Ανταπόκριση: IN THE WOODS…, Dope of gods @Κύτταρο, Αθήνα (15/4/2018)

Ξεκάθαρη περίπτωση αυτού που λέμε οπαδική/εφηβικής ανάμνησης συναυλία. Για πρώτη φορά και σχεδόν από το πουθενά, οι Νορβηγοί In The Woods που τόσο αίσθηση είχαν κάνει στο Ελληνικό (και όχι μόνο κοινό) το 1995 με το ''Heart Of The Ages'' και το 1997 με το ''Omnio'', θα επισκεπτόντουσαν την χώρα μας. Η επανένωση του 2016 και το τελευταίο τους άλμπουμ ''Pure'' μετά από δισκογραφική αποχή 17 ετών, αναθέρμανε λιγάκι το ενδιαφέρον του κοινού που (σίγουρα ως ένα σημείο) τους είχε ξεχάσει. Παντού εκτός από την Ελλάδα, που οι αναμνήσεις και οι θύμησες ήταν πολλές και μαζί με τους Green Carnation και τους Arcturus αποτέλεσαν την Αγία Τριάδα των Νορβηγόκαυλων που δεν ασχολήθηκαν με το κλασσικό black metal εκεί στις αρχές των '90s, αλλά θέλανε στη μουσική τους κάτι έξτρα. Κοινό γνώρισμα αυτών των τριών, το κάπως πιο κάφρικο ξεκίνημα τους, ώστε στη συνέχεια να εξελιχθούν ακόμα περισσότερο και να απλώσουν τον ήχο τους υπέροχα μέσα από τις κυκλοφορίες τους. Επίσης και χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να αποτελεί μομφή για τους μικρότερους σε ηλικία, η συναυλία ''φώναζε'' ότι το κοινό θα έπαιζε κάπου στο 35+ σε ηλικίες, πράγματι με την εξαίρεση ελαχίστων (που μπράβο τους που ήρθαν να τιμήσουν ενώ δεν τους έζησαν τότε), οι περισσότεροι ήμασταν παλιοσειρές που μας στοίχειωσαν την εφηβεία.

 

 

Η συναυλία άνοιξε με τους ξεκάρφωτους μεν, χαρισματικότατους δε Dope Of Gods. Ένα φοβερό συγκρότημα το οποίο σίγουρα έχει μία κλήση στο ψυχεδελικό ήχο και στο πρώτο άκουσμα κάποιου που δεν τους γνωρίζει (καλή ώρα εγώ που κάπου τους είχε πάρει το αυτί μου αλλά δεν είχα εμβαθύνει), είναι φανερά επηρεασμένοι από τους άρχοντες Pink Floyd, ενώ μέχρι και Hawkwind και Ozric Tentacles μπορεί κάποιος να διακρίνει μέσα στη μουσική τους. Φοβερός ήχος στο πλευρό τους, σχεδόν κρυστάλλινος, με τις δύο κυρίες -την καλλίφωνη τραγουδίστρια και την λεπτοκαμωμένη ντραμερού (ναι οκ, το επινόησα μόνος, ξεπεράστε το) με το μπλουζάκι Pegazus (μας έστειλες ρε άτομο, που τους θυμήθηκες;)- να δίνουν το έναυσμα, ώστε να πατήσουν οι δύο κύριοι -μπασίστας και κιθαρίστας, αμφότεροι παιχταράδες- και να ακούγονται τόσο δεμένοι και τόσο σωστοί στα πατήματα τους μέσα στα κομμάτια, που δίκαια κέρδισαν το χειροκρότημα του -λιγοστού δυστυχώς- κοινού. '70s αύρα και με φοβερή επίγνωση του τι χρειάζεται για να βγεί αυτός ο ήχος, ο οποίος μπορεί να φαίνεται απλοϊκός αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι. Παίξανε αρκετά (πάνω από 45' νομίζω) σε γεμάτη εμφάνιση, η οποία είχε ως ''δωράκι'' και μία φοβερή μαγκιόρικη διασκευή του ''White Rabbit'' των Jefferson Airplane, από τις καλύτερες εκτελέσεις που έχω ακούσει σ'αυτό το χιλιοδιασκευασμένο κομμάτι, εύχομαι να τους βλέπουμε συχνότερα, άρεσαν και κέρδισαν το παιχνίδι των εντυπώσεων και έδειξαν πως μπορείς εύκολα να πιάνεις από τα μαλλιά την ευκαιρία που σου παρουσιάζεται. Άξιοι!

