Πολύ ξεχωριστή και ειδική η μάζωξη λίγων κι εκλεκτών ψυχών για να παρακολουθήσουν για πρώτη (κι ελπίζουμε όχι τελευταία) φορά τους πραγματικά σπουδαίους SubRosa, από το Salt Lake City της Utah. Ήταν τέτοια η χαρά μου που δυστυχώς πίστεψα ότι θα είχε αρκετό κόσμο και μάλιστα θα ωθήσουν το συγκρότημα να παίξει ακόμα καλύτερα, αλλά δυστυχώς απ'ότι φάνηκε, δεν το είχα ''διαβάσει'' σωστά το όλο σκηνικό και δεν πρέπει να ήμασταν πάνω από 100-150 άτομα στο ανακαινισμένο απ'ότι πληροφορήθηκα An Club.
Τη βραδιά άνοιξαν οι πολύ καλοί και ενδιαφέροντες Nochnoy Dozor, κατ'αρχάς μου άρεσαν από το όνομα, γιατί μου θύμησαν την φοβερή Ρώσικη ταινία με αυτόν τον τίτλο, στην Ελλάδα είχε βγεί ως ''Οι Φύλακες Της Νύχτας''. Από την αρχή φάνηκε ότι το κουιντέτο των τριών κυρίων και δύο δεσποινίδων είναι το λιγότερο ενδιαφέροντες και ουσιώδεις, καθώς έχουν έναν πολύ ξεχωριστό ήχο. Άκρως πειραματικοί αλλά στο τέλος κάθε αναφοράς ευέλικτοι και στοχευμένοι στο να μείνουν στο αυτί του ακροατή, κατάφεραν για σχεδόν 40' να αποτελέσουν ένα πολύ όμορφο άνοιγμα για τη συγκεκριμένη συναυλία. Μάλιστα η Rebecca των SubRosa σε κάποια φάση τους παρακολούθησε με χαμόγελο, δείγμα του πόσο εντυπωσιασμένη έμεινε. Οι δύο κυρίες του συγκροτήματος έχουν υπέροχες φωνές, με την τραγουδίστρια να έχει φοβερό εύρος έκφρασης, ενώ και η κοπέλα στα πλήκτρα που την συνόδευε σε κάθε ευκαιρία, έχει πράγματι κρυστάλλινα ευαίσθητη φωνή. Βγάλανε όγκο και χαρακτήρα με την εμφάνιση τους, στιβαροί όλοι τους, με τον ντράμερ να δίνει το τέμπο και να βαράει όπως πρέπει, ενώ οι δύο έγχορδοι, κιθαρίστας και μπασίστας έδειχναν ιδιαίτερα επιβλητικοί. Απ'όσο ξέρω, τα παιδιά είναι στη φάση δημιουργίας του πρώτου τους δίσκου, τους εύχομαι να τα καταφέρουν όσο καλύτερα μπορούν, έδειξαν με το παραπάνω ότι οι δυνατότητες υπάρχουν.
Οι SubRosa πατάνε το πόδι τους στη σκηνή ακριβώς στις 22:30 όπως είχε προγραμματιστεί και αρχίζουν ένα συναυλιακό μάθημα προς όλους εκεί έξω, για τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στη μουσική μας εντός κι εκτός σκηνής, για τον τρόπο με τον οποίο στηνόμαστε σ'αυτήν και ζούμε τα κομμάτια που παίζουμε στο 100% και για την προσωπική αισθητική που μπορούμε να έχουμε, ακόμα κι αν υπάρχουν αναρίθμητες μπάντες εκεί έξω και είναι δύσκολο να ξεχωρίζεις. Η Rebecca τραγουδάει τις πρώτες αράδες του ''Black Majesty'' και αυτό που ακολουθεί για τα επόμενα 75' μέχρι να κλείσουν την σπουδαία εμφάνιση τους με το ''The Usher'', είναι κάτι που πολύ λίγες φορές το έχουμε δει στην Ελλάδα. Συναίσθημα, βάθος αυτού, όγκος και ένα στυλ που μέσα από κάθε κυκλοφορία τους εξελίχθηκε σε κάτι το μοναδικό, αποτυπώνεται σε κάθε τους ανάσα. Η τραγουδίστρια προς τιμήν της δεν τραβάει τα φώτα πάνω της αλλά αφήνει το κάθε μέλος της μπάντας να προσδώσει κύρος και διαφορετικότητα με την παρουσία του στη σκηνή. Οι δύο βιολίστριες Sarah Pendleton και Kim Pack με κάθε νότα που βγαίνει από τα δοξάρια τους, δημιουργούν τις ράγες στις οποίες το τραίνο των SubRosa διασχίζει μία μοναχική μεν, άκρως ξεχωριστή δε διαδρομή, ατάραχο και ακριβές προς τον τελικό προορισμό, που δεν είναι τα αυτιά αλλά η ίδια η καρδιά του ακροατή.
