Το “Sauvage Sinusoid” έφτασε στα αυτιά μου και με έκανε να αμφισβητήσω την ίδια την αίσθηση της ακοής. Κοινώς, με εντυπωσίασε, όχι μόνο για τα τραγούδια (και τα τραγούδια μέσα στα τραγούδια), αλλά κυρίως γιατί η χαοτική ποικιλότητα του λειτούργησε σαν ένα τονωτικό σοκ πληρότητας. Η μυστήρια συνομοταξία του μύστη Gautier Serre (aka Igorrr), παρέα με τους δικούς μας God in a Cone και Still Falling, ανακοίνωσε την έλευσή της στη χώρα μας, στα πλαίσια της περιοδείας για το νέο δίσκο- γεγονός που από μόνο του προκάλεσε κρίση ανυπομονησίας. Το Fuzz Club φιλοξένησε το πολυαναμενόμενο live και η υπαίτιος, για το μακρύ ταξίδι της μπάντας ανά την υφήλιο, μηχανή (που ακούει στο όνομα “Sauvage Sinusoid”) μούγκριζε ανυπόμονα, περιμένοντας να αφεθεί ελεύθερη.
Με σχετικά λίγο (αλλά ορεξάτο) κόσμο, λίγο μετά τις 20:30, ο τροβαδούρος Νίκος Μαρίνος(God in a Cone) βιδώθηκε στο ρεύμα, παρέα με τον κιθαρίστα Αχιλλέα Διαμαντέα. Το μικρόφωνο είναι στην τσίτα και τα samples απλώνονται παντού. Μέσα σε τρία τραγούδια, η ατμόσφαιρα του ντουέτου έχει επιβληθεί πλήρως. Το ιδιαίτερο στυλ του ακουμπάει σε παραγωγές τρομερού εύρους, από ακραίο metal και reggae, μέχρι παραδοσιακές φόρμες, prog αέρα, groove-άτες απαγγελίες και hook κιθαριστικά θέματα, κερδίζοντας, τραγούδι με τραγούδι, χώρο στα γούστα του κόσμου. Στο αποτύπωμα από όλες τις μουσικές γωνιές που αγγίζει το στυλ των God in a Cone δεν μπορεί να υπάρξει ταυτοποίηση· η μουσική αυτή βιώνεται. Η μπάντα πιστεύει στις συνθέσεις της και κινητοποιείται συνθετικά από τη συνεχή αναζήτηση- αυτό βγήκε στον κόσμο και σίγουρα κέρδισε.
Ο πολυγραφότατος Νίκος Μαρίνος ήταν σε όλο το live ένα με το μικρόφωνο, κάθε ήχος και στιχουργικό νόημα έβγαινε πολύ έντονα, ο Αχιλλέας παίζει τη μία εθιστική μελωδία μετά την άλλη και η μετάβαση από sing along θέματα σε χειμαρρώδη μαστιγώματα και μυστήριες λούπες, πέτυχε. Ο ήχος είναι καλός, το ντουέτο αποδίδει επάξια, το κλίμα ζεσταίνεται και όταν η σκυτάλη οδεύει προς το επόμενο χέρι, ένα μουσικό τροπάριο έχει βρει σίγουρα νέους αναζητητές. Για το υστερόγραφο, να σημειώσω ότι υπήρξε ένα συγκεκριμένο lead μέρος, που έπαιζε στο μυαλό μου όλο το βράδυ . Άξιοι!
Επόμενος σταθμός, οι Still Falling. Παρά την πτωτική κίνηση, που υποδηλώνει το όνομα, το κουιντέτο πάταγε τόσο σταθερά στο σανίδι(όσο και στο groove) που εκτόξευσε διάθεση και αποδοχή κοινού, σε μια σταθερή ανοδική πορεία. Metal από τις πρώτες εισαγωγικές νότες, με ένα αεράτο και ψυχωμένο set, μπάντας που νιώθει πλήρη οικειότητα στο σανίδι. Παιξίματα για ολικό ξεχαρβάλωμα αυχένα, πεντάχορδη άθραυστη ραχοκοκαλιά μπροστά από ένα drummer με τρομερές δυναμικές, σκληρές κιθάρες με ξεκάθαρη νοοτροπία ψαξίματος στο χτίσιμο των τραγουδιών και ένας επιβλητικός frontman να κάνει κάθε στίχο βίωμα. Η μπάντα πέρασε τον ηλεκτρισμό της στο κοινό, η σκηνή γέμισε, το βαθύ κρατημένο brutal ήταν ψαρωτικό και η όρεξή τους έδειχνε ατέλειωτη.
