Mεγάλη βραδιά η συγκεκριμένη 2η μέρα του Fraternity Of Sound Festival, κυριολεκτικά μία από τις σπουδαιότερες πολιτιστικές εκδηλώσεις που λάβανε ποτέ χώρα στην Ελλάδα από την περίοδο της ανεξαρτησίας της και έπειτα. Ψυχρά αν θέλουμε να το δούμε, ήρθαν οι Godflesh στην Ελλάδα μετά από σχεδόν 30 χρόνια ύπαρξης. Αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό για να τονιστεί η σημασία του γεγονότος της όλης μάζωξης -η οποία δυστυχώς δεν υπήρξε υψηλή αλλά ήταν έστω γεμάτη ατόμων με ποιότητα- και του λόγου που έπρεπε να δοθεί το παρών από όποιον θεωρεί ότι αγαπάει πραγματικά τη μουσική. Από την άλλη, είχαμε γκρουπάρες όπως οι Unsane, Ghold, Omega Monolith και Pharaoh Overlord να προετοιμάζουν το έδαφος για τους μέγιστους Βρετανούς και κάθε άλλο παρά φτωχοί συγγενείς να αποδεικνύονται επί σκηνής. Υπήρξε μία μικρή καθυστέρηση στο όλο χρονοδιάγραμμα της διοργάνωσης το οποίο υποθέτω ότι οφείλεται σε καθαρά διαδικαστικά θέματα. Στο τέλος βέβαια οι Godflesh βγήκαν μία ώρα μετά το προκαθορισμένο αλλά το αντιπαρέρχομαι διότι περάσαμε σούπερ και γιατί σε φεστιβάλ με πέντε μπάντες τα πάντα μπορούν να συμβούν, καθώς είναι ζωντανός οργανισμός η όλη φάση και οι ανατροπές/αναποδιές είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Ξεκίνημα με τους τρελούς Φινλανδούς Pharaoh Overlord, οι οποίοι σε σχέση με τις υπόλοιπες μπάντες της ημέρας, εκπροσώπησαν τον ψυχεδελικό ήχο περισσότερο και έδειξαν ότι είναι υπολογίσιμη δύναμη εκεί έξω. Παλικάρια από τα λίγα και οι έξι, με δύο ντράμερ-θεούληδες, πιό ανέκφραστους κι από χιονάνθρωπους, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο και υπήρχε απόλυτη αρμονία στο παίξιμο τους. Παλικάρια και οι υπόλοιποι, ρίξανε και το χτυπηματάκι τους σε κάποια φάση που το γκρουβάρισμα ανέβαινε σε τέμπο και δύναμη, ενώ αυτό που δεν κατάλαβε κανείς γιατί συνέβη αλλά είχε την πλάκα του, ήταν όταν ο εύσωμος χαμογελαστός μπασίστας έβαλε τους τρεις υπόλοιπους έγχορδους να κάτσουν σαν να τους στοιχίζει επί σκηνής κι έκατσε κι αυτός μαζί τους ενώ οι ίδιοι παίζανε όλο και πιο ξεκούρδιστα στο διάστημα αυτό. Κέρδισαν πάντως τον κόσμο που ήταν λιγοστός λίγο πριν τις 8 που ξεκίνησαν, απ'ότι πληροφορήθηκα πάντως από έγκυρες πηγές, την προηγούμενη μέρα του φεστιβάλ είχε αναλογικά λιγότερο κόσμο εκείνη την ώρα. Στα υπέρ τους πέραν της πολύ καλής εμφάνισης και το γεγονός ότι αναμείχθηκαν στη συνέχεια με το κοινό για να παρακολουθήσουν και τις υπόλοιπες μπάντες του φεστιβάλ. Ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος που καλό θα ήταν οι μη γνωρίζοντες να έχετε υπ'όψιν σας.
