Ήταν Σεπτέμβρης του 2008 στο live των At The Gates, όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στο Gagarin. Σίγουρα δεν είμαι από τους αρχαιότερους, αλλά, έχοντας, στον εν λόγω χώρο, παρακολουθήσει ποικίλες συναυλίες και κυρίως έχοντας βιώσει την απροσδιόριστης ισχύος μαγεία, που κρύβει η αλληλεπίδραση μπάντας και κοινού, ήταν μεγάλη χαρά μου να βρεθώ στη συνάντηση της 26ης Νοέμβρη. Θα μπορούσα να μακρηγορήσω περί εμπειριών, συναισθημάτων και ολοζώντανων αναμνήσεων, αλλά κρατώντας τη διδαχή του Γιώργου(InnerWish), θα αφήσω την όποια υποψία πολυλογίας(δεν υπάρχει ίχνος σπόντας στο Joey De Maio, εδώ!!!), εστιάζοντας στο λόγο που το Gagarin σημαίνει τόσα πολλά για τη συναυλιακή ιστορία της χώρας: Στον Ήχο, στη Μουσική, στους Καλλιτέχνες( όλα τα κεφαλαία είναι συνειδητά, δεν υπήρξε κανένα λάθος πάτημα στο word), που μας χάρισαν ένα γεμάτο βράδυ και έβαψαν την εορταστική αυτή νύχτα με τις ανεξίτηλες νότες και τη δέουσα αφοσίωση στο (υπαρκτό) metal αφήγημα του χώρου για τον οποίο γιορτάσαμε παρέα.
Η ώρα έναρξης βρήκε τους Dream Long Dead στο σανίδι και το λιγοστό, αλλά ορεξάτο και μαγνητισμένο από τη σκηνή και την απαρχή της βραδιάς, κοινό να ανοίγουν την πόρτα για την υποδοχή κάθε φίλου του σκληρού ήχου σε ένα πάρτι με καλεσμένο το πάθος και την ουσία αυτού που λέμε συνοπτικά συναυλιακή κουλτούρα. Καμία μπάντα δεν ενδιαφέρθηκε για κατεδάφιση του χώρου από επευφημίες, καμία μπάντα δεν επηρεάστηκε από την προσέλευση, και όλες οι μπάντες έπαιξαν με περίσσια δύναμη και καύλα. Το υπογραμμίζω αυτό, με έντονα χρώματα, απαγορεύοντάς μου την όποια παράληψη των επί της ουσίας σημαντικών από την αρχή τούτης της ανασκόπησης.
Επιστρέφω στους Dream Long Dead, οι οποίοι γέμισαν το χώρο με το σκληρό doom τους. Ορεξάτες φιγούρες, πολύ καλός ήχος(ειδικά αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για το εναρκτήριο λάκτισμα της ημέρας) και ενδιαφέρουσα προσέγγιση στις συνθέσεις. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τη μπάντα και δεν κρύβω ότι τις εντυπώσεις τις κέρδισαν. Ο Τόλης έφερε το ιππικό με το πρώτο μπάσιμο διπέταλου, τα κοψίματα στις κιθάρες μαγνήτιζαν αυτιά και βλέμματα, η ραχοκοκαλιά της εκάστοτε εξάπλωσης των μουσικών ιδεών έβρισκε αφηγηματικά brutal φωνητικά(σε διττό ρόλο, πράγμα που δεν αποτελεί καθημερινό φαινόμενο, αφού Tassos και John έχτισαν από κοινού το φωνητικό σκέλος του σετ των Dream Long Dead) και κυρίως απείρου κάλους εμπνεύσεις σε γέφυρες, που με απαρχή το Heavy Doom άγγιξαν μέχρι και το σκοτεινό thrash που ανιχνεύει κανείς στους Celtic Frost και πέρασαν το ρεύμα τους σε κάθε παρευρισκόμενο. Τρομερή ρυθμική επέλαση, εμπνευσμένες κοψιές και γέφυρες, ήχος υπεράνω προσδοκιών και μια όμορφη έκπληξη σε ένα (εορταστικό) outro με Venom(“In League With Satan”) σε μια πιο σκληροτράχηλη groove-άτη εκτέλεση, μέσω της οποίας άνοιξαν δυναμικά το υποσχόμενο πολλών και ισχυρών watt βράδυ.
