H Kari Rueslåtten δε γνωρίζω αν κάποια εποχή είχε αποκτήσει πιο ευρεία απήχηση στη χώρα μας, ανά τα χρόνια όμως, έχω βρεθεί σε διάφορα πηγαδάκια με κόσμο να μου δηλώνει θαυμαστής των πεπραγμένων της. Η μακρά της δισκογραφική αποχή από τα mid 00's μέχρι πρόσφατα, κάπου την έβαλε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, να όμως που η παρθενική της συναυλία στην Αθήνα ήρθε να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον γύρω από το πρόσωπο της.
Το τελευταίο χάσμα μέχρι την από σκηνής συνάντηση μας μαζί της, ανέλαβαν να γεφυρώσουν τα μυστηριακά blues του The Dead Creed. Κεριά αναμμένα, λιβάνι, υποβλητική ατμόσφαιρα και ψαλμοί πάνω από ακουστικές κιθάρες είναι συνοπτικά το θέμα του κι αν μη τι άλλο το παρουσιάζει πειστικά. Όσο για την ένσταση αν ταιριάζει ένας τέτοιος καλλιτέχνης με την Kari Rueslåtten, ξέρετε τι λένε οι Άγγλοι για τα ποτήρια με τα τσάγια, ο καθένας επιλέγει το δικό του.
Λιγότερο από μισάωρο μετά το πέρας του The Dead Creed και κοντά 25 χρόνια μετά το ντεμπούτο της με τους The 3rd And The Mortal, η Kari ανέβηκε στη σκηνή του Death Disco, ξεκινώντας να ερμηνεύει το “Battle Forevermore”. Ήδη από τις πρώτες νότες δεν ήταν να δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι η φωνή που αγαπήσαμε σε δίσκους όπως τα “Spindelsinn” και “Pilot” διατηρεί αναλλοίωτη τόσο τη μαγευτική χροιά της, όσο και τη ζηλευτή της έκταση.
Συνοδεία μόλις μίας κιθάρας, η έμφαση μοιραία δινόταν στη φωνή, η οποία απογυμνωμένη από τη βοήθεια ενός πλήρους συγκροτήματος έπρεπε να κουβαλήσει το κύριο μέρος των συνθέσεων στην πλάτη της. Και το κατάφερε περίφημα, απαλλαγμένη μάλιστα από την παγίδα της στατικότητας στην οποία συνήθως πέφτουν τέτοιου είδους εμφανίσεις. Αντί να παραμείνει καρφωμένη σε κάποιο σκαμνάκι, επέλεξε να αποδόσει τα κομμάτια με την παραστατικότητα που τους πρέπει κι -εδώ που τα λέμε- να δώσει και λίγο πόνο σε ορισμένα σημεία.
Θα ήταν καλύτερα αν είχε εμφανιστεί με full band; Θα ήταν μια διαφορετική εμπειρία σίγουρα, η οποία θα κέρδιζε σε δυναμική και μαλλον θα μας επέτρεπε να ακούσουμε και κομμάτια που δυστυχώς έλειψαν από τη συναυλία της Παρασκευής. Θα είχαμε βιώσει την “καθαρή” εμπειρία της “αιθέριας φωνής” -όπως άλλωστε διαφημιζόταν στην αφίσα- της Kari Rueslåtten; Κατηγορηματικά όχι.
Οπότε μάλλον θα πρέπει να νιώθουμε αρκετά τυχεροί, που καταφέραμε να ζήσουμε το συγκεκριμένο live, με την Kari να ερμηνεύει επιλογές από όλη τη δισκογραφία της, έστω κι αν σε κάποια σημεία η ατμόσφαιρα παραήταν υποτονική. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Φρονώ ότι αυτά που κερδίσαμε στην παλάντζα βγαίνουν περισσότερα.
