Πολλές φορές έχουμε ότι την τύχη σου σ'αυτή τη ζωή την προκαλείς ο ίδιος κι έτσι σου έρχονται πράγματα που δεν περιμένεις και σου φτιάχνουν τη διάθεση, τη μέρα, ή και τη ζωή ολόκληρη. Σ'αυτό το τελευταίο σκέλος θα επιμείνω ότι συμπεριλαμβάνεται η συναυλία που παραβρέθηκα στο Fuzz Club για ένα τρομερό πακέτο που όμοιο του σε τρέλα και συγκλονιστική απόδοση είχαμε καιρό να δούμε κι εύχομαι ολόψυχα να μην κάνουμε άλλο τόσο καιρό να παρακολουθήσουμε. Ο πόλος έλξης φυσικά ήταν οι ολοένα και πιο ραγδαίοι σε εξέλιξη, δημοτικότητα και αξία γενικά Νορβηγοί Leprous, ένα από τα πλέον κορυφαία συγκροτήματα της τελευταίας δεκαετίας με την τρομακτική τους έμπνευση και αισθητική να έχει καπελώσει το μεγαλύτερο μέρος του κλασσικού μεταλλικού όγκου εκεί έξω, και τους ίδιους να έχουν ξεφύγει επικίνδυνα από το μέσο όρο όλων των συγκροτημάτων εκεί έξω. Ο δεσμός τους με τις καθαρά μεταλλικές τους ημέρες δείχνει ότι βρίσκεται σε στάδιο αποκοπής μετά και το τελευταίο τους περυσινό άλμπουμ ''Malina'' και δεν ήταν λίγοι αυτοί που φοβόντουσαν ότι στο μέλλον θα μαλακώσουν σε τέτοιο βαθμό που θα χάσουν την τεράστια πηγή ενέργειας. Θα καθησυχάσω την (μεγάλη απ'ότι φάνηκε τελικά) μάζα των οπαδών τους στη χώρα μας και θα τους πω ότι δεν πρέπει να τους φοβόμαστε μετά κι από τη χθεσινή εμφάνιση, με την οποία καθηλώθηκαν όλοι και κλείσανε το στόμα όποιου τους έχει αμφισβητήσει.
Η συναυλία ξεκινάει με τους ημίτρελους επίσης Νορβηγούς εκ Trondheim ορμόμενους 22, ένα συγκρότημα ηχητικά πάρα πολύ κοντά στους headliners αλλά με μεγάλη δόση κυκλοθυμίας στη μουσική τους. Φανταστείτε ένα κράμα με βάση το στυλ των Leprous, με φωνητικά α λα The Mars Volta, funk περάσματα κάργα παρμένα από τις χρυσές μέρες των Red Hot Chili Peppers, και όγκο και σπαστικά μέρη α λα Meshuggah. Βγαίνουν με τα μούτρα τους βαμμένα με τέτοιο τρόπο που το φως να αντανακλά πάνω τους και να φαίνονται λες και φοράνε μάσκες (λίγο σαν τον Ultimate Warrior ήταν το make up για τους παλιούς που βλέπατε αγνό ξύλο στο WWF). Μιλάμε για μπάντα που έχει κυκλοφορήσει ολοκληρωμένο δίσκο πριν κι από τους ίδιους τους Leprous, συγκεκριμένα το 2008, άρα είναι μία δεκαετία συν στο κουρμπέτι και το βγάλανε κι επί σκηνής με την αεικίνητη παρουσία τους. Παλικάρια από τα λίγα ο μπασίστας και ο ντράμερ, πολύ ισχυρή βάση που έπαιζε τζαζεμένους ρυθμούς και βγάλανε φουλ ενέργεια, ο τραγουδιστής με καλή φωνή και παρά το παράδοξο της μουσικής του έκφρασης, πατούσε σωστά στα κομμάτια, κάνοντας τα ακόμα πιο ενδιαφέροντα. Δε θα το παίξω ιστορία ότι ήξερα τι παίζει με την πάρτη τους, δεν είχα ιδέα για την ακρίβεια, αλλά έχω δουλίτσα να κάνω αυτές τις μέρες και να σκάψω τη δισκογραφία τους σε βάθος. Πολύ ευχάριστοι και αντισυμβατικοί, μου φτάνουν και μου περισσεύουν και μελλοντικά εύχομαι να τους ξαναδώ για παραπάνω από μισή ώρα.
