Χαράς Ευαγγέλιον για μένα προσωπικά κι ελάχιστους ήρωες που μία όμορφη και καλόκαιρη Κυριακή είχαν αποφασίσει από καιρό να παραβρεθούν στην πρώτη επίσκεψη των μαγευτικών Lucifer στη χώρα μας. To πολυεθνικό συγκρότημα που αποτελείται από τρεις Σουηδούς, έναν Αυστριακό και την Γερμανίδα καλλονή Johana Platow Sadonis-Andersson κυκλοφόρησε πριν ένα τρίμηνο περίπου το δεύτερο άλμπουμ με το λιτό τίτλο ''Lucifer II''. Το άλμπουμ αυτό βρήκε το τότε τρίο να επιχειρεί μία ξεκάθαρη στροφή προς πιο '70s φόρμες, σε σχέση με τον πιο occult/doom ήχο του ''Lucifer I''. Κι όχι απλά το πέτυχαν χωρίς να χάσουν την τελειότητα τους, αλλά δείχνουν ότι τους πάει και περισσότερο σαν στυλ μια και είναι λιγότερο μονοδιάστατο, άσχετα αν πιστεύω ότι το πρώτο άλμπουμ είναι ξεκάθαρα καλύτερο από το δεύτερο. Θεωρούσα για κάποιο ηλίθιο λόγο ότι αρκετός κόσμος θα τιμήσει αυτό το συγκρότημα διότι είχαν κάνει ένα γκελ τότε (και μάλιστα πολύ πιο επιτυχές σε σχέση με άλλες ''occult'' μπάντες με γυναικεία ή όχι φωνητικά) κι επειδή είδα και αρκετό κόσμο να γουστάρει τον προαναφερθέντα δεύτερο δίσκο, κι επειδή λίγο-πολύ είμαστε χώρα φασαίων οπαδών, λέω ''ωραία,θα έχει και κόσμο, θα γουστάρει και η μπάντα, όλα θα είναι σούπερ''. Με λύπη πληροφορώ ότι ήμασταν τόσο λίγοι που ούτε υπολογισμό δε θέλω να κάνω και είναι απορίας άξιο τι θέλει τελικά να βλέπει ο κόσμος. Ναι ο Οκτώβρης γαμήθηκε από συναυλίες, αλλά ας μεγαλώσουμε λίγο μέσα μας και ας πάψουμε να βρίσκουμε βλαμμένες δικαιολογίες για τα πάντα.
Τη βραδιά ανοίγουν οι σεσημασμένοι καυλιάρηδες Half Gramme Of Soma οι οποίοι είναι άξιο να απορεί κανείς πως δεν αναγνωρίζονται πολύ περισσότερο στους ενδότερους κύκλους και μάλιστα σε σχέση με μπάντες οι οποίες ντε και καλά πρέπει να αποδεχθούμε ότι είναι τόσο γαμάουα στον heavy/stoner/whatever κύκλο, νομίζω είναι ξεκάθαρο ποιούς εννοώ και δε χρειάζεται ειδική αναφορά, είναι πολλά τα παραδείγματα. Οι HGOS έχουν αυτή την όμορφη μαγκιά και γνωρίζουν απόλυτα τι θέλουν να κάνουν πάνω στη σκηνή. Γουστάρουν να παίζουν για τη φανέλα και που δεν είναι μπάντα για τις μάζες, όσο στεναχωριέμαι που δεν είχε πολύ κόσμο να τους δει, τόσο χαίρομαι που όσοι τους βλέπουν όπου τους βλέπουν, γουστάρουν με την ψυχή τους και κερδίζουν επάξια το όποιο χειροκρότημα. Με τον τραγουδιστή να χορεύει και να μην είναι ένα όρθιο σκεπάρνι επί σκηνής και γενικά να είναι όσο κινητικός κι ακομπλεξάριστος πρέπει, τους κιθαρίστες να γεμίζουν ριφφ και ψυχεδέλειες το χώρο, τον μπασίστα με το τσιγαράκι του και το ανέμελο στυλάκι και τον ξεχαρβαλωμένο ντράμερ σε έξαρση, παίξανε ένα τίμιο 45λεπτο όπου και σπείρανε και απέδειξαν ότι μπάντα που προσκυνάει Kyuss ή John Garcia -καλή ώρα ο τραγουδιάρης- μόνο μπροστά μπορεί να πάει. Εύχομαι ειλικρινά να τους βλέπουμε συχνότερα, το αξίζουν πέρα από κάθε αμφιβολία. Μόνο αρνητικό που μπορώ να βρω; Να αφήνει ο ντράμερ το μαλλί κάτω, παίζεις που παίζεις σαν με κλίση στο σκαμνάκι, είναι αμαρτία να βαράς και να μην πέφτει το μαλλί στα μούτρα σου. Αντρίλα μόνο!
