Μία πολύ δυσάρεστη έκπληξη που πολλοί δεν είδαν να έρχεται περίμενε περίπου 400 άτομα μία όμορφη Κυριακάτικη νύχτα του Νοέμβρη. Μία νύχτα που άλλοι δώσανε βάση στο άοσμο και άχρωμο γαυροβαζελοντέρμπι, άλλοι προτιμήσανε να την περάσουν στο σπίτι για αποσυμφόρηση όλης της εβδομάδας και άλλοι/ες θέλησαν να τιμήσουν την παρθενική παρουσία της Amalie Bruun στην Ελλάδα, ευρέως γνωστότερης ως Myrkur. H Amalie έκανε ένα ιδιαίτερο γκελ στον κόσμο και ειδικά τις κοπέλες που βρήκανε τη νέα τους ‘’θεά’’ όπως πολλές άκουγα να εκφράζονται σχετικά για πάρτη της τα τελευταία περίπου 4 χρόνια, κάπου εκεί το 2014 ήταν που το ομότιτλο ‘’Myrkur’’ EP θα έκανε την εμφάνιση του και θα έδειχνε σε όλους ότι κάτι καινούργιο γεννήθηκε που θα τραβούσε πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Μετά από εμφανίσεις με ιδιαίτερη ζήτηση και ενδιαφέρον σε πολλές γωνίες του κόσμου, είχε έρθει και η σειρά της Ελλάδας για την επίσκεψη των/της Myrkur και ήταν μεγάλο το ενδιαφέρον για το τι τελικά θα βλέπαμε από την πλευρά της και κατά πόσο ήταν ή όχι δικαιολογημένος ο ντόρος με την πάρτη της από την αρχή. Πολύ φοβάμαι ότι τελικά ήταν πολύ διαφορετικότερα τα πράγματα σε σχέση μ’αυτό που περιμέναμε σε σχέση μ’αυτό που πήραμε και μόνο κουφός ή ολιγαρκής θα το ευχαριστήθηκε πραγματικά για μία εμφάνιση που κράτησε με το ζόρι μία ώρα και έδειξε περισσότερο ξεπέτα παρά συναυλία.
Ατραξιόν της βραδιάς, κύριος λόγος που έπρεπε κανείς να βρεθεί στο Fuzz και μία από τις πλέον ευχάριστες εκπλήξεις της συναυλιακής ιστορίας της Ελλάδας ανεξαρτήτως είδους, ήταν η κοπέλα που θα εμφανιζόταν ως support. Η Labri Giotto ή κοινώς γνωστότερη ως Λαμπρινή Γιώτη έδωσε ένα φωνητικό ΡΕΣΙΤΑΛ επί σκηνής για 45’ που κράτησε η εμφάνιση της και στην κυριολεξία έφτασε ένα βήμα από το να ξεφτιλίσει απόλυτα την πασίγνωστη Δανέζα που ακολούθησε στη συνέχεια. Μιλάμε για μία φωνάρα-κρύσταλλο σαν τα γάργαρα νερά που ρέουν άφθονα σε καταρράκτες του βορρά και αποτελούν από μόνα τους ένα θαύμα της φύσης. Τέτοιο είναι και η Λαμπρινή, μία εξαίρετη ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΔΑ η οποία δείχνει με το καλημέρα ότι αγαπάει πάνω απ’όλα τη μουσική συνολικά με τη συμπεριφορά της στη σκηνή και που με όπλο της μία nyckelharpa και τις ιδιαίτερες φωνητικές τις χορδές, άφησε τον κόσμο άναυδο και τραγούδησε παραδοσιακά κομμάτια της Σκωτίας, της Σουηδίας, της Ιρλανδίας και της Βόρειας Λαπωνίας με ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα. Δίπλα μου ο κόσμος απορούσε πως έτυχε να μην γνωρίζει εκ των προτέρων για το ποιόν της και το ζεστό χειροκρότημα που κέρδισε πανάξια, ήταν μία από τις μεγαλύτερες αποδόσεις δικαιοσύνης σε συναυλιακή μάζωξη όλων των εποχών. Στις 15 Δεκέμβρη μας είπε ότι θα παίξει με τη μπάντα της και με συνοδεία χορωδίας. Αν θέλετε να κάνετε ένα δώρο στον εαυτό σας και να ηρεμήσει η ψυχή σας,να πάτε να την δείτε όπως και δήποτε. Εύγε νέα μου!
