Είτε το έχετε συνειδητοπoιήσει, είτε όχι, πάνε εφτά χρόνια από εκείνο το θρυλικό διήμερο στο Fuzz, το οποίο άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του στο συναυλιακό ιστορικό, όσων είχαν την τύχη να παρευρεθούν. Μια επταετία γηραιότεροι λοιπόν, οι Einsturzende Neubauten θα επέστρεφαν όχι ακριβώς στον τόπο του εγκλήματος, αλλά λίγα χιλιόμετρα πιο δίπλα, στο Gazi Music Hall, με βασικό ζητούμενο να αποδειχθούν και κατά επτά χρόνια σοφότεροι.
Υπάρχουν βέβαια κάποιες σταθερές, οι οποίες δεν διαταράσσονται: O Alexander Hacke παραμένει -επιτρέψτε μου την υπερβολή- οι μισοί Neubauten από μόνος του. Ο μυστακιοφόρος καραφλοχαίτουλας, πέρα από τον αψεγάδιαστο ήχο που έβγαζε το μπάσο του, θα πρέπει να λάβει τα εύσημα για το ιδιοφυές παίξιμο του, πάνω στο οποίο στηρίζεται η πλειοψηφία των συνθέσεων του γερμανικού σχήματος.
Συνθέσεις, οι οποίες είτε προέρχονται από τα μακρινά πλέον και ανορθόδοξα για τους Neubauten '80s, είτε από την ύστερη πιο στρωτή εποχή τους, έχουν ως αναπόσπαστο συστατικό τους βιομηχανικούς ήχους, που αναπαράγονται ολοζώντανα επί σκηνής. Εκεί ακριβώς μπαίνουν στην εξίσωση τα τεθωρακισμένα τύμπανα του Rudolf Moser και τα “φτιαχτικά” όργανα του N.U. Unruh.
Σωλήνες, ράβδοι, ζάντες αυτοκινήτου, δοχεία κι ο,τιδήποτε μεταλλικό αντικείμενο μπορείς να φέρεις στο νου σου, μετατρέπονται στα χέρια του σε κανονικά μουσικά όργανα, τα οποία διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα, δίνουν στον ήχο μια πιο οργανική αίσθηση, ενώ παράλληλα συνιστούν κι ένα ιδιότυπο stage show.
Και επί όλων των παραπάνω, η φωνή του μάλλον “στραβωμένου” Blixa Bargeld, ο οποίος εκτός από το να ερμηνεύει, να απαγγέλει, να κραυγάζει και να δίνει πραγματική υπόσταση στην έννοια θεατρικότητα, αναλώθηκε επίσης σε ανούσιους τσακωμούς με άτομα από το κοινό και ελέγχεται για την απόδοση του στα δύο εναρκτήρια κομμάτια, όπου ψιλοέχασε μέτρα και στίχους. Πταίσματα θα πει κανείς, όταν έχεις την τύχη να βιώνεις ζωντανά στιγμές όπως τα “The Garden”, “Unvollständigkeit”, “Die Befindlichkeit des Landes”, “Sonnenbarke”, “Die Interimsliebenden”, “Silence Is Sexy”, το αποχαιρετιστήριο “Redukt” και δε συμμαζεύεται.
Στον αντίποδα, ήδη στα αυτιά μου έχουν φτάσει οι πρώτες γκρίνιες περί setlist που αγνόησε την '80s περίοδο, περί υποτονικότητας και λοιπών συναφών παραπόνων, που θα είχαν βάση αν οι Neubauten δεν περιόδευαν για να προωθήσουν το “Greatest Hits” κι ακόμα περισσότερο αν δεν είχαμε 2017. Οι άνθρωποι προχώρησαν μουσικά, εξέλιξαν τον ήχο τους, παίζουν αυτό που τους εκφράζει στην παρούσα φάση και κυρίως αυτό που μπορούν να υποστηρίξουν συνεπέστερα. Και το Σάββατο το βράδυ, το έπραξαν μέχρι κεραίας, παραδίδοντας μία από τις πιο ιδιαίτερες κι οπωσδήποτε την καλύτερη συναυλία, που έχω δει εδώ και αρκετό καιρό.
Comments
