Κυριακή βράδυ κι ένα νέο, μικρό αλλά δυναμικό φεστιβάλ έχει στηθεί στο κέντρο της πόλης. Τα παιδιά από την ομάδα Όνειρα Από Χρώμιο Και Βινύλιο, μαζί με εκείνα από το Black Velvet Radio, μας συστήνουν το Metal Howling Festival. Τέσσερις ελληνικές μπάντες συμμετείχαν και να πως τις είδαμε…
Όχεντρα στις 7.30 οι πρώτοι. Μπροστά σε καμιά 25αριά άτομα, οι Περιστεριώτες ξεκινάνε με το “Πένθος” να παρουσιάζουν το thrash/ groove metal τους, με έντονα hardcore στοιχεία και Pro-Pain εμφάνιση. Τσαμπουκαλεμένη μπάντα, με μια χουλιγκάνικη punk αύρα, ελληνικό στίχο και σκηνική παρουσία σαν οδοστρωτήρας. Στο “Tη στιγμή που όλα τελειώνουν” φανερώνονται και κάποια επικά στοιχεία στον ήχο τους, ενώ στο “To κομμάτι που λείπει” το βασικό riff είναι από τα καλύτερα. Έκτο και τελευταίο, το “Σκιά δίχως φως”, με ωραίο χαοτικό ξέσπασμα στη μέση, ιδανικό για moshpit. Δυνατοί επί σκηνής, με τον μπασίστα Λευτέρη Ευμορφόπουλο να χτυπιέται μανιασμένος και τον Χρήστο Τρίκο (κιθάρα και φωνή) να τραγουδά με πάθος.
Επόμενοι, οι ThelemitE για κλασσικό heavy metal των ‘80s, με δύο καλούς κιθαρίστες στη σύνθεσή τους. Ψιλά φωνητικά από τον Γιάννη Μανόπουλο (γενικά τη ζει τη φάση) στο εναρκτήριο “Forever” από το “Slave To Desire”, με πιο doom διάθεση το “Eternal Evil”. Old school metal μπροστά σε 40 άτομα περίπου στο ομώνυμο από το πρώτο άλμπουμ και στο “Danger Zone”. Καλός ήχος γενικά και ωραίος και ο Νίκος Μιχαλακάκος στο μπάσο, χωρίς να υστερούν οι υπόλοιποι. Ο κόσμος αυξάνεται σταδιακά και σκάει και διασκευή Οzzy στο “Shot in The Dark”. Τελευταίο το heavy/ speed “Days And Nights”, με ωραίο solo, ιδανικό για καλό φινάλε. Σε γενικές γραμμές, οι Κορυδαλλιώτες ζέσταναν ένα κοινό 50 περίπου ατόμων.
Προτελευταίοι οι Desert Near The End, με δισκογραφία τεσσάρων δίσκων. Power/ thrash κατά βάση, με το “Season Of The Sun” από το “Theater Of War” να αποτελεί πολύ δυνατή τους στιγμή. Στο “A World Beyond” o Γιώργος Παπάζογλου ανεβαίνει σαν guest κιθαρίστας, αρκετά γρήγορη σύνθεση και με τον μπασίστα, Άκη Πρασινίκα, στα backing vocals. Ο ήχος τους παραείναι δυνατός, σε σημεία λίγο ενοχλητικός, με αποτέλεσμα να γίνεται κάπως χαοτικός. Στο “Theater Of War” πάει να στρώσει λίγο, το κομμάτι είναι βαρύ και πορωτικό. Ένατο και τελευταίο το “Of Fire And Stars” από τον ομώνυμο δίσκο τους. Οι οπαδοί των Iced Earth λογικά θα γουστάρουν.
Αherusia λοιπόν, μαζί με τη χορωδία τους και δύο ντράμερ. Παρουσίασαν αγαπημένες και λίγο ξεχασμένες συνθέσεις, όπως τα “Path Of Thorns”, “Δαμάζων Χάη - Taming Chaos”, “Ανάβασις - Ascending : Martyrdom's Crown” και φυσικά το υπέρτατο “Ε Η Θ (Ελευθερία ή Θάνατος)”, σε μια εκτέλεση που αν η κιθάρα του Γιώργου ήταν πιο μπροστά στη μίξη θα τη χαρακτήριζα ισοπεδωτική. Στην αρχή βέβαια, η γυναικεία χορωδία τους ήταν θαμμένη, κάτι που ευτυχώς διορθώθηκε κατόπιν απαιτήσεως του κοινού, που πλέον άγγιζε τα 100 άτομα.
Στο τέλος, μας παρουσίασαν τρεις ολοκαίνουργιες συνθέσεις-διασκευές, τα “Aγρίμια κι αγριμάκια μου” (ριζίτικο), “Tα παιδιά της Σαμαρίνας” (ηπειρώτικο) και “O χορός του Zαλόγγου” (το γνωστό σε όλους “Έχε γειά καημένε κόσμε”). Για τους Αherusia τι να πρωτοπώ; Η τέχνη τους είναι μοναδική και μακάρι ο νέος δίσκος να δικαιώσει τις προσδοκίες που δημιούργησε το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ “Prometheus : Seven Principles On How To Be Invincible”. Οι ιδέες τους είναι άκρως ενδιαφέρουσες και γενικά μιλάμε για μια πολύ δεμένη ομάδα, όπως ακριβώς τους θυμάμαι από την περσινή θεατρική τους παράσταση στους Αμπελοκήπους. Συγκρότημα που δικαίως αξίζει κάθε στήριξη.
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος, Νίκος Μαθιόπουλος, Χριστίνα Κατσαρού
Φωτογραφίες: Νίκος Μαθιόπουλος
Comments
