Χαρά ανείπωτη και ασύγκριτη όταν οτιδήποτε έχει να κάνει με τους μεγάλους και τέρμα αδικημένους από τη ζωή και τις συγκυρίες Skyclad. Οι βετεράνοι και πιονιέροι του folk metal από το Newcastle, επισκέφτηκαν για νιοστή φορά τη χώρα μας και για 1η φορά κάνοντας φουλ Ελληνική περιοδεία με 6 στάσεις, τελευταία των οποίων ήταν στην Αθήνα. Έχοντας δει τους Ουρανοντυμένους πολύ παλιά, όταν είχα ακόμα μαλλιά και ήμουν αδύνατος, με τους Primal Fear του 1ου μόλις άλμπουμ να τους συνοδεύουν τότε, θεωρούσα ότι ήταν από τις πλέον χαρούμενες εμπειρίες της ζωής μου. Δυστυχώς δεν είχα μπορέσει να παραβρεθώ το 2014, αλλά πήρα ευτυχώς το αίμα μου πίσω αυτή τη φορά και μάλιστα με νέο δείγμα από το επερχόμενο ''Forward Into The Past'' -το νέο 13ο άλμπουμ τους που κυκλοφορεί στις 28 του μήνα- να παίζεται για πρώτη φορά ζωντανά κατά την Ελληνική περιοδεία. Υπήρξε ένα απρόοπτο της τελευταίας στιγμής όσον αφορά τη συναυλία, καθώς τα παιδιά από τους Steamroller Assault έπρεπε να ακυρώσουν την εμφάνιση τους, δεν έμαθα λεπτομέρειες επ'αυτού, αλλά ξέραμε ότι τρόπον τινά θα τους ''αντικαθιστούσαν'' οι Dreamrites οι οποίοι συνόδευσαν τους Skyclad σε όλη την περιοδεία. Και τα τρία συγκροτήματα πάντως που προηγήθηκαν των Βρετανών μου θύμισαν πολύ τους πατέρες Maiden και γενικά το Νέο Κύμα που μεσουράνησε στην Αγγλία στις αρχές των '80s, το γράφω μία και καλή για να μην κουράσω.
Πρώτοι κάνουν την εμφάνιση τους στις 20:45 οι Gauntlet, με αρκετά καλό ήχο και με ατόφια την αγάπη τους για το παραδοσιακό μέταλλο, ζέσταναν τον κόσμο για τα επόμενα 40' που κράτησε η εμφάνιση τους. Έρχεται άλμπουμ για τα παιδιά σύντομα όπως ανακοίνωσε ο τραγουδιστής τους και παίξανε αρκετό υλικό από εκεί. Δεμένοι, με τους δύο κιθαρίστες να προσκυνάνε τις άγιες δισολίες της Αγγλικής σκηνής και με τον ήχο τους να παραπέμπει σε μία άλλη ρομαντική και κάπως ξεχασμένη εποχή, κέρδισαν το κοινό, πολύ καλός ο τραγουδιστής, μορφάρα σαν παρουσιαστικό και σε τρόπο ομιλίας, που τραβάει τις καταλήξεις όποτε προλογίζει τα κομμάτια, ενώ γούσταρα πραγματικά τον τεράστιο ντράμερ, ο οποίος κάλυπτε το κιτ του αλλά ήταν αρκετά ευέλικτος και με πολύ σωστό συγχρονισμό χεριών/ποδιών. Τους είχα μόνο ακουστά για να πω τη μαύρη αλήθεια, όπως αλήθεια είναι ότι το στυλ που παίζουν δεν είναι κάτι που θα βάλω να ακούσω με την καμία όποτε έχω χρόνο, το ίδιο ισχύει και για τις άλλες μπάντες, μιά και προσπαθώ συνέχεια να εξερευνώ νέους ήχους. Δε μπορώ όμως να μην τους βγάλω το καπέλο σ'αυτό που κάνουν, είναι πολύ εύκολο να ακουστείς παρωχημένος παίζοντας έτσι και ειδικότερα εν έτι 2017, όπου η μουσική έχει εξελιχθεί κατά πολύ και δεν ευνοεί παλιότερη προσέγγιση του κλασσικού μεταλλικού ήχου. Με το καλό να βγει ο δίσκος παιδιά, μπράβο για την εμφάνιση.
