Οι Dirty Granny Tales είναι ένα συγκρότημα, μοναδικό θα έλεγα για τα ελληνικά δεδομένα, αφού καταφέρνει να συνδυάσει επί σκηνής θέατρο, χορό, animation, μαριονέτες και μουσική. Η τελευταία δεν ανήκει ξεκάθαρα στο χώρο του metal, αλλά έχει σίγουρα τις καταβολές της εκεί, με το συναίσθημα του να απλώνεται σαν πέπλο πάνω από τη σκηνή.
Επειδή πέρσι δεν είχα καταφέρει να πάω σε μία από τις παραστάσεις του Telion’s Garden, όταν έμαθα για τις νέες φετινές ημερομηνίες είπα ότι δεν θα έχανα ξανά την ευκαιρία κι έτσι το Σάββατο παρευρέθηκα στο Fuzz, περιμένοντας με ανυπομονησία να ξεκινήσει η παράσταση. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου, η ιστορία του Telion’s Garden είναι εμπνευσμένη από την μετανάστευση και εισβάλλει κατευθείαν στα ανθρώπινα ένστικτα όπου ο φόβος οδηγεί τον άνθρωπο σε απεγνωσμένες αποφάσεις, ενώ η επιδίωξη για έναν τέλειο κόσμο γίνεται ο απόλυτος στόχος.
Γύρω στις 10 παρά τα φώτα έσβησαν και την εμφάνισή τους έκαναν επί σκηνής δύο χορεύτριες, υπό τους ήχους βομβών που έσκαγαν έξω από το σπίτι τους. Φοβισμένες έπεσαν στο πάτωμα, αγκαλιασμένες, κι εκεί ήταν που έκαναν σιγά σιγά την εμφάνισή τους τα μέλη του συγκροτήματος, συμβάλλοντας ο καθένας με τον δικό του τρόπο στην εξέλιξη της ιστορίας. Κάπως έτσι ξεκίνησε η παράσταση.
Μία παράσταση που πραγματικά μάγεψε το κοινό, με την υπέροχη μουσική, το χορό, το θέατρο, το εντυπωσιακό animation πού έπαιζε σε όλη τη διάρκεια της παράστασης στο πίσω μέρος της σκηνής, αλλά και τα φοβερά κουστούμια με τις μοναδικές μάσκες που φορούσαν οι χορευτές. Ενδεικτικά θα αναφέρω το κοστούμι του τέρατος, το οποίο αλληλεπιδρούσε με το κοινό πετάγοντας του κάρτες που έγραφαν τη μοίρα εκείνων που θα τις έπιαναν, το μαύρο φόρεμα με τα λουλούδια, που στο σκοτάδι λαμπύριζαν, το κοστούμι του πουλιού και την τεράστια όψη του τέρατος στο τέλος της παράστασης που έσπασε και σήμανε τη νίκη του ανθρώπου.
Οι χορεύτριες, ένα στοιχείο που συνέβαλε με εκπληκτικό τρόπο σε αυτό το θέαμα, καθώς οι κινήσεις τους ήταν εντυπωσιακές και μόνο με το χορό τους, παρουσίαζαν μια ολόκληρη ιστορία με έντονα συναισθήματα μέσα από τις κινήσεις τους. Μέσα σε όλο αυτό το φαντασμαγορικό θέαμα, οι μουσικοί σηκώνονταν και λάμβαναν ενεργό μέρος στο θεατρικό κομμάτι, συνοδεύοντας παράλληλα με τη μουσική τους.
Τέλος, πολύ ωραία δουλειά είχε γίνει και στη μουσική, η οποία πότε σε μαγνήτιζε και πότε σε ξεσήκωνε, ειδικά όταν έβγαινε μπροστά το τσέλο και το κλαρινέτο. Πολλές φορές η μουσική έδινε μία έξτρα θεατρικότητα και άλλες φορές σου μετέδιδε το συναίσθημα της τρέλας και της παράνοιας, ενώ τα φωνητικά ακολουθούσαν και αυτά την πορεία της μουσικής και ήταν πότε καθαρά, πότε μελωδικά, πότε θεατρικά και πότε τσιριχτά.
Μετά από μία ώρα και δέκα λεπτά, περίπου, η παράσταση έφτασε στο τέλος της και αυτό που εισέπραξαν οι μουσικοί και οι χορευτές ήταν ένα πολύ ζεστό και παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού. Αυτό που έμεινε σε εμένα ήταν μία άρτια παράσταση, όπου όλα τα διαφορετικά στοιχεία ενώθηκαν με εξαιρετικό τρόπο και αποδόθηκαν στην εντέλεια. Είμαι σίγουρη πως η επόμενη δουλειά των Dirty Granny Tales θα είναι ακόμα καλύτερη και ανυπομονώ από τώρα να τη δω.
Για το Rock Overdose,
Έφη Αντωνοπούλου (κείμενο)
Μίνως Ντοκόπουλος (φωτογραφίες)
Comments
