Η τρίτη εμφάνιση των Om στην Ελλάδα έμελλε να είναι και η καλύτερη/πληρέστερη από όλες τις απόψεις, ενώ σίγουρα ήταν και η πολυπληθέστερη και μάλιστα με εκκωφαντικό sold out, σχεδόν 3.000 άτομα δώσανε το παρόν και γέμισαν το Piraeus Academy. Για τους Om όλο αυτό, τους Om που τις δύο προηγούμενες φορές που τους είδα, είχαν από 500 ως 600 άτομα συνολικά, οπότε αν δεχτούμε ότι την πρώτη φορά το 2010 ήταν κάπου 300 στο An Club, μιλάμε με στεγνά μαθηματικά για περίπου δεκαπλασιασμό του κοινού μέσα σε 8 χρόνια. Και μπορεί από μαθηματικά να μη σκάμπαζα ποτέ και να πλησίαζα τα όρια του στόκου, αλλά από συναυλιακής απόψεως, όσο και να θέλω να το εξηγήσω αυτό με την πάροδο των ετών, απλά δεν γίνεται. Θα παραθέσω κάτι που νομίζω τα λέει όλα, καθώς είπα για μία φορά να πάω με τα πόδια στη συναυλία, είναι και κοντά το σπίτι οπότε λέω ''δε γαμιέται, ας βγω μέσα από τα Πετράλωνα''. Από την οδό Αλκμήνης λοιπόν, εκεί που βρίσκεται το θέατρο Αλκμήνη και φτάνοντας στη γωνία της Ευρυσθέως (ο δρόμος δεξιά του Academy κοιτώντας το φάτσα-κάρτα και πηγαίνοντας προς Πειραιά), βλέπω να σχηματίζεται μία τεράστια ουρά. Ουρά που μέχρι να φτάσεις στην είσοδο του χώρου θέλει περίπου 200 μέτρα. Κι αρχίζω και αναρωτιέμαι πως θα μπουν όλοι αυτοί μέσα ως τις 9;
Τελικά μετά από σοφή σκέψη της διοργάνωσης, αποφασίστηκε να καθυστερήσει λίγο η έναρξη της συναυλίας -η οποία ξεκίνησε στις 21:25 τελικά για να μη μείνει ούτε ένας απ'έξω. Το σάστισμα όλων ήταν εμφανές, ούτε όσοι ήμασταν μέσα πιστεύαμε ότι μαζεύτηκε τόσος κόσμος, ούτε η διοργάνωση ήταν προετοιμασμένη για τόσο μαζική εισροή, και φυσικά και η μπάντα η ίδια τά'παιξε στην κυριολεξία, αρκούσε το απλανές βλέμμα του ηγέτη/μπασίστα/τραγουδιστή/θείου Al Cisneros που όσο επαγγελματίας Α' κλάσης κι αν είναι, δε μπορούσε παρά να χάνεται στο πολυπληθές κοινό που τίμησε το συγκρότημα του με την παρουσία του. Όταν τελικά ήρθε η ώρα -και μετά από σχετική ανακοίνωση για λίγη υπομονή μέχρι να μπει όλος ο κόσμος, που δεν πτόησε κανέναν, αλλά αντίθετα όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα- το τρίο ανεβαίνει στη σκηνή και αρχίζει η κατάνυξη που θα διαρκέσει 100 ολοστρόγγυλα λεπτά και που μπορεί να χαρακτηριστεί από ιδιαίτερη και ανεπανάληπτη, ως επεισοδιακή και μοναδική στα χρονικά. Ο θείος Al με τα δύο Rickenbacker του στις επάλξεις, ξεκινάει και μας παίζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα τα κομμάτια του ''Advaitic Songs'', συγκεκριμένα ξεκινώντας με το ''Gethsemane'' με μία ξεχειλωμένη εκτέλεση και στα καπάκια ακούμε και τα ''State Of Non-Return'' και ''Sinai''.
