Λίγες μόλις ημέρες μετά την επίσκεψη των Kreator και με τους Satyricon και Iced Earth να παρεμβαίνουν ενδιάμεσα, το Ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει μεταξύ άλλων -σε έναν χορταστικό Γενάρη- και τους έτερους εκπροσώπους του Γερμανικού thrash, τους χαβαλεδιάρηδες και μπυρόβιους της υπόθεσης Tankard. Οι αμετανόητοι οπαδοί της Άιντραχτ Φρανκφούρτης επισκέφθηκαν την Ελλάδα στα πλαίσια του τελευταίου τους άλμπουμ ''One Foot In The Grave'' και για κάποιους από μας δεν τέθηκε καν το δίλημμα Tankard VS Fates Warning. Βέβαια νικητές στο θέμα προσέλευσης κόσμου βγήκαν οι δημοφιλείς Αμερικάνοι (να ξαναπάτε όταν έρθουν για 85η φορά κι όταν έρχονται άλλες μπαντάρες του progressive να κάθεστε σπίτια σας, τέτοιοι είστε), ενώ έμαθα ότι παίξανε και πάνω από δυόμιση ώρες, οπότε σεβασμός αν μη τι άλλο! Οι Tankard τους οποίους αρκετοί έχουμε δει αρκετές φορές, είναι γνωστοί για την ποιότητα τους και το πάρτι που δημιουργούν όταν παίζουν, όταν τους βλέπεις μία φορά, δεν είναι ποτέ αρκετή και κυρίως διότι σε αποζημιώνουν με το παραπάνω και το θυμάσαι για μία ζωή. Κερασάκι στην τούρτα, τα καλύτερα support σχήματα που έχουν παίξει ποτέ σε συναυλία της συγκεκριμένης διοργανώτριας εταιρείας, δε θα δούμε ποτέ καλύτερο δίδυμο όσα χρόνια και να περάσουν, αν μπορούσα να ψηφίσω, θα τους ήθελα και τους δύο σε κάθε συναυλία.
Αρχή με τους Aθηναίους Speedrush, σχήμα που είχε κάνει αίσθηση με το ντεμπούτο του ''Endless War'' στα τέλη του 2016. Ορισμός του καλού και σωστά δοσμένου old school thrash, οι παλίκαροι αρχίζουν την εμφάνιση τους μέσα στην καλώς εννοούμενη τσίτα και παίρνουν το κοινό με το μέρος τους από τα πρώτα μόλις δευτερόλεπτα της παρουσίας τους στη σκηνή. Φοβερό παίξιμο από όλους, με τον τραγουδιστή να έχει πολύ καλή άρθρωση και σε συνδυασμό με το Razor μπλουζάκι που φορούσε, να σε κάνει να τον συμπαθείς (όπως και όλους φυσικά) ακόμα κι αν δεν τον γνωρίζεις προσωπικά (έδωσε και τα ρέστα του στη συνέχεια την ώρα που παίζανε οι Tankard, άπλας)! Καταπληκτικός ντράμερ που έδινε την ώθηση στους υπόλοιπους να παίξουν ακόμα πιο γρήγορα, ενώ οι έγχορδοι (δύο κιθαρίστες και ο μπασίστας) κεντούσανε πάνω στα όργανα τους, κάνοντας το κοινό να κουνιέται όσο περισσότερο γίνεται και να το διασκεδάζει όσο λίγες φορές σε τοπικά σχήματα. Αυτό που με συγκίνησε ήταν η απόδοση τους στις 2 διασκευάρες που κάνανε, κι αν το ''Rotten To The Core'' των Overkill θεωρείται δικαίως κλασσικός ύμνος του είδους, εκεί που προσκύνησα είναι που παίξανε το ''C.O.T.L.O.D'' των Testament, εξαίρετη επιλογή και παροιμιώδης απόδοση. Μπράβο στα παιδιά, μακάρι να τους βλέπει ο κόσμος πιό συχνά και να βγάλουν νέο υλικό σύντομα! Άξιοι!