Η εμφάνιση των Karma Violens συνοδεύεται από ένα τρομερό αέρα. Δε χρειάζεται πυξίδα για τον εντοπισμό προελεύσεως, ο αέρας δεν έχει γεωγραφική αφετηρία, εδώ μιλάμε για μπάντα που δείχνει να αναπνέει ευκολότερα στο σανίδι από οπουδήποτε αλλού. Αέρας μπαντάρας (δικαίως), τεχνικό γρήγορο και επιθετικό metal, κάθε ένα μέλος αποθέωνε το όργανό του, ο Μάριος με την τσίτα του Robb Flyynn και το αυθεντικό στοιχείο της δικής του προσφοράς στο σχήμα με το οποίο κατάπιε αμάσητη(χωρίς ίχνος επιπτώσεων βαρυστομαχιάς) τη σκηνή του Gagarin να κάνει κάθε παρευρισκόμενο να χάσκει, ήχος για ανελέητο headbanging, συνθέσεις από τα παλιά( εντυπωσιακές αυξομειώσεις στις δυναμικές, δάχτυλα να μη χάνουν νότα, rhythm section για τρίξιμο του venue), Slayer για το πρώτο μικρό κυκλικό χορευτικό, δώρο και δύο νέα άσματα, άντε να βρει κανείς παράπονο! Ίσως η διάρκεια, αφού οι Karma Violens έκαναν τόσο δική τους τη σκηνή, που τα λεπτά έλιωσαν με ανεπιθύμητα μεγάλη ταχύτητα και το αχόρταγο του κοινού δεν είναι σε καμία περίπτωση αδικαιολόγητο. Απολαυστικές κιθαριστικές εναλλαγές, βαρύ groove, μπότα που έφτανε μέχρι το μετρό και ένας υπέροχος τυφώνας ενός σχήματος, που θα το βλέπεις με κάθε ευκαιρία. Αυτό ήταν και το κλου της εμφάνισής τους το αποψινό βράδυ: Μας πήραν από τα μούτρα και μας έκαναν ό,τι ήθελαν.
Η ώρα των βετεράνων Acid Death έχει φτάσει και το κουιντέτο ανεβαίνει λιώνοντας χορδές από τις πρώτες νότες. Φανταστικές κιθάρες, dual solos, μπασογραμμές με στόφα ψημένων δαχτύλων, death άποψη της 90’s κληρονομιάς, όρεξη και ένα ευρύ (για τα δεδομένα της βραδιάς) σετ για να ταράξει (κι άλλο) τα νερά. Ο ήχος έχανε σε σημεία, με αποτέλεσμα να θαφτούν κάποια μέρη από τα leads ή να θαμπώσουν τα λυσσαλέα χτυπήματα της στιβαρής ρυθμικής οπισθοφυλακής. Η μπάντα προχωράει και έχοντας στην πλάτη χρόνια, εμφανίσεις, τραγούδια και οπτική της σκηνής ανά τις εποχές, κάνει live με άνεση και vibe σιγουριάς και ψυχωμένης δυναμικής. Ακούσαμε τραγούδια από τα early 90’s, απολαύσαμε δύο υπέροχες κιθαριστικές αλληλεπιδράσεις με riffs λεπίδια, στο outro έτριξε όλο το Gagarin, η ένταση έτεινε προς το κρεσέντο των headliners με έναν άκρατο ενθουσιασμό και από τα πρόσωπα γύρω μου, μπάντας και κόσμου, κατάλαβα ότι η πυκνότητα στην αρένα δεν έχει πάντα σημασία, όταν στήνεται μια ειλικρινής metal γιορτή. Οι Acid Death μας παρουσίασαν ένα τμήμα της κληρονομιάς του τεχνικού death, που άκμασε τη δεκαετία του 90, με ένα ψυχωμένο παίξιμο και δουλεμένες συνθέσεις, εμφανή πέραση και ως φαίνεται διάρκεια. Ευχόμαστε καλή επιτυχία στην επερχόμενη οπτικοακουστική κυκλοφορία τους!
Οι InnerWish για το γράφοντα θα έπρεπε (με βάση τις δικές τους δημιουργίες, το δικό τους έργο και τη δική τους συνέπεια) να γεμίζουν άνετα τα εγχώρια και αλλότρια συναυλιακά venues. Δεν κάνω οπαδική κριτική και σε καμία περίπτωση δεν πέφτω στην παγίδα της γκρίνιας, η μπάντα δεν τα χρειάζεται αυτά. Απλώς με κάθε τους (θριαμβευτική) εμφάνιση με κάνουν και σκέφτομαι τη μουσική δεινότητα αυτών των έξι ανθρώπων, τις αριστουργηματικές κυκλοφορίες, των άκρατο λυρισμό και την ιδιαίτερη έκφρασή τους, όλα τα μαγικά συστατικά, που τους καθιστούν ένα από τα πιο ουσιώδη και απολαυστικά καταφύγια κλασικού heavy metal και πιστεύω ότι αξίζουν ακόμα μεγαλύτερης αποδοχής. Καταφύγια κλασικού heavy metal, είπαμε, και μάλιστα πρώην, νυν και μελλοντικού. Αυτό δείχνει μια μπάντα με τέτοια συνέπεια στην ποιότητα των κυκλοφοριών της και αυτό δείχνει και στο σανίδι. Δείχνει μια πυξίδα με έξι δείκτες, να οδηγεί με ευλάβεια το εκάστοτε ποίμνιο στη σύγχρονη μοντέρνα Βαβυλώνα και στα στέκια των φλεγόμενων επιθυμιών( με τέτοιους τίτλους, άντε να μην υποπέσω σε συγγραφικές λούπες!). Οι κομματάρες των InnerWish λειτουργούν απίστευτα ζωντανά, το Gagarin των τόσων στιγμών, μοιραίων συναντήσεων, το Gagarin των θρύλων και των βιβλικών εμφανίσεων γιορτάζει τιμώμενο με ένα set list φωτιά, με τους headliners να γυρνούν αρμονικά, χαμογελαστοί, όπως κάθε ψυχή στους πρόποδες της σκηνής, τις σελίδες της ιστορίας τους.