Ένα 20λεπτο μετά περίπου, κάνουν την εμφάνιση τους οι Strikelight, αρκετά γνωστοί για την παρουσία τους στη σκηνή και με το 3ο τους άλμπουμ ''Beyond The Afterglow'' να κυκλοφορεί αυτό τον καιρό από την Eat Metal Records, 6 χρόνια αν δεν απατώμαι μετά από την προηγούμενη δουλειά ''Taste My Attack''. Αρχι-cult η φυσιογνωμία του τραγουδιστή Γιώργου Σταυρόπουλου, ο οποίος μπορεί να είναι φτερό στον άνεμο και πούπουλο οπτικά (φάε κάτι καλέ μου άνθρωπε!), αλλά βγάζει φωνή η οποία αντέχει σε ένταση και διάρκεια 52' χωρίς να χάσει τον ειρμό της μετάδοσης της προς τους οπαδούς. Πήρα μάτι αρκετό κόσμο να ξέρει και τους στίχους των κομματιών τους, δείγμα της επίδρασης τους στον κόσμο που στηρίζει τη σκηνή της χώρας μας. Σε μία δόση ανεβαίνει να τραγουδήσει μαζί τους και η άλλη αρχιφωνάρα Γιάννης Παπανικολάου, των Diviner και Rock'n'Roll Children, εκπληκτική η κοινή του παρουσία με τα παιδιά, τα οποία ευχαρίστησε για το κάλεσμα, τονίζοντας ότι ήταν τιμή του να συμμετέχει στη δουλειά τους και ότι είναι τα καλύτερα παιδιά της πιάτσας. Τους ύμνησαν στη συνέχεια και οι Dreamrites, ο κιθαρίστας των οποίων τόνισε ''Αν δεν ήταν οι Strikelight, εμείς δε θα βρισκόμασταν εδώ πάνω στη σκηνή να παίζουμε''. Μου άρεσαν αναλογικά λιγότερο από τις εγχώριες μπάντες μας, αλλά και πάλι ήταν συμπαγείς και με πολύ καλή εμφάνιση. Καλοτάξιδο το νέο άλμπουμ σας μάγκες!
Τέλος, τη σκυτάλη πήραν οι Dreamrites, μπράβο στη διοργάνωση που σκέφτηκε να γεμίσει το κενό της ακύρωσης του άλλου συγκροτήματος, ο κόσμος σίγουρα δεν πρέπει να έμεινε παραπονεμένος. Πολύ καλοί και δεμένοι επίσης, οι βαρύτεροι και πιο επιθετικοί στην προσέγγιση τους από τα τρία συγκροτήματα, και σίγουρα οι πιο ριφφάτοι, μάλλον γι'αυτό και μου κάτσανε στο αυτί καλύτερα απ'όλους, γιατί ωραίες οι δισολίες, λατρεία οι Maiden, αλλά θέλει και λίγο κατέβασμα η κιθάρα καμιά φορά. Εκπληκτικός οπτικά και φωνητικά τραγουδιστής, σαν να βλέπεις πανύψηλο Βίκινγκ να ψέλνει για το μεταλλικό μεγαλείο εις τους αιώνας των αιώνων. Εκφραστικός όσο λίγοι, φάτσα που δεν ξεχνάς με την καμία. Αν και παίξανε σχετικά λιγότερο με τις άλλες δύο μπάντες, ήταν το τέλειο κλείσιμο πριν τους Skyclad και κατάλαβα πολύ καλά το λόγο που και οι ίδιοι οι Skyclad είχαν καλές σχέσεις μαζί τους όπως δήλωσαν μετά. H Λάρισα πάντα έδινε παθιασμένα ως το κόκκαλο συγκροτήματα στον μεταλλικό ήχο ανεξαρτήτως είδους, και τα παλικάρια δεν αποτελούν εξαίρεση, ο κιθαρίστας δάνεισε και την κιθάρα του στον Kevin Ridley στη συνέχεια για να βγάλει το σόου. Μεγαλεία που θα τα θυμούνται για μία ζωή δικαίως. Άξιοι, χαμογελαστοί, πωρωμένοι και μάλλον όργια εκτός σκηνής. Γενικώς πάντως ας τονίσω ότι γενικά οι οπαδοί δείχνουν να τιμούν το συγκεκριμένο διοργανωτή και τις μπάντες που βάζει και παίζουν, μπράβο στον κόσμο που ήταν εκεί από το πρώτο συγκρότημα ως το τέλος, για κάποιο λόγο γίνονται όλα!
