Κατηφορίζοντας τα σκαλιά του An λίγα λεπτά πριν την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, βρέθηκα αντιμέτωπος με το αποκαρδιωτικό θέαμα ενός μισογεμάτο χώρου, το οποίο σίγουρα δεν αρμόζει στον πατριάρχη του stoner rock John Garcia. Το γεγονός ότι ο Garcia μας επισκέπτεται συχνά πυκνά τα τελευταία χρόνια συν το ότι είχε πραγματοποιήσει μια εμφάνιση πανομοιότυπου format στον ίδιο χώρο πριν από μόλις μερικούς μήνες, πιθανότατα συνέτειναν στη μειωμένη προσέλευση ενός κοινού, που αναμφίβολα δοκιμάζεται οικονομικά.
Από την άλλη, το ότι ήμασταν “εμείς κι εμείς” λειτούργησε ευεργετικά στο όλο concept της συναυλίας, που ήθελε τον Garcia και τον κιθαρίστα του Ehren Groban να παίζουν καθιστοί μπροστά από ένα μεγάλο καναπέ κι ένα τραπεζάκι με τις ποτάρες τους επάνω, να τους χωρίζει. Συνθήκες που -αν είχες την καλή διάθεση- δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση ότι εμείς ήμασταν καλεσμένοι στο σαλόνι του Garcia κι όχι ότι εκείνος μας επισκέπτεται.
Το περίπου εβδομηνταπεντάλεπτο σετ του, χώρεσε κάποιες από τις πιο δυνατές στιγμές του ολοκαίνουριου ακουστικού LP “The Coyote Who Spoke In Tongues”, επιλογές από το ομώνυμο “ηλεκτρικό” άλμπουμ του ειδομένες μέσα από ένα ακουστικό πρίσμα, ένα solo του Groban, ενώ δεν έλειψε και η έκπληξη με το “Adara” των Vista Chino. Προφανώς, έπαιξε και Kyuss o άνθρωπος (“El Rodeo”, “Gardenia”, “Green Machine”, “Space Cadet” & “Whitewater” για το κλείσιμο) και -σωστά μαντέψατε- ήταν οι στιγμές με τη μεγαλύτερη ανταπόκριση εκ μέρους του κοινού.
Η φωνή του Garcia βρέθηκε σε εξαιρετική κατάσταση, αν και o ίδιος έμοιαζε περιορισμένος στην καρέκλα του, με τις κινήσεις του σώματος του να “φωνάζουν” ότι ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να “γεμίζει” σκηνές. Ιδιαίτερα κεφάτος, με την πρώτη ευκαιρία μοιραζόταν ιστορίες, ενώ ανάμεσα στα κομμάτια δεν παρέλειπε να ανοίξει κουβέντα με τον κόσμο από κάτω. Ο Ehren Groban από την άλλη, με το μεστό του παίξιμο αποδείχθηκε ιδανικός παρτενέρ, αποδίδοντας με το ίδιο πάθος και ακρίβεια τόσα τα “δικά του” κομμάτια, όσο κι εκείνα από το ένδοξο παρελθόν του Garcia.
Πέραν κάποιων τεχνικών προβλημάτων με τα monitors, που μας φιλοδώρησαν με κάποιους ενοχλητικούς μικροφωνισμούς, η εμφάνιση των παραπάνω κυρίων κύλησε δίχως ιδιαίτερα θέματα, σε σημείο που ο Garcia έπρεπε να ανακαλύψει κάποια, όπως π.χ. γιατί δεν υπάρχουν άτομα στο κοινό που να καπνίζουν “χόρτο” (μην ανησυχείτε, του το κάναμε το χατήρι). Το μόνο που μου φάνηκε λίγο παράταιρο, ήταν ότι ο Groban ελλείψει δεύτερης κιθάρας, λούπαρε ορισμένα riffs και έπαιζε άλλα θέματα από πάνω, πράγμα που αφαιρούσε από το αυθόρμητο του εγχειρήματος.
Εν κατακλείδι: φωνάρα Garcia τσεκ, τραγουδάρες Kyuss κι όχι μόνο τσεκ, τσίφτης κιθαρίστας τσεκ, παρείστικο κλίμα τσεκ. Για κάτι τέτοια βράδια ζούμε.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