Ήρθε η ώρα για τα δικά μας παιδιά, τους παλίκαρους Omega Monolith οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα συγκεκριμένο πυρήνα φανατικών και πιστών οπαδών, οι οποίοι και περίμεναν εναγωνίως την εμφάνιση των παιδιών και είδα αρκετούς να τα σπάνε μαζί με το θανατηφόρο δίδυμο επί σκηνής. Στρώματα ήχου με βαθιά αντηχεία που έκανε τα πράγματα καλύτερα, τύμπανα που γέμιζαν το χώρο με τρόπο που είναι υπεράνω περιγραφής και γενικά όσο περνούσε η ώρα, το υλικό τους ακουγόταν όλο και πιο επιβλητικό, όπως επιβλητική ήταν και η εμφάνιση τους γενικότερα, κλάσης μεγάλου γκρουπ του εξωτερικού, διότι όταν κάποιοι ακούνε για Ελληνική μπάντα για κάποιο λόγο τσινάνε χωρίς λόγο, τα παιδιά απέδειξαν ότι δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από ξένους συναδέλφους, αντίθετα θα μπορούσαν να αποτελέσουν πηγή και κίνητρο για έμπνευση εκτός Ελλάδος με το παίξιμο τους. Χωρίς να πουν λέξη, αποχαιρέτησαν τον κόσμο μέσα από σεμινάριο παραγωγής όγκου και μινιμαλισμού και πραγματικά είναι συγκρότημα που θα έπρεπε να απολαμβάνουμε συχνότερα. Δε θα γίνουν ποτέ συναυλιακοί μαϊντανοί και είναι προς τιμήν τους, αλλά όσο underground λογική κι αν έχουν, ο κόσμος ΠΡΕΠΕΙ να έρχεται σε επαφή με τη μουσική τους, ελπίζω να τους ξαναδούμε συντομότερα του αναμενόμενου.
Μετά από λίγη αναμονή, ανεβαίνουν στη σκηνή οι Ghold, το τρίο από το Λονδίνο ξεκινάει στην κυριολεξία ΓΑΜΙΩΝΤΑΣ και αρχίζει και τα σπάει χωρίς έλεος. Χαοτικό sludge/doom/noise κράμα για πολύ προπονημένα αυτιά, μουσική που φτιάχτηκε για να ενοχλεί τους καθωσπρεπεισμούς της μουσικής -και της ζωής γενικότερα- και μία παρουσία πολύ επιβλητική με ντράμερ (μορφή), κιθαρίστα και μπασίστα να τραγουδάνε όλοι μαζί και να διαλύουν το σύμπαν με το παίξιμο τους. Μπορείς να την πεις και άναρχη τη μουσική τους, ούτως ή άλλως αυτό το ''οι Μelvins σε πιο μεταλλική και ειδικά doom φόρμα'' ύφος που έχουν, δεν προσφέρεται για ιδιαίτερη αφομοίωση στην πρώτη του ακρόαση. Νομίζω πιάσανε πολύ κόσμο από τα αχαμνά, ενώ σίγουρα κάποιοι σοκαρίστηκαν τόσο που ακόμα και μετά την εμφάνιση τους δεν ήξεραν ποια ακριβώς είναι η γνώμη τους για τους Βρετανούς. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι δεν άφησαν κανέναν αδιάφορο, οπότε εγώ θα το εκλάβω ως θετικό. Εικάζω ότι σε μικρότερης χωρητικότητας χώρο και με λίγο πιο συγκεκριμένου ύφους κοινό, θα ακουγόντουσαν ακόμα πιο γαμάτοι. Έχουν αυτό το ανέμελο ή και ατημέλητο αν θέλετε πάνω τους που τους κάνει ξεχωριστούς, κατά την προσωπική μου άποψη πάντα ο ήχος τους βγήκε σούπερ, ίσως τόσο δυνατός που ακόμα και οι οπαδοί τους να μην περίμεναν. Εξαίρετοι και άξεστοι όσο πρέπει!
