Είχα να βρεθώ σε μια κανονική rock συναυλία ένας θεός ξέρει πόσο καιρό. Το ίδιο και οι περισσότεροι από εσάς. Η επιστροφή μας στα venues έμελε να συνδυαστεί με την επί σκηνής επιστροφή των Nightfall μετά από κοντά δέκα χρόνια.
Η πρώτη μπάντα που είχε την τιμή να σπάσει το ελέω κορονοϊού συναυλιακό εμπάργκο ήταν οι Project Renegade. Το μοντέρνο mainstream metal τους, αλλά και το όλο στήσιμο τους επάνω στη σκηνή δεν είναι σε καμία περίπτωση το "cup of tea" μου. Από την άλλη, δε μπορώ να αρνηθώ το γεγονός ότι ήταν full ενεργητικoί και κατάφεραν να ζεστάνουν ικανοποιητικά το κοινό για αυτό, που θα επακολουθούσε.
Ώρα για τους παλιούς Οn Thorns I Lay, oι οποίοι δε θυμίζουν πλέον σε τίποτα το συγκρότημα, που είχα γνωρίσει εκεί στα τέλη 90s με αρχές 00s. Αφενός, διότι από την τότε σύνθεση τους παραμένει μόνο ο κιθαρίστας Χρήστος Δραγαμεστιανός. Αφετέρου, γιατί το συγκρότημα εδώ και δύο άλμπουμ έχει επιστρέψει στις μελωδικές death/doom ρίζες των πρώτων κυκλοφοριών τους. Ομολογώ ότι βασισμένοι στην εξαιρετική κιθαριστική δουλειά τους, παρουσίασαν σχεδόν αψεγάδιαστα τις επιλογές από τους δύο τελευταίους δίσκους τους “Aegean Sorrow” και “Threnos”. Η δε προσθήκη των δυο βιολιών, παρείχε κάθε εχέγγυο στο συγκρότημα, ώστε να μεταφέρει τη θρηνητική
ατμόσφαιρα των ηχογραφημάτων τους και ζωντανά. Αυτό που δυστυχώς εμένα προσωπικά μου τα χάλασε όλα, ήταν η σκηνική και λαλίστατη παρουσία του -κατά τα άλλα- ικανότατου τραγουδιστή τους, η οποία υποβάθμισε ένα σχήμα, το οποίο δισκογραφικά κερνάει πραγματικό πόνο σε ένα ακόμα συγκρότημα του “περνάμε καλά”.
Δεκαπέντε περίπου λεπτά μετά τις δέκα είχε φτάσει η στιγμή για την πολυπόθητη συναυλιακή -αυτή τη φορά- επιστροφή, μετά από την περυσινή τους δισκογραφική, των εγχώριων θρύλων Nightfall. Το πρώτο πράγμα που παρατηρούσες ήταν το προσεγμένο επαγγελματικό τους στήσιμο. Καταρχάς, με ένα τεράστιο banner βασισμένο στο εξώφυλλο της πρόσφατης τους δουλειάς “At Night We Prey” να στέκεται πίσω τους και δύο έντονα κόκκινα φώτα να είναι τοποθετημένα εκεί όπου θα έπρεπε να βρίσκονται οι κόγχες των ματιών της απόκοσμης μορφής, που απεικονίζει. Με pyros, τα οποία σε κρίσιμες στιγμές τις εμφανίσης τους ανέβαζαν την ενέργεια του κοινού, αλλά και risers στο χώρο μπροστά από τα drums, επάνω στα οποία τα μέλη του συγκροτήματος συχνά πυκνά εναλλάσσονταν, με την εξαίρεση της μπασίστριας τους Βασιλικής Μπιζά, η οποία έδειχνε να έχει βρει το sweet spot της στο δεξί μέρος της σκηνής. Από την αντίθετη πλευρά έκαναν κάποια στιγμή την εμφάνιση τους οι επίτιμες καλεσμένες της βραδιάς, Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή, οι οποίες με τις υπέροχες φωνές τους έντυσαν μια σειρά κομματιών από τον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος, εντείνοντας την ατμόσφαιρα, που πηγάζει από την -έτσι κι αλλιώς- βαριά θεματολογία του. Από την παραπάνω άποψη, το συγκρότημα σου έδινε την εντύπωση ότι δεν παίζει την πρώτη συναυλία του εντός έδρας μετά από δέκα χρόνια, αλλά ότι κάνει πρόβα τζενεράλε για περιοδεία στο εξωτερικό.
