Πάντα ήμουν της άποψης ότι όταν πας να δεις μία συναυλία πάνω κάτω πρέπει να ξέρεις τι θα δεις. Ναι πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις που τελειώνοντας μία συναυλία λες “πωωω τι είδα τώρα”, όπως επίσης υπάρχει και το άλλο άκρο που απογοητεύεσαι πλήρως. Συνήθως όμως ξέρεις τι θα δεις.
Ο Paul Di’ Anno ανήκει στην κατηγορία “ξέρω ακριβώς τι πάω να δω”. Κομμάτια των Iron Maiden, παιγμένα αρκετά πιο γρήγορα, μία φωνή που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει το 1980 και 1981 όταν και ηχογραφήθηκαν οι δίσκοι, αλλά πλέον κινείται στα επίπεδα του punk και του hardcore, τσαμπουκά και χαβαλέ. Πολύ χαβαλέ. Σχόλια που είδα πριν και μετά τη συναυλία από άτομα που “έπεσαν από τα σύννεφα” είτε με την απόδοση είτε με τη συμπεριφορά τα θεωρώ αρκετά βλακώδη. Όλοι γνωρίζουν ποιος είναι ο Di’ Anno, όλοι γνωρίζουν τι έχει κάνει και πάει λέγοντας. Σε άλλους αρέσει (όπως στον υπογραφόμενο) και σε άλλους όχι. Είναι καθαρά υποκειμενική άποψη.
Ας τα αφήσουμε όμως αυτά και ας περάσουμε στα της συναυλίας. Τη βραδιά άνοιξαν στις 20:45 οι Καβαλιώτες Above Us The Waves. Το συγκρότημα που μόλις κυκλοφόρησε το νέο του δίσκο με τίτλο “Anchors Aweigh”, ανέλαβε το δύσκολο έργο να ζεστάνει το κοινό. Ένα έργο αρκετά δύσκολο καθώς η συναυλία γινόταν σε ανοιχτό χώρο και ήδη τα κρύα έχουν αρχίσει να σφίγγουν. Λίγο όμως οι metalcore-ίζουσες μελωδίες τους, λίγο οι εναλλαγές από καθαρά σε brutal φωνητικά και λίγο η συνεχής κίνηση του τραγουδιστή Βαγγέλη Παπαβασιλείου – ο οποίος κατέβηκε και τραγούδησε ανάμεσα στο κοινό – κατάφεραν να δημιουργήσουν μία ωραία ατμόσφαιρα στην μισή ώρα που βρίσκονταν πάνω στη σκηνή.
Τη σκυτάλη πήραν μετά από 15 λεπτά, οι Lightning Rust από τη Χρυσούπολη, οι οποίοι κινούνται σε πιο hard rock – classic metal μονοπάτια. Το set αποτελούνταν κυρίως από διασκευές συγκροτημάτων όπως Judas Priest, Motorhead, Accept μέχρι και Manowar ενώ έπαιξαν και δύο δικά τους κομμάτια. Όπως ήταν λογικό η κινητικότητα του κόσμου ήταν αρκετά πιο αυξημένη καθώς όλα τα κομμάτια ήταν πολύ γνωστά. Ενδεικτικά μερικά από τα κομμάτια που ακούσαμε ήταν τα “Living After Midnight”, “Killed By Death”, “Balls To The Wall” και “Metal Warriors”. Το ρολόι έδειχνε περίπου 22:10 όταν καληνύχτισαν τον κόσμο για να δώσουν τη σειρά τους στους Αθηναίους Sorrowful Angels.
Μία εμφάνιση που πραγματικά άργησε πολύ. Δεν ξέρω ποιος και τι έφταιγε αλλά το θεωρώ αρκετά άσχημο το διάστημα ανάμεσα σε δύο μπάντες –και μάλιστα να μην είναι η headliner η μπάντα που ακολουθεί – να φτάνει τα 40 λεπτά και μάλιστα σε δύσκολες καιρικές συνθήκες με αρκετό κρύο. Να πω ότι υπήρχαν σκηνικά που έπρεπε να στηθούν ή κάτι τέτοιο να το δικαιολογήσω. Αλλά η καθυστέρηση ήταν πραγματικά πολύ μεγάλη. Τελικά στις 22:50 το συγκρότημα έκανε την εμφάνιση του πάνω στη σκηνή. Αυτό που έκανε από την αρχή όχι και την καλύτερη εντύπωση, ήταν τα προ-ηχογραφημένα κομμάτια. Αν υπήρχε δυνατότητα να έχουν μαζί τους έναν πληκτρά η κατά τ’ άλλα πολύ καλή τους εμφάνιση θα ήταν πολύ πιο δυνατή. Το συγκρότημα έπαιξε μέχρι τις 23:30 και η εμφάνιση τους μπορεί να χαρακτηριστεί άκρως επαγγελματική με ότι συνεπάγεται αυτό.