O ήχος κρύσταλλο, τα υπόκωφα φωνητικά του Al με το απαραίτητο echo που χρειάζεται για να γίνει ακόμα πιο ιδιαίτερο το αποτέλεσμα και στο πλάι του, ο Emil Amos στα τύμπανα και ο Robert Aiki Aubrey Lowe στα μπλιμπλίκια/δεύτερα φωνητικά/έξτρα κιθάρες/τρέλλα και κορδέλα! Ο Εmil τον οποίο παρακολουθήσαμε πριν 1 μήνα ακριβώς με τους Grails σε μία μαγευτική εμφάνιση στο Κύτταρο, αυτή τη φορά έχει σαφώς λιγότερο ηγετικό ρόλο και αφοσιώνεται στο πως θα κοπανήσει τα πάντα, σε τέτοιο βαθμό που χρειάζεται αλλαγή πετάλου για τη μπότα αρκετά νωρίς (το επεισοδιακό του θέματος που λέγαμε), του φεύγουν κάνα-δυο μπαγκέτες από τη δύναμη με την οποία χτυπάει (εκ των οποίων η μία προσγειώθηκε μπροστά σε οπαδό, δώρο από το πουθενά), και γενικά η ηρεμία που έβγαζε με τους Grails πήγε περίπατο, καθώς έμοιαζε λες και μεταμορφώθηκε σε κάποιον που απλά ήθελε να καταστρέψει τα πάντα στα ξεσπάσματα των κομματιών, κι ας κρατούσε το ρυθμό σαν μεγάλος παίχτης που είναι, ο τρόπος με τον οποίο χτυπούσε τα πιατίνια και ειδικά αυτό μπροστά δεξιά του που το βαρούσε πλαγιαστά και από ψηλά, μας έδειξαν ότι το έζησε στο 100%. Όσο για τον Lowe (ή Lichens αν προτιμάτε κάποιοι που ήσασταν την 1η φορά και τον έχετε παρακολουθήσει εκτενώς), τι να πει κανείς πραγματικά!
Ένας άνθρωπος που έχει το ρυθμό μέσα του, αραχτός σε μία καρέκλα μπροστά από το κυλιόμενο τραπεζάκι του που έχει απλώσει τις φέτες του για να αναπαράγει την έξτρα παραμόρφωση που χρειάζεται, με το ντέφι του παρέα να το βαράει πάνω στο ρυθμό, να το πετάει με το ένα χέρι στον αέρα και να το πιάνει με το άλλο και πίσω από την πλάτη, να το κοπανάει με μανία στο τραπεζάκι όταν δεν παίζει, και το μόνο που δεν χτυπούσε ήταν το κεφάλι του το ίδιο, στα δε υμνικά συμπληρωμάτικά δεύτερα φωνητικά που παρείχε, το κοινό έμειναν ομαδικώς μαλάκες, ατραξιόν της μπάντας και σίγουρα ο κυριότερος λόγος που ο ήχος τους απλώθηκε τόσο από τον ερχομό του και μετά. Για τη συνέχεια οι Om μας παίζουν όλο το ''God Is Good'' (!), ξεκινώντας με το ''Meditation Is The Practice Of Death'', και στη συνέχεια με τα 2 μέρη του ''Cremation Ghat'', όπου στο 1ο πάλι έχουμε ένα θεματάκι με τα τύμπανα που διορθώθηκε άμεσα (με τον Al πάντως ξεκάθαρα να πάει να μανουριάσει, με νωπές τις μνήμες από την προηγούμενη εμφάνιση στην Αθήνα που έσκασε ο ενισχυτής) και με τον Emil παρ'όλα αυτά ατάραχος να γεμίζει το κενό συνεχίζοντας να παίζει, βγάλανε αναίμακτα τα όποια θεματάκια, παίζοντας στο όριο και αφήνοντας το ''Thebes'' για το τέλος, αντιστρέφοντας λίγο την σειρά των κομματιών του δίσκου.
