Τρίτη επίσκεψη των Eyehategod στη χώρα μας και αυτή η μέρα για ένα από τα τελευταία συναυλιακά δρώμενα της σεζόν είχε σταμπαριστεί από καιρό από αρκετό κόσμο που αρέσκεται σε λασπώδη ακούσματα και που φυσικά ως πιονιέροι του είδους, οι EHG (οφείλουν να) έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά των εν λόγω οπαδών. Ακμαίοι ξανά και στις επάλξεις, μετά την γνωστή περιπέτεια υγείας του εμβληματικού τραγουδιστή τους, Mike IX Williams - ο οποίος προχώρησε σε μεταμόσχευση νεφρού την περασμένη χρονιά- τα τέσσερα από τα πέντε άξια τέκνα της Νέας Ορλεάνης ήρθαν να τελειώσουν ότι άφησαν στη μέση την προηγούμενη φορά, δυστυχώς χωρίς τον Brian Patton στις κιθάρες, αλλά σαν κουαρτέτο και με το βάρος των ριφφ να πέφτει στον ''πολύ'' Jimmy Bower. Φυσικά στο τέλος όχι απλά δε φάνηκε το κενό του παίχτη, αλλά ήμασταν όλοι τόσο ευχαριστημένοι που δεν άκουσα καν να ψυθιρίζεται τυχόν ενδεχόμενη εύστοχη ρήση, τύπου ''φαντάσου να είχαν και δύο κιθάρες''. Θα ήταν και η 2η φορά προσωπικά για μένα που θα τους έβλεπα, καθώς προ 9ετίας ήταν βασικός λόγος να σύρω τον χοντρό πάτο μου μέχρι τη Γαλλία για το τότε Hellfest, και μιά και έχασα τις δύο προηγούμενες εμφανίσεις τους στην Ελλάδα του 2011 και του 2015, ήταν και η 1η φορά που θα έβλεπα πλήρες σετ τους, οπότε η αναμονή ήταν τεράστια και άξια στο τέλος.
Αρχή στη συναυλία με τους εξαίρετους Gagulta, ένα άκρως βαρύ και δυναμικό τρίο το οποίο ντροπή μου, αλλά δεν είχε υποπέσει στην αντίληψη μου μέχρι την ώρα που ξεκινούσαν γύρω λίγο μετά τις 9 να βάζουν φωτιά στη σκηνή. Το μόνο τους ζητούμενο είναι φυσικά ο όγκος και η βρωμιά, δεν το κουράζουν ιδιαίτερα παρά τις αρκετά μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις και γενικώς μιλάμε για μία ομορφιά. Κατ'αρχάς είναι νόμος ότι όταν η μπάντα είναι τρίο, θα σπείρουν επί σκηνής. Δεν έχουν καν μπασίστα, αλλά ποιος τον χέζει και το μπασίστα όταν αυτό που ακούς σε καλύπτει απόλυτα; Τα γρανιτένια ριφφ είναι τόσο ουσιώδη και ακόμα κι όταν επαναλαμβάνονται υπεράριθμες φορές μέσα στα κομμάτια τους (και γιατί όχι άλλωστε;), η καρδιά ευφραίνεται και η ''περηφάνεια'' φουσκώνει άμεσα. Προσθέτουμε το παράξενο στυλάκι στην αλλαγή χεριών του ντράμερ ειδικά όταν βαράει τα πιατίνια και δεν παίζει συμβατικά και φυσικά την χαρακτηριστική καφροχροιά του τραγουδιστή και έχουμε ένα κράμα από ριφφ Saint Vitus με λασπουριά Crowbar και φωνητικά με πολύ πατημένη στο λαιμό έκφραση, κράμα που φυσικά και ενθουσιάζει τους θαμώνες μέσα στο Temple. Παίζουν περίπου ένα τίμιο 40λεπτο και αφήνουν τη σκηνή μέσα σε δίκαια χειροκροτήματα. Τους εύχομαι συχνότερες εμφανίσεις και ανάλογη συμπεριφορά επί σκηνής και τους ζητώ συγνώμη που δεν τους είχα τσεκάρει πριν, το λάθος διορθώθηκε με τον καλύτερο τρόπο.
20 λεπτά μετά τις 10 και οι γνωστής επικινδυνότητας λέρες που ακούνε στο όνομα Sadhus ανεβαίνουν επί σκηνής να δώσουν κι αυτοί πόνο, μπίχλα και χαμηλές ταχύτητες σε βαριές συχνότητες. Θυμάμαι ότι προ πολλών ετών που σχηματίστηκαν και είχα πρωτοακούσει το όνομα, μου κάτσανε ευχάριστα σαν περίπτωση γιατί μου θύμιζαν τους αγαπημένους μου thrashers Sadus. Φυσικά από τότε μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι και έχουν γίνει κτηνάκια σε συναυλιακό επίπεδο, αρκετές οι συναντήσεις μου μαζί τους μέσα στα χρόνια και πάντα μα πάντα με ποιότητα, όγκο και άψογη απόδοση. Το δικό τους sludge στυλάκι δεν είναι τόσο μηδενιστικό και μονοκόματο (με την καλύτερη δυνατή έννοια) όπως των Gagulta, Sadhus και ρυθμός πάνε μαζί και είναι από τις ανεβαστικότερες και πλέον γκρουβάτες μπάντες του είδους που μπορεί ν'ακούσει κανείς παγκοσμίως. Το τονίζω διότι ήδη στέκονται πάνω από τον μέσο Ελληνικό όρο συγκροτημάτων εδώ και πολύ καιρό. Θα παίξουν κι αυτοί ένα τίμιο 40λεπτο αν υπολόγισα σωστά γιατί ακριβώς στις 11 κατεβαίνουν από τη σκηνή, έχοντας καταθέσει ιδρώτα, βρωμερή μασχάλη και επιμελώς ατιμέλητα λουκ με χαμηλωμένα μέτωπα και μπλεγμένα μαλλιά, πάντα έτσι έπρεπε και πάντα έτσι πρέπει να είναι όλα όταν ανεβοκατεβαίνεις στο πάλκο. Η αξία τους είναι δεδομένη σε όποιον παρακολουθεί το χώρο, θα προσθέσω μόνο τη χαρά μου που έχουν κάνει ένα δικό τους κοινό το οποίο δε δίστασε να ψιλοξεφύγει σε σημεία και να δώσει άλλο τόνο στη βραδιά. Άξιοι και άπλες!