Από μια άλλη άποψή βέβαια, το πάθoς και η ενέργεια που έβγαλαν φάνηκε να εκπορεύεται ως ένα βαθμό από τη δίψα, που είχε προκαλέσει η παρατεταμένη συναυλιακή τους απουσία. Απουσία που σε καμία περίπτωση δε μαρτυρούσε το δέσιμο και η απόδοση, που έπιασαν επί σκηνής. Με αυτή την ορμή, απέδωσαν τόσο τα κομμάτια του “Αt Νight We Prey”, που αποτέλεσαν τη βάση του set τους, όσο και τις παλαιότερες συνθέσεις, που κατά κύριο λόγο ανάγονταν στη λεγόμενη “black leather cult” εποχή του συγκροτήματος.
Το να βλέπει κανείς τους “επιζώντες” εκείνης της σύνθεσης -Μιχάλη Γαλιάτσο και Ευθύμη Καραδήμα- ξανά μαζί στη σκηνή να παίζουν κομμάτια όπως τα “As Your God Is Failing Once Again”, “Ishtar (Celebrate Your Beauty)” ή “Death Star” σίγουρα ξύπνησε αναμνήσεις στους παλαιότερους, όμως το συγκρότημα κατέδειξε περίτρανα πως διαθέτει ισχυρό παρόν και πολλά υποσχόμενο μέλλον με τη σημερινή του μορφή.
Μεγάλο credit αξίζει να δωθεί στον Ευθύμη, ο οποίος ερμήνευσε εμφανέστατα με τη φυσική του φωνή, χωρίς ίχνος εφέ, εκτός από το απολύτως απαραίτητο delay ή reverb, εδώ κι εκεί. Κάποια τεχνικά προβλήματα με την κιθάρα του Κώστα Κυριακοπούλου σημειώθηκαν, αλλά δε στάθηκαν ικανά να κόψουν τη φόρα ενός σχήματος, που βρισκόταν σε μεγάλη ρέντα.
Στο encore o Ευθύμης αφαίρεσε τη μάσκα που κάλυπτε κατά το ήμιση το πρόσωπο του, όπως ακριβώς το κοινό αποτίναξε και τις τελευταίες του αναστολές, όταν από την κιθάρα του Μιχάλη Γαλιάτσου άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες νότες του “Diva”, ενώ το live γνώρισε την κορύφωση του αμέσως μετά, στο αιώνιο hit των Αθηναίων “Lesbian Show”.
Οι τελικές μου εντυπώσεις για το show των Nightfall συνοψίζονται στο ότι παρακολουθήσαμε μια metal συναυλία, όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι: Με επαγγελματισμό και μεράκι αναμεμιγμένα στις κατάλληλες αναλογίες. Με επικοινωνία με το κοινό, αλλά χωρίς υπερβολές, ώστε να μην εξανεμίζεται η ουσιώδης αύρα της μουσικής τους. Με σωστό ήχο, που ανέδειξε τις καλογραμμένες συνθέσεις τους.
Όλα αυτά στην ίσως καλύτερη διαχρονικά εμφάνιση τους, από τις αρκετές που είχα την τύχη να παρακολουθήσω μέσα στα χρόνια.
Setlist:
She Loved The Twilight
Killing Moon
Ambassador Of Mass
As Your God Is Failing Once Again
Darkness Forever
The Sheer Misfit
Ishtar (Celebrate Your Beauty)
Dark Red Sky
Death Star
Iris (And The Burning Aureole)
Meteor Gods
Giants Of Anger
Witches
Martyrs Of The Cult Of The Dead (Agita)
Encore:
Diva
Lesbian Show
Φωτογραφίες: Alekos kat (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