Πέντε λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα, οι Βρετανοί ανεβαίνουν επί σκηνής, με το κοινό να έχει συρρεύσει στο Κύτταρο και να έχει γεμίσει όμορφα το χώρο όσο περνούσε η ώρα. Ακούγεται η εισαγωγή του νέου τους άλμπουμ ''Forward Into The Past'' με τίτλο ''A Storyteller's Moon'' με το συγκρότημα να βγαίνει ως κουιντέτο αντί για έξι άτομα. Μέχρι να καταλάβω το γιατί, ακούγεται η τρομερή εισαγωγή του ''Earth Mother, The Sun And The Furious Host'', με τον Arron Walton να κομματιάζει τα τομ από την αρχή (και με μπλουζάκι Tool ο παιχτούρας, έτσι γαμώ την τρουοκαυλίαση μου μέσα!) και το συγκρότημα να δείχνει σε τεράστια κέφια. Μέχρι να σταματήσουμε το κοπάνημα, πάρε και το βαρύ πυροβολικό του "Spinning Jenny'' με ουρλιαχτά χαράς, χορούς, αγκαλιές και λοιπά ωραία τέτοια να λαμβάνουν χώρο στο κλαμπ και το κοινό να μην πιστεύει τι όμορφη αρχή είναι αυτή. Αρχή ανακοινώσεων από πλευράς Kevin Ridley, που μας λέει ότι ο αρχηγός και ψυχή του γκρουπ Steve Ramsey δεν ήρθε μαζί τους καθώς αναρρώνει στο σπίτι του από σοβαρή πάθηση, ευτυχώς είναι καλά και το κοινό του ευχήθηκε περαστικά, τα οποία το γκρουπ κατέγραψε στα κινητά του τηλέφωνα. Του αφιερώνουν το ''Another Fine Mess'' και στο τελείωμα αυτού, κι αφού έχουν περάσει ήδη τα μεσάνυχτα, έχουμε νέα ανακοίνωση για τα γενέθλια της μοναδικής Georgina Biddle.
Το κοινό χωρίς καν προτροπή της τραγουδάει το ''Ηappy Birthday'', ενώ της το επαναλαμβάνει όταν από τη μεριά της διοργάνωσης της προσφέρετε μία τούρτα και όταν σβήνει το κεράκι, επικρατεί πανζουρλισμός. Μακάρι κάθε χρόνο να έκανε τα γενέθλια της δίπλα μας, ο Θεός να έχει τέτοιους ανθρώπους πάντα γερούς. Το κομμάτι που αποτελεί το νέο τους κλιπ ''Change Is Coming'' γεμίζει το χώρο, με τον κόσμο να γουστάρει το νέο υλικό που ακούει, ενώ στη συνέχεια ακούμε το πανέμορφο ''Cry Of The Land'' και το ολοκαίνουργιο άκρως θρασάτο ''State Of The Union Now'', για να επικρατήσει εκ νέου αμόκ με το ''The Declaration Of Indifference'' και ΟΛΟ τον κόσμο να τραγουδάει μαζί με τον Ridley. Στη συνέχεια ακολουθεί το ''The Song Of No Involvement'' και το επίσης καινούργιο και σύντομο ''Starstruck'', στο τέλος του οποίου μπαίνει το ''Penny Dreadful'' και έρχονται οι μνήμες από τη συναυλία στην περιοδεία του ''Ιrrational Anthems'', με το κοινό να συμμετέχει ενεργότατα και το αποδεικνύει στη συνέχεια με το ''The One Piece Puzzle'' και ακόμα περισσότερο με το παλιότερο κομμάτι τους που ακούσαμε στη βραδιά, από το μακρινό 1991 με το μπάσο του χαμογελαστού Graeme English να προλογίζει το ''The Widdershins Jig'' και το κοινό να ξεφεύγει τόσο που ξαφνικά κανείς δεν έχει καταλάβει που είναι η Georgina Biddle, την οποία ακούμε, αλλά δε βλέπουμε επί σκηνής.
Το κορίτσι-λάστιχο έχει ήδη προλάβει να ανέβει στο πάνω διάζωμα του Κυττάρου και να παίζει ανάμεσα στους οπαδούς, από άκρη σε άκρη του κλαμπ, ενώ περνάει εκ νέου ανάμεσα από τον κόσμο που ξεσπάει σε χειροκροτήματα διανύοντας όλο το χώρο περιμετρικά πριν επιστρέψει στη σκηνή. Η χαρά της ζωής προσωποποιημένη αυτή η γυναίκα, ντρέπεσαι να πεις έστω για μία στιγμή ότι δεν ανοίγει η καρδιά σου όταν τη βλέπεις. Άλλο ένα αγαπημένο του κοινού είναι το ''The Parliament Of Fools'', με τον Ridley να μας ψιλοτρολλάρει λέγοντας μας να του δώσουμε συμβουλές ψήφου όντας έμπειροι από εκλογές, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί το ''The Anti-Body Politic'' και το επίσης καινούργιο ''Queen Of The Moors''. 4 συνολικά νέα κομμάτια, με το νέο τους δίσκο κατά την προσωπική μου άποψη να είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει από το ''Vintage Whine'' και μετά, θα το δείτε στη στήλη της δισκοκριτικής σύντομα, σίγουρα πάντως ακούγονται ανανεωμένοι και ανοιχτοί σε νέους ήχους όσο ποτέ. Ώρα να υμνήσουν το πόσο τους αρέσει να πίνουν με το ''Another Drinking Song'', ενώ στη συνέχεια ο παλιός/νέος κιθαρίστας και απίστευτος στην παραδοσιακή του ενδυμασία Dave Pugh γίνεται δέκτης σχολίων από τον Ridley τύπου ''έχει μόνιμη πιστωτική για μπουρδέλα'' ή ''ξέρει όλα αυτά τα κορίτσια με το μικρό τους όνομα'', μόνο και μόνο για να τονίσει ότι είναι ωραία μέρα για πεολειξία και να παιχτεί το ''A Great Blow For A Day Job''.
