Τέταρτη επίσκεψη συνολικά της Καναδικής κολεκτίβας των μεγάλων Godspeed You! Black Emperor στην Ελλάδα και ευτυχώς αυτή τη φορά κατάφερα να τους δω, δεν μπορώ καν να θυμηθώ γιατί τους έχανα βλακωδώς κάθε φορά αλλά δε γινόταν να ξανακάνω το ίδιο λάθος και σίγουρα πήρα το αίμα μου πίσω. Είχαν να έρθουν και 8 χρόνια στην Ελλάδα και ο κόσμος ανταποκρίθηκε με φρενίτιδα στην επερχόμενη αυτή μάζωξη, καθώς πρώτα η συναυλία ήταν να γίνει στο Fuzz, πολύ γρήγορα όμως τα εισιτήρια γίνανε καπνός και έτσι άλλαξε ο χώρος διεξαγωγής, με το Gazi Music Hall να είναι τελικά ο χώρος που τους φιλοξένησε. Δε θα κρύψω τη χαρά μου που επιτέλους και μετά από πάρα πολύ καιρό -χρόνια για την ακρίβεια- πήγα σε συναυλία μη ανοιχτού χώρου και μη φεστιβαλική, η οποία είχε τόσο κόσμο, πρέπει να ήμασταν πάνω από 3.500 άτομα μέσα στο χώρο, διόλου άσχημα για ένα συγκρότημα που κάποτε βαριόταν ο κόσμος ακόμα και να προφέρει το όνομα τους. Αντι-σταρ τελείως μπάντα, χωρίς να κοτσάρουν τα μούτρα τους οπουδήποτε, απλά επιλέγουν να μιλάνε μέσω της μουσικής τους και να δίνουν μαθήματα πως μπορείς να απλώνεις τον ήχο σου μέσα από ατελείωτα στρώματα μουσικής και να παραμένεις και ενδιαφέροντας αλλά και καινοτόμος παράλληλα. Όλα κύλησαν νορμάλ και η συναυλία ξεκίνησε στην ώρα της.
Το... opening act KGD ήταν ένας τύπος ονόματι Kevin Doria, ο οποίος θα ήθελα πολύ να μπορεί να μου δικαιολογήσει -όπως και οι παρόμοιας ηχητικής προσέγγισης συνάδελφοι του- για ποιο γαμημένο λόγο επιλέγει να πάρει δυο-τρεις φέτες και απλά να δημιουργήσει μία άνευ λόγου ύπαρξης λούπα η οποία κράτησε ένα μισάωρο και πραγματικά ουδείς κατάλαβε για ποιο λόγο συμπεριελήφθη ως μέρος αυτής της ξεχωριστής βραδιάς. Έτσι τη βρίσκει ο άνθρωπος και μαγκιά του, ξέρω πολλές παρόμοιες περιπτώσεις που έχει γίνει κάτι παρόμοιο και μας στέρησε πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μας, το θέμα είναι κατά πόσο είναι όλο αυτό απαραίτητο για το κοινό και τον μέσο ακροατή γενικότερα. Η απάντηση έρχεται αβίαστα, χωρίς καν διαδικασία σκέψης και με όλη την επιείκεια που μπορεί κάποιος να έχει αφού του έχουν καταστραφεί τα μηνίγγια από την αχρείαστη ταλαιπωρία... ΚΑΘΟΛΟΥ! Γενικώς είναι μία καλή ευκαιρία να απευθυνθώ σε όλους τους διοργανωτές εκεί έξω και να προτρέψω να μην φέρνετε τέτοιους αχρείαστους καλλιτέχνες, αν μπω στη διαδικασία να σκεφτώ ότι πληρώθηκε κιόλας γι'αυτό που έκανε, 1000 φορές να κάνετε μία πρωτοβουλία να τα δώσετε σε κάποιον άστεγο, σίγουρα θα πιάσουν τόπο πολύ περισσότερο και θα έχετε κάνει μία δεδομένα καλή και αξιέπαινη πράξη. Τι τραβάμε γαμώ το κέρατο...