 


Ελάχιστα μετά την εμφάνιση των Dope Of Gods κι αφού μόλις έχει περάσει οριακά ο δείκτης τις 10 το βράδυ, ακούγεται από τα ηχεία η αρχή του ''Yearning The Seeds Of A New Dimension''. Το ταξίδι στην εφηβεία για τους περισσότερους από μας ξεκινάει και με τα συναισθήματα σχετικά ανάμεικτα. Θετικότατα για την παρουσία του -πιωμένου μεν, στιβαρού δε- James Fogarty στη φωνή, ο οποίος προσπαθεί φιλότιμα να χωρέσει στα (τεράστια) παπούτσια του αναντικατάστατου Jan Kenneth Transeth και βγάζει όλα τα ουρλιαχτά και τα πομπώδη/θεατρικά φωνητικά άνετα και με σεβασμό στο παρελθόν του συγκροτήματος. Αρνητικά όμως από την άλλη διότι ο φιλότιμος μεν, ατελής δε Kåre André Sletteberg σφάζει τα όποια σόλο υπάρχουν στα κομμάτια και αποδεικνύεται αχίλλειος πτέρνα για το συγκρότημα. Έπρεπε να δείτε την αντίδραση του συναδέλφου Λευτέρη Τσουρέα από το Rock Hard μετά τη συναυλία όταν τον ρώτησε αν είναι μόνιμο μέλος ή σεσσιονάς. Μόλις απάντησε ''μόνιμος'', ο Λευτέρης δεν είχε κουράγιο να τον κοιτάξει (ευγενικά πάντα, χωρίς να φανεί η δυσαρέσκεια του). Σόλο λοιπόν σωστό δεν ακούστηκε όλο το βράδυ. Ήταν ικανό αυτό να χαλάσει τον κόσμο; Μάλλον 50-50 κατάσταση, εγώ ας πούμε προτίμησα να εστιάσω στο γεγονός ότι από το να μην ακούσω ποτέ αυτά τα κομμάτια, ας τα άκουγα κι έτσι (χέστηκα και για τα σόλο στην τελική, μιλάμε για In The Woods).

 

 

Τα υπόλοιπα πάντως παίχτηκαν στην εντέλεια και μάλιστα κατάφεραν να κάνουν αρκετό κόσμο να κρατηθεί για να μη συγκινηθεί. Ποτέ δεν είχαν την εύκολη και ευπροσάρμοστη μουσική, αλλά όταν τους ''έπιανες'' μετά από ακούσματα, ήταν ικανοί να σε στείλουν στο Διάολο κι ακόμα παραπέρα. Το ομότιτλο έπος του ''Heart Of The Ages'' ενίσχυσε αυτό το συναίσθημα, με το κουιντέτο να αποδίδει πιστά το υλικό και με τον ντράμερ Anders Kobro να ξετινάζει σε σημεία τα τύμπανα του. Ο ήχος συνολικά πολύ καλός και καθαρός, με τις ρυθμικές κιθάρες να έχουν τον απαραίτητο όγκο αλλά και να ακούγονται χωρίς βαβούρα, ενώ υπήρχε και η κατάλληλη διακριτική μπασαδούρα που έκανε τα πάντα αρμονικότερα. Από το ''Pure'' ακούσαμε τα ''Blue Oceans Rise (Like A War)'' και ''Towards The Black Surreal'', ενώ από το κατ'εμέ στολίδι της δισκογραφίας τους ''Omnio'', ακούσαμε το κομμάτι που το ανοίγει, το ''299.796 km/s''. Το κλείσιμο της συναυλίας επεφύλασσε άλλα δύο κομμάτια από το τιτάνιο ντεμπούτο τους, με δύο κομμάτια ξεκινήσανε, με δύο κομμάτια κλείσανε από το ''HEart Of The Ages''. Παρατηρώντας κάποια black metal μπλουζάκια ο Fogerty, αφιερώνει το επόμενο κομμάτι στον Kobro, ο οποίος ίδρυσε την μπάντα και μας τονίζει ότι ήταν ντράμερ των Carpathian Forest (και της μισής Νορβηγικής σκηνής).

