Η επίσκεψη για παρθενική φορά ενός εκ των ηγετικών συγκροτημάτων της αναβίωσης του ψυχεδελικού rock τα τελευταία χρόνια δε θα μπορούσε με τίποτα να περάσει απαρατήρητο για τους φίλους του ήχου. Το γεγονός επομένως, ότι στο Six D.O.G.S. δεν έπεφτε καρφίτσα το βράδυ του Σαββάτου, δεν αποτέλεσε καμία έκπληξη.
Με μια μικρή καθυστέρηση μας επετράπηκε η είσοδος στον κυρίως χώρο της συναυλίας και ύστερα από ένα χρονοβόρο πέρασμα από τον πάγκο του merchandise, πήραμε τις θέσεις μας για να υποδεχθούμε τους The Noise Figures, που θα άνοιγαν τη βραδιά. Πρέπει να παραδεχθώ ότι το αθηναικό ντουέτο έκανε άψογη δουλειά όσον αφορά το “ζέσταμα” του κοινού εν όψει των Dead Meadow. Ψέμματα, έκανε κάτι αρκετά παραπάνω από αυτό, μας έκανε να γουστάρουμε με το ala Black Angels ψυχεδελογκαράζ τους ήδη από το πρώτο λεπτό, κάτι που αποκτούσε ακόμα μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτός ο ξεσηκωτικός ήχος ήταν γέννημα της σύζευξης μονάχα δύο οργάνων, κιθάρας και τυμπάνων. Τα φωνητικά ήταν μοιρασμένα μεταξύ των δύο μελών της μπάντας, δημιουργώντας έναν άτυπο τραγουδιστικό ανταγωνισμό μεταξύ τους, ο οποίος δεν άργησε να φέρει στο νου το αιώνιο ερώτημα, που σε ανύποπτο χρόνο είχε θέσει ο πάντα εύστοχος Γιάννης Γιοκαρίνης : “Κιθαρίστας ή ντράμμερ”;
 |
 |
Το τι θα απαντούσατε είναι πολύ εύκολο να το μάθετε. Αρκεί να δώσετε το παρόν στο επερχόμενο τους live τον επόμενο μήνα, πάλι στο Six D.O.G.S, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του παρθενικού τους full length για λογαριασμό της πάντα εκλεκτικής Inner Ear.
Και αφού πλήθος εφέ, πεταλιών, λοιπών συμπράγκαλων και ένα μπουκάλι Jack Daniels βρήκαν τον χώρο τους επί σκηνής, ήταν επόμενο πως και η σειρά των Dead Meadow δε θα αργούσε. Υπό τη συνοδεία ενός ψυχεδελικού video, το τρίο εμφανίστηκε στη σκηνή ουχί ως three kings με κελεμπίες, όπως τους ήθελαν οι προβολές πίσω τους, αλλά in true hipster fashion.
Καμία σημασία βέβαια δεν είχε αυτό, όταν οι πρώτες νότες του “Such Hawks, Such Hounds” πλυμμήρισαν τον μικρoσκοπικό χώρο του Six D.O.G.S. και ξεκίνησαν να μας παρασύρουν σε βαθιά ψυχεδελικά νερά.
 |
 |
Για την επόμενη μία ώρα και είκοσι λεπτά ο ήχος της κιθάρας του Jason Simon φάνταζε ο πιο γλυκός που έχω ακούσει ποτέ από έγχορδο και παρότι η φωνή του ήταν κάπως θαμμένη, πιστέψτε με, αυτό δεν απασχόλησε ποτέ και κανέναν. Ο Mark Laughlin στα drums ουσιαστικός, γνώριζε πως να τονίσει τα κομμάτια ώστε να αναδείξει πλήρως τις χάρες τους, ενώ ο Steve Kille στο μπάσο δε σταμάτησε να χοροπηδάει και να χτυπιέται ούτε δευτερόλεπτο, ακόμα και στα ήρεμα σημεία, αποτελώντας αν μη τι άλλο, σημαντικό κομμάτι της σκηνικής τους παρουσίας.
 |
 |
Καθώς οι τελευταίες νότες του “Greensky Greenlake” σιγούσαν και βρίσκαμε ξέρα στην ξενέρωτη πραγματικότητα, μόνη παρηγοριά υπήρξε ότι ο κόσμος αγκάλιασε την προσπάθεια των παιδιών της P90, γεμίζοντας με αισιοδοξία για ανάλογα συναυλιακά μελλούμενα.
Για το rockoverdose.gr: Δημήτρης Σούρσος
Comments
