Άντε τώρα να βάλεις σε σειρά το χαμένο μυαλό, το κατεστραμμένο σώμα, τις άπειρες σκέψεις, τις εικόνες που δε θα φύγουν ποτέ από το μυαλό και συνολικά μία ημέρα κορύφωση της ευτυχίας για τη ζωή πολλών ανθρώπων εκεί έξω. Όσο υπερβολικό κι αν μπορεί να φανεί ή να ακουστεί σε κάποιους, η 20ή και 21ή Οκτωβρίου αντίστοιχα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα θα είναι για πάντα μία από τις κορυφαίες στιγμές και αναμνήσεις των ανθρώπων που δώσανε το παρών για να τιμήσουν ένα συγκρότημα που ξεκίνησε σαν underground αγάπη, έγινε στην πορεία λατρεία και έχει καταλήξει Ι-Δ-Ε-Α και βίωμα ύστερα από 30 χρόνια πορείας. Ναι, έπρεπε να περάσουν 30 χρόνια από την δημιουργία των ΜΕΓΑΛΩΝ Morgana Lefay για να τους δούμε επιτέλους στην Ελλάδα, μετά από αποτυχημένες διαπραγματεύσεις παλιά, μετά από αλλαγές ονομάτων, διαλύσεις και επανασυνδέσεις, μετά από σαράντα κύματα στην κυριολεξία, αλλά στο τέλος όλων, μας έπνιξαν σ'αυτή τη θάλασσα συναισθημάτων που είμαι πλέον βέβαιος ότι οι κάπου 400 συνολικά ήρωες που τους είδανε στις δύο μεγάλες Ελληνικές πόλεις, δε θα το ξεχάσουν ποτέ σαν εμπειρία. Η μπάντα που κάποιοι τυχεροί τους προλάβαμε παλιά από το MTV και κάποιοι χρωστάνε αιώνια σ'εκείνη την ιερή βιντεοκασέτα του Metal Invader την ενασχόληση τους με τη μπάντα λόγω του εμβληματικού κλιπ για το ''Maleficium'', ήταν πλέον στην Ελλάδα και στην κυριολεξία όλα τα υπόλοιπα ήταν απλά λεπτομέρειες και άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε.
Μαζί με τους Morgana Lefay οι καλοί τους φίλοι, Sacred Steel. Μπάντα με την οποία είχαν περιοδεύσει και οι δύο κάτω από τα φτερά των ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ Nevermore εκεί στο μακρινό '99-'00, και στη συνέχεια κάπου το 2005, οι Γερμαναράδες με τους φανατικούς φίλους και τους ορκισμένους εχθρούς (καλή ώρα εμένα) κάνουν την εμφάνιση τους στις 20:30 και για τα επόμενα 70' παραδίδουν μαθήματα ενέργειας επί σκηνής και κερδίζουν και κάποιους από τους ορκισμένους εχθρούς που αναφέραμε πριν με την αβίαστη τους απόδοση, την ταχύτητα, την στερεοτυπική τους μεταλλοσύνη και την αύρα τιμιότητας που βγάλανε επί σκηνής. Επιεικέστατα τους θεωρούσα πάντα από αστείο ως αχρείαστο συγκρότημα, οι δίσκοι τους πέρασαν και δεν ακούμπησαν σε ακτίνα χιλιομέτρου, αυτός ο -κάτι σαν- τραγουδιστής που έχουν πέρασε στο τεφτέρι των καταζητούμενων που θα του έριχνα σφαίρα ανάμεσα στα μάτια όταν κάποτε είπε το περιβόητο ''I fuck Metallica'' στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα, γενικά η σχέση δεν ήταν ποτέ ιδανική.