H ώρα είναι 22:03 και τρεις κουκουλοφόροι κάνουν την εμφάνιση τους στη σκηνή, ντράμερ, μπασίστας και κιθαρίστας αντίστοιχα. Η ατμόσφαιρα μυστικιστική και παρά το άκυρο της υπόθεσης με ένα μικρόφωνο καλυμμένο με φύλλα, σε μία καλλιτεχνική έκφραση που με βρήκε να απορώ τι θέλει να πει η ποιήτρια και τι στο καλό δεν καταλαβαίνω εγώ ο ούγκανος, η Amalie κάνει την εμφάνιση της μέσα σε ιαχές και στριγγλιές από κοπέλες δίπλα μου που κάνουν λες και εμφανίστηκε το παγκόσμιο φαινόμενο της μουσική ιστορίας ένα πράγμα. Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Η φωνή της πράγματι έχει κάτι το μαγικό και ειδικά στα ‘’ψεύτικα’’ φωνητικά (βρείτε όποιο όρο θέλετε εσείς οι επαγγελματίες), το’χει και με το παραπάνω, είναι εκπληκτική κι έχει ιδιαίτερο χρώμα, φαίνεται ότι το έχει δουλέψει και ότι για κάποιο λόγο έκανε αυτό το μπαμ. Από’κεί και πέρα, με το κόκκινο φόρεμα και στη σχετικά λιτή και μη προκλητική παρουσία της, κέρδισε τα βλέμματα και του αρσενικού κοινού, έχοντας μόνο βαμμένα τα μάτια της και το γύρω μέρος τους με μαύρο χρώμα. Δεν το λες κι αποθέωση του stage show αυτό που δικαιολογούσε 30 ευρώ ( ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΤΗ ΜΥΡΚΟΥΡ ΕΝ ΕΤΕΙ 2018…ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ ΡΕ BOLT THROWER ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΝΤΟΥΝΙΑΣ…) έξω από την τσέπη του κόσμου και μάλιστα σε εποχές κρίσεις και με πληθώρα συναυλιών.
Και φυσικά το όνειδος της υπόθεσης που δεν ήταν άλλο από τη συνολική διάρκεια της συναυλίας η οποία –άκουσον άκουσον- έφτασε οριακά τη μία ώρα, καθώς η ξανθιά ιέρεια αποχώρησε από τη σκηνή στις 23:03 ακριβώς και μάλιστα έχοντας προσφέρει ειδικά για το Ελληνικό κοινό (να’σαι καλά, σκλαβωθήκαμε) δύο έξτρα κομμάτια, κλείνοντας την εμφάνιση της με το μαγευτικό ‘’Crown’’ και αποχωρώντας όλο νάζι υποκλινόμενη στο κοινό. Δεν αμφισβητώ ότι πράγματι μπορεί όντως να χάρηκε στην Ελλάδα, κάνοντας και τα αστειάκια της (‘’μου βγαίνει ο πειραματισμός μου στην Ελλάδα, είστε υπέροχο κοινό’’), αλλά αν δεν έπαιζες κι αυτά τα δύο, θες να μας πεις ότι ήρθες να κάνεις το σόου σου για 50’ διάρκεια και περιμένεις να μην τ’ακούσεις από πάνω. Τι να την κάνω λοιπόν την φωνή σου που πράγματι διατηρείται ως ένα σημείο, τι να το κάνω το σετ σου που δεν είχε πολύ black metal (κλαίω από τα γέλια) ουρλιαχτό και που στην ανηφόρα απέδειξες ότι δεν τραβάς; Αυτό που θα μου μείνει είναι ότι χωρίς να μου φταις, με ξενέρωσες του πούστη και θα μείνεις στην ιστορία ως ένα από τα πλέον υπερεκτιμημένα σημεία των καιρών που δεν σεβάστηκαν το κοινό και που δείχνεις ότι απολαμβάνεις περισσότερο το hype γύρω από το όνομα σου προσφέροντας αρπαχτή, παρά ότι το κάνεις επειδή το αγαπάς. Η σύγκριση με την Λαμπρινή πιο πριν την χαντάκωσε από τ’αποδυτήρια και δεν ήμουν ο μόνος τρελός που το παραδέχτηκε και γενικά στην συνείδηση του κόσμου μετά από χρόνια, όλοι θα θυμούνται τη διάρκεια της συναυλίας, οι τρεις κουλοί που είχες μαζί σου για ‘’μπάντα’’ και ο τρόπος που ΔΕΝ συμπεριφέρθηκες σωστά στο κοινό. Σφύριξε κι έληξες στις καρδιές πολύ κόσμου Αμαλίτσα, με πληθώρα καλλιτεχνών εκεί έξω και συναυλιών που δεν τις ξεχνάμε από το 1ο λεπτό που αρχίζουν, η δική σου θα μείνει μακρινή και ξεχασμένη κακή ανάμνηση.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος
Comments