Συνέχεια με το καμάρι των Τρικάλων, τους παιχταράδες Riffobia oι οποίοι κι αυτοί σαν να βγήκαν με κεκτημένη ταχύτητα μετά την εμφάνιση των Speedrush, και πραγματικά δεν άφησαν τίποτα όρθιο στο πέρασμα τους. Μάλιστα τους έβλεπα κι αναρωτιόμουν σε συνδυασμό με την εμφάνιση προηγουμένως πως στο καλό θα βγουν οι Tankard να παίξουν. Καταπληκτικό δέσιμο επί σκηνής, ριφφάρες και σολάρες, οι 2 μέχρι στιγμής δίσκοι τους ''Laws Of Devastation'' και ''Death From Above'' είναι άξιοι επαίνου και τιμούν την Ελληνική σκηνή, ενώ να τονίσω ότι όπως και οι Speedrush, είχαν εκπληκτικό ήχο που ήταν σύμμαχος τους κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους. Ο Χρήστος στα φωνητικά χωρίς να χρειάζεται να υπερβάλλει, έφτυνε στίχους προς πάσα κατεύθυνση και ακολουθούσαν κατά πόδας και οι άλλοι με άκρατο headbanging και ταλαιπωρία των οργάνων τους στον μέγιστο βαθμό. Μία εμφάνιση αψεγάδιαστη που έκλεισε κι αυτή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, διασκευή σε Slayer! Ναι αλλά τι κομμάτι... ''Spirit In Black'' με σχεδόν όλο τον κόσμο να τραγουδάει συνοδευτικά και να τους αποδίδει τα δίκαια εύσημα και για την επιλογή (οι δίσκοι έχουν 10-12-15 κομμάτια και όχι ένα, θα το λέω μέχρι να πεθάνω) και φυσικά την απόδοση. Μακάρι να τους βλέπουμε κι αυτούς πιο συχνά, ειλικρινά πρέπει να το ξαναγράψω, θα κάνουμε καιρό να δούμε τέτοιο θαυμάσιο πακέτο support από τη χώρα μας, όλα τα μπράβο και στις 2 μπαντάρες μας!
Είχα να δω τους Tankard βλακωδώς από το καλοκαίρι του 2010 κι αυτό στην Τσεχία κι όχι εδώ, κάτι ότι τους είχα δει πολλές φορές, κάτι ότι όταν ερχόντουσαν μετέπειτα πέφτανε πάνω σε άλλα γκρουπ που δεν είχα δει κι έπρεπε να κάνω την επιλογή, έφεραν όλα μαζί αυτό το κενό. Το οποίο κενό δεν πρόκειται να ξαναυπάρξει και όποιος κι αν έρχεται να πάει να γαμηθεί, στους Tankard θα πηγαίνω, αφού ξέρω ο μαλάκας ότι θα πάω και θα περάσω υπέροχα όπως την 1η φορά το 2002 με Exodus/The Haunted, τι κάθομαι και το σκέφτομαι; Οι Γερμαναράδες μπαίνουν με ορμή στις 22:22 (τυχαίο;) και για τα επόμενα 100' (όπως είχαν υποσχεθεί άλλωστε στη διοργάνωση), κατέθεσαν ψυχή και σώμα επί σκηνής με πολλά σκηνικά απείρου κάλλους που θα θυμόμαστε για χρόνια. Όπως είχα εκπλαγεί όταν είδα τον Andreas ''Gerre'' Geremia στυλάκι το 2010 μετά από σχετική εγχείρηση που είχε κάνει αν θυμάμαι καλά, έτσι και τώρα τον βλέπω όπως τον είχα συνηθίσει από παλιά, με την μπυροκοιλούμπα να κρέμεται αλλά ο ίδιος να παραμένει αεικίνητος και αρκούντως τρελλιάρης επί σκηνής (πως τα ξανάβαλες τόσα κιλά ρε χριστιανέ αθεόφοβε, ένας Θεός ξέρει)! Αρχή με το ομότιτλο κομμάτι του 17ου παρακαλώ (!) δίσκου τους ''One Foot In The Grave'' (σε 31 χρόνια, να τα βλέπουν μερικοί που κάνουν 17 χρόνια να βγάλουν δίσκο) και το πάρτι ξεκινάει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τους παρευρισκόμενους!
Ή έτσι νομίζαμε τουλάχιστον, καθώς ακολουθεί το απόλυτο δίδυμο επίσης ομότιτλων ύμνων, με τα ''The Morning After'' και ''Zombie Attack'' να πυροδοτούν το κοινό το οποίο μέχρι τέλους δημιουργούσε κύκλους και πηδούσε από τη σκηνή. Η μπάντα άλλο που δεν ήθελε φυσικά, με τον Frank Thorwarth στο μπάσο (έτερη ιστορική μορφάρα) να είναι πιστός συνεργάτης του Gerre από το ξεκίνημα και να το διασκεδάζει με τις χαρακτηριστικές του γκριμάτσες χαράς (ο τύπος μέχρι και τραγούδι από τους A.O.K. έχει γίνει στο παρελθόν, τι να λέμε τώρα)... Στις επάλξεις και ο ντράμερ Olaf Zissel ο οποίος έχει ένα πολύ όμορφο στυλάκι σαν να παίζει τεμπέλικα και χωρίς να χρειάζεται να ξεσκιστεί, αλλά πάντα δίνει τα μπόσικα, ενώ ο κιθαρίστας Andy Gutjahr έκλεισε κι αυτός πλέον 20 χρόνια στο συγκρότημα, οπότε όπως καταλαβαίνετε το δέσιμο υπάρχει και τα κομμάτια παίζονται με χαρακτηριστική άνεση. Ακολουθεί κρεσέντο ξύλου και χαβαλέ μαζί με τα ''Not One Day Dead'', ''Rapid Fire'', ''Rules For Fools'' (όπου ο Gerre τονίζει ότι βασικός κανόνας των Tankard είναι να υπάρχει αρκετή μπύρα, αλίμονο), ''Die With A Beer In Your Hand'' (από το έπος ''Beast Of Bourbon'', το καλύτερο τους άλμπουμ τα τελευταία 15 χρόνια μίνιμουμ), ''Μinds On The Moon'', ''R.I.B. (Rest In Beer)'', όπου ενδιάμεσα ο Gerre έχει δώσει ρέστα με όσα κάνει επί σκηνής.
