Επιτέλους, το ημερολόγιο να γράφει απόγευμα Κυριακής της 17ής Απριλίου, όπου μέχρι και ο βροχερός και καταθλιπτικός καιρός έδενε άψογα ως το καλύτερο συνοδευτικό σκηνικό για μία συναυλία των Paradise Lost, αφού σε έβαζε πιο γρήγορα στο κατάλληλο mood για να υποδεχτείς τους «βασιλιάδες των σκιών».
Αρχικά, οφείλω να ομολογήσω ότι ήμουν 50-50 για το τι θα έβλεπα και θα άκουγα (και φαντάζομαι θα ένιωθαν και άλλοι το ίδιο), επειδή τα τελευταία χρόνια οι Άγγλοι είχαν κάνει «συναυλιακή κοιλιά». Οι λόγοι: σε άφηναν με το αίσθημα του ανικανοποίητου, έπαιζαν λίγο, ο Holmes ήταν μουρτζούφλης και φωνητικά μέτριος, γενικά υπήρχε μια γκρίνια που μέσα μου ήθελε να εξαφανιστεί αυτή τη φορά μία για πάντα. Βάσει αυτού, αποφάσισα λοιπόν ότι θα τους δώσω μία τελευταία ευκαιρία σαν οπαδός τους και φυσικά λόγω της απεριόριστης αγάπης που τους τρέφω όλα αυτά τα άπειρα χρόνια. Ευτυχώς, στο τέλος της ημέρας διαψεύστηκα παντελώς με την φανταστική απόδοση τους επί σκηνής! Μία συναυλία που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια ακόμα και θα αποτελεί από εδώ και στο εξής κριτήριο και μέτρο σύγκρισης για τις επόμενες εμφανίσεις τους!
Αρκετά με τους προλογισμούς και πάμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή της βραδιάς. Η ώρα 20:30 με ένα Fuzz κατάμεστο από κόσμο που συνέχισε να συρρέει και το πρόγραμμα να τηρείται κατά γράμμα, όπου η support 6 μελής μπάντα από την πανέμορφη Κέρκυρα, Fragment Soul ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή για να μας παρουσιάσουν τραγούδια από τον δίσκο τους «Axiom Of Choice». Στο 30 λεπτών διάρκειας σετ τους ακούσαμε ένα ενδιαφέρον κράμα από shoegaze σε στυλ Anathema των τελευταίων δίσκων τους, με progressive doom ήχο των προπατόρων My Dying Bride, Opeth, Katatonia αλλά και The Gathering. Σύμμαχος τους ο πολύ καλός ήχος καθώς και ο φωτισμός, αλλά αξιοσημείωτα ήταν τα αιθέρια φωνητικά του Καναδού τραγουδιστή τους Marc Durkee. Συμπερασματικά, θεωρώ ότι είναι ένα ταλαντούχο συγκρότημα και ότι έχουν να προσφέρουν και άλλο, (ειδικά αν «νευρώσουν» λίγο ακόμα τον ήχο τους ), σε μία σκήνη που ιδιαίτερα εκλείπουν τέτοιου είδους συγκροτήματα.
Τριάντα λεπτά αργότερα και ήρθε η ώρα για το κυρίως πιάτο επιτέλους! Τα φώτα σβήνουν μπαίνει το εμβληματικό συμφωνικό εμβατήριο μέχρι να βγούνε οι ίδιοι και ξεκινάνε με την επιβλητική εισαγωγή του «Embers Fire» ενός κομματιού συνώνυμο και αναπόσπαστο κομμάτι της βαρύγδουπης ιστορίας του ονόματος Paradise Lost, ένα κομμάτι παρμένο - ως ακρογωνιαίος λίθος - μέσα από τον ίσως καλύτερο δίσκο της καριέρας τους «Icon» και εμείς να έχουμε μείνει αποσβολωμένοι από τον φοβερό και γεμάτο ήχο που βγαίνει εκείνη τη στιγμή από τα ηχεία.
