Αλλιώς υπολογίζουμε τα πράγματα στη ζωή πολλές φορές και αλλιώς τελικά μας έρχονται. Κάποτε ήρθαν οι Soilent Green στην Ελλάδα και πιάναμε αρκετοί τον τραγουδιστή Ben Falgoust και του λέγαμε ‘’έλα στην Ελλάδα και με τους Goatwhore’’ και γελούσαμε όλοι παρέα. Είτε γιατί εμείς βγάζαμε οπαδιλίκι κι εκείνος χαιρόταν μ’αυτό, είτε γιατί απλά δεν το πιστεύαμε ότι θα συμβεί και ποτέ και μάλλον το λέγαμε περισσότερο για να τ’ακούμε. Κι όμως το έφερε έτσι η τύχη που τελικά τα καταφέραμε και τους είδαμε εν έτει 2018, σχεδόν 20 χρόνια μετά το σχηματισμό τους, κάλλιο αργά παρά ποτέ που λέει κι ο σοφός λαός. Δυστυχώς η χαρά για τη μέρα αυτή που ήταν σημαδεμένη από λίγους και καλούς, δεν εκφράστηκε πλήρως μετά και τα πρόσφατα γεγονότα με τους πληγέντες και νεκρούς στις πυρκαγιές της Ανατολικής Αττικής. Τι να πεις και τι να γράψεις τώρα μπροστά σε κάτι τέτοιο, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τους σκεπάσει όλους, τέτοιο πόνο δεν τον θέλει κανείς ούτε για τον εχθρό του. Ένα πράγμα μόνο και ας γίνει μάθημα σε όλους μας... Ας σταματήσουμε να πολιτικοποιούμε τα πάντα στο 1ο δευτερόλεπτο και ας σταματήσουν μερικοί να βγάζουν την ουρά τους απ’έξω στον καταλογισμό ευθυνών, σεβαστείτε το μαρτύριο μερικών ανθρώπων και την ιερή στιγμή και βουλώστε το. Κι αν κάποιοι φταίνε πρώτοι, αυτοί είναι όλοι όσοι κράζουν αυτούς που ψήφισαν στην πορεία και κράζουν κατ’όπιν εορτής. Αθάνατο Ελλαδιστάν που πρέπει να καεί και να πεθάνει κόσμος για να ενωθούμε και να γίνουμε άνθρωποι...
Τη βραδιά άνοιξαν οι Böneyard, ένα σχήμα που για να είμαι ειλικρινής δεν είχε υποπέσει στην αντίληψη μου μέχρι τη στιγμή που άνοιξαν τη συναυλία αυτή. Βγαίνουν συνεπέστατοι στις 21:45 και για τα επόμενα 35’ παίζουν σε λιγοστό μεν κοινό αλλά προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να κρατήσουν το ενδιαφέρον των παρευρισκόμενων. Φανταστείτε την παρέα του θείου Lemmy με ένα ήχο που σε σημεία ‘’μαυρίζει’’ αρκετά, σίγουρα έχουν σημεία που παραπέμπουν ακόμα και στους ίδιους τους Goatwhore, μάλιστα ο Ben Falgoust που πουλούσε ο ίδιος τα μπλουζάκια της μπάντας του, χειροκροτούσε το συγκρότημα στο τέλος κάθε κομματιού, ενδεικτικό ότι του τράβηξαν το ενδιαφέρον, άσχετα του πόσο στηρίζει ο ίδιος τους πάντες και τα πάντα ανέκαθεν. Ο ήχος ήταν όσο καθαρός έπρεπε για να ακούγεται σωστά και όσο βρώμικος χρειαζόταν για να μη χαρακτηρίζεται καλογυαλισμένος. Ειδικά η βαβουριά που βγάζουνε είναι κάτι που δε βρίσκει πολλές φορές κανείς ακόμα και σε πιο έμπειρες μπάντες. Θα μπορούσαν πιστεύω να λείψουν κάποια κλισέ και προτροπές του τραγουδιστή. Βγαίνεις και λες να υψώσουμε κωλοδάχτυλο σε όλους και όλα εκεί έξω, θα ήθελες όλοι και όλα εκεί έξω να υψώσουν κωλοδάχτυλο σε σένα αντίστοιχα; Μίλα λιγότερο όταν παίζετε, προς όφελος σας θα είναι, χτυπήσου περισσότερο, εξασκήσου ακόμα περισσότερο και θα είστε συνολικά σε πολύ καλό δρόμο, η βάση υπάρχει, δεν είστε πλέον 12, με σοβαρότητα και δουλειά θα καταφέρετε πολλά.
