Ανταπόκριση: PARADISE LOST, Sorrows Path @Piraeus 117 Academy, Αθήνα (22/12/2018)

3 χρόνια και κάτι ψιλά πέρασαν από την τελευταία εμφάνιση των αγαπημένων Βρετανών του ελληνικού κοινού. Σε αυτό το διάστημα, ευτυχώς, η πορεία των Βασιλιάδων της μελαγχολίας ήταν κάτι παραπάνω από σταθερή. Ανοδική θα έλεγε κανείς, αν αναλογιστούμε ότι το “Medusa” ικανοποίησε σε γενικές γραμμές παλαιούς και νέους οπαδούς με την ηχητική του κατεύθυνση.

Στο προτελευταίο Σαββατόβραδο του 2018 ποντάραμε για να ξαναδούμε τους ηγέτες του doom και εσχάτως (ξανά) death metal. Με ένα καλό support βέβαια, όλα γίνονται ευκολότερα. Sorrows Path για αρχή, ένα βαρύ και ιστορικό όνομα στο χώρο του ελληνικού doom metal, μιας και υπάρχουν από το 1993. Ήδη ο κόσμος ήταν πολύς όταν η πεντάδα κατέλαβε τη σκηνή και μας σύστησε τις συνθέσεις της. Power/ doom metal λοιπόν από τους Αθηναίους με τις 4 επίσημες πλήρεις κυκλοφορίες (τελευταίο το “Touching Infinity” του 2017) και του ενός demo πίσω στο 1994. Ηχοτοπία που φέρνουν στο νου Memento Mori και Solitude Aeturnus, καθώς και συνθέσεις επηρεασμένες από Candlemass μπορεί να απολάυσει κάποιος παρακολουθώντας τους Sorrows Path. Στον ήχο τους διακρίνεις ποικιλία από ακούσματα και πολλά γοτθικά, προοδευτικά μα και oriental στοιχεία, κυρίως σε κομμάτια από το “The Rough Path Of Nihilism” κι ένθεν, κάτι για το οποίο το συγκρότημα έλαβε παγκόσμια αναγνώριση πριν 7 χρόνια. 40 λεπτά εξαιρετικού ζεστάματος από τους συμπατριώτες μας και μισή ώρα αναμονής έως ότου οι PARADISE LOST εμφανιστούν ξανά ενώπιον του πιστού κοινού τους.

 

 

Και όταν αυτό γίνεται με εναρκτήριο κομμάτι το “Enchantment”, τότε κάτι καλό θα συμβεί και μετά. Ο επιβλητικός κύριος Gregor Mackintosh, με τον έταιρο αρχηγό Nick Holmes αποτελούν ένα ακλόνητο και ηγετικό δίδυμο στο χώρο και στο είδος που κινούνται. Κουβαλώντας τόνους εμπειρίας ο δεύτερος ξέρει πολύ καλά πως οι φωνητικές μελωδίες που ακολουθούσε πριν χρόνια, είναι δύσκολο να συνεχιστούν εν έτει 2018. Ο Nick κουμαντάρει τη φωνή του τόσο-όσο, δίνοντας την εντύπωση πως ένα μισάωρο το έχει ακόμη. Ο ήχος ήταν Paradise Lost και όπως πρέπει, με μοναδικό αμφιλεγόμενο σημείο στο “Blood and Chaos”, όπου οι κιθάρες των Aedy και Mackintosh ακούγονταν επίπεδες και χωρίς το απαραίτητο βάθος.

 


Οι Βρετανοί χώρεσαν ό,τι μπορούσαν σε μιάμιση ώρα και 16 κομμάτια από την πλούσια δισκογραφία τους. Τίμησαν όσα περισσότερα άλμπουμ γινόταν, χωρίς να ρισκάρουν κάποια μεγάλη έκπληξη. Καινούργιες συνθέσεις (“From the Gallows”) αλλά και παλιές (“As I Die”) ταίριαξαν άψογα με εκείνες της μεσσαίας περιόδου τους (“Erased”) με τον νιούφη Waltteri Väyrynen να τις αποδίδει πολύ καλά. Σε μαύρο φόντο, όπως το πανό με το εξώφυλλο του “Medusa”, oι Paradise Lost έριξαν λίγο περισσότερο το βάρος στην τελευταία τους δουλειά, παίζοντας μεταξύ άλλων το ομώνυμο και το αδιάφορο (αλλά υποφερτό) για τον γράφοντα “The Longest Winter”. Ιδανικότερη επιλογή-έκπληξη θα ήταν το “Symbolic Virtue” και πιο ασφαλής το “Fearless Sky” αλλά είπαμε, ο καθένας θα έχει και τις προτιμήσεις του.

 

 

Αιώνια ξεχωριστές στιγμές τα “Forever Failure”, “Shadowkings” και περιττή το “Beneath Broken Earth”, οπού μπορούμε να βρούμε ένα σωρό άλλες συνθέσεις για να το αντικαταστήσουμε. Σε γενικές γραμμές, το πρόγραμμα δεν έκανε κοιλιά, παρότι είχε τρανταχτές απουσίες (“Hallowed Land”, “Gothic”, “True Belief”, “One Second”, “The Enemy”, “Pity The Sadness”) αλλά και έλλειψη ενός δώρου για το ελληνικό κοινό (“Remembrance”, “Ash & Debris”, “Forever After”, “Crying For Eternity”, “Fear of Impending Hell”), αυτό το κάτι παραπάνω που θα έκανε το βράδυ για την 30η επέτειο της μπάντας ξεχωριστό.

 


Όπως και να έχει, η συναυλία ήταν κάτι παραπάνω από καλή, με τον Holmes λιγομίλητο και σοβαρό, τον τρελό-Aedy μονίμως γελαστό, τον Edmondson ακίνητο να γεμίζει τον ήχο με το μπάσο του και τον τεράστιο (από κάθε άποψη) Greg να ποτίζει το Academy με riff που στάζουν μελαγχολία, πόνο και λύπη. Όσες φορές κι αν έρθουν στην Ελλάδα οι Paradise Lost ένα είναι βέβαιο: θα γεμίζουν για πλάκα όποιον χώρο τους δοθεί και θα μπορείς να βλέπεις στο πλάι της σκηνής τον Σπύρο Αντωνίου να παρακολουθεί με δέος το θέαμα, καθώς και τον Γιώργο Σαμπάνη (!!) ανάμεσα στο πλήθος. Η σχέση τους με το ελληνικό κοινό ήταν και θα παραμείνει αναλλοίωτη εις τον αιώνα τον άπαντα. Μέχρι την επόμενη με νέο δίσκο…

 

Setlist:
1. Enchantment
2. From the Gallows
3. Tragic Idol
4. Blood and Chaos
5. Forever Failure
6. Requiem
7. Medusa
8. Erased
9. Shadowkings
10. As I Die
11. Beneath Broken Earth
12. Embers Fire
Encore:
13. No Hope in Sight
14. The Longest Winter
15. Faith Divides Us - Death Unites Us
16. Say Just Words

 

 

Για το Rock Overdose ,
Μιχάλης Τσολάκος

Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος

 

 

Comments