Το ρολόι έδειχνε 00:00 ακριβώς όταν ο Di’ Anno ανέβηκε πάνω στη σκηνή. Παρά το μούδιασμα από το κρύο, το κοινό τον υποδέχτηκε αρκετά ζεστά και χωρίς πολλά πολλά ξεκίνησε παίζοντας το “Sanctuary” – σε αντίθεση με την πρώην του μπάντα που, συνήθως το παίζει στο τέλος. Φωνητικά όπως έγραψα και πιο πάνω δεν περίμενα κάτι το ιδιαίτερο αλλά σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύτηκα. Το αντίθετο θα έλεγα. Αν και κρυωμένος, κάτι που ώρες ώρες τον δυσκόλευε ακόμα και να μιλάει ανάμεσα στα κομμάτια, ακούσαμε τα περισσότερα κομμάτια από τους δύο πρώτους δίσκους των Iron Maiden – τον ομώνυμο και το “Killers”. Φυσικά ακούσαμε και καναδυό δικά του κομμάτια στα οποία όμως το κοινό ήταν αρκετά υποτονικό, όπως άλλωστε και σε μερικά όχι και τόσο κομμάτια των Maiden όπως πχ το “Another Life”. Σε άλλα πάλι όπως τα “Killers” και “Phantom Of The Opera” ο κόσμος ήταν πέρα για πέρα εκδηλωτικός συμμετέχοντας αρκετά στο να δημιουργηθεί ένα πολύ ωραίο κλίμα. Ένα κλίμα το οποίο γενικά ήταν πολύ ευχάριστο με τον τραγουδιστή να κάνει αρκετό χαβαλέ με κάθε ευκαιρία που του δινόταν. Φυσικά δεν έλειψε και η συγκίνηση όταν προλογίζοντας το “Remember Tomorrow” αναφέρθηκε στον πολύ καλό του φίλο και πρώην drummer των Iron Maiden, Clive Burr, ο οποίος απεβίωσε πριν λίγους μήνες.
Τελικά μετά από 1 ώρα και 15 λεπτά περίπου και νομίζω με ένα λίγο κουτσουρεμένο setlist λόγω κρύου, μας καληνύχτισε και ευχαρίστησε τον κόσμο για τη στήριξη του.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα ακόμα γεγονός που αφορά τις συναυλίες του Di’ Anno. Πολλοί τον κατηγορούν ότι εκμεταλλεύεται στο έπακρο τα τραγούδια μία μπάντας την οποία βρίζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί, ότι δεν έχει καλή φωνή, ότι πίνει και ένα σωρό άλλες ιστορίες. Ναι… ο πρώτος είναι… Απλά ανήκει στην κατηγορία μουσικώνπου κάποιοι λατρεύουν να τους μισούν. Δεν έγινε και κάτι. Το ότι όμως αποτελεί μία πρώτη επαφή για εκατοντάδες πιτσιρικάδες με την μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών δεν το αναφέρει σχεδόν κανείς. Και στην τελική ότι και να γίνει για πάντα θα είναι ο πρώτος τραγουδιστής που ηχογράφησε με τους Maiden. Τα γεγονότα δεν αλλάζουν.
Setlist:
1. Sanctuary
2. Another Life
3. Wrathchild
4. Prowler
5. Murders In The Rue Morgue
6. Genghis Khan
7. The Beast Rises
8. Children Of Madness
9. Remember Tomorrow
10. Charlotte The Harlot
11. Killers
12. Phantom Of The Opera
13. Running Free
Για το Rockoverdose.gr
Απόστολος “Astaldo” Πανταζόγλου
Φωτογραφίες: Stef Ramone
Comments