Τον συνάδελφο καράφλα τραγουδιστή άρχισα να τον βλέπω με αρκετά καλύτερο μάτι όταν συνεργάστηκε με τους τίμιους εντόπιους μεταλλικούς εργάτες Battleroar κι επειδή μεγαλώσαμε υποτίθεται βάλαμε στην άκρη πολλά. Ε λοιπόν ήταν πολύ καλύτερος απ'ότι στα άλμπουμ τους, εντυπωσιακός και διόλου ενοχλητικός στη χροιά, παραδώσανε μαθήματα ζωντανής απόδοσης όσο κι αν υπέφερα ακούγοντας τη μουσική τους, το δίκαιο όμως να λέγεται, μπορώ να καταλάβω όσους καραγουστάρανε τη ζωή τους. Με τα περισσότερα κομμάτια τους να προκρίνουν τη λέξη metal και με άκρατη τη χαρά που (ξανά)βρέθηκαν στην Ελλάδα, βάλανε τα γυαλιά σε πολλές μπάντες που έχω δει και αγαπάω πραγματικά και δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να παραδεχτώ ότι σκίσανε πολλές αγαπημένες μπάντες που έχω δει κατά το παρελθόν. Δανειζόμενοι εξοπλισμό από άξια μέλη της Ελληνικής σκηνής, βγάλανε πολύ καλό ήχο παρά κάποια μικροπροβληματάκια. Ο ντράμερ είναι σεσημασμένος και δε βάλανε κάτω κεφάλι. Τους το αναγνωρίζω, τους παραδέχομαι και τους ευχαριστώ που γέμισαν το κενό μέχρι να βγουν οι τιτάνες με τον καλύτερο τρόπο. Συνεχίζω να μη θέλω να τους ακούω ούτε με απειλή όπλου αλλά άλλο το προσωπικό γούστο κι άλλο η συναυλιακή πραγματικότητα και η αντικειμενικότητα. Με αποστόμωσαν (όπως και πολλούς) και μπράβο τους!
Και τώρα αρχίζει το δύσκολο μέρος... Η ώρα είναι 10, σιγά-σιγά χωρίς μουσικό χαλί για εισαγωγή και με τα φώτα να σβήνουν απότομα, οι Σουηδοί ηγέτες της βαρύτητας κάνουν την εμφάνιση τους στη σκηνή κι εκεί που δεν το περιμένει κανείς σκάει το ''I Roam'', με τα πρώτα ''ωωωωω'' θαυμασμού να κάνουν την εμφάνιση τους και την μπάντα να μοιάζει από την αρχή απροσπέλαστη. Είναι φανερό δια γυμνού οφθαλμού ότι από το πρώτο κομμάτι γουστάρουν τη ζωή τους και δεν περίμεναν τέτοια υποδοχή, όπως τ'αυτιά του καθενός ακούνε πεντακάθαρα Αυτόν που η φωνή του στοίχειωσε τα παιδικά μας χρόνια και ήταν οδηγός στα όνειρα για καλύτερο μεταλλικό μέλλον συνολικά! Ο Άνθρωπος Αυτός δεν τραγουδάει, δεν ερμηνεύει, δεν ανοίγει το στόμα του καν, ο Άνθρωπος Αυτός ΒΙΩΝΕΙ την κάθε του στιγμή πάνω στη σκηνή με τρόπο μοναδικό που πολύ λίγες φορές (θα) έχουμε δει στη ζωή μας. Μία φωνή που κάποτε την χαρακτήριζαν love or hate (πως θα μπορούσε άραγε κάποιος να μισήσει τέτοια κατάθεση ψυχής;) και που τρύπησε τα ευαίσθητα και απροετοίμαστα τύμπανα των αυτιών μας αυτό το βράδυ. Πλάι του τέσσερις λυτοί και καυλωμένοι ΓΑΜΙΑΔΕΣ που ανέβηκαν στη σκηνή για να στείλουν το κενό στο Διάολο και ακόμα παραπέρα. Μία μπάντα που τα τελευταία χρόνια κάνει από 3 ως 5 συναυλίες το χρόνο (και αν) και έχει ροή μπάντας που βρίσκεται σε περιοδεία κάνα 10μηνο σερί, μία μπάντα που παίζει το υλικό της δύο και τρεις φορές πιο γρήγορα και δέκα φορές βαρύτερα απ'ότι στις εκτελέσεις των δίσκων.