Φυσικά δε θα μπορούσε να λείψει ο αγαπητός στρουθοκαμηλισμός του θείου Al, αυτό το απροσδιόριστο cheat mode του κεφαλιού του, που πάει σαν joystick ενώ παίζεις Mortal Kombat και προσπαθείς να κάνεις fatality στον αντίπαλο, μόνο που ο ίδιος δεν έχει αντίπαλο επί σκηνής. Έχει πάρει και τα κιλάκια του, έχει αρχίσει να αραιώνει και το μαλλάκι επικίνδυνα, έχει αφήσει και το έμπειρο μούσι, είναι σε θηριώδη κατάσταση ο παίχτης από όλες τις απόψεις. Αρκεί όμως μόλις ένα κούνημα του ενός δαχτύλου του για να αναπαραχθεί αυτός ο επιβλητικός, μυσταγωγικός, καθηλωτικός και απίστευτα ογκώδης ήχος, που ακόμα και εγνωσμένης ακουστικής αξίας όπως το Academy, να νιώθεις ότι τρίζουν συθέμελα απλά στο πάτημα μίας μπασοχορδής του. Ο ίδιος απλά άνοιξε το στόμα του δύο φορές ανάμεσα στα κομμάτια, λέγοντας ''Γεια σου Αθήνα'' την 1η φορά και ''Ευχαριστούμε Αθήνα'' τη 2η, λίγο πριν παίξει το ''Bhima's Theme'' και τα κάνει όλα ίσωμα. Τα έπαιξε και με χρονική σειρά τα κομμάτια από τα νεότερα (6 ετών πήγανε αλλά τέλος πάντων) προς τα παλιότερα, άφησε και τα βαρύτερα για το τέλος, νομίζω ότι δεν έφυγε κανείς παραπονεμένος. 100' τα οποία δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν 100' αν δεν παίζανε στην Ελλάδα και δεν υπήρχε αυτό το συγκλονιστικό κοινό να τους στηρίζει.
Γεμάτη εμφάνιση από κάθε άποψη, με τη μπάντα να ολοκληρώνει το σετ και τον Al απλά να υποκλίνεται στο τέλος, τους Emil και Robert να σηκώνουν τα χέρια τους προς το κοινό και να δείχνουν την καρδιά τους (με τον Lowe να παίζει και λίγο με το κοινό στη διάρκεια των κομματιών για να συνεχίσει να κάνει τα τρελλά του) και ακόμα και μετά από το ζεστό χειροκρότημα όλων, ακόμα να προσπαθούν να καταλάβουν και οι τρεις πως συνέβη όλο αυτό. Ενδεικτικό της πώρωσης του κοινού, ήταν ότι για περίπου 10' σφύριζαν και φώναζαν να βγει το συγκρότημα να παίξει κι άλλο, αλλά έτσι όπως είδα τις εκφράσεις του θείου, μάλλον υπερέβη εαυτόν και παίξανε και τόσο, είχε ήδη ''σφίξει'' από τα μισά, αλλά ξεκάθαρα του έδωσε δύναμη ο κόσμος και ίδρωσε τη φανέλα μέχρι τέλους. Άμεση και η έξοδος όλων, καθώς προς τιμήν διοργάνωσης και κλαμπ, άνοιξε και η πίσω πόρτα για να μη στοιβαχτεί το σχεδόν τριχίλιαρο λαού σε μία έξοδο και με εμφανή τα χαμόγελα στα πρόσωπα όλων, ή την απορία στο πρόσωπο κάποιων σε φάση ''τι στον πούτσο είδαμε μόλις τώρα''. Με τα μισά σχεδόν μπλουζάκια μέσα στο χώρο να είναι των Sleep και με τη δισκάρα που βγάλανε οι τελευταίοι φέτος, μην απορήσετε καθόλου αν έρθουν στη χώρα και κάνουν ανάλογο sold out. Αφού είδα και τόσο κόσμο στους Om στην Ελλάδα του 2018, είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα και δεν θα χαθούμε στη λαίλαπα των κολλημένων μυαλών που γι'αυτούς η καλή μουσική σταματάει το '89 και των γιαλατζί γαμιάδων με τα αγέλαστα μούτρα και την συνεχή διάθεση να κράζουν τα πάντα. Σας ενημερώνω ότι τον ήπιατε ομαδικώς, προσδεθείτε γιατί έρχονται χειρότερα προσεχώς!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέκος
Comments
