Το ότι οι The Cosmic Dead πάτησαν το πόδι τους σε ελληνικό χώμα είναι μεγάλο γεγονός. Όχι για πολύ κόσμο, αλλά για μια χούφτα ανθρώπων που έχει υπόψη του τα σημαντικά πεπραγμένα των τεσσάρων γλασκωβέζων σε αυτά τα μόλις τέσσερα χρόνια ύπαρξης τους, η 15η ημέρα του Φεβρουαρίου είχε κυκλωθεί στο ημερολόγιο με ανεξίτηλο μαρκαδόρο πολύ καιρό πριν.
 |
 |
Οι πρώτες πληροφορίες που κατέφθαναν από τον βορρά μιλούσαν για απίστευτα πράγματα και εμφάνιση δύο και πλέον ωρών, με φυσικό επακόλουθο η ήδη υψηλή αδημονία να χτυπήσει κόκκινο.
 |
 |
Πριν τους The Cosmic Dead όμως, δύο καθ'όλα άξια ελληνικά συγκροτήματα θα πατούσαν τη μικρή σκηνή του six d.o.g.s, οι Lunarmare από την Κομοτηνή και τα δικά μας παιδιά, οι Αθηναίοι Circassian. Οι Lunarmare δυστυχώς γνώρισαν την ατυχία να εμφανιστούν μπροστά σε πολύ λίγο κόσμο, καθώς σύμφωνα με τα ελληνικά ήθη το να αρχίζει μια συναυλία στην ώρα της είναι προφανώς μειονέκτημα. Παρόλα αυτά, η πιο heavy εκδοχή της ψυχεδέλειας όπως αυτή παρουσιάστηκε στο εξαιρετικά ενδιαφέρον ομώνυμο ντεμπούτο τους, λειτούργησε υποδειγματικά ζωντανά, έστω για αυτόν τον περιορισμένο αριθμό ατόμων που κατάφερε να τους παρακολουθήσει.
 |
 |
Για τα δικά μας τα παιδιά, τους Circassian, άκουγα κατά καιρούς και ειδικά τελευταία, πολύ ενθαρρυντικά σχόλια από παντού, για κάποιο λόγο όμως είχα αμελήσει να τους ακούσω προσεκτικά, ούτε είχα καταφέρει να τους πετύχω κάπου ζωντανά. Αποδείχθηκε λάθος μου μεγάλο και το χθεσινό live ήταν ιδανική ευκαιρία για τη διόρθωση του. Αυτός ο πιο απλωμένος στις καταβολές του ψυχεδελικός ήχος και οι ανατολίτικες επιρροές που εγκολπώνει, φτιάχνουν ένα χαρμάνι που μοιάζει με θαλπωρή για τα ταλαίπωρα αυτιά μου. Πράγμα που όπως διαπίστωσα δεν ίσχυε μόνο για μένα ή το υπόλοιπο κοινό, αλλά και για τους ίδιους τους The Cosmic Dead. Μάλιστα, δεν περιορίστηκαν στο να τους παρακολουθήσουν απλά, αλλά πρωτοστάτησαν των φωνών που ζητούσαν επίμονα encore, το οποίο δυστυχώς δεν ήρθε ποτέ.
 |
Αλλαγή φρουράς λοιπόν, μετά το τέλος των Circassian για τους τέσσερεις γκασκωβέζους, που από το κοινό βρέθηκαν να είναι στον φυσικό τους χώρο, τη σκηνή. Ήδη από τις πρώτες υποψίες ήχου και τις πρώτες ματιές στις λιτές αλλά αποτελεσματικές προβολές, ένιωθες την αντίληψη σου να αλλάζει. Ο θεούλης Julian Dicken στα ντραμς με την ξανθιά περούκα έστηνε μαεστρικά το ρυθμικό υπόβαθρο, το μπάσο του Omar Aborida στεκόταν ηγετικά στον αφρό της μίξης και εκεί ανάμεσα πλεκόταν μια ακατάληπτη διαλεκτική ήχων, θορύβων και κάθε λογής εφέ, μεταξύ της κιθάρας του James T McKay και των synths του Lewis Cook. Ειδικά ο Lewis Cook εντυπωσίασε, δεν αρκέστηκε σε έναν πιο υποστηρικτικό ρόλο, όπως έχουμε συνηθίσει σε προηγούμενα live του χώρου, αντίθετα διεκδίκησε επιθετικά το χώρο του απέναντι στην κιθάρα του McKay, ενώ όταν έπιανε το μικρόφωνο και έφτανε να κυλιέται στο πάτωμα της σκηνής ήταν απλά απολαυστικός.
 |
 |
Ανεπανάληπτη, οργιαστική, σας_παίρνω_τα_σώβρακα εμφάνιση. Μια ώρα και σαρανταπέντα λεπτά kraut, space και λοιπής ψυχεδελοrock εξτραβαγκάνζας, που κύλησε σαν να είχαν περάσει παρά μονάχα λίγες στιγμές.
 |
 |
Η καλύτερη tribute μπάντα στους Hawkwind που έχει βγάλει η Σκωτία, όπως οι ίδιοι δηλώνουν;
Κάτι πολύ παραπάνω. Ειλικρινά, ορκίζομαι ότι αν έκλεινα τα μάτια θα πίστευα ότι άκουγα τους ίδιους τους Hawkwind, βγαλμένους από τα βάθη της δεκαετίας του '70.
Υπερβολή ε; Προφανώς δεν ήσουν στο six d.o.g.s χθες βράδυ.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Comments