Στο κλίμα αυτό ο ογκόλιθος ''Angel's Deceit'' προετοιμάζει το έδαφος κι αυτό που ακολουθεί είναι η ίδια η εφόρμηση των Ed προς το Isengard για να βάλουν κάθε αλλόθρησκο Ορκ και κάθε μαθητευόμενο και μη μάγο στη θέση του και να τους στείλουν όλους από'κεί πού'ρθανε. ''To Isengard'' λοιπόν και ένας στρατός -στην κυριολεξία- Ελλήνων οπαδών φωνάζει δυνατότερα κι απ'ότι θα ακουγόντουσαν οι παιάνες της μάχης στη Μέση Γη. Αυτός μας οδηγάει σαν στρατηγός στη μάχη, ''We go, we go, we go to war'' ουρλιάζει με περίσσιο πάθος, οι υπόλοιποι πίσω του διαλύουν χορδές και δέρματα, καταρρίπτουν όσα έχεις γνωρίσει και βάζουν φωτιά στα κλισέ μίας συναυλίας όντας απέριττοι και απλά όσο βαρύτατοι μπορούν. Το τέλος του κομματιού μας βρίσκει όλους στο κόκκινο να ουρλιάζουμε, παροξυσμός που οδηγεί στο δίοσκουρο αδερφάκι από το ''Sanctified'' που ονομάζεται ''Time Is God''. Εκεί που τα riffs δε γίνεται να ηχήσουν βαρύτερα, εκεί που τα χτυπήματα στα τύμπανα δε γίνεται να δώσουν μεγαλύτερο βάθος, εκεί που άλλος θα είχε λαχανιάσει από το πάθος και την ενέργεια του κόσμου, Αυτός να μην καταλαβαίνει Χριστό και δαίμονες και να γίνεται καλύτερος όσο περνάει η ώρα. Τι φωνή, τι εκτόπισμα, τι άνοιγμα χεριών που νομίζεις ότι θα χωρέσει μέσα του όλο τον κόσμο για να τον πάρει αγκαλιά, τι χαρά στα πρόσωπα τους και ακόμα μεγαλύτερη στους οπαδούς που βλέπουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αυτό το γκρουπ άξεστων Σουηδών να δοξάζονται όπως τους άξιζε από παλιά...
Η συνέχεια έχει thrash δυναμίτες όπως το ''Master Of The Masquerade'' (καταστροφική εκτέλεση, θα το ζήλευε όλο το Bay Area όπως αποδόθηκε) ή ανατριχιαστικές στιγμές όπως ένα κομμάτι που εγκληματικά έλειψε από δίσκο τους, το ''Sculptures Of Pain'', εκεί που όμως με πιάνει ρίγη συγκίνησης είναι όταν ακούγεται το εναρκτήριο έπος του καλύτερου δίσκου που μας πρόσφεραν. Το μπάσιμο του ''Rooms Of Sleep'' από το ''The Secret Doctrine'' με κάνει ξανά 12 χρονών, μου θυμίζει τη Vanessa Warwick που όλοι της χρωστάμε τα ανείπωτα για το πόσες μπάντες μάθαμε χάρη σ'αυτήν και την 1η φορά που είδα το συγκεκριμένο κλιπ στο MTV και γεννήθηκε ο κεραυνοβόλος έρωτας μου γι'αυτό το συγκρότημα. Άλλο να το βλέπεις τότε κι άλλο να πας 37 και να το ακούς ζωντανά και με τις ομοβροντίες των τυμπάνων να σου τρυπάνε τ'αυτιά, κρατάω τα δάκρυα που πάνε να κυλήσουν και τη βλέπω ματσό στο μπάσιμο του ''In The Court Of The Crimson King'', δεύτερο thrash μαδομούνι που το πετάνε αβίαστο στο κοινό, οι κιθάρες βγάζουν φωτιές, ο ντράμερ Pelle Akerlind βγάζει φωτιές κι Αυτός το βιολί του σαν άλλος Χάρος που ήρθε να πάρει ψυχές να της περάσει στην απέναντι πλευρά, όχι όμως για πολύ γιατί πρέπει στο επόμενο κομμάτι να ντυθεί Ιεροεξεταστής και Αρχιμάγος μαζί και το ''The Source Of Pain'' μας μεταφέρει στην αρχή της ιστορίας του ''Maleficium''. Σαν να μαλώνει με μία πολυσχιδή προσωπικότητα που ζει μέσα του, ο Άνθρωπος φτύνει φθόνο και αγωνία ταυτόχρονα, γκριμάτσες, κινήσεις χεριών, σώμα που να πάλλεται, μαρτυράνε πόσο έντονα αφομοιώνει το ρόλο του και πόσο συγκλονιστικά ερμηνεύει άλλο ένα κομμάτι.
