Μου ζήτησε το αφεντικό να γράψω –λέει- δύο λεξούλες για τη συναυλία Maidenance. Δηλαδή μου ζητάει να αποτυπώσω τα συναισθήματα που νιώθω όταν ακούω ζωντανά το “Powerslave”, (που ακόμη θυμάμαι τη τιμή του: 3.600 δραχμές σε κασέτα εταιρείας! Μη ρωτάτε πρίν πόσα χρόνια!). Ρε αφεντικό, είναι μερικά πράγματα που δεν περιγράφονται ρε γαμώτο. Και να ήθελα δηλαδή, δεν μπορώ. Εγώ απλά θα γράψω ότι θα χρειαστώ Voltaren για το σβέρκο μου, για καμιά εβδομάδα ακόμη και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Βέβαια σε δυόμιση ώρες συναυλία δεν ακούσαμε μόνο το Powerslave. Ακούσαμε καμιά 20αρια (και βάλε) τραγούδια, που έχουν σημαδέψει τη μισή μας παιδική ηλικία και φυσικά το μεγαλύτερο συναυλιακό απωθημενο των Ελλήνων live (Τι πα να πει ποιο μωρέ;). Τυγχάνει μάλιστα το συγκρότημα να το παίζει καρφί, σκορπώντας ρίγη και ανατριχίλες σε όλους μας. Ρε marching on λέμε!!!
Προς το τέλος της συναυλίας (όταν και είχαμε αφεθεί όλοι στη μαγεία των αριστουργηματικών τραγουδιών των Βρετανών), η κατάσταση ξέφυγε, με ανελέητο headbanging, ουρλιαχτά σε όλους τους στίχους και μερικές ψιλες for good measure! Όχι δηλαδή ότι την υπόλοιπη ώρα καθόμασταν, αλλά λέμε τώρα!
Φυσικά στο μαγαζί δεν έπεφτε καρφίτσα, αλλά νομίζω πραγματικά το ποιο όμορφο σημείο για εμένα ήταν άλλο: Στη πρώτη σειρά έβλεπες φίλες και φίλους από 12 εως 53 χρονών!!! Αλήθεια! Οι ηλικίες –παρεπιμπτόντως- δεν είναι καθόλου τυχαίες!
Δεν νομίζω ότι περιγράφεται εύκολα η προχθεσινή συναυλία. Και σας το λέει κάποιος που έχει δεί τους Maiden έξι φορές. Και εις άλλα με υγεία.
Κείμενο: Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Φωτό: Κατερίνα Διαμαντή
Comments