Σε αντίθεση με τους 22, τους Ισλανδούς υπερπαίχτες Agent Fresco από το Reykjavik (παιδιά της πρωτεύουσας) και τους ήξερα και τους περίμενα σαν τρελός. Μπαντάρα που αν ο κόσμος ήταν δίκαιος και δεν υπήρχαν τα κενά στη δισκογραφία τους, θα είχαν ήδη κάνει μεγάλη αίσθηση. Είμαι βέβαιος ότι κέρδισαν πολλούς οπαδούς με την παρουσία τους και την καταπληκτική τους εμφάνιση και με την θετική ενέργεια που προσέδωσαν στο κοινό. Ο τραγουδιστής Arnór Dan Arnarson έχει μία από τις καλύτερες φωνές που κυκλοφορούν ελεύθερες εκεί έξω και το άδειο από μαλλιά κρανίο του κάνει την υπέροχη αντίθεση με το μαλλί-δεντροφυλλωσιά του ντράμερ τους, ο οποίος κοπανιέται και νιώθεις ότι βλέπεις φτερά να ανοιγοκλείνουν όπως πάει το μαλλί του πάνω-κάτω. Ο μπασίστας τους πρέπει να μπεί οικιοθελώς για εγκλεισμό σε ψυχιατρείο, τι σκέρτσο, τι μπρίο, τι νάζι, τι συνεχές κοπάνημα σαν Βιολετέρα ήταν αυτό, μικρός θεούλης ανάμεσα σε θνητούς, έκλεψε τα βλέμματα και για 50' δεν έβαλε κώλο κάτω σε καμία περίπτωση. Ήταν να παίξουν 45' σύμφωνα με το πρόγραμμα, αλλά βλέποντας και το κοινό να καραγουστάρει, οι διοργανωτές ευστοχότατα και προς τιμήν τους, τους δώσανε χρόνο για άλλο ένα κομμάτι. Ο τραγουδιστής μεταξύ άλλων είπε ότι γράψανε ένα κομμάτι για τον πατέρα του τον οποίο έχασε από καρκίνο. Φίλε μου καλέ επειδή και συμπάσχω με την απώλεια σου κι επειδή το νιώθω 100%, είμαι σίγουρος ότι ο πατέρας σου εκεί ψηλά είναι πολύ περήφανος για σένα. Είναι έτοιμοι να βγάλουν νέο δίσκο από τον οποίο παίξανε φοβερό υλικό, την επόμενη φορά θα έρθουν σαν headliners ελπίζω, το αξίζουν κι επιβάλλεται, δεν αναβάλλεται!
22:13 η ώρα, 2' πριν το προγραμματισμένο. Ανεβαίνει στη σκηνή ο τσελίστας Raph Weinroth-Browne, Καναδικής καταγωγής όπως έχω μάθει. Αρχίζει να θωπεύει το τσέλο του με τέτοιο τρόπο που το κοινό έχει ήδη παραλύσει, ψυχική πληρότητα, γαλήνη στις αισθήσεις και ισχυροί χτύποι της καρδιάς που μπορείς να την ακούσεις να πάλλεται σαν τρελή μέσα στην απόλυτη ησυχία. Ο χώρος γεμίζει από κόσμο που έχουν έρθει να παρακολουθήσουν το φαινόμενο που ακούει στο όνομα Leprous και οι υπόλοιποι 5 Νορβηγοί κάνουν σιγά-σιγά την εμφάνιση τους στη σκηνή και ξεκινάνε να παίζουν το ''Bonneville'' σε μία καταπληκτική εκτέλεση με διαφορετική ενορχήστρωση σε σχέση με το ''Malina''. Ο ήχος σκίζει, ξέρεις ήδη μέσα σου ότι θα δεις κάτι που θα το θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή και στο ξέσπασμα πριν το τέλος του κομματιού, έρχεται η επιβεβαίωση ότι αυτή η μπάντα όσο και να αλλάξει στο μέλλον, δεν πρέπει να την φοβάσαι. Αυτό για το οποίο λάτρεψε ο κάθε υγιής στους Leprous το βλέπει μπροστά του περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Αυτό το κοπάνημα σαν να είναι κατσίκια, ο τρόπος με τον οποίο το ζουν και το περνάνε στο κοινό σε μία ανταλλαγή ενέργειας από και προς αυτούς είναι άξιο διθυράμβων. Βλέπεις μπροστά σου μεταξύ άλλων τον κορυφαίο τραγουδιστή που ζει και αναπνέει στον κόσμο τα τελευταία πολλά χρόνια, έναν όσο ποτέ επικίνδυνο και με γυρισμένο το μάτι Einar Solberg να σπάει τη μέση του από το κοπάνημα όπως έκανε κάποτε ο Anselmo στα '90s, οι υπόλοιποι ακολουθούν και το πάρτυ έχει ξεκινήσει.
