Η χριστουγεννιάτικη παραμονή σε rock πόλεις, όπως η Άρτα, έχει τρομερά πλεονεκτήματα. Για να μη νομίζετε ότι, επειδή δε γράφω πλέον ούτε γράμμα στον Άι- Βασίλη, αλλά ούτε έκθεση ιδεών για το πώς πέρασα στις γιορτές, προσπαθώ να αντιγράψω το trip advisor θα μπω κατευθείαν στο πλεονέκτημα για αναγνώστες σαν και του λόγου σας. Live events out of the blue. Όχι μόνο rock πόλη, αλλά με την προοπτική να τρακάρει κανείς σε μαγαζί με mini συναυλιακό δρώμενο και να χάσει τα μυαλά του. Μιλάω από προσωπική εμπειρία. Την Τετάρτη 20/12 στο Fogg’s Beerhouse, η Guinness είχε σουβέρ από καλοπαιγμένο rock n’ roll, αφρό από 4/4 blues vibes και γεύση από χορευτικό στακάτο groove. Ναι, η μπάντα του Joseph Gkikas, τα είχε όλα.
Με την άνοδο των επτά(!) μελών στο ειδικά διαμορφωμένο χαμηλό stage απέναντι από τη μπάρα, ο frontman και συνθέτης Joseph Gkikas, προλογίζει απλά το rock n’ roll ντελίριο που ακολούθησε με το πρώτο τεσσάρι(μέτρα, ντε!). Μπάσιμο με δικό του τραγούδι( “Can You Make it Clear”), ο κόσμος δε χρειάζεται πάνω από λίγες νότες για να μπει στο 50’s Blues-Rock πνεύμα και η πρώτη τρομερή συνειδητοποίηση της βραδιάς είναι γεγονός: Επτά άτομα( τύμπανα, μπάσο, πλήκτρα, σαξόφωνο, κιθάρα και δύο φωνές- αντρική/γυναικεία) ακούγονται πεντακάθαρα, κάθε όργανο βγαίνει προς τα έξω με τη γυαλάδα βινυλίου και κάθε βλέμμα και αυτί καρφώνεται αρμονικά στο groove της μπάντας. Με το Sleeping Pils( Nick Waterhouse) το σχήμα παρουσιάζεται και επισήμως. Τα παιξίματα είναι μετρημένα μέχρι κλάσματος, οι δύο φωνές λειτουργούν άψογα( ανατριχιαστικό κρεσέντο στο finale), το σαξόφωνο κάνει το 50’s vibe πιο απτό κι από μελομακάρονο(χρονιάρες μέρες εκεί έγκειται η απτότητα της εποχής, παίδες!) και κάθε φιγούρα λικνίζεται μαγνητισμένα στο tempo.
Ακολουθούν ακόμα δύο δικά του τραγούδια και (κυρίως) ακολουθεί η συνειδητοποίηση ενός πολύ δυνατού songwriting. Ναι, θα μπορούσε να είναι μπάντα διασκευών, κάθε τραγούδι ήταν μια αντλία από επιρροές, αλλά από το μικρόφωνο επιβεβαιώνεται η δειλή σκέψη μας: Η μπάντα παίζει δικά της κομμάτια, η συλλογή από επιτυχίες μπορεί να συνεχίσει, δε μας νοιάζει καν τι είναι τι, αλλά η αλήθεια να λέγεται! Μπράβο Joseph, το να σκαλίζει κανείς τα blues, τις country αρμονίες και το rock n’ roll(πέραν των διασκευών, υπήρξαν υφολογικά χάδια από Joan Baez μέχρι The Doors) σε εκ θεμελίων δικές του συνθέσεις είναι μεγάλο φτάσιμο. Ο κόσμος έδειχνε να απολαμβάνει κάθε τραγούδι, χωρίς να σκοτίζεται ιδιαίτερα αν είναι Elvis, Harrison, Charlie Feathers(“Crawfish”, “Blue Suede Shoes”, “Let’s Stick Together”, “I Can’t Hardly Stand it”) ή κομμάτι από την προσωπική δουλειά του Joseph. Μετά από το τελευταίο πόρισμα, ένας μικρός θρίαμβος για τον αρτινό συνθέτη μπορεί να θεωρηθεί δεδομένος.
Η μπάντα έπαιξε με αξιοθαύμαστες δυναμικές( εδώ τα κιθαρομπούζουκα κάνουν βαβούρα σε μικρούς κλειστούς χώρους, εφτά άτομα, να με συμπαθάτε, αλλά δεν περίμενα να ακούγονται σα να βγαίνουν ηχογραφημένα), κάνοντας κάθε φράση να τονίζεται στοχευμένα, αναδεικνύοντας τις φωνές, τις προσθήκες του σαξόφωνου και τιμώντας την ουσία του παλιού καλού καιρού, που ήθελε το τραγούδι να περνάει το εκάστοτε groove στον ακροατή. Ειδικά όταν μιλάμε για live, αυτό είναι δείγμα ποιότητας μουσικών και σίγουρα κάτι ασυνήθιστο. Αντίληψη, σωστά παιξίματα, τα πλήκτρα εντυπωσίασαν με τη φειδωλή μαεστρία κάθε προσθήκης που έκαναν, οι παύσεις και τα κοψίματα ήταν όσο σέξι έπρεπε, το πάντρεμα στις φωνές έφτιαξε κι άλλο την υφή των κλασικών και καινούριων τραγουδιών και η ενορχήστρωση πέτυχε διάνα. Μάγκικες ιστορίες καθημερινής τρέλας, αφρισμένες κουβέντες και ερωτικές επικλήσεις, η απλή ζωή της στιχουργικής ανθολογίας των 50’s ακούγεται φρέσκια και κάνει τους πάντες να περνάνε καλά. Μας λείπουν τέτοια σχήματα και φαίνεται να το καταλαβαίνουμε μόνο όταν ανακαλύπτουμε ένα. Κάλιο αργά παρά αργότερα, όμως. Και με τραγούδια σαν το “I Have No Money”, “Let The Good Times Roll”, “Molina”, “Acting Love” ξεχνάμε τη χρονοκαθυστέρηση και αναμένουμε νέα live και νέες κυκλοφορίες.
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
