Ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά γεγονότα του 2017 έλαβε χώρα στο Principal στις 15 Δεκεμβρίου. Ένα εξαιρετικό πακέτο σε μια πολύ προσιτή τιμή, με 4 μπάντες παγκοσμίου φήμης, δημιουργώντας έτσι ένα mini-festival χωρίς support acts. Γιατί, ποιος μπορεί να πει support τους Nightrage, τους Mystic Prophecy ή φυσικά τους τεράστιους Rage;
Περνώντας στα συναυλιακά σιγά σιγά, οι πόρτες άνοιξαν με μια καθυστέρηση των 25 λεπτών περίπου, με τον κόσμο να μαζεύεται έξω από τον χώρο. Δυστυχώς η μέρα ήταν εργάσιμη, οπότε οι πρώτες μπάντες και κυρίως οι Nightrage δεν θα είχαν τον κόσμο που τους αρμόζει. Παρόλα αυτά, η νεολαία της Θεσσαλονίκης τους τίμησε με την παρουσία της. Οι Nightrage του δικού μας, Μάριου Ηλιόπουλου, εμφανίστηκαν στην σκηνή γύρω στις 19:45 και μέσα σε μισή ώρα κατάφεραν να χωρέσουν την μέρος της δισκογραφίας τους, δίνοντας ιδιαίτερη βάση στο φετινό και εξαιρετικό “The Venomous”. Η μπάντα ήταν πολύ δεμένη, με τον Μάριο και τον Magnus να έχουν απίστευτη συνεργασία και επί σκηνής, ενώ ο Ronnie Nyman είναι ένας πολύ καλός frontman που το λέει η ψυχούλα του και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ξεσηκώσει το κοινό και φυσικά τα καταφέρνει. Δεν έλειψαν και τα mosh-pits προς το τέλος, όταν το κοινό είχε ήδη ζεσταθεί. Πολύ καλή σκηνική παρουσία από το συγκρότημα και εξαιρετική απόδοση των τραγουδιών, παλιών και καινούργιων. Το χαμόγελο του Μάριου τα έλεγε όλα.
Μετά από 15 λεπτά αναμονής, περνάμε στους Mystic Prophecy του Δημήτρη Λιαπάκη, ο οποίος έχει ένα καινούργιο line-up, με μόνο παλιό στρατιώτη τον κιθαρίστα Markus Pohl. Δυναμική εμφάνιση της μπάντας, οι οποίοι ίσως να είχαν το λιγότερο κοινό σε αυτό το live, όμως σίγουρα απέκτησαν το περισσότερο. Καθώς περνούσαν τα λεπτά, έβλεπες όλο και περισσότερο κόσμο να χτυπιέται με τα τραγούδια των Mystic Prophecy. Ο Λιαπάκης δε, μιλούσε συνεχώς στο κοινό και δεν το άφησε ούτε μια στιγμή να χαλαρώσει, αφού με κάθε ευκαιρία το προέτρεπε να σηκώσει τις γροθιές του ή να φωνάξει. Αν και φάνηκε να έχουν μερικά τεχνικά προβλήματα, πρώτα ο Markus –εδώ ήρθε και το αστειάκι του Λιαπάκη “made in Germany” – ο οποίος για λίγα δευτερόλεπτα αναγκάστηκε να κλείσει την κιθάρα του και η μπάντα συνέχισε με μια κιθάρα και ύστερα ο Evan. Ωστόσο, οι Mystic Prophecy δεν πτοήθηκαν καθόλου και παρέδωσαν το metal τους στο κοινό της Θεσσαλονίκης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, έχοντας – κατ’ εμέ – τον καλύτερο ήχο από όλα τα συγκροτήματα. Η μπάντα, μας αποχαιρέτισε με την διασκευή στο “Paranoid”.