Η κανονική διάρκεια του σετ ολοκληρώνεται με κάτι πολύ αγαπημένο σ'εμάς τους Έλληνες σύμφωνα με το συγκρότημα, ο στίχος ''Life's really a chocolate box, some do without, others have plenty'' από το ''Inequality Street'' έχει ήδη κάνει το κοινό να τραγουδάει τόσο δυνατά που δε χρειάζεται καν να φτάσει κοντά στο μικρόφωνο ο frontman του συγκροτήματος, με stage dives να δίνουν και να παίρνουν, ενώ γίνεται και ένα μικρό mosh των οπαδών, που να τα δουν αυτά οι Skyclad εκτός Ελλάδας. Αποχωρούν προσωρινά με το κοινό να τραγουδάει ''ωε ωε ωε ωε, Skyclad, Skyclad'' και να επιστρέφουν τονίζοντας ότι επιτρέπεται οποιαδήποτε σκέψη, ''Thinking Allowed'' και 24 χρόνια Skyclad βιωμάτων περνάνε μπροστά από τα μάτια μου, καθώς ήταν το κομμάτι με το οποίο τους έκανα μέρος της ζωής μου το '93 και πάντα θα το λατρεύω, ενώ έχουμε ακόμα περισσότερα πηδήματα από σκηνής, για να κλείσει ονειρικά η βραδιά με το φόρο τιμής στους ασύγκριτους Thin Lizzy με το διαμάντι ''Emerald''. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε, τα φώτα άναψαν και οι Skyclad ξαφνικα επιστρέφουν ξανά ενώ ο κόσμος δεν είχε σταματήσει να φωνάζει. Ο Ridley δηλώνει ότι δεν έχουν κάτι άλλο να παίξουν (μοναδικό φάουλ ίσως, γιατί με 13 δίσκους και 130+ κομμάτια, δε στέκει αυτό) και ακούμε για 2η φορά το ''Spinning Jenny'' σε εκ νέου πανζουρλισμό.
Εμφάνιση-μεγαλείο που με τα πάνε-έλα, ανέβα-κατέβα, κράτησε 105' και τελείωσε στη 1:40 μετά τα μεσάνυχτα. Όχι μετρό δε μας ένοιαζε να πάρουμε, αλλά αντίθετα είχαμε την τύχη να συνομιλήσουμε με τα μέλη, να ευχηθούμε επί προσωπικού χρόνια πολλά στη Georgina και να διαπιστώσουμε γιατί τέτοιες ατομάρες είναι αμαρτία να μην αναγνωρίζονται παγκοσμίως και να πουλάνε τους δίσκους που πουλάνε άλλοι. Ο κόσμος της μουσικής δεν ήταν ποτέ δίκαιος και ειδικά ο Έλληνας μεταλλάς είναι είδος υπό συνεχή ψυχολογική επιτήρηση, παρ'όλα αυτά όμως, όταν πρόκειται για συγκροτήματα-σύμβολα όπως οι Skyclad, δείχνει έμπρακτα την αγάπη του και έστω και μόνο στη χώρα μας, αυτοί οι φοβεροί μουσικοί και ακόμα φοβερότεροι άνθρωποι (όπως τόνισε και ο Γρηγόρης από τη διοργάνωση, ''είναι σαν εμάς, και ακόμα περισσότερο άνθρωποι, δε μπορείτε να φανταστείτε για τι καλοπροαίρετους τύπους μιλάμε'') αναγνωρίζονται όπως πρέπει. Για κάθε Sabaton και διάφορους άλλους που πουλάνε και κάνουν sold-out χωρίς λόγο, θα υπάρχουν οι εκάστοτε Skyclad που μπορεί να μην πάρουν ποτέ τέτοια φήμη, αλλά θα είναι πάντα παράδειγμα προς μίμηση και θεσμός για όλη τη μεταλλική ιστορία, κι ας μην πούλησαν δίσκους, κι ας νιώθουμε ξεχασμένοι και παράταιροι όσοι τους λατρεύουμε. Ακούστε και αγοράστε οπωσδήποτε το νέο τους δίσκο και θα καταλάβετε γιατί η ποιότητα παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Να μας ξανάρθετε σύντομα και κάθε χρόνο αν χρειαστεί, κάθε φορά θα είμαστε εκεί, στις επάλξεις!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέκος
Comments
