Το ότι η synthwave σκηνή είναι μία από τις πιο ισχυρές “φάσεις” που συμβαίνουν στην ηλεκτρονική μουσική, απότοκο βεβαίως και της retro υστερίας που μας έχει καταλάβει τα τελευταία χρόνια, δε χρειάζεται να σας το πω εγώ. Το λένε από μόνα τα τους τα αμέτρητα κλιπ στο youtube, οι συλλογές, τα remixes, οι δίσκοι των σχετικών καλλιτεχνών που ξεπουλάνε σα ζεστές τυρόπιτες, τα αμέτρητα πάρτυ...
Πάρτυ. Μείνετε σε αυτή τη λέξη, θα επανέλθουμε.
Ήρθε η στιγμή λοιπόν όλη αυτή την κατάσταση να τη ζήσουμε κι από κοντά, μέσα από τα μάτια ίσως του σημαντικότερου εκπροσώπου της, του κυρίου James Kent aka Perturbator.
Ντυμένος στα μαύρα, αρχοντικός. αλλά χωρίς πολλά φρου φρου κι αρώματα, δίχως backdrops και προβολές -που ίσως να προσέθεταν στην ατμόσφαιρα, αλλά μάλλον θα αποσπούσαν το focus από καθεαυτή τη μουσική- όρθιος πίσω από τα δύο synthesizers και λοιπά μπλιμπλίκια του και με τη βοήθεια ενός αρτιότατου drummer, εξαπέλυσε τον κεραυνό των θεών του χορού, επάνω στα άβουλα κορμιά μας.
Από τα μαγικά δάχτυλα του εξακοντίζονταν επιδημικές new retro wave μελωδίες, ενώ στη δεξιά μεριά της σκηνής τα έμπιστα χέρια του συμπαθούς τυμπανιστή με το t-shirt Dissection, έβαζαν τα beats στην εξίσωση, αναπαριστώντας live την ισόποσα σαγηνευτική όσο και φρενήρη φόρμουλα της δισκογραφίας του.
Δε μπορώ να γνωρίζω σε τι ποσοστό ήταν όντως “ζωντανό” αυτό που παρακολουθήσαμε, είδα όμως έναν Kent να παίζει στα synths με περίσσεια πόρωση θέματα που αγαπήσαμε μέσα από άλμπουμ όπως το “Dangerous Days” ή το “The Uncanny Valley”, να λουπάρει με μαεστρία το ένα synth και να χτίζει από πάνω με το έτερο, να στρίβει ένα σωρό κουμπιά στην κονσόλα του και στο ενδιάμεσο να μην παραλείπει να ευχαριστήσει το κοινό που κατέκλυσε το Gagarin, αλλά και να το παρακινεί να συνεχίσει να συμμετέχει με την ίδια θέρμη. Ο αγνώστων λοιπών στοιχείων -τουλάχιστον σε εμένα- αλλά εξαιρετικά καταρτισμένος drummer, έβγαζε μεγάλη ένταση στο παίξιμο του, εκτελώντας ένα σωρό απαιτητικά μέρη, τα οποία μέσω των triggers μεταφράζονταν σε beat-άρες, που μας έπαιρναν και μας σήκωναν.
Θετικότατη εντύπωση μου έκανε ο τρόπος που αποδόθηκαν οι συνθέσεις του “New Model”, το οποίο στα αυτιά μου φαντάζει αρκετά intelligent και ατμοσφαιρικό, όμως και ζωντανά έκανε τη διαφορά, διατηρώντας το dance-όμετρο στα κόκκινα. Οπότε, το τι έγινε σε hit-άρες τύπου “New Tokyo”, “Future Club”, “Venger”, “Perturbator's Theme” -που ακούστηκε στο encore- δε νομίζω ότι χρήζει περιγραφής. Κι εδώ επανερχόμαστε στα όσα είχα αναφέρει νωρίτερα περί “πάρτυ”. Όχι πάρτυ, Π-Α-Ρ-Τ-Α-Ρ-Α έστησε ο Perturbator, με όλη τη σημασία της λέξης. Ένα αλλιώτικο πάρτυ γεμάτο σκοτεινά synths και ρετροφουτουριστικές μελωδίες για όλους τους misfits των Αθηνών. Από θιασώτες της ηλεκτρονικής σκηνής, σε μεταλλάδες και γκοθάδες, έως θαμώνες μαγαζιών τύπου Second Skin, όλοι στάθηκαν ενωμένοι εν χορώ υπό το neon πεντάγραμμο του κυρίου James Kent.
Αποκαμωμένος μετά τη λήξη της παραπάνω θριαμβευτικής εμφάνισης, μόνο μια απορία μου είχε μείνει στο μυαλό: Που διάολο ήταν κρυμμένες οι “καρτέλες”;
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