Η συνέχεια έπεται τρομερή! Οι Paradise Lost απέδειξαν για μία ακόμα φορά γιατί αποτελούν ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού metal κοινού και αποκατέστησαν περίτρανα το όνομα τους κάνοντας περήφανους τους εαυτούς τους αλλά και εμάς που τους αγαπάμε δικαιολογημένα τόσο πολύ! Πραγματικά, είχα να δω τους Paradise Lost σε τόσο φοβερή φόρμα πάνω από δέκα χρόνια σίγουρα! Ανασταλτικοί παράγοντες όπως, ότι ο Holmes είχε φοβερά κέφια, έκανε αστεία συνεχώς και έσπευδε συστηματικά και τακτικά να ξεσηκώνει το κοινό, ο πεντακάθαρος heavy ήχος τους, το σχεδόν best of setlist τους καθώς και η συνολική σκηνική τους παρουσία όλων των μελών, έπαιξαν τον καθοριστικό ρόλο τους στο να επιτευχθεί το τέλειο αποτέλεσμα!
Μία συναυλία που εκτιμώ, αν κρίνω από τα τεράστια «μέχρι τα αυτιά» χαμόγελα του κόσμου (και του δικού μου εννοείται) στο τέλος, ξεπέρασε κάθε προσδοκία και ικανοποίησε και χαροποίησε μέχρι και τον πιο τελευταίο απαιτητικό οπαδό! Μπάντα και κοινό συναρμονισμένοι και συνεπαρμένοι μέσα στον ενθουσιασμό καθ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας να βγάζουμε το «άχτι» μας για όλο αυτόν τον χαμένο συναυλιακό χρόνο με τα χοροπηδητά μας και τις φωνές μας – λες και είμασταν νέοι οπαδοί στα πρώτα χρόνια – σβήνοντας γλυκά τη συναυλιακή μας «δίψα» αλλά και αναβιώνοντας ξανά τον παντοτινό μας «έρωτα» για τούτη εδώ την μπάντα από το Yorkshire! Ευχαριστούμε Paradise Lost που υπάρχετε στην ζωή μας και επανήλθατε και βρήκατε τον παλιό καλό σας εαυτό! Πραγματικά μας είχατε λείψει (και από ότι φάνηκε είχαμε λείψει και εμείς σε αυτούς)!
ΥΓ. Σε όλο το σετ ο κόσμος ( με λίγες εξαιρέσεις ) δεν σταμάτησε να κινείται και να έχει τρομερή διάθεση, αλλά στα πιο «σουξέ» (όλοι ξέρουμε ποια είναι αυτά) έγινε ο κακός χαμος! Αφού μέχρι και τα τραγούδια του τελευταίου δίσκου τους «Obsidian» ( μία μέτρια δουλεία κατά τη ταπεινή μου άποψη) ακουγόντουσαν ακόμα καλύτερα λόγω του πολύ καλού ήχου που είχαν και έδεναν αρμονικά με το υπόλοιπο σετ! Ειλικρινά, όποιος δεν ήρθε, εξαιτίας των ενδοιασμών που είχα και εγώ στην αρχή, έχασε μία από τις καλύτερες συναυλίες των Paradise Lost επί ελληνικού εδάφους, διότι ζήσαμε συγκινητικές στιγμές! Όλοι μας είχαμε ανάγκη από ένα τέτοιο live, «θρέψαμε» τις ψυχές και από εδώ και πέρα πατάμε γερά στα πόδια μας και «φορτσάρουμε» δυνατά για το καυτό συναυλιακό καλοκαίρι που έπεται!
Setlist
Embers Fire
Forsaken
Blood and Chaos
Faith Divides Us - Death Unites Us
Eternal
One Second
Serenity
The Enemy
As I Die
The Devil Embraced
The Last Time
An Eternity of Lies
Say Just Words
No Hope in Sight
Encore:
Darker Thoughts
So Much Is Lost
Ghosts
Για το Rock Overdose
Νίκος Μαθιόπουλος
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