Πέρα από τον κλασσικό ''μύλο'' που είναι κίνηση-σήμα κατατεθέν του, κουνιέται σαν πορνοσταρ, κάνει ότι πηδάει έναν οπαδό που πάει να κάνει stage diving, ενώ αποδείχθηκε και ιδιαίτερα δημοφιλής στις κυρίες, μια και αρκετά συχνά ανέβηκαν αρκετές κοπέλες για τα απαραίτητα φιλάκια (γιατί και οι χοντροί έχουν ψυχή)! Μικρό τεχνικό προβληματάκι αλλάζει τη σειρά 2 κομματιών, και τελικά πρώτα παίζεται το ''Metal To Metal'' και στη συνέχεια το ''Pay To Pray'', ενώ ο Gerre παρακαλάει το κοινό να παίξουν ένα αργό κομμάτι επειδή είναι και γέροι και μπαίνει το ''Rectifier'' στο οποίο το ήδη αναβράζων κοινό αρχίζει και δίνει πόνο μέχρι το τέλος. Στο ''The Beauty And The Beast'' ο Gerre αποκτάει ολόκληρο χαρέμι επί σκηνής (άλλο να το λέω άλλο να το βλέπετε), ενώ στο ομότιτλο ''Chemical Invasion'' του καλύτερου δίσκου που κυκλοφόρησαν ποτέ, γίνεται Ο χαμός, με ούτε μισή ψυχή μέσα στο Κύτταρο να μένει ακίνητη και καμιά 50 τουλάχιστον άτομα να πηδάνε από τη σκηνή κατά τη διάρκεια του κομματιού. Σίγουρα για τον υποφαινόμενο, η κορυφαία στιγμή της βραδιάς. Στο ''A Girl Called Cerveza'' που δείχνει να έχει γίνει αγαπημένο χιτάκι των οπαδών το κοινό προετοιμάζεται για το τέλος, ένα τέλος που έρχεται με τον γνώριμο και κατάλληλο για κάθε Tankard συναυλία, με τον Gerre να λέει ''δε θα πω ποιό κομμάτι θα παίξουμε, όλοι το ξέρετε, μπορείτε σιγά-σιγά να αρχίσετε να το τραγουδάτε'' και με το κοινό να αρχίζει να σιγοτραγουδάει το γνώριμο ριφφ του ''(Empty) Tankard''.
Όσες συναυλίες κι αν έχεις δει γενικά, όσες φορές και να δεις τους Tankard ειδικότερα μέσα στα χρόνια, έρχεται η στιγμή που και δε μπορείς και δε θες να περιγράψεις αυτό που βλέπεις. Με μία λέξη, μαδομούνι από τα λίγα κατά τη διάρκεια του αιώνιου ύμνου του κουαρτέτου της Φρανκφούρτης, το οποίο αποδείχθηκε άξιο των περιστάσεων και άφησε τη σκηνή ευχαριστώντας για πολλοστή φορά το Ελληνικό κοινό και μάλιστα τόνισαν ότι γνώριζαν ότι παίζανε οι Fates Warning που είναι αγαπητοί στους Έλληνες κι ότι όσοι δώσανε το παρών στο Κύτταρο τους τιμούν ιδιαιτέρως. Με 15 ευρώ μόλις εισιτήριο και με δύο σούπερ μπάντες για ορεκτικό, δε νομίζω να μπορούσαμε να ζητήσουμε τίποτα παραπάνω, η απόδοση τους δεν φθίνει με τίποτα όσο περνάνε τα χρόνια, ενώ αν θέλω να είμαι πλήρως αντικειμενικός, και μια και είδαμε και Kreator την περασμένη Κυριακή, οι Tankard τους έσβησαν σαν κιμωλία σε μαυροπίνακα, και είναι γνωστό το αν και πόσο λατρεύω τους Kreator, αλλά το σωστό πρέπει να λέγεται. Η συγκεκριμένη συναυλία τελείωσε έναν μήνα με μεγάλες χαρές που ξεκίνησαν από τους Arcturus και τελείωσαν με τους θεότρελλους μπυρόκαυλους κι όλα αυτά μέσα σε 2 εβδομάδες! Ελπίζω κι εύχομαι να πάει όλη η χρονιά έτσι, ποιοτικά και ποσοτικά και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ξαναχάνω εμφάνιση Tankard στην Ελλάδα μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, με οποιοδήποτε κόστος!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας (κείμενο)
Μίνως Ντοκόπουλος (φωτογραφίες)
Comments