Οι πέντε πλέον Lucifer -και όχι τρεις όπως ηχογραφήθηκε ο δίσκος- βγαίνουν και με γαμώ την αύρα και χωρίς πολλά πολλά το μάτι των περισσότερων πέφτει πάνω στη Johanna η οποία φοράει τα απολύτως απαραίτητα ώστε να πέφτει το βλέμμα πάνω της και να μην είναι και ξέκωλη παράλληλα. Προσωπικά έχω εκείνη τη στιγμή μάτια και αυτιά μόνο για τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Nicke Andersson πίσω στα τύμπανα, τον άνθρωπο στον οποίο οφείλω ότι μπήκα στο death metal και γενικά άλλαξα την κοσμοθεωρία μου για τη μουσική όταν έκανε και τους Hellacopters και το ''Faux Pharaoh'' που κλείνει το δεύτερο άλμπουμ, ανοίγει μία συναυλία που μία μπάντα με συνολικό υλικό 85' θα παίξει 77' και θα προσφέρει 7 κομμάτια από το 2ο άλμπουμ, 3 από το 1ο και 2 διασκευάρες, το ήδη γνωστό από το δεύτερο τους άλμπουμ ''Dancing With Mr.D'' των Rolling Stones και το κούκου ''Take Me Away'' από τον προσωπικό δίσκο του Paul Stanley των Kiss (όπου αν υπάρχει ένας απόλυτος γνωστός οπαδός τους εκεί έξω, αυτός είναι ο Nicke Andersson εδώ και χρόνια κι από κοντά ακολουθεί ο Peter Tagtgren των Hypocrisy). Με το ''Abracadabra'' καπάκι μετά το ''Faux Pharaoh'' και τα ''Purple Pyramid'' και ''Morning Star'' υπήρξε μία παραπάνω συγκίνηση διότι εκπροσώπησαν το πρώτο άλμπουμ, από το οποίο παραδόξως δεν ακούστηκε το κομμάτι που τους έκανε γνωστούς και για πολλούς είναι ότι καλύτερο έχουν συνθέσει μέχρι στιγμής, το μαγευτικό ''Izrael''.
Πραγματική απόλαυση για τα αυτιά η φωνή της Johanna, η οποία όχι απλά βγάζει το σετ ασάλιωτη και μάλιστα κατεβάζοντας Ελληνικό λευκό κρασί για πλάκα χωρίς να νιώθει μία (τι Γερμανίδα θα ήταν άλλωστε αν δεν ήξερε από ποτό), ενώ όλοι μαζί τσούγκρισαν τα μπουκάλια τους πριν ανέβουν στη σκηνή. Βλέπεις μία μπάντα-οικογένεια που διασκεδάζει αυτό που κάνει, ξέρει ΑΚΡΙΒΩΣ τι μπορεί να δώσει στο κοινό και δεν κάνει την παραμικρή έκπτωση ενέργειας και ποιότητας. Ατραξιόν ο Αυστριακός μπασίστας ο οποίος Alexander Mayr που τα κρόσια κρέμονται από το πανωφόρι του και μοιάζει λες και θα πετάξει, ενώ οι δύο κιθαρίστες Robin Tidebrink και Martin Nordin έχουν την ίδια κοψιά όπως και όλοι στη μπάντα, αυτό του 1.90 ύψος και με το ζόρι 75 κιλά, στυλάκια όλοι τους και παιχταράδες. Εκεί που οι Sabbath συναντάνε τους Blue Oyster Cult και οι Hawkwind σε σημεία τον παίζουν σαν ηδονοβλεψίες, οι Lucifer αποτυπώνουν την αγάπη τους για τα '70s και ξεφτιλίζουν τα σαπάκια που ξεφύτρωσαν σαν μύγες μόλις το στυλ επέστρεψε σαν μόδα. Τελευταίο αλλά όχι καταιδρωμένο θα αφήσω τον μέγα Nicke Andersson, έχω δει και ξαναδεί ντραμάκλες στη ζωή μου, αλλά ο άνθρωπος γεννήθηκε να παίζει ΔΥΝΑΤΑ όσο κανείς, ενώ ακόμα και σε μία θεωρητικά ελαφριά μπάντα, κάνει γυρίσματα που δεν τα έχει ονειρευτεί ούτε ο πλέον μεγάλος παίχτης, η ζωή μου ξεκάθαρα ομόρφυνε πολύ περισσότερο τώρα που είδα από κοντά το παίξιμο του. Το ''California Son'' που ανοίγει το δεύτερο άλμπουμ τους έκλεισε τη συναυλία σε μία πολύ όμορφη αντίθεση με το εναρκτήριο ''Faux Pharaoh'' και δε νομίζω να βρέθηκε ούτε ένας εκεί μέσα που να μη γούσταρε πραγματικά. Όσο θα ασχολείστε αρκετοί με ότι πρέπει ντε και καλά να προωθηθεί με τα 1000 ζόρια, οι Lucifer αυτού του κόσμου θα σας κατουράνε αιώνια για να συνεχίζετε να νομίζετε ότι βρέχει.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Στέλιος Παλαμιδάς
Comments