''Τhird Law'' για τη συνέχεια, σου σηκώνεται η τρίχα, το τρίτο πόδι, σου υγραίνεται το αιδοίο αν είσαι γυναίκα μ'αυτό που βλέπεις, επίδειξη δύναμης όσο ποτέ. ΕΧΟΥΝ ΞΕΦΥΓΕΙ και το ξέρουν, το χαίρονται, δεν έχουν απολύτως ΚΑΜΙΑ σχέση με την μπάντα που ερχόταν κάποτε ως support κι έκλεβε την παράσταση από τους Therion και ξεφτίλιζε τους Amorphis ανάμεσα σε 2010 και 2011, τα χρόνια έχουν περάσει και έχουν γίνει συναυλιακά ΤΕΡΑΤΑ. ''Illuminate'' και βλέπεις το Φως μπροστά σου, είναι ο φάρος που θα οδηγήσει και άλλες μπάντες σε μη ασφαλή μουσικά μονοπάτια, είναι αυτοί που φέρνουν πλημμύρα αισθήσεων με το ''The Flood'', είναι αυτοί που βάζουν φωτιά και καίνε τον ανταγωνισμό στο ''From The Flame'' και σε κάνουν να τα βλέπεις όλα κόκκινα με το ''Red''. Το σετ όνειρο μέχρι στιγμής, μας πάει μία-μία (όπως στο στρατό) μεταξύ του νέου ''Malina'' και του πλέον αξεπέραστου προκατόχου του ''The Congregation''. Έχουμε όμως και παλιό γνώριμο για τη συνέχεια με το ''Mb. Indifferentia'', κομμάτι που 7 χρόνια πριν έδειχνε πόσο θα ξεφύγουν μελλοντικά από το δίσκο που τους άλλαξε τη ζωή και την καριέρα, το διαμάντι ''Bilateral''. Το τελευταίο κομμάτι που έχουν δώσει στη δημοσιότητα μέχρι στιγμής παρουσιάζεται και μας κάνει να τρίβουμε τα χέρια σε ενδεχόμενη τέτοια μελλοντική στροφή. ''Golden Prayers'' και σέρνουν τους όρχεις τους με κλαρκ γιατί ακουμπάνε στο έδαφος και δε χωράνε στα παντελόνια τους. Οργασμός!