O Levi Hanna στο μπάσο γεμίζει πολύ τον ήχο τους και βοηθάει στα ακραία φωνητικά, με το λαρύγγι του να μη χρειάζεται να σκιστεί αλλά να δώσει το απαραίτητο εφόδιο στο να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα. Αχώριστος σύντροφος του στον όγκο που υπάρχει, ο ντράμερ/παραγωγός του συγκροτήματος, Andy Patterson. Άψογος σε κάθε ΔΥΝΑΤΟ του χτύπημα, πραγματικά ένιωθες κάθε σκάσιμο της μπαγκέτας του να χτυπάει μαζί με την καρδιά σου, μεγάλη υπόθεση αν αναλογιστούμε ότι έχουμε γεμίσει με ''παιχταράδες'' της κακιάς ώρας που μπλαστάρουν και πάλι χτυπάνε σαν αδερφές. Ο τύπος έκανε τα πάντα να ακούγονται τρία κλικ δυνατότερα και ο τρόπος με τον οποίο γυρνούσαν οι υπόλοιποι προς το μέρος του κάποιες φορές περιμένοντας να δώσει τον τόνο, τα λέει όλα για το ρόλο του στο συγκρότημα. Λίγο πριν παίξουν το προαναφερθέν ''The Usher'' και κλείσουν την εμφάνιση τους, η Rebecca πήρε τον λόγο λέγοντας ''Eίμαστε οι SubRosa από το Salt Lake City και είμαστε πολύ χαρούμενοι που βρεθήκαμε στην Αθήνα σήμερα'', το έβλεπες στο πρόσωπο της που έλαμπε και το χαμόγελο της που δεν έκρυψε, ότι το εννοούσε μέσα από την καρδιά της. Η υποδοχή και η ανταπόκριση όμως του κοινού της Αθήνας ήταν τέτοια που έκανε το συγκρότημα μετά από αυτό να βγει για άλλο ένα κομμάτι, άλλο που δε θέλανε απ'ότι κατάλαβα, αλλά όσο νά'ναι, πήραν το απαραίτητο κίνητρο και επιβραβευθήκαμε κι εμείς με τη σειρά μας.
Διαλέγουν να κλείσουν την εμφάνιση τους με το γκρουβάτο και ταξιδιάρικο ''Cosey Mo'', ένα από τα καλύτερα τους κομμάτια που αν πούμε ότι περιμέναμε όσο και να θέλαμε, θα ήταν ψέμματα. Το γεγονός όμως έγραψε ότι το συγκρότημα στο τέλος έμεινε επί σκηνής για σχεδόν μιάμιση ώρα, ενώ πριν τη συναυλία η αίσθηση ήταν ότι θα δούμε κάτι που θα κρατήσει πάνω από μία ώρα οριακά. Αυτή η έξτρα ζωντανή δόση έκανε τα πάντα καλύτερα και όσοι λίγοι βρεθήκαμε εκεί, περάσαμε υπέροχα και φύγαμε υπερπλήρεις. Ελπίζω να υπάρξει και επόμενη φορά, το συγκρότημα μαγεύτηκε από την Ελλάδα και τους οπαδούς γενικά, ενώ ύμνησαν και τη διοργάνωση, η καλή διάθεση υπάρχει και καλώς εχόντων των πραγμάτων, με νέα κυκλοφορία ίσως τους ξαναδούμε στα μέρη μας σύντομα, με την ελπίδα να έχει περισσότερο κόσμο να απολαύσει αυτή τη γκρουπάρα. Ενδεικτικό της νέας κατεύθυνσης που θέλουν να πάρουν είναι το κομμάτι ''Key Of The Eidolon'' που υπάρχει στο youtube και είναι μικρότερης διάρκειας από όσο έχουμε συνηθίσει στα 3 τελευταία άλμπουμ, ψυχεδελικό και συναισθηματικό μαζί όσο δεν πάει. Για πάντα θα έχω αυτή την εμφάνιση χαραγμένη μέσα μου, οι υπόλοιποι έμειναν κυρίως στον τρόπο με τον οποίο η Sarah και η Kim κοπανιόντουσαν ενώ παίζανε, σαν πιό μεταλλού η Kim και πιό χορευτικά η Sarah, με όλο το συγκρότημα να μην βάζει κεφάλι κάτω. Τέτοιες μπάντες και συναυλίες εν έτι 2017, μας αξίζουν πέρα για πέρα, ελπίζουμε σε συνέχεια, εις το επανιδείν!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέκος
Comments