Και κάπως έτσι περνάμε στην κορυφαία μπάντα του line-up, τους Rage. Το ότι έπαιζαν κάτω από τους Firewind δεν λέει τίποτα για την ιστορία και την εξαιρετική πορεία τους ως τώρα. Φυσικά, δεν είχαν από κάτω το κοινό που τους αρμόζει, καθώς δεν έπαιζαν headline show. Η αλήθεια είναι πως το κοινό ήταν πολύ ψόφιο στα πρώτα 3 τραγούδια, οπότε φαντάζομαι πως οι νέοι της Θεσσαλονίκης δεν γνωρίζουν το μεγαλείο του Γερμανικού trio. Σίγουρα, μετά από την εμφάνισή τους, θα πήραν μια δόση του τι εστί Rage. Πάντως, μετά το 3ο τραγούδι, το κοινό άρχισε να ανεβαίνει αισθητά, μετά τις προσπάθειες του Peavy αλλά και του απίστευτου κιθαρίστα/τραγουδιστή Marcos. Εξαιρετικός τεχνίτης, τρομερή φωνή, καταπληκτικός frontman, κατάφερε μαζί με τον Peavy να ξεσηκώσει τους πάντες και σε έκανε να μη μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Από την άλλη, ο Μανιατόπουλος είναι τρελός ντράμερ και σίγουρα του αξίζει και με το παραπάνω αυτή η θέση. Όλη η μπάντα είχε πολλές ορέξεις και αν και η κιθάρα ήταν λίγο χαμηλά, μέσα σε μια ώρα κατάφεραν να μας διασκεδάσουν όπως έπρεπε. Ο Peavy εξαιρετικός frontman, τεράστια φωνή. Highlight της βραδιάς ήταν σίγουρα το “Higher Than The Sky”, όπου ο Peavy έβαλε το κοινό να τραγουδάει το ρεφραίν, ενώ έγινε και ένα πολύ διασκεδαστικό και όμορφο mash-up με το “Holy Diver” του Dio, με τον Marcos και το κοινό να το τραγουδούν ανατριχιαστικά και κάπως έτσι έκλεισε το set των Rage.
Και κάπως έτσι έφτασε η στιγμή των headliners Firewind. 5 χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στην Θεσσαλονίκη, κοινό και μπάντα ανυπομονούσαν να συναντηθούν και αυτό φάνηκε, αφού το Principal είχε πλέον γεμίσει. Το intro ξεκίνησε και οι οπαδοί των Firewind άρχισαν να ζητωκραυγάζουν και να ανυπομονούν να βγει το συγκρότημα στη σκηνή. Φυσικά, έγινε χαμός όταν ο Gus G χαιρέτισε προς το κοινό. Πρώτο κομμάτι το “Ode To Leonidas” από το νέο άλμπουμ, “Immortals”, με το κοινό να τραγουδάει όλους τους στίχους δυνατά. Ο Gus G και ο Bob Katsionis είναι εξαιρετικοί showman, ενώ τα εξαιρετικά solo battles τους γίνονται ολοένα και πιο διασκεδαστικά και πολύπλοκα! Ο Jo σε εξαιρετική κατάσταση πίσω από το drum set, ενώ ο Πέτρος πιστός στρατιώτης όπως πάντα. Φυσικά, το ενδιαφέρον όλων στράφηκε προς τον νέο τραγουδιστή, Henning Basse, αλλά και στο πως θα ερμήνευε τα κομμάτια του Apollo. Για μένα, ο Henning είναι σπουδαίος τραγουδιστής και εξαιρετικός αντικαταστάτης του Apollo. Κατάφερε να αποδώσει με τον καλύτερο τρόπο τα κομμάτια του Apollo χωρίς να αφήνει αμφιβολίες, ενώ το γρέζι στην φωνή του, του έδινε την δυνατότητα να αποδώσει με ακόμη καλύτερο τρόπο τα κομμάτια της προ Apollo era. Όπως ήταν φυσικό, ο κακός χαμός έγινε στα κλασικά κομμάτια “Head Up High”, “Between Heaven And Hell”, “I Am the Anger”, “Tyranny”, “World On Fire”, “Wall Of Sound”, “Mercenary Man” και φυσικά “The Fire and the Fury”, όπου απολαύσαμε ένα εξαιρετικό ρεσιτάλ κιθαριστών σόλο και keyboard solo, με τον Gus να σολάρει έχοντας την κιθάρα πίσω από το κεφάλι. Highlight της εμφάνισης, ήταν ίσως το solo του Gus G όταν κατέβηκε και περπάτησε ανάμεσα στο κοινό, λίγο πριν τελειώσει η εμφάνιση της μπάντας. Μετά από περίπου 90 λεπτά, οι Firewind έκλεισαν με τον Gus G να λέει πουτάνα όλα και τον Bob να ξεκινάει την εισαγωγή του “Falling To Pieces”. Jump the Fuck Up από τον Gus και πανικός. Όλο το Principal σείεται από το χοροπηδηχτό των οπαδών και κάπως έτσι, οι Firewind μας αποχαιρέτισαν με τεράστια χαμόγελα, δηλώνοντας ότι είναι ακόμη εδώ.
Για το Rock Overdose,
Κωνσταντίνος Σωτηρέλης
Φωτογραφίες: Γιάννης Αντωνίου
Comments
