Ανταπόκριση: THE LAST DRIVE, The Karamazov Project @Fuzz Club, Αθήνα (19/5/2018)

Δε νομίζω ότι χρειάζεται και πολύ “ψήσιμο” για να παρακινηθεί ο οποιοσδήποτε να βρεθεί σε μια συναυλία των The Last Drive. Αν φημίζεται για κάτι το θρυλικό αθηναϊκό σχήμα, αυτό είναι οι ζωντανές τους εμφανίσεις, οι οποίες πάντοτε υπόσχονται συνέπεια και συγκινήσεις. Τούτη τη φορά, επιπρόσθετο δέλεαρ στάθηκε η κυκλοφορία της νέας τους ομότιτλης δουλειάς, η οποία ήρθε εννέα χρόνια μετά το “Heavy Liquid”.

 

 

Πριν από τους Drive, θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και τους The Karamazov Project, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους τον περασμένο Δεκέμβρη. Σε μόλις μισή ώρα εμφάνισης κατάφεραν να μας περάσουν το μήνυμα τους δυνατά και καθαρά, με μια πιο rock εκδοχή σκοτεινής americana, έχοντας ως οδηγό καλλιτέχνες όπως οι Woven Hand και Willard Grant Conspiracy. Μεστή εμφάνιση, από ένα σύνολο, που δείχνει ότι διαθέτει τα φόντα να μας απασχολήσει στο προσεχές μέλλον.

 

 

Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα και στις 22:50 οι Drive έπαιρναν τις θέσεις τους στη σκηνή.
Παρότι το νέο άλμπουμ τους θα είχε την τιμητική του, το συγκρότημα προτίμησε να ανοίξει τη συναυλία με σίγουρα χαρτιά από το παρελθόν, πριν πάει all in με επιλογές από το “κόκκινο”.
Έτσι τα αγαπημένα “Overloaded”, “Glass Of Broken Dreams”, “Blood From A Stone” και “Devil May Care”, έστρωσαν ιδανικά το δρόμο για την πρώτη άτυπη ενότητα αφιερωμένη στο φετινό ομώνυμο τους. Εκεί, τη σκυτάλη πήραν το υπέροχο mid tempo “The Wave”, το κολλητικό “Radio (City Of Love) και τo ψυχεδελικής υφής “White Knuckles”, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί και σαν ηχητικό για το ντοκιμαντέρ “Φασισμός Α.Ε.”. Ο Αλέξης Καλοφωλιάς μάλιστα, το αφιέρωσε σε μια φίλη του σχήματος “που ονειρεύεται έναν κόσμο χωρίς φασίστες”, όπως χαρακτηριστικά είπε. Μαζί της είμαστε.

 

 

To “Have Mercy” γύρισε το ρολόι πίσω στο 1989, ενώ η εξαιρετική διασκευή τους στο “Outlaw” του Alan Vega, κατέδειξε ακόμα έναν λόγο, για τον οποίο είναι μεγάλο αυτό το συγκρότημα.

Όλα στο “κόκκινο” ξανά, με το δύο ταχυτήτων “Angel” και καπάκι το σαγηνευτικό “Snakecharmer”. Instrumental ανάπαυλα με το Yiagos και χαμός με το ήδη κλασικό “Always The Sun”, λίγο πριν τελειώσει το κυρίως μέρος του set τους με το “Killhead Therapy”.

 

 

Φυσικά ένα live των Drive δε θα μπορούσε να λήξει ποτέ εκεί, οπότε το συγκρότημα επέστρεψε χωρίς να το πολυδιαπραγματευτεί για την τριπλέτα “Baby It's Real”, “I Love Cindy” και “Final Kick”. Η δεύτερη επιστροφή τους επί σκηνής, απαίτησε λίγο μπιζάρισμα παραπάνω, αλλά ούτε πάλι μας χάλασαν χατήρι και πάτησαν για μια τελευταία φορά το γκάζι για τα “The Bad Roads” και “Gone Gone Gone”, πριν μας αποχαιρετήσουν οριστικά. Προς στιγμήν υπήρξε μια υπόνοια ότι θα ακουμπήσουν σανίδι για τέταρτη φορά, αλλά μάλλον οι άνθρωποι του Fuzz χτύπησαν “κόφτη”, λόγω του προχωρημένου της ώρας.

 

 

Συμπερασματικά, η βραδιά του Σαββάτου θα καταχωρηθεί στα τεφτέρια ως ακόμα μία επιτυχημένη μάζωξη του Drive Tribe, αν και κατά τι μεταβατική, καθώς ο κόσμος βρίσκεται σε μια διαδικασία “χώνεψης” του νέου υλικού, στο οποίο οι αντιδράσεις -με την εξαίρεση του “Always The Sun”- δε θα μπορούσαν να είναι ανάλογες με τα κλασικά τους κομμάτια. Στη θέση σας, δε θα ανησυχούσα πάντως. Είναι τέτοια η ποιότητα του δίσκου, ώστε πολύ σύντομα κομμάτια όπως τα “The Wave”, “Radio” και “Snakecharmer”, θα μοιάζουν πως ήταν μαζί μας από πάντοτε.

 

 

 

 

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Σούρσος

Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέκος

 

Comments