Προλαβαίνεις-δεν προλαβαίνεις να συνέλθεις, πάρε ''Stuck'' να στρώσεις, ολόκληρο, ασάλιωτο, δεν τους συγχωρώ που το κόψανε για το αντίστοιχο βίντεο κλιπ, δεν έχει ούτε περιττό δευτερόλεπτο να κοπεί. ''Echo'' και ακούς φωνές να σου λένε ''ΣΥΝΕΛΘΕ'' γιατί έχεις αφεθεί στο μοναδικό δείγμα του εξαίσιου ''Coal'' που ακούγεται αυτό το βράδυ. Κι έρχεται η στιγμή που τους βγάζω το καπέλο όσο ποτέ. Τολμούν, ξεκινούν και ισοπεδώνουν το ''Angel'' των Massive Attack, ένα κομμάτι που όχι απλά δεν αγγίζεται αλλά μπορεί να σε γελοιοποιήσει και να σε κάνει να φανείς σαπάκι. Όχι απλά του αλλάζουν τα φώτα και το κάνουν 5 φορές βαρύτερο, όχι απλά ο Solberg ακούγεται λες κι έχει καταπιεί μεγάφωνο, αλλά αυτό δείχνει άγνοια κινδύνου, τα μάτια του δεν έχουν κόρες και βλέπεις μόνο άσπρο από την πώρωση, αποχαιρετούν το κοινό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αλλά ξέρεις ότι θα έχει κι άλλο και δεν πτοείσαι. Ξανάρχονται μετά από λίγο και σκάει σαν δυναμίτης στα μούτρα σου το ''The Price''. Απίστευτο πως τέτοιες ήδη μεγάλες κομματάρες ακούγονται τόσο πολύ καλύτερες ζωντανά, έχουν δουλέψει σαν τα σκυλιά για να το πετύχουν αυτό και φαίνεται, γι'αυτό και έχουν ξεφτιλίσει ταμπέλες και μουσικές έννοιες, κι ας μην παίζουν ούτε ένα στερεοτυπικό ριφφ. Η μεγάλη χαρά έρχεται για μένα με το βαρύτερο και πλέον διαφορετικό κομμάτι του ''Malina'', το κολοσσιαίο ''Mirage'', όπου ο τόνος του όγκου σε κάνει να θες να ακουμπήσει το κεφάλι σου στο πάτωμα.
Ξαναφεύγουν, τα φώτα ανοίγουν, αρχίζει να ακούγεται μουσική. Αλλά το κοινό εκεί, δε φεύγει κανείς, δε θέλει κανείς να τελειώσει. Έχουν περάσει ακριβώς 90' αλλά η ιαχή ''Leprous, Leprous'' δονεί το Fuzz και βγαίνουν ξανά όλοι για να αποζημιώσουν αυτό το συγκλονιστικό κοινό που δεν κουνήθηκε ρούπι. Προς τιμήν τους, αν και λένε ότι δεν έχουν χρόνο, δε μπορούν να αρνηθούν στο κοινό αυτό το έξτρα που αξίζει. Παίζουν λοιπόν το ''Slave'' σε μία εκτέλεση που βγάζουν όλη τους την πώρωση, αυτή η ανταπόκριση του κοινού ξεκάθαρα τους έχει καυλώσει που θέλουν να γαμήσουν ότι κινείται και να βάψουν ότι μένει ακίνητο. Ο Solberg ξεκουμπώνει με μίσος το γιλέκο του και το πετάει, ξανά αυτό το σπάσιμο της μέσης, οι υπόλοιποι αντρεύουν και θεριεύουν, ο τσελίστας κοπανιέται κρατώντας το δοξάρι. Πιό METAL στιγμή ακόμα κι από μπάντα που δεν είναι επιτομή της αντρίλας ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει. Κλείνοντας μία προτροπή προς το κοινό και προς τους υπόλοιπους του συγκροτήματος. Αυτό το αγόρι-λάστιχο, αυτό τον δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο, αυτό το ξερακιανό παλικάρι που πλέον έχει γίνει φέτες, αυτόν τον ορισμό της παικτικής επιληψίας που ακούει στο όνομα Baard Kolstad και είναι ο πιό επικίνδυνος για την ψυχική υγεία του καθενός ντράμερ εκεί έξω, κάντε κάτι με την πάρτη του, μαντρώστε τον, κουμπώστε τον με ηρεμιστικά, στείλτε τον για εξομολόγηση. Ο άνθρωπος (;) δεν είναι καλά. Απάλευτος και για τον ίδιο του τον εαυτό. 105' μετά το ανέβασμα στη σκηνή, υποκλίνονται και χειροκροτούν και οι ίδιοι το κοινό. Οι Leprous κάποτε ήταν η ελπίδα της μουσικής, τώρα είναι ο ορισμός της μουσικής από μόνοι τους. Και ποιος περιμένει τώρα άλλα 2-3 χρόνια για νέο δίσκο και περιοδεία...
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