 

 

Έτσι σε κλίμα νοσταλγίας αλλά και ξύλου το κατά δύναμιν, παίζουν μία κολασμένη εκτέλεση του ''...In The Woods'' το οποίο αποδεικνύει ότι η τέχνη της έμπνευσης δεν ξεχνιέται και πως αν μπορείς να αναπαράγεις το ίδιο συναίσθημα μετά από 23 χρόνια, τότε κάτι έχεις κάνει σωστά στο ενδιάμεσο. Κι όπως είπε και ο Fogerty στο τέλος του κομματιού, ''δεν είσαι ποτέ αρκετά μεγάλος για να παίξεις black metal τελικά''. Mάλιστα ο τύπος είχε πάθει την πλάκα του με το κοινό, αλλά και την Ελλάδα γενικότερα τονίζοντας ''πανέμορφη χώρα, δεν είχα έρθει ποτέ, τιμή και προνόμιο μας να παίξουμε στη γενέτειρα του Δυτικού πολιτισμού'' (με τα προφανή χειροκροτήματα να ακολουθούν, πιωμένος μεν, αλλά θεωρώ ότι δεν το είπε για να το πει). Κλείσιμο με το κλείσιμο του ντεμπούτου τους, ''The Divinity Of Wisdom'' λοιπόν, δε θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα η βραδιά ενδεχομένως. Υπήρχαν όμως τα (λογικά) παραπονάκια για την μικρή διάρκεια του σετ, μόλις 70' και για πρώτη εμφάνιση σε ένα κοινό που τους περίμενε δεκαετίες και τους τίμησε όσο κανένα, προς τιμήν τους μετά το τέλος σε πηγαδάκια ζήτησαν συγνώμη για τη μικρή διάρκεια και μας υποσχέθηκαν να ξανάρθουν σύντομα με αρκετά μεγαλύτερο σετ και με το νέο δίσκο που ετοιμάζουν, ο οποίος φημολογείται ότι θα είναι ''πίσω στις ρίζες'' κατάσταση και το ''HEart Of The Ages'' θα συναντάει το ''Omnio'' ηχητικά.

 

 

Το τέλος της συναυλίας μας βρίσκει όλους χαρούμενους, προσωπικά δεν αλλάζω αυτό που είδα έστω και με τις ατέλειες που περιγράφω πιο πάνω, περίμενα κι εγώ και όσοι δώσανε το παρών αυτά τα κομμάτια να τα ακούσουμε ζωντανά και νομίζω ότι η εμφάνιση τους εν έτει 2018 ίσως και να έχει μεγαλύτερη σημασία απ'ότι αν τους βλέπαμε το 1998 ας πούμε. Μπορεί να ήταν πιο πορωτικοί και αψεγάδιαστοι τότε, αλλά το να τους βλέπεις πραγματικά να προσπαθούν για το καλύτερο κι ενώ οι εξελίξεις τους πρόλαβαν και το τραίνο της δημοφιλίας χάθηκε ανεπιστρεπτί, τους ανεβάζει στα μάτια μου ως τίμιους το λιγότερο. Ακόμα κι έτσι όμως, η μαγεία ήταν εκεί, υπήρξαν στιγμές (στα παλιά ειδικά) που η τρίχα (ίσως και κάτι άλλο) σηκώθηκαν κάγκελο και που προσωπικά κρατήθηκα να μην συγκινηθώ σε βαθμό χλεύης. Όπως είπα σε κάποιους φίλους πριν τη συναυλία που εξέφραζαν προβληματισμό για το αν και πόσο καλοί θα είναι, ''μην περιμένετε εμφάνιση επιπέδου Arcturus, αλλά παίζει να εκπλαγούμε θετικότατα''. Έτσι και έγινε, μπορεί να μη μπορούν να αναπαράγουν την θεατρικότητα και τρέλα των συμπατριωτών τους, αλλά πιστεύω ότι είναι εμπειρία που θα θυμόμαστε για πάντα πολύ ξεχωριστά μέσα στην καρδιά μας, αν δε οι ατέλειες είχαν εκλείψει, θα μιλούσαμε σε άλλη βάση και ίσως και με ακατάληπτα από χαρά λόγια και χαρακτηρισμούς. Ακόμα κι αν δεν τους ξαναδούμε, ήταν βραδιά που άξιζε να τη ζήσουν οι παλιοί τους οπαδοί, οι οποίοι μάλλον φαίνεται να είναι λιγότεροι από όσους υπολογίζαμε. Από την άλλη, νομίζω ανοίξανε χρωστούμενα με το Ελληνικό κοινό και η στάση τους μετά το τελείωμα, ''πρόδωσε'' ότι αν εξαρτάται αποκλειστικά από τους ίδιους, θα ξανάρθουν αρκετά σύντομα. Κοπιάστε ξανά, εκεί θα είμαστε!

 

 

 

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Αλόρας

Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος 

 

 

Comments