Οι κιθάρες δάκρυσαν, οι δισολίες συγκίνησαν, η αγάπη και αφοσίωση για το συγκεκριμένο ήχο εκφράστηκε με τον καλύτερο τρόπο, το “Travelers in Time” μας αφάνισε σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας, τα έπη “Rain of a Thousand Years”, “Needles in my Mind” ήρθαν για να ομαλοποιήσουν το σύγχρονο χαρακτήρα των αθάνατων μελλοντικών metal ραψωδιών- με απλά λόγια να γράψουν μπροστά μας την ίδια τη (δοξασμένη) ιστορία τους-, το “Inner Strength” πάντα επίκαιρο και τονωτικό, το “Sirens” μυστηριώδες, το Broken αρμονικά διονυσιακό, το πνεύμα της μπάντας άνθισε. Άνθισε σε κάθε προαναφερθέν τραγούδι, σε κάθε riff του Θύμιου, η αφοσίωση του οποίου ζωγραφίζεται σε κάθε βλέμμα, σε κάθε dual solo ξέχειλου λυρισμού, στην ακλόνητη ψηλή φωνητική τοποθέτηση του Γιώργου(κι ας μη μας λες το κόλπο!) σε κάθε μορφασμό ηλεκτρικής μεταφοράς των bends του Μανώλη, σε κάθε ρυθμικό αλύχτημα του Αντώνη, σε κάθε ατμοσφαιρικό πύργο του(άλλου) Γιώργου(keyboards) και κάθε στιβαρό καμβά drumming του Φραγκίσκου. Δεν υπερβάλω. Όλα τα είδαμε, όλα τα ακούσαμε και ανυπομονούμε για την επόμενη φορά. Το καλό heavy metal δεν είναι διασκεδαστικό blockbuster. Είναι σχέση, είναι δούναι και λαβείν, είναι ζωτικότητα. Αυτές τις αρετές παραθέτουν οι InnerWish, κυρίες και κύριοι, ασχέτως αν το club είναι (κατά πολύ) μισό άδειο. Κλείσιμο με κάλεσμα σε κάθε συμμετέχοντα της βραδιάς, “Highway to Hell”, τα δέοντα παράσημα ιδρώτα και δυνατής μουσικής στον ΤΕΡΑΣΤΙΟ, riff giant των AC/DC, Malcolm Young, χωρίς καμία μουδιασμένη αρνητική φόρτιση. Εδώ τιμάμε την κληρονομιά της πιο ζωντανής groove-ας του κόσμου και συμβαίνει με στόμφο ρυθμικού λικνίσματος και ροκ χαμόγελου. Μεγάλη στιγμή!
Το “Needles in my Mind” το αγαπάμε κι εμείς, γιατί είναι ένα έπος, ο δεσμός παλαιότερου και νεώτερου υλικού είναι ακλόνητος, κάθε επιλογή της μπάντας είναι crowd pleaser, ρίχνω κι ένα μικρό παράπονο γιατί ήθελα μια παρελθοντική βουτιά σε “Waiting for the Down” βυθούς, τι τα θες, όταν ένα live τα έχει όλα, τα έχει όλα. Βλέποντας την απόλαυση των εκτελέσεων κάθε τραγουδιού, τις εναλλαγές στα leads, το βίωμα κάθε νότας που στριφογυρίζει επί σκηνής, στοιχηματίζω ότι αν αυτοί οι άνθρωποι έβγαιναν σε ένα stage ολομόναχοι και ήθελαν να τζαμάρουν κάτι για πάρτη τους θα επέλεγαν δικό τους τραγούδι. Το υπογραμμίζω και αυτό, με ακόμα εντονότερο χρώμα. Το έργο τους αποθεώνεται στο σανίδι και οι ερμηνείες, ο ήχος, η αλληλεπίδραση με το κοινό, όλα ήταν εκεί και συνέβαλλαν στο ιδανικότερο κλείσιμο μιας σημαδιακής βραδιάς, που έλαμψε δια της απουσίας της όποιας αναμενόμενης ηχηρής προσέλευσης, αλλά σκόρπισε καλό Heavy Metal, πολλά χαμόγελα, πάθος, ένταση, τραγούδι και έχοντας σε ένα τρομερό κοκτέιλ όλα τα παραπάνω, τίμησε τη μεγάλη αλήθεια των Rush, που θα χαρακτηρίζει για πάντα τη μουσική που αγαπάμε: “All the World’s Indeed a Stage”. Χρόνια πολλά, καλά και έντονα.
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