Κι εκεί που λες οκ δε μπορεί να σε πάει τόσο γαμιώντας, πάρε το sing along κομμάτι (μέχρι εκείνη τη στιγμή) για να δει τι ψάρια πιάνει το κοινό. ''Hollow'' και μόνο κενοί δε νιώθουν παρευρισκόμενοι και συγκροτηματίες, τα μάτια του Σουηδικού κουιντέτου λάμπουν από χαρά, ναι είστε μπαντάρα αλλά που να δείτε κι εσείς τόσα χρόνια τέτοια δίψα κοινού να σας περιμένει όπως η έρημος τη βροχή σε περίοδο ξηρασίας... Βροντοφωνάζει το κοινό, τρελλαίνονται και οι Σουηδοί και αν στο ''Face Of Fear'' κάποιοι κάνουν ένα μικροδιάλειμμα να συνέλθουν, στο ομότιτλο έπος της παρθενικής τους δουλειάς ''Symphony Of The Damned'' ραγίζουν και τα τσιμέντα. Συγκλονιστική σχεδόν a capella αρχή, break που σε στέλνει για βρούβες και 30 χρόνια ML ιστορίας απλώνονται μέσα από αυτό το εμβληματικό κομμάτι. Σαν να μην τρέχει τίποτα,ο Άθεος προλογίζει ότι ήρθε η ώρα του τέλους σχεδόν και πρέπει να τραγουδήσουμε όλοι μαζί. Είμαι βέβαιος ότι δεν το είδε να έρχεται, το κοινό περιμένει το ''Maleficium'' κι εκεί φεύγουν δάκρυα, όχι για τη συγκίνηση, όχι για την αναμονή, αλλά γιατί αυτή η μπάντα ζει ίσως τη μεγαλύτερη της συναυλιακή στιγμή μέσα στην 30ετή ιστορία της, το κομμάτι παίζεται βαρύτερα από αμόνι που σου σκάει στο κεφάλι, την ώρα που πλησιάζει προς το τέλος, Αυτός δίνει το μικρόφωνο στον κόσμο κι αυτό που βλέπει δεν το πιστεύει και όλοι τους κοιτιούνται μεταξύ τους. Η ιαχή ''MALE, MALE-MALEFICIUM'' ηχεί δυνατότερα απ'όσο περίμεναν, δυνατότερα απ'όσο είχαν προετοιμαστεί ποτέ να το ακούσουν εν χωρώ, για 5' περίπου το κοινό δεν σταματάει, μας τραβάνε σε βιντεάκια για να το πιστέψουν και ακόμα και μετά το τέλος του κομματιού το κοινό συνεχίζει να ξελαρυγγιάζεται, αν άξιζε η αναμονή τόσων ετών, γι'αυτή και μόνο τη στιγμή άξιζε η ενασχόληση μου μ'αυτή τη μουσική συνολικά.
Κι εκεί που μας λένε ότι θα παίξουν το ''S.O.S.'' ως τελευταίο κομμάτι με τον κόσμο να κραυγάζει ''ΟΧΙ'', έρχεται η κουφαμάρα της υπόθεσης, καθώς αρχίζει το θέμα του ''Victim Of The Inquisition'', κάποιοι αρχίζουν να το τραγουδάνε, ο Peter Grehn το παίρνει είδηση και όλο νόημα γυρνάει σ'Αυτόν κάνοντας του νόημα, Αυτός αφήνει τον κόσμο να το τραγουδήσει και τελικά ώ του θαύματος το κομμάτι παίζεται αυτούσιο, χαρίζοντας μας μία έξτρα στιγμή εκτός προγράμματος, στο τέλος λίγο το λούσανε λέγοντας ότι δεν το είχαν προβάρει αλλά το παίξανε εξ'αιτίας της αγάπης του κόσμου. Έτσι μ'αυτά κι εκείνα, έρχεται το ''Save Our Souls'' να σώσει και να λυτρώσει τις ψυχές όλων μέσα στο Κύτταρο, να πιστοποιήσει ότι υπάρχουν οι μπάντες που θεωρούνται μεγάλες χωρίς ποτέ να είναι πραγματικά κι αυτές που γεννήθηκαν μεγάλες κι ας το έχουν αντιληφθεί ελάχιστοι ξεροκέφαλοι. Μιάμιση ώρα θα περάσει κι Αυτός και οι υπόλοιποι δίπλα του παίζουν σαν μόλις να βγήκαν, Αυτή η θεάρεστη φωνή που δεν έχασε τονικότητα, έκφραση, μέγεθος και μεγαλείο και