11μιση σχεδόν και όλος ο Μισσισσιππής μοιάζει να ανεβαίνει στη σκηνή και να σε πνίγει για τα επόμενα 105' με βαλτώδη ριφφ κατευθείαν από την ιαματική (?!) πηγή της δημιουργίας τους. Οι EHG EINAI το sludge (μαζί με τους Crowbar) και το καταθέτουν με περίσσεια ανεμελιά. Τι κι αν σε διάφορα σημεία της συναυλίας έχουμε κάποια κενά και το επόμενο κομμάτι αρκετές φορές καθυστερεί ν'αρχίσει; Τι κι αν ο Μike είναι ''κόκκαλο'' πριν καν αρχίσει η συναυλία και που λείπει και ο Brian; Ποιός χέστηκε για νορμάλ ροή των πραγμάτων όταν μιλάμε για το κάποτε πιό παρανόρμαλ συγκρότημα του πλανήτη; Άπαξ και μπήκαν με το ''Lack Of Almost Everything'' ξεχνάς το όνομα σου και απολαμβάνεις μέχρι τέλους κατά ριπάς πάνω από 20 κομμάτια από την φτωχή αριθμητικά αλλά πάμπλουτη από διαμάντια που λάμπουν και κάτω από τόνους παχιάς λάσπης. Ο Jimmy Bower δε χαμπαριάζει από την απουσία του διόσκουρου του Patton και σαν κλειδοκράτορας όλων των βαρέων ριφφ της ιστορίας, εξαπολύει ήχο-πάτωμα για κάθε σβέρκο μέσα στο κλαμπ, που πιάνει ταβάνι κορύφωσης πληρότητας και απλά περιμένει πότε θα έρθει το επόμενο κλασικό αγαπημένο/εικονογραφημένο κομμάτι που έχε βιώσει από μικρός. Δεν συνάντησα και πολύ πιτσιρικαρία στο χώρο, μπάντα από παλιούς και για παλιούς σε κάθε περίπτωση, δεν είχα αυταπάτες να δω πολλούς κάτω των 30, είδα όμως κάποιους κι αυτό ήταν πολύ ευχάριστο κι ευπρόσδεκτο.
Ο Gary Mader στο μπάσο καθ'όλη τη διάρκεια της συναυλίας ''ταϊζει'' τον Bower και τον αλάνθαστο τυμπανιστή Aaron Hill υπόγειες συχνότητες για να κάνουν τα δικά τους, ο ήχος παρά την εμετίλα που ζέχνουν οι συνθέσεις τους είναι άψογος, όχι κρυστάλλινος αλλά όσο βαρύς και ενοχλητικός σε όγκο πρέπει να είναι. Το ίδιο το συγκρότημα από ένα σημείο και μετά ήταν σε φάση ''δεν ξέρουμε αν θέλουμε να μείνουμε επί σκηνής αλλά βαριόμαστε και να φύγουμε'', οπότε το τελευταίο 45λεπτο κύλησε σε ατμόσφαιρα αλάνας και το μόνο που έλειπε ήταν να παίξουμε μπάλα, ευτυχώς η προσέλευση ήταν τέτοια που δεν είδαμε άλλο ένα όνειδος άγνοιας μεγάλης μπάντας και το συγκρότημα τιμήθηκε. Οι ίδιοι τίμησαν τα παντελόνια που φοράνε με φοβερή εμφάνιση, χύμα και φλού του κερατά μεν, αλλά άλλο η διάθεση κι άλλο η απόδοση. Να κάνεις χωρατά ας πούμε και να πετάς καπάκια τα 2 ''Sisterfucker''... αξία ανεκτίμητη! Με χαρά διαπίστωσα ότι τα κομμάτια του τελευταίου ομότιτλου δίσκου του '14 έχουν βρεί τη θέση τους στο σετ, με το ''Agitation! Propaganda!'' ειδικά να αγκαλιάζεται άμεσα. Σε κάποια φάση δίνουν το μικρόφωνο σε έναν οπαδό που λέει ''Athens Is The New Vietnam'', για να απαντήσουν οι ίδιοι πόσο αγαπάνε την Αθήνα και τη χώρα μας. Καταπληκτική, πληρέστατη εμφάνιση που διδάσκει σε νιούφηδες της κακιάς ώρας ότι ο παλιός (πάντα θα) είναι αλλιώς και ότι οι ίδιοι παραμένουν σχήμα-θεσμός της παγκόσμιας ακραίας μουσικής. Γιατί αν δεν είναι οι EHG ακραίοι, τότε δεν ξέρω κι εγώ τι στο πέος θεωρείται άκρο. Ελπίζω να ετοιμάσουν ένα νέο άλμπουμ και περίπου το '21-'22 τους βλέπω ξανά από τα μέρη μας, φυσικά αν σκάσουν μύτη νωρίτερα θα είναι εξ'ίσου αν όχι ακόμα περισσότερο καλοδεχούμενοι.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Αλέκος Καταστρόφος
Comments