Ευτυχώς υπάρχει Θεός και μισή ώρα μετά κάνουν σιγά σιγά την εμφάνιση τους οι GY!BE, ένας-ένας ανεβαίνουν και παίρνουν τη θέση τους σε μία επίδειξη συναυλιακής δύναμης που θα διαρκέσει 2 ώρες και 15 λεπτά, χρόνος που κύλησε σαν γάργαρο νερό ιαματικής πηγής και που παρά τα κάποια προβληματάκια στον ήχο στην αρχή που σχεδόν καβούρδιζε όταν οι συχνότητες γινόντουσαν υψηλές, στη συνέχεια έφτιαξε και μπορέσαμε να απολαύσουμε το οχταμελές συγκρότημα να χτίζει τη μουσική του από ισχυρές βάσεις που στη συνέχεια θεμελιώνουν συνθέσεις που μένουν για πάντα βαθιά μέσα σου και δεν τις ξεχνάς ποτέ, από την πρώτη ακρόαση. Το ''Luciferian Towers'' προφανώς είχε την τιμητική του, έτσι ύστερα από το άνοιγμα με το ''Hope Drone'' και το πάντα ευπρόσδεκτο ''Mladic'', είχαμε τα ''Βοsses Hang'', ''Fam/Famine'' και ''Undoing A Luciferian Towers'' να δείχνουν γιατί για άλλο ένα άλμπουμ, οι GY!BE σταμάτησαν το χρόνο και φτιάξανε ένα δικό τους (χώρο)χρονικό συνεχές όπου μέσα σ'αυτό ορίζουν αυτοί τι και πως κινείται, δημιουργείται και εκφράζεται, ως απόλυτοι άρχοντες του παιχνιδιού και ως ύψιστοι εκφραστές του διαφορετικού και του τολμηρού. Δεν ακούγεται λέξη για τα επόμενα 135' και ο κόσμος που κρέμεται σαν τσαμπιά σε κάθε γωνία του χώρου δε βγάζει άχνα, παρά μόνο χειροκροτεί στο τέλος κάθε κομματιού μην έχοντας άλλη επιλογή μετά από τέτοια απόδοση.
Γινόταν καλύτερο από αυτό; Γινόταν κατηγορηματικά, καθώς το ''F#A# 00'' εκπροσωπείται από δύο κολλητές κομματάρες, τα ''Dead Metheny'' και ''The Sad Mafioso'', όπου και στο τελευταίο έχουμε μία από τις κορυφαίες εκτελέσεις κομματιών στην ιστορία των Ελληνικών συναυλιών και με μένα και πολλούς που δεν τους είχαμε δει να είμαστε σε φάση ''μα τι μαλάκες ήμασταν τόσα χρόνια''. Με κλεισμένο τίμιο δίωρο, οι Καναδοί επιστρέφουν μετά από τις προτροπές του κοινού και παίζουν το ''Moya''. Λύτρωση για το κοινό και σεμινάριο απόδοσης ξανά, ποτέ κάποιο συγκρότημα δεν έβγαζε λέξη σε συναυλία και ταυτόχρονα έλεγε τόσα πολλά και ουσιώδη με την εμφάνιση του. Πιστεύω ότι είναι άδικο να μπούμε σε μέτρα σύγκρισης και να προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τα απερίγραπτα, ήταν κάτι που όσοι βρέθηκαν εκεί θα το θυμούνται για όλη τους τη ζωή, αυτό που είναι πρόβλημα, είναι το πού θα παίξουν την επόμενη φορά, διότι μετά από αυτό που έγινε, το Gazi Music Hall θα αποδειχτεί πολύ μικρό, αποκλείω όποιος βρέθηκε εκεί να μην τους (ξανά)δει στο μέλλον και βλέπω να χρειάζονται γήπεδο μπάσκετ για να χωρέσει το κοινό. Με την προϋπόθεση να μην περάσουν άλλα 8 χρόνια φυσικά μέχρι να γίνει αυτό, αν και κάπου τόσο το κόβω να χρειάζεται να συνέλθουμε. Έμαθα πουλούσαν βινύλιο με μόλις 20 ευρώ, μπράβο τους και γενικά είναι νόμος: ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΠΟΥΛΑΜΕ ΦΘΗΝΟΤΕΡΑ ΑΠ'ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ, ΑΛΛΙΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ Ε-ΒΑΥ!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