που μέχρι τέλους ήταν καμπάνα και έδωσε μαθήματα συμπεριφοράς. Και μας έλεγε ότι ήταν και κρυωμένος παρακαλώ! Αυτός έχει όνομα στην ανθρώπινη υπόσταση του και λέγεται Charles Rytkönen αλλά ούτε ο ίδιος έχει καταλάβει ότι είναι ότι πλησιέστερο υπάρχει σε μικρό ΘΕΟ, γιατί η απόδοση του μόνο ανθρώπινη δεν ήταν και γενικά αυτό που κάνανε οι Morgana Lefay επιβεβαίωσε καθαρά αντικειμενικά το πόσο σπουδαίοι είναι και το πόσο πολύ αδίκησαν τον εαυτό τους μέσα στα χρόνια. Δε θα την ξεχάσουμε ποτέ αυτή την ημέρα όσο ζούμε, δε μπορεί να το καταλάβει όποιος δεν ήταν εκεί, άλλο το οπαδιλίκι και πόσο αγαπάς κάτι κι άλλο ΑΥΤΟ που είδαμε και θαυμάσαμε όλοι. Έχω μάρτυρες περίπου 300 τρελλούς κι αλλόφρωνες ότι γίνανε ακριβώς έτσι τα πράγματα και δεν παίρνω πίσω ούτε σημείο στίξης απ'όσα έγραψα.
Υ.Γ.: Στιγμές που θα μείνουν στη ιστορία το δίχως άλλο... Το μπάσιμο του riff του ''Βattery'' (τι εννοείς ποιο ''Battery'';) με σημεία από το ''Efilnikufesin (N.F.L)'' (τι εννοείς πάλι ποιο 'Efilnikufesin (N.F.L)'';), το μάτι του Tony Eriksson που ''έσφιξε'' όταν είδε το κοινό να πάει να ξεφύγει και σε αυτό αλλά και στη τζούρα από το ''Dying Evolution'', το περπάτημα α λα Γκόλουμ του Rytkönen από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη επειδή απλά ήθελε να πάει να δώσει το χέρι σε οπαδούς, οι αντιδράσεις του κόσμου που ποίκιλαν ανά κομμάτι, άντρες, γυναίκες, ψηλοί, κοντοί, μελαχρινοί, ξανθιές, καράφλες, Ο-Λ-Ο-Ι το ζήσανε όσο δεν πήγαινε.
Υ.Γ. 2: Αισθάνομαι ότι πρέπει να μοιραστώ κάτι από την προσωπική μου συνάντηση με τον Charles Rytkönen μετά τη συναυλία. Έχετε βιώσει τι θα πει καλός και ντόμπρος άνθρωπος μόνο που τον κοιτάτε στα μάτια; Έχετε δει τη χαρά στο πρόσωπο κάποιου και την ευγνωμοσύνη και τα ευχαριστώ που εξέφραζε το βλέμμα του για όλο αυτό που συνέβη; Ο άνθρωπος όχι μόνo μία αλλά πολλάκις επανέλαβε ότι δεν το έχει ξαναδεί αυτό το πράγμα και προέτρεπε τους οπαδούς να κάνουν ότι μπορούν, συγκεκριμένα είπε ''make sure you bring us back here''. Έχουμε δει πολλούς που να λένε ότι είμαστε το καλύτερο κοινό, αλλά αυτός το εννοούσε όσο λίγοι, μας είπε για τις επιρροές του, για την περήφανη Φινλανδική καταγωγή του και τους προγόνους του που μετοίκησαν στη Σουηδία μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ όταν του λέγανε επαινετικά σχόλια, κρατούσε το καπέλο του και χαμήλωνε ταπεινά το κεφάλι, ζήτησε συγνώμη (:!) που δεν απέδωσε όπως μπορούσε (τρολλάρισμα the Swedish way) γιατί δεν ένιωθε καλά και πως ποτέ δε μπορούσε από μικρός να τραγουδήσει σε χαμηλότερο τόνο, αγκάλιασε όσους βρέθηκαν κοντά του και τους ευχαρίστησε προσωπικά, δεν έχω λόγια να το περιγράψω, αλλά ο κόσμος πρέπει να το μάθει. Πολύ μεγάλος τραγουδιστής, ΠΟΛΥ ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Υποκλίνομαι!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
