Ανταπόκριση: OPERA CHAOTIQUE @ Κελάρι Athenaeum, Αθήνα (14/12/2017)

 

Είχα τη χαρά να δω τους Opera Chaotique άλλες δύο φορές. Μία το καλοκαίρι του 2016 στο Εθνικό Αστεροσκοπίο και μία την άνοιξη του 2017 στο Faust. Και τις δύο φορές πέρασα υπέροχα, καθώς οι Opera Chaotique είναι τόσο διασκεδαστικοί και πρόσχαροι που σου ανεβάζουν τη διάθεση τόσο με τη μουσική όσο και με το χιούμορ τους. Οπότε τώρα που θα εμφανιζόντουσαν στο Athenaeum Κελάρι,  είπα ότι ήρθε η ώρα να πάω ως ανταποκρίτρια του περιοδικού, σε μια προσπάθεια να περάσω στους αναγνώστες την ατμόσφαιρα που επικρατεί στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας.

 

 

Δυστυχώς οι απεργίες των μέσων μεταφοράς εμπόδισαν πολλούς να έρθουν με αποτέλεσμα να μαζευτεί λιγότερος κόσμος από αυτόν που αξίζει μία τόσο ευχάριστη παράσταση. Αυτή τη φορά η μπάντα είχε αφιέρωμα στις γυναίκες. Ψηλές, κοντές, χοντρές αδύνατες, αφρικάνες ασιάτισες, νεκρές και ζωντανές.

 

 

Το χιούμορ ήταν διάχυτο από  την αρχή. Παίζοντας την πρώτη εισαγωγή ο τραγουδιστής (Tenorman) μας ευχήθηκε καληνύχτα και σηκώθηκε να φύγει, για να γυρίσει όταν ο ντράμερ (Voodoo Drummer) τον ενημέρωσε πως μόλις είχαν ξεκινήσει.

 

 

Πρώτα μας μίλησαν για τη Νίνα Σιμόνε και στη συνέχεια προχώρησαν σε ένα τραγούδι, το “Suzanne”, από τον καινούργιο τους δίσκο, “Muses of the Damned Artists”, στο οποίο συμμετέχει ο ιδρυτής των Nouvelle Vague, Marc Collin, και αναφέρεται στην Suzanne Valadon, ζωγράφο, που ήταν ερωμένη πολλών καλλιτεχνών το 19ο αιώνα.

 

 

 

«Οι γυναίκες είναι τόσο εντυπωσιακές που οι άντρες ντύνονται σαν γυναίκες, χορεύουν ως γυναίκες, συμπεριφέρονται ως γυναίκες, μέχρι και ντραμς παίζουν ως γυναίκες!», είπε ο Tenorman κοιτάζοντας με νόημα τον Voodoo Drummer, ο οποίος δεν φάνηκε να χαίρεται ιδιαίτερα για αυτό.

 

 

Ύστερα περάσαμε στο κομμάτι “Anita” αφιερωμένο στην Anita Berber, Γερμανίδα που χόρευε γυμνή σε καμπαρέ και ήταν εθισμένη στα ναρκωτικά, ένα τραγούδι επίσης από τον καινούργιο τους δίσκο. Η βραδιά συνεχίστηκε, με τον Tenorman να αναφέρεται σε έναν ακόμη ρολο της γυναίκας ως πεθερά. Όταν μάλιστα ρώτησε τον Voodoo Drummer αν έχει πεθερά, αυτός απάντησε ότι έχει πεθάνει. "Θυμάσαι ποια ήταν τα τελευταία της λόγια πριν πεθάνει;" "Ναι. Άσε το όπλο κάτω". Και με αυτό πέρασαν στο “Bohemian Rhapsody” των Queen.

 

 

Η αγγλίδα ποιήτρια Sarah Kane ήταν η επόμενη γυναίκα της βραδιάς και έτσι ακούσαμε ένα απόσπασμα από την ποιητική της συλλογή. Το ποίημα το απήγγειλε η ηθοποιός Άννα Μαρία Στεφαδούρου, με απλότητα αλλά παράλληλα και ένταση, δίνοντάς μας το κατάλληλο συναίσθημα πάντα με λιτή συνοδεία μουσικής. Συνεχίσαμε με την αναφορά στις πιο σπουδαίες γυναίκες όλων των εποχών αλλά και στον Λόρδο Βύρωνα, o οποίος είχε είπε ότι πιο εύκολα πεθαίνεις για γυναίκα, παρά μένεις μαζί της. Και ακολούθησε το “Love will Tear us Apart”, των Joy Division.

