφορούν κάτι κάθε χρονιά, υποθέτω θα πρέπει να περιμένουμε χτύπημα μέσα στο 2019. Εμφάνιση που έχει ήδη το χαρακτηρισμό ενός αουτσάιντερ που έπαιξε καλύτερα απ'όλα τα φαβορί που θα μπορούσαμε να είχαμε δει στη θέση τους. Οι Masters Hammer θα ήταν περήφανοι για το σπέρμα που γονιμοποίησε μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων, και τώρα που είδαμε τους ''μαθητές'' τους, καιρός να δούμε και τους ίδιους τους δασκάλους...

 

 

 

 

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Αλόρας

Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος

 

Comments