Όνειρο ζωής το να δω τους Unsane και ειδικά στην Ελλάδα. Ποιος θα το περίμενε, έστω όμως και από σπόντα για να δουν τους Godflesh μερικοί, απόλαυσαν αυτή την αρχιγκρουπάρα από τη Νέα Υόρκη για την οποία ο όρος noise rock που τους συνοδεύει όλα αυτά τα χρόνια είναι από τους πλέον περιοριστικούς και άκυρους που έχω ακούσει. Μία ώρα χορταστική και αψεγάδιαστη πέρασε σαν νερό, με κομματάρες που μας συνοδεύουν από τα χρόνια του Δημοτικού, πρόλαβα φανταστείτε το 1ο ομότιτλο άλμπουμ σε ηλικία 10 ετών, ενώ και η καινούργια φετινή δισκάρα ''Sterilize'' είναι από τις καλύτερες της χρονιάς. Παλίκαρος κι αγέρωχος ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Chris Spencer, εμβληματική μορφάρα με το καπελάκι του να στάζει ιδρώτα μέχρι τέλους και με τις ξεθωριασμένες/μισοσπασμένες κιθάρες του να ξερνάνε ριφφ και πώρωση, τόνισε τη χαρά του που βρέθηκαν κοντά μας και απολάμβανε τον κόσμο να χάνει τα μυαλά του όσο παίζανε. Από κοντά η έτερη μορφάρα, μπασίστας Dave Curran, με το ψιλοτεμπέλικο στυλάκι του, ενώ ότι και να πούμε για τον Vinny Signorelli στα τύμπανα είναι ελάχιστο, μία από τις σπουδαιότερες φυσιογνωμίες που έχουν πατήσει το πόδι τους σε Ελληνικό σανίδι, γέμιζε τα κομμάτια όσο δεν παίζανε και δε σταμάτησε λεπτό. Τέτοια συγκροτήματα τα βλέπει κανείς στη ζωή του μία φορά, ψυχάρες όσο ελάχιστοι, εμφάνιση που θα θυμόμαστε μέχρι να πεθάνουμε. Μακάρι να γίνει κάνα χαζό και να ξανάρθουν κάποτε.
Κατά τις 12μιση το βράδυ κάνουν την είσοδο τους οι Justin Broadrick και G.C. Green και το Ελληνικό κοινό βιώνει για 1η φορά τι θα πει Godflesh επί σκηνής. Τα εικονικά ''Like Rats'' και ''Christbait Rising'' ανοίγουν την εμφάνιση μέσα σε ειλικρινές δέος, ο κόσμος έχει χαζέψει, κάτι δε μου κολλάει όμως, το μπάσο είναι μπετό, λίγο η κιθάρα είναι πίσω και χάνεται ο όγκος. Ευτυχώς αυτό φτιάχνει στο έπος επών ομότιτλο ''Streetcleaner'' και αρχίζω εκεί και ξαναβλέπω τους Godflesh που καμάρωνα το 2012 σε Τσέχικο έδαφος. Συνέχεια με ''Τiny Tears'' για να ολοκληρωθεί η τετραλογία του κορυφαίου τους δίσκου κι ενός εκ των κορυφαίων δίσκων στην ιστορία της μουσικής. Μεταφερόμαστε ακόμα πιο πίσω στο 1988 με το ''Avalanche Master Song'' από το 1ο τους ομότιτλο ΕΡ και η συνέχεια δίνει τη θέση της σε κομμάτια από το ''Pure'', με τα ''Spite'', ''Mothra'' και ''Pure'' να συνεχίζουν το κρεσέντο τους και να δείχνουν ανίκητοι επί σκηνής. Ο Broadrick καταφέρνει και βγάζει όμορφα τα πιο ακραία φωνητικά του, ενώ δείχνει τη χαρά του για την ανταπόκριση του κοινού. Ο δε Green αφοσιωμένος στον τετράχορδο σύντροφο του, δείχνει γιατί είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μπάντας και γιατί έχει έναν από τους χαρακτηριστικότερους ήχους μπάσου που έχουν ακουστεί ποτέ. Πραγματικός τιτάνας κι ας μην κουνιέται ούτε εκατοστό επί σκηνής.
