Η επιστροφή των θρύλων του folk metal στην Αθήνα για ένα special best of setlist ήταν γεγονός. Καλό και άγιο το “Forward Into The Past” και η, προ διετίας, εμφάνισή τους αλλά αυτό το βράδυ το θέλαμε δικό μας με τα αγαπημένα κι αθάνατα κομμάτια τους.
Το ζέσταμα της βραδιάς ανέλαβαν οι δικοί μας Dreamrites. Το πενταμελές αυτό συγκρότημα κινείται στα χωράφια του κλασσικού heavy metal, όπως το αγάπησαν οι παραδοσιακοί λάτρεις των ‘80s. Οι Λαρισαίοι, σε ένα σχεδόν γεμάτο Temple, απέδωσαν, με καλό ήχο κι επαγγελματικό στήσιμο, το υλικό τους, όντας πάνω στη σκηνή για 45 περίπου λεπτά. “The Redeemer”, “Thunder and Lightning” και “Eternity” ήταν μερικές συνθέσεις που ξεχώρισαν αισθητά, δίνοντας παλμό στο κοινό, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον όσων έρχονταν ακόμα σε εξώστη και αρένα. Κατεβαίνοντας, δέχτηκαν τα συγχαρητήρια πολλών θαμώνων για τη μεστή εμφάνισή τους.
Κατόπιν, η σκηνή ετοιμάζεται γρήγορα για να ανέβουν οι θρυλικοί SKYCLAD. Πράγματι, οι Βρετανοί, με ολιγόλεπτη καθυστέρηση, ξεκινούν το πρόγραμμά τους με το “Earth Mother, the Sun and the Furious Host”, λατρεμένη σύνθεση με πολλά thrash, heavy και folk στοιχεία. Φοβερή η εικόνα των Steve Ramsey, Dave Pugh να ξαναβρίσκονται μαζί στη σκηνή και ακολουθεί το πιο folk metal, ονόματι “Spinning Jenny”. Οι αντιδράσεις είναι αποθεωτικές, η μπάντα έχει όρεξη και ενέργεια παρά τα συνεχόμενα live και μας προσφέρει μονομιάς το “Another Fine Mess”, με τo folk rock/ heavy metal υπόβαθρό του.
Oι πατέρες λοιπόν του είδους ήρθαν προετοιμασμένοι για ένα set που θα ικανοποιούσε όλα τα γούστα. “Change Is Coming”, για να τιμηθεί και η τελευταία δουλειά τους, βουτιά στο “Jonah's Ark” με το “Cry Of The Land” και γερή δόση εναλλαγών thrash και folk με τα υπέρλαμπρα “Cardboard City” και “The One Piece Puzzle” αντίστοιχα. Ο Kevin Ridley, μπροστάρης γαρ, ήταν κεφάτος καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, παρότι εμφανώς κουρασμένος από το βεβαρημένο ελληνικό πρόγραμμα των Skyclad. Η Georgina Biddle αλώνιζε τη σκηνή όταν έπιανε το βιολί και ξεκουραζόταν λίγο όταν αναλάμβανε τα πλήκτρα, ενώ το δίδυμο Graeme English και Arron Walton, σε μπάσο και ντραμς αντίστοιχα, είχε γεμάτο ήχο, όντας ρυθμικό όπου χρειάστηκε.
Προσωπικά, δεν έχω παράπονο από τον ήχο, ειδικά στη μέση της αρένας όλα τα όργανα ήταν σε πλήρη ισορροπία και σε καλή μίξη. Άψογη η εκτέλεση του “Words Fail Me”, σε καθαρά folk rock μονοπάτια το “The Widdershins Jig” μαζί με το μελωδικό, χορευτικό και φοβερή κομματάρα “Great Blow for a Day Job” (πραγματικά πολύ ευχάριστη έκπληξη). Φυσικά θα μπορούσε κάποιος να αναλύσει ό,τι έπαιξαν οι Βρετανοί κέλτες, καθώς μιλάμε για δύο (άντε και λίγο παραπάνω) ώρες μουσικής. Και να φανταστεί κανείς πως πολλά, πάρα πολλά κι αγαπημένα δεν χώρεσαν να ακουστούν.
Φτάνοντας προς το τέλος κι αφού έχουν παρουσιαστεί συνθέσεις από όλο σχεδόν το φάσμα της δισκογραφίας των Skyclad (τα κομμάτια του “A Semblance Of Normality” είναι σκέτη απόλαυση να τα ακούς ζωντανά), είχαμε απανωτές κορυφώσεις με τα “Penny Dreadful”, “Inequality Street” σε folk/ hard rock ύφος, όπου έγινε πραγματικός χαμός, είχαμε την εκτέλεση του υπεραγαπημένου “Just What Nobody Wanted” και του “The Declaration of Indifference” (άψογο δωράκι). Στο encore, oι κατάκοποι πια Βρετανοί, μάζεψαν όλες τις δυνάμεις τους στα “Thinking Allowed” και “History Lessens”, αποχαιρετώντας σαν άξιοι θριαμβευτές το ελληνικό κοινό. Ένα κοινό που τους αγκαλιάζει σε κάθε τους εμφάνιση και σε οποιοδήποτε χώρο όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η επόμενη, πρέπει να είναι αφιερωμένη σε κομμάτια που σπανίως παίζουν ζωντανά οι Skyclad. Για να μην μείνει όρθιο τίποτα…
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