 

 

 

Ύστερα συνεχίσαμε με ένα γαλλικό κομμάτι από την ιδιαίτερη φωνή της Σεμέλης Σακελλαρίου). Γενικά αυτό είναι κάτι που οι Opera Chaotique συνηθίζουν να κάνουν, δηλαδή να καλούν στη σκηνή άλλους καλλιτέχνες και να τραγουδούν κομμάτια στη γλώσσα που έχουν γραφτεί. Στη συνέχεια μας έπαιξαν ένα κομμάτι απο τον καινούργιο δίσκο πάλι, το “A Dream”, που είναι βασισμένο σε ποίημα του Edgar Alan Poe και στο οποίο συμμετέχει η σοπράνο Νικολετα Καπετανιδου και ο Adrian Stout, των Tiger Lillies. Το επόμενο κομμάτι (γυναίκα), είναι ένας ύμνος, στον οποίο εξυμνούνται όλα τα προταιρήματα των γυναικών. Ένα κομμάτι με βαθυστόχαστο στίχο που διαρκεί δύο δευτερόλεπτα. "Ύπαγε πίσω μου Σατανά". Στη συνέχεια έπαιξαν το “Gods Away on Business”, του Tom Waits, ενώ μετά ανέβηκε στη σκηνή ο τραγουδιστής Σπύρος Γραμμένος, και μας τραγούδησε ένα δικό του κομμάτι για τις γυναίκες. Με το που τελείωσε το τραγούδι, τελείωσε και το πρώτο μέρος της παράστασης.

 

 

 

Στο δεύτερο μέρος οι Opera Chaotique φόρεσαν τις χαρακτηριστικές τους μάσκες και μας ταξιδέψαν στον πρώτο τους δίσκο, αφού έπαιξαν πρώτα το “Blister in the Sun”, των Violent Femmes. Το πρώτο τραγούδι που έπαιξαν από τον πρώτο δίσκο ήταν το “The Love Song”, τραγούδι που μιλάει για την ιέρεια του voodoo, Marie Laveau.

 

 

Φυσικά δεν θα μπορούσαν να μην μιλήσουν και για τις ιερόδουλες (“κάτι πάνω στο οποίο ο Voodoo Drummer ξέρει τα πάντα”, όπως μας πληροφόρησε ο Tenorman), σε ένα αφιέρωμα για τις γυναίκες, και πάνω σε αυτό το θέμα μας έπαιξαν το “Roxanne”, των The Police. Στη συνέχεια, και ενώ θα ανέβαινε στη σκηνή πάλι η Άννα Μαρία Στεφαδούρου, για να απαγγείλλει ένα ακόμα ποίημα, ο Tenorman κάλεσε την Σταματία Μολλούδη, η οποία ήταν παρούσα στην παράσταση, αλλά μόλις έφευγε για Θεσσαλονίκη, να ανεβει για λίγο στη σκηνή. Φυσικά δεν θα μπορούσε να μη δεχτεί και τραγούδησε στα γαλλικά το “Habanera” από την όπερα Carmen. Μόλις η Άννα Μαρία κατέβηκε από τη σκηνή, ανέβηκε πάλι η Σεμέλη Σακελλαρίου, για να πει άλλο ένα γαλλικό τραγούδι, ενώ ύστερα ο Σπύρος Γραμμένος μας είπε ένα κομμάτι δικό του, το οποίο γράφτηκε ως καταγγελία για όλους εκείνους που έφυγαν από τις πατρίδες τους εξαιτίας πολέμων.

 

 

 

Πλησιάζοντας προς το τέλος, τα παιδιά μας έπαιξαν μία ξέφρενη και χαοτική, θα έλεγα, σύνθεση (που είναι και ένα από τα χαρακτηριστικά τους κομμάτια), που είναι βασισμένη στο “Figaro’s Aria” του Rossini. Μιλώντας μετά για τον μεγαλύτερο εραστή του κόσμου, του Δον Ζουάν, που πήγε με όλες τις γυναίκες, συμπεριλβανομένης και της αδερφής του Voodoo Drummer, μας έπαιξαν διασκευή στην “Traviata” του Νίκου Βέρτη, Giuseppe Verdi, που το ανάμειξαν έξυπνα με το παραδοσιακό τραγούδι “Σήμερα Γάμος Γίνεται”. Και καπου εκεί, με τις νότες του “Minnie the Moocher” και του “Money Makes the World Go Round”, αλλαγμένο σε Women Make the World Go round, το live έφτασε στο τέλος του. Όχι όμως πριν ξαναβγούν για ένα τελευταίο κομμάτι απο τον τελευταίο δίσκο, το “Ladies of Avignon”, γραμμένο για τον Pablo Picasso, ο οποίος στη ζωή του πήγε με πολλές γυναίκες, κομμάτι στο οποίο συμμετέχει και ο Xavi Turull, των Ojos de Brujo.

 

 

 

Παρόλο που προσπάθησα να περάσω στο κείμενο τη μοναδική ατμόσφαιρα που επικρατεί στiς εμφανίσεις των Opera Chaotique, θα πρέπει πραγματικά να ζήσετε αυτή την εμπειρία από κοντά. Η ατμόσφαιρα της καμπαρέ μουσικής αναμεμειγμένης με την τρέλα και το χάος που κυριαρχεί στις συνθέσεις τους, τις ωραίες μελωδίες, το χιούμορ, την ιδιαίτερη φωνή του Tenorman, αλλά και τις δεξιοτεχνίας των δύο μελών του συγκροτήματος, αποτελούν εγγύηση ότι θα περάσετε ένα πολύ όμορφο βράδυ και θα φύγετε με ένα μεγάλο χαμόγελο. Την Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου θα ξαναεμφανιστούν στο Κελάρι Athenaeum, οπότε καλό θα ήταν να μη χάσετε αυτή την ευκαιρία.

 

 

Για το Rock Overdose,

Έφη Αντωνοπούλου (κείμενο)

Μίνως Ντοκόπουλος (φωτογραφίες)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Comments