Η πραγματική έκπληξη όμως είναι το ''Bigot'' από το πλέον εμπορικά επιτυχημένο τους άλμπουμ, ''Selfless''. Δεν ξέρω πόσα χρόνια έχουν να το παίξουν, αλλά όσοι βρέθηκαν στο χώρο μπορούν να αισθάνονται υπερ-κωλόφαρδοι που το άκουσαν. Για τη συνέχεια το ίσως γνωστότερο κομμάτι τους ''Crush My Soul'', με το οποίο όλοι πιστέψαμε ότι θα κλείνανε την εμφάνιση τους μετά από μία ώρα και με την ώρα να έχει ήδη πάει 1μιση. Αλλά η δεύτερη έκπληξη ήταν το encore, ένα από τα κορυφαία στην συναυλιακή ιστορία της Ελλάδας. Ξεκίνημα με ''Life Is Easy'' (ΘΕΕ ΜΟΥ!), μία νέα ''Streetcleaner'' προσθήκη, η οποία δεν ήταν η τελευταία διότι ακολούθησε το ''Mighty Trust Krusher'' (XΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!), σε όποιον έλεγα κάποτε ότι θα άκουγα αυτά τα κομμάτια ζωντανά, θα με περνούσε για τρελλό, αλλά ήταν όνειρο που πραγματοποιήθηκε και με Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Η απόδοση. Για το κλείσιμο, νέα έκπληξη από το 1ο ομότιτλο ΕΡ με το ''Veins'' (ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!), με την συνολική διάρκεια του σετ να ξεπερνάει τα 75' και με 13 κομμάτια λατρείας, με τη μερίδα του λέοντος να ανήκει στο ''Streetcleaner'' με 6, με 3 εκπροσωπήθηκε το ''Pure'' κι από 2 είχαμε από τα ''Godflesh'' και ''Selfless''. Κοινώς δεν ακούστηκε κομμάτι μετά το 1994, σε ένα από τα πιό OLD-SCHOOL σετ που έχουμε βιώσει και ακόμα δε μπορούμε να πιστέψουμε.
Τα λόγια περιττεύουν σε τέτοιες περιπτώσεις, οι μνήμες είναι ακόμα νωπές από το χθεσινό ολοκαύτωμα, και λες ''ΟΚ, τους Unsane τους περίμενα γαμάτους, αλλά ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ''. Μιλάμε για ειλικρινή κατάθεση ψυχής και ας μην φανεί ότι αδικώ όσους προηγήθηκαν, με το έμπα σβήσανε ότι είχαμε δει το οποίο ήταν ήδη γεμάτο ποιότητα. Από την άλλη οι Godflesh (απ)έδειξαν γιατί έχουν επηρεάσει τόσο κόσμο εκεί έξω τα τελευταία 30 χρόνια. Έπρεπε να βλέπατε το βλέμμα του Vinny Signorelli των Unsane και με τι δέος και σεβασμό τους παρακολουθούσε από την άκρη της σκηνής για να καταλάβετε γιατί μιλάμε. Και πρόκειται για άτομο που μεταξύ άλλων έχει παίξει και στους Swans, τη βασικότερη Godflesh επιρροή του πρώιμου υλικού τους. Συνολικά πιστεύω ότι ήταν από τις καλύτερες φεστιβαλικές μέρες που έχουμε βιώσει εμείς που είμαστε μίας άλφα μη παιδικής ηλικίας πλέον, ο συνδυασμός των συγκροτημάτων ήταν ιδανικός και ελπίζω ότι με την τεχνογνωσία των ιθυνόντων και την καλή μελλοντική θέληση του κοινού (είναι απαράδεκτο με τέτοιες μπάντες ο χώρος να μην είναι έστω μισογεμάτος), θα έχουμε ανάλογου θεάματος εμπειρίες προσεχώς. Κάπου είδα ότι ήδη έχει ετοιμαστεί η σύνθεση για του χρόνου στο ανάλογο φεστιβάλ, εύχομαι οι διοργανωτές να δουν τους κόπους τους να πιάνουν τόπο. Όσοι γκρινιάζετε ότι βλέπετε τα ίδια και τα ίδια και δεν ήρθατε, είστε όμοιοι και χειρότεροι με όσους βλέπουν για νιοστή φορά Anathema, Paradise Lost, Iced Earth και Scorpions.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