Η εμφάνιση των Still Falling είχε ανοδική πορεία. Οι συνθέσεις περνούσαν με μεγαλύτερη άνεση στο κοινό από τα μέσα του σετ, αφενός γιατί γινόταν πιο απτή η συνθετική φιλοσοφία τους και αφετέρου γιατί άρχισαν να στρώνουν κάποια προβλήματα στον ήχο. Στα πρώτα τραγούδια το μικρόφωνο ήταν εμφανώς χαμηλά, ασχέτως αν ο Μάριος δε μάσησε. Αυξομειώσεις εντάσεων και θολός ήχος ήταν δύο κρούσματα ηχητικού προβλήματος στις κιθάρες, με αποκορύφωμα τα τεχνικότατα και εμπνευσμένα παιξίματα που έσβησαν στα παραπάνω προβλήματα και ήταν μονάχα…ορατά! Τα δάχτυλα χόρευαν, αλλά μόνο τα μάτια καταλάβαιναν. Παραμένουν απολαυστικό δίδυμο, η εμφάνιση δε χάνει την αίγλη της για τεχνικούς λόγους, οπότε απλώς αναμένουμε το επόμενο live. Κλείνω, τονίζοντας τις στοχευμένες κιθαριστικές πινελιές με πιο ατμοσφαιρικά εφέ στα πετάλια, σε πιο low tempo στιγμές, προς το τέλος του set. Η μπάντα έχει τρομερές δυνατότητες και πολλές μουσικές πόρτες να ανοίξει ακόμα, οπότε, για την ώρα, ευχόμαστε τα καλύτερα.
Αν η εμφάνιση των Igorrr βιντεοσκοπούταν, θα γινόταν για πολύ καιρό η αγαπημένη μου ταινία και καθημερινή συνήθεια ισχυρότερη του καφέ. Όπως συμβαίνει στα μεγάλα έργα τέχνης, του σινεμά, της λογοτεχνίας ή της μουσικής, πυρήνες της σχέσης των έργων με τον κόσμο που τα αγκαλιάζει είναι πυρήνες εθισμού. Ε, αυτή η εμφάνιση μου λείπει ήδη. Στιγμές, μεμονωμένες στιγμές, όπως δυο σελίδες από το αγαπημένο μου βιβλίο, όπως ένα πλάνο από μία ταινία, έτσι θες να κρατήσεις την πρόσβαση σε στιγμές ενός τέτοιου live. Ξεκινάω την περιγραφή ξεκαθαρίζοντας ότι το σύνολο στιγμών της εμφάνισης των Igorrr άφησε πίσω τη γλυκόπικρη ανάγκη αναβίωσης.
Η πρώτες νότες του “Spaghetti Forever” είναι σαν ανοιχτή πρόσκληση σε δείπνο διανοουμένων με καλό γαλλικό κρασί και το break του σα συμμετοχή σε εκστασιασμένο χορό ιθαγενών σε υπόγεια pub μιας κακόφημης γειτονιάς. Ψυχεδέλεια ανάκατη με κρυμμένα μελωδικά παιχνίδια, ένταση που μυρίζει επιληψία αλλά τελικά είναι παιδική τρεχάλα, το Fuzz ανήκει χωροχρονικά στα τέσσερα πρόσωπα της σκηνής. Opus Brain: Ότι είμαστε βρίσκεται στο σανίδι. Σκέψεις, αυχένας και συναισθήματα ελέγχονται σα μεθυσμένες μαριονέτες από τις κινήσεις των φωνητικών χορδών της Laure Le Prunenec, από τα κουρδισμένα άκρα του τετραπλόκαμου Bouvier, από το ηχόχρωμα της κραυγής του Laurent και από το «βρίσκω την τάξη στο χάος» βλέμμα του εγκεφάλου Gautier(Igorrr).
Τα samples κάνουν τον Igorrr (επιλέγω συνειδητά να αναφέρομαι και στη μπάντα και στο Gautier με το ίδιο όνομα, το σχήμα είναι μπάντα, είναι δεμένο μέχρι τελευταίου σκασίματος και αναστεναγμού) κλειδοκράτορα σε πύλες για παράλληλους κόσμους. Υπερβολή; Από τη μια θέλω να φτάσω το μέτωπό μου στο πάτωμα, από την άλλη θέλω να χορέψω γαλλικό βαλς. Από τη μία βιώνω το σύγχρονο ηλεκτρονικό trip psychedelic χορό της φωτιάς κι από την άλλη το death στοιχείο με κάνει να αναρωτιέμαι που πήγε το φουτεράκι Cannibal Corpse του Gautier! Από τη μία ταξιδεύω σε άγριες φυλές με οδηγό το μανιασμένο και ατσαλένιας φωνητικής κατασκευής Laurent, από την άλλη η Laure περιστρέφεται γύρω από τις αχανείς οκτάβες της και συγκινεί μέχρι δακρίων. Αυτό ήταν το σύνολο των στιγμών, η συναυλία ήταν μια πανδαισία και ένα πολύπλευρο κοντράστ καταστάσεων, ήχων και συναισθημάτων. Και όλο αυτό έδενε λες και το άκουγες από πάντα.
Το set list εστίασε στο “Sauvage Sinusoid” αλλά τέτοιο σχήμα μπορεί να εντάξει στο υφολογικό του πλαίσιο ότι τραγούδι θέλει, με την ίδια χάρη που η Laure κινείται στη σκηνή. Παλιά και καινούρια τραγούδια, σα να γράφτηκαν μαζί, για να αποτελέσουν ένα έπος, εικόνων και ήχων, το τέλος του οποίου δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. “Grosse Barbe”, “Moldy Eye”, Caros”, “Viande”, “Cheval”, με την απόδοση να έχει φτάσει σε τρομακτικά επίπεδα. Η απόδοση καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το εντυπωσιακό stage show. Με ένα Bouvier, που ωσάν ταχυδακτυλουργός εξαφάνιζε χέρια και μπαγκέτες στα γυρίσματα, με μία Laure να μετουσιώνει σε μία οντότητα, με ένα κομψό λίκνισμα και λίγες νότες σε ανεμοδαρμένα ύψη, τις έννοιες κίνηση και ερμηνεία, με έναν Laurent να παίρνει το βραβείο του πιο γυμνασμένου διαφράγματος της βραδιάς και ο δημιουργός Igorrr να πωρώνεται ανέμελα στο ξεδίπλωμα των δημιουργιών του. Στιβαρός ήχος, minimal φώτα, και χαμόγελα χέρι-χέρι με ανατριχίλες.
Το πιο γρήγορο πιστόλι στο Fuzz ήταν ο δείκτης του Igorrr, που πιστός στις καταβολές του ακραίου metal πρόσταζε τις ταχύτητες σε συνεχείς καλπασμούς. Ναι, η ηλεκτρονική τρίγκα βοήθησε, αλλά το drumming υπάκουσε εντυπωσιακά πιστά. Παίχτηκαν παπάδες και ιερατεία στα δεξιά της σκηνής. Highlight για το γράφοντα οι φωνές. Η Laure νύμφη, αγριόγατα, ντίβα, τραγούδησε, ούρλιαξε και ψιθύρισε. Ξυπόλυτη, ανάλαφρη σα να κουβαλάει μόνο την τεράστια φωνή της, είναι από τις τραγουδίστριες που στο τέλος δέχονται ανθοδέσμες. Εύρος, χροιά, metal αντίληψη, φινέτσα και θεατρικότητα. Στην αντίπερα όχθη, γονατιστός να περιμένει στωικά τη στιγμή της έκρηξής του, ο Laurent σαν κράμα Αζτέκου και Νορμανδού, υπηρέτησε τον ήχο. Πόνος, δύναμη, ικανότητες και συμπλήρωμα στην αλαφροπάτητη σοπράνο. Ο άνθρωπος αυτός πήγε τον ανθρώπινο ήχο, ένα βήμα παραπέρα και έδωσε την ψυχή του στην αποθεωτική εκτέλεση του “ieuD” , όπου αγκαλιασμένος με τις πρώτες σειρές, έδωσε το μεγάλο του κρεσέντο.
Η πινελιές της επίδρασης του Chopin, το παραμυθιακό στοιχείο του “Tout Petit Moineu”, το ξέφρενο encore, η εξωστρέφεια της μπάντας που παίρνει κυριολεκτικά αγκαλιά τον κόσμο στο τέλος, έδωσαν ένα νέο ορισμό στην έννοια κατάκτηση ενός κοινού. Το κοινό ξεμάγκωσε μετά τα μισά, το πολυδιάστατο «πείραμα» μπέρδεψε πολλούς. Βλέπω μπάντα, θέατρο ή κάποιου είδους σεμινάριο που απαιτεί σοβαρότητα; Αμ, δε… Οι ιαχές μετά το encore, οι αγκαλιές ειλικρινούς και αμοιβαίας ευεργεσίας μεταξύ μπάντας και κόσμου, το χαμόγελο του βαμμένου Laurent, η τέχνη να αποθεώνεται πιο γήινα από ποτέ. Αυτό είδαμε στο fuzz. Αναλυτική περιγραφή για μια αναλυτική μπάντα, κυρίες καικύριοι. Οι Igorrr δεν είναι minimal, άλλωστε. Είναι το next big thning? Ίσως. Σίγουρα πάντως είναι ένα από τα big things του σήμερα. Η live εμπειρία αποδεικνύει το περήφανο θεώρημα επιτυχίας του “Sauvage Sinusoid”. Ναι, ήθελα σαν τρελός να ακούσω τα(live παιγμένα, παρακαλώ) όργανα του δίσκου, ήθελα κάθε όργανο φυσικό και ζωντανό, μέχρι και πιάνο με ουρά ήθελα. Η ενέργεια, το πάθος και όλα τα προαναφερθέντα στις άνωθεν παραγράφους, όμως, μου επιτρέπουν μια σταλιά γκρίνια και πολλά λίτρα χαράς. Ο Igorrr ηχογραφεί live τα black metal riffs, τα ακορντεόν της παριζιάνικης κουλτούρας, τα χάλκινα πνευστά, τις κλασικές κιθάρες, τα παραδοσιακά έγχορδα, το πιάνο. Εγώ θα υποστηρίξω αυτόν τον καλλιτέχνη, διότι θεωρώ ότι όταν έχει τη δυνατότητα να κάνει την παράστασή του με όλα αυτά τα (φυσικά) όργανα, θα σταθεί “μαέστρος” μπροστά στο τακτικό του χάος και μέσα σε μια βραδιά θα μιλάμε για την παράσταση του 21ου αιώνα.
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