Οι Goatwhore ήταν να βγουν στις 22:30 αλλά καθυστερούν λιγάκι και τελικά σιγά-σιγά παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή. Μπάσιμο με το ‘’In Deathless Tradition’’ (!), κομμάτι του ‘12 από το ‘’Blood For The Master’’. Δε νομίζω να φανταζόταν κανείς καλύτερη αρχή, αλλά γενικά οι 150 περίπου ήρωες που δώσανε το παρών, δε ονειρευόντουσαν ούτε στην πιό καλπάζουσα φαντασία τους τέτοια εμφάνιση. Ένας εξ’ολοκλήρου ΚΑΤΑΙΓΙΣΜΟΣ για 75’ περίπου (!!) με συνολικά 16 (!!!) κομμάτια να ακούγονται και να καλύπτουν 18 χρόνια καριέρας με τρόπο απίστευτα πειστικό και φρενήρη. Σε πλήρη σχιζοφρένεια όλοι τους, ο Falgoust φυσικά κλέβει την παράσταση με τα σχεδόν 2 μέτρα παρουσίας και 1 μέτρο χέρια του να καλύπτουν τη σκηνή, χτυπιέται σαν 18άρης, κάνει hi-five με ΟΛΟ τον κόσμο μέσα στο κλαμπ, ειδικά αυτούς στην 1η σειρά, η χαρά του έκδηλη κι ας προσπαθεί να φανεί επαγγελματίας, κάνει ελικόπτερα, air-guitar, άτομο-σεμινάριο συμπεριφοράς και στησίματος στη σκηνή, 4-5 σαν αυτόν να είχαμε ακόμα, με τέτοιο πρωτοφανές πάθος και τέτοιο 101% ολοκληρωτικό δώσιμο σ’αυτό που κάνει θα ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι. Ο διόσκουρος Sammy Pierre Duet, ένας τιτάνας της σκηνής της Νέας Ορλεάνης γενικότερα, με παρουσία σε Acid Bath, Crowbar, Eyehategod και ότι σάπιο και λασπώδες υπήρξε, ξερνάει ριφφάρες με την κιθάρα του και προσφέρει έξτρα φωνητικά, ενώ τόνισε ότι ήταν τιμή του να επισκεφτεί την Ελλάδα, κάτι που όπως είπε, ήταν όνειρο του από μικρός.
Κι ενώ όλοι οι ξένοι γουστάρουν Ελλάδα κι εμείς οι ίδιοι την κάνουμε μπουρδέλο με κάθε τρόπο, οι Goatwhore σαν γνήσιες ΤΡΑΓΟΠΟΥΤΑΝΕΣ που είναι, κάνουν μπουρδέλο το χώρο, πάρε ‘’Alchemy Of The Black Sun Cult’’, ‘’Under The Flesh, Into The Soul’’, ‘’Carving Out The Eyes Of God’’, ‘’Mankind Will Have No Mercy’’, ‘’Collapse In Eternal Worth’’, τελευταία τριάδα με ‘’Vengeful Ascension’’, ‘’Apocalyptic Havoc’’, ‘’FBS’’ και ώ της εκπλήξεως, βγάζουν από το μανίκι άσο μπαστούνι που κερδίζει όλη τη γκανιότα και παίζουν ως έξτρα ευχαριστώ στο τίμιο και παθιασμένο κοινό το ‘’Sky Inferno’’ από το μακρινό ‘’Funeral Dirge For The Rotting Sun’’ του 2003, 15χρονο άσμα που διέλυσε κάθε αμφιβολία για την ποιότητα της εμφάνισης τους. Μία εμφάνιση που όπως υπολόγιζε ο κοντός αλλά θαυματουργός ντράμερ Zack Simmons, θα κράταγε οριακά πάνω από μία ώρα, αλλά ευτυχώς για όλους μας κράτησε αρκετά παραπάνω και είμαι βέβαιος ότι όποιος το σκεφτόταν και τελικά ήρθε έστω στο τέλος, ευγνωμονεί το ένστικτο του που το έζησε αυτό. Ναι, μπορεί οι Goatwhore να μην είναι ούτε η πιο γνωστή, ούτε η πιο ευκολοάκουστη, ούτε η πιο συγκαταβατική μπάντα εκεί έξω, αλλά έχοντας δει τετραψήφιο αριθμό συναυλιών πλέον κι ακόμα πολύ περισσότερες μπάντες, τολμώ να εκφράσω τη σιγουριά μου ότι ένα πολύ μεγάλο τοις εκατό ποσοστό εξ’αυτών, θα πουλούσαν την ψυχή τους στο Διάολο για να έχουν έστω λίγο από το αβίαστο τίμιο και ειλικρινές attitude αυτών των τεσσάρων υπέροχων τύπων. Επόμενη στάση οι μαγευτικοί Γερμαναράδες Samsara Blues Experiment στο τέλος του μήνα, προσδεθείτε γιατί το υπόλοιπο ‘18 έχει πολύ μεγάλο καλεντάρι και ακόμα δεν έχουν ανακοινωθεί και